• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Çalışan Bir Annenin İtirafları

bende çalısıyorm ve calışmakta zorndayım suanda en azından esim askerde şimdi hamileym birikim yapmak zorndaym ama esim gelsin cocuğm doğsun calışmayı düşünmüyorm en azından bebeğim biraz büyüyene kadar yetmiyosa ek iş yapacak yinede bize bakacak ama biraz büyür bebeğim ihtiyacım olur yine calısırm ama sennde ihtiyacın yoksa calısma arkadasım elalemi umursama boşuna evladından önemli değil hiç bişey biraz yasın ilerleyip cocugun büyüynce pişman olursun bence iyi düşünmelisin
 
bu yorumlara :KK9::KK9:
çalışan bir anneyim oğlum 3 yaşında kreşe gidiyor vee hiçbir zaman sevgimden ilgimden geri kalmıyor akşamları ve haftasonları bütün zamanım onun ev işi bile yapacaksam oğlumla oyuna çevirip yapıyorum çalışan anne çocuklarına acıyarak bakılmasını ise hiç anlamıyorum eminimki akşama kadar evde olsam bu kadar sabırlı olamazdım kaybettiğim zamanı yakalamak adına beraber olduğum heranı dolu dolu geçiriyorum :21:
evime yardımcı almıyorum işimide yemeğimide yetiştirebiliyorum,kazandığım parayla oğlumun kreş parasını,kredi borcunu ödüyorum geriye kalandan aile bütçesine aktarıyorum,harçlığımı pazar paramı ayırıyorum en güzeli ne biliyomusunuz eşimden para istememek (kaldı ki mükemmel tabir edilebilecek bir eşe sahibim)
akşamları oğlumu uyuturken uyuya kasam bile eşime beni uyandırmasını söylüyorum ki karşılıklı bir kahve içip sohbet edebilelim :)
ben bütün bunları yaparken eşim armutmu topluyo hayır herşeyde elim kolum o benim çok yoğun çalışmasına rağmen her türlü yardımını yapar
kısacası insan ne çağırırsa onu getirir ben mutlu olmazsam oğlumda eşimde mutlu olmaz iyi düşünelim iyi olsun :KK16:
Oğlunun sevginden mahrum kalmadıgını nerden biliyorsun ki, anne sevginden mahrum kalmıyorum felan mı diyor size
 
Ev hanımlarını bir türlü anlamıyorum neyimize özeniyorsunuz?
5 senelik evliyim. Bu 5 sene nasıl geçti bana hiç sormayın.
Çalışan ve ayakları üzerinde duran! bir kadınım. Çoğunluğun tabiriyle, o ayakların üzerinde nasıl duruyorum bileniniz var mı?
Sabahları kocamdan önce kalkıyorum. Kocama ve kızıma kahvaltı hazırlamam lazım çünkü. Nasıl geliyor o sıcacık yataktan kalkmak anlatam. Gün içersinde o yatağa bir daha dönemeyeceğimi bilmek hele içler acısı.
Kızımı kreşe ben bırakıyorum, kocamın iş yerine ters mesafede olduğu için.
Kızım benden ayrılamıyor her sabah ağlıyor. Bende ondan ayrılamıyorum ama ağlayamıyorum. Minicik yavrum duygularını belli ediyor ben edemiyorum.
Öyle onu gözü yaşlı bırakıp çıkıyorum. Anne sıcaklığını hissettiremiyorum yavruma daha 3 yaşında minicik bana hasret. Ama en güzel en iyi eğitimi veren en kaliteli öğretmenlerin olduğu kreşe verdim.
Kendimi tatmin diyorum işte böyle. Anne sıcaklığını hangi kaliteli eğitim verebilir?

Kocam aslında çalışmamı istemiyor. İhtiyacımızda yok açıkçası. Ben el ne der, o kadar diplomayı boşuna mı almış dedikleri için gururumu ve nefsimi tatmin etmek için çalışıyorum. Haa birde kocamın eline bakmamam lazım onun kölesi olmamam lazım, param olması lazım ki benim de sesim evde gür çıksın!
Patronum da erkek ama onun kölesiyim. Bağırışlarına, azarlamalarına gıkımı çıkar(a)mıyorum. Maaşımı o veriyor ya!.

Para kazanıyorum, ev hanımları çevremdeki herkes bana imrenerek bakıyor. Acaba o paradan 5 kuruş cebime giriyor mu? Kızımın kreş masrafı, arabamın benzin masrafı, olmazsa olmaz kıyafet harcamalarım, parfümüm, kuaför masrafım vs. vs. geldiğinden fazlasını harcıyorum.
Her gün aynı kıyafetle işe gidilir mi? Ona uyumlu, saç, makyaj olmazsa halim ne olur? Sonra elalem ne der? Her gün aynı kıyafetle işe geliyor, kıyafetlerine bak ne kadar uymsuz, üstündekilerin modası geçeli yıl oldu hala bunlarla geliyor. Dedirtmiyorum açıkçası.

Sokakta beni gören evde bir görse tanıyamaz. Kocama süslenmem gerekirken başkalarına süsleniyorum.
Eve pestilim çıkmış geldiğimden, yemeğiydi, temizliğiydi, çocuğun bakımıydı derken en paspal halimle kocamın karşısına çıkıyorum. Yazık adamı hasret bırakıyorum kendime. Kocama kadınlıkta yapamıyorum.
O kadar çok yoruluyorum ki, ya türlü bahaneler buluyorum yada uyuyup kalıyorum. Kardeş gibi uyuyoruz.

O kadar da tahammülsüz oldum ki ben benle evli olsam beni çekmezdim.
Kocamın her işine karışıyorum, ağzını açsa sinirlerim tepeme çıkıyor. Hele birde dağınıklıığı beni öldürüp bitiriyor.

Çok yoruluyorum, kendime ayıracak gram vaktim yok.
Sözde çalışan kadın özgürdü. Hep okulda, çevremizde, ailemizde bunu işlediler beynimize.
Hani özgürlük ben niye göremiyorum? Hep özgürlük diye kandırdılar bizi kandırıldığımı ne zaman anladım?

Kocamın kardeşinin hanımı çalışmıyor hemde çok güzel bir üniversitede okumuş. Cahil diye tabir ediyorlar ya üniversite okumayanları öyle değil.
Onlar 10 senelik evli hiç çalışma gereği duymadım diyor. Evlendiğim ilk sene çalışıyordum çünkü diyor. O kadar zordu ki. Hem çocuğumda yokken bu sıkıntıyı çektim. Evime, kocama nede kendime vakit ayıramıyordum. Sosyal hayatım sıfırdı diyor. Evden işe işten eve ama evde tam bir hayalettim. Hamile kaldığım zaman işi bıraktım hiçte pişman olmadım. Çocuklarımın her anlarında yanlarındaydım. İlk adımlarında, ilk sözcüklerinde, ağladıklarında ve güldüklerinde. Bana her ihtiyaçları olduklarında yanlarındaydım. Benim annemde çalışıyordu ben çok mahrum kaldım annemden hiç anne sevgisi tadamadım. Hep işiyle ilgilenirdi. Bizle ilgilenmek istesede genelde vakit bulamazdı.Beni ve kardeşlerimi anne sevgisine mahrum etti çok çektik bunun eksikliğini bunlarım bildiğim için kendimden mahrum etmedim çocuklarımı da eşimide.
Kendimide sürekli geliştirdim diyor boş boş durmadım açıkçası çok kitap okudum psikoloji, çocuk gelişimi, aile vs. hakkında. Evimi ihmal etmeyecek şekilde kurslara ve yardım derneklerine katıldım. Faydasız, gayesiz bir insan olmadım. Çabaladım. En önemlisi ben annem varken annesizliği yaşadım. Çocuklarıma da bunu yaşatamazdım diyor. Mesleğimi söylemekten de hiç bir yerde utanmadığını söylüyor. Ben ev hanımıyım en önemlisi de anneyim dedim, annelik değeri kaybedilmiş ama en önemli meslek diyor. Ne güzel bir meslek annelik.

Ne kadar haklı beni kendime getirdi bu sözleri. Bende başarabilir miyim?
Kocamı ve kızımı benden mahrum ettiğim yılların telefisini yapabilirmiyim?
Başkalarının boş sözlerine kulaklarımı tıkayıp en zor mesleği ANNELİĞİ icra edebilir miyim?
Yapabilir miyim Allah'ım. Ben yapmak istiyorum Allah'ım bana yardım et.

HAKAİK
Kamuda calişmiyorsan özel tam bir kölelik sistemi..bi sürü insanın kaprisini çekiyorsun..ama insan ileriyi de düşünmeli ..şimdi çocuklar küçük ama yaşlandiginizda onların da eline bakmamak için bir emeklilik maaşı herkes için gerekli bence..ileride oglunuz size bir destek çıksa gelin sizden nefret eder,ya da damat...yaşliligi da düşünmek gerek..
 
Ev hanımlarını bir türlü anlamıyorum neyimize özeniyorsunuz?
5 senelik evliyim. Bu 5 sene nasıl geçti bana hiç sormayın.
Çalışan ve ayakları üzerinde duran! bir kadınım. Çoğunluğun tabiriyle, o ayakların üzerinde nasıl duruyorum bileniniz var mı?
Sabahları kocamdan önce kalkıyorum. Kocama ve kızıma kahvaltı hazırlamam lazım çünkü. Nasıl geliyor o sıcacık yataktan kalkmak anlatam. Gün içersinde o yatağa bir daha dönemeyeceğimi bilmek hele içler acısı.
Kızımı kreşe ben bırakıyorum, kocamın iş yerine ters mesafede olduğu için.
Kızım benden ayrılamıyor her sabah ağlıyor. Bende ondan ayrılamıyorum ama ağlayamıyorum. Minicik yavrum duygularını belli ediyor ben edemiyorum.
Öyle onu gözü yaşlı bırakıp çıkıyorum. Anne sıcaklığını hissettiremiyorum yavruma daha 3 yaşında minicik bana hasret. Ama en güzel en iyi eğitimi veren en kaliteli öğretmenlerin olduğu kreşe verdim.
Kendimi tatmin diyorum işte böyle. Anne sıcaklığını hangi kaliteli eğitim verebilir?

Kocam aslında çalışmamı istemiyor. İhtiyacımızda yok açıkçası. Ben el ne der, o kadar diplomayı boşuna mı almış dedikleri için gururumu ve nefsimi tatmin etmek için çalışıyorum. Haa birde kocamın eline bakmamam lazım onun kölesi olmamam lazım, param olması lazım ki benim de sesim evde gür çıksın!
Patronum da erkek ama onun kölesiyim. Bağırışlarına, azarlamalarına gıkımı çıkar(a)mıyorum. Maaşımı o veriyor ya!.

Para kazanıyorum, ev hanımları çevremdeki herkes bana imrenerek bakıyor. Acaba o paradan 5 kuruş cebime giriyor mu? Kızımın kreş masrafı, arabamın benzin masrafı, olmazsa olmaz kıyafet harcamalarım, parfümüm, kuaför masrafım vs. vs. geldiğinden fazlasını harcıyorum.
Her gün aynı kıyafetle işe gidilir mi? Ona uyumlu, saç, makyaj olmazsa halim ne olur? Sonra elalem ne der? Her gün aynı kıyafetle işe geliyor, kıyafetlerine bak ne kadar uymsuz, üstündekilerin modası geçeli yıl oldu hala bunlarla geliyor. Dedirtmiyorum açıkçası.

Sokakta beni gören evde bir görse tanıyamaz. Kocama süslenmem gerekirken başkalarına süsleniyorum.
Eve pestilim çıkmış geldiğimden, yemeğiydi, temizliğiydi, çocuğun bakımıydı derken en paspal halimle kocamın karşısına çıkıyorum. Yazık adamı hasret bırakıyorum kendime. Kocama kadınlıkta yapamıyorum.
O kadar çok yoruluyorum ki, ya türlü bahaneler buluyorum yada uyuyup kalıyorum. Kardeş gibi uyuyoruz.

O kadar da tahammülsüz oldum ki ben benle evli olsam beni çekmezdim.
Kocamın her işine karışıyorum, ağzını açsa sinirlerim tepeme çıkıyor. Hele birde dağınıklıığı beni öldürüp bitiriyor.

Çok yoruluyorum, kendime ayıracak gram vaktim yok.
Sözde çalışan kadın özgürdü. Hep okulda, çevremizde, ailemizde bunu işlediler beynimize.
Hani özgürlük ben niye göremiyorum? Hep özgürlük diye kandırdılar bizi kandırıldığımı ne zaman anladım?

Kocamın kardeşinin hanımı çalışmıyor hemde çok güzel bir üniversitede okumuş. Cahil diye tabir ediyorlar ya üniversite okumayanları öyle değil.
Onlar 10 senelik evli hiç çalışma gereği duymadım diyor. Evlendiğim ilk sene çalışıyordum çünkü diyor. O kadar zordu ki. Hem çocuğumda yokken bu sıkıntıyı çektim. Evime, kocama nede kendime vakit ayıramıyordum. Sosyal hayatım sıfırdı diyor. Evden işe işten eve ama evde tam bir hayalettim. Hamile kaldığım zaman işi bıraktım hiçte pişman olmadım. Çocuklarımın her anlarında yanlarındaydım. İlk adımlarında, ilk sözcüklerinde, ağladıklarında ve güldüklerinde. Bana her ihtiyaçları olduklarında yanlarındaydım. Benim annemde çalışıyordu ben çok mahrum kaldım annemden hiç anne sevgisi tadamadım. Hep işiyle ilgilenirdi. Bizle ilgilenmek istesede genelde vakit bulamazdı.Beni ve kardeşlerimi anne sevgisine mahrum etti çok çektik bunun eksikliğini bunlarım bildiğim için kendimden mahrum etmedim çocuklarımı da eşimide.
Kendimide sürekli geliştirdim diyor boş boş durmadım açıkçası çok kitap okudum psikoloji, çocuk gelişimi, aile vs. hakkında. Evimi ihmal etmeyecek şekilde kurslara ve yardım derneklerine katıldım. Faydasız, gayesiz bir insan olmadım. Çabaladım. En önemlisi ben annem varken annesizliği yaşadım. Çocuklarıma da bunu yaşatamazdım diyor. Mesleğimi söylemekten de hiç bir yerde utanmadığını söylüyor. Ben ev hanımıyım en önemlisi de anneyim dedim, annelik değeri kaybedilmiş ama en önemli meslek diyor. Ne güzel bir meslek annelik.

Ne kadar haklı beni kendime getirdi bu sözleri. Bende başarabilir miyim?
Kocamı ve kızımı benden mahrum ettiğim yılların telefisini yapabilirmiyim?
Başkalarının boş sözlerine kulaklarımı tıkayıp en zor mesleği ANNELİĞİ icra edebilir miyim?
Yapabilir miyim Allah'ım. Ben yapmak istiyorum Allah'ım bana yardım et.

HAKAİK
Başkaları ne der diye yaşamışsınız çok yazık 🙈 çok yıpranmışsınız egonuz yüzünden hırpalanmışsınız . Hani desem ihtiyaçtan çalışıp bu kadar yoruluyorsunuz diye ama siz rahatlıktan yıpranmışsınız kusura bakmayın . Bırakın elalem ne der diye ,eşinize kızınıza vakit ayırın . Bakın eltiniz kılıfına uydurmuş halinden çok memnun . Bence sizde nasıl mutlu olacaksanız ona göre tercih yapın 😘 bende eğitimimi yarıda bıraktım evlendim anne oldum . Ev hanımı olmak ,anne olmak çok kutsal bi şey 🥰 Ama siz bu kavramlara cahil bişey bilmeyen ,kocasının eline bakan gibi anlamlar yüklüyorsunuz ki ben onu anlıyorum ,yapmayın bizleride kırarsınız . Bu konuda çok hassasım . Doktorun biri ekg de bu şekilde bi azarda bulundu ama haddini çabuk bildirdim . Ev hanımları çok cahil anca çocuk doğursunlar ,ev işi yapsınlar ,çok cahiller bakımsızlar bilmem ne dedi ama ev hanımlarını ezdirmedim haddini bildirdim . Yani diceğim o ki bırakın egonuzu tatmin etmeyi ,mutlu olmaya bakın
 
10 yıl geçmiş ama kafa hala aynı, kadın hem çocuga bakıyor hem eve bakıyor hem de kendi hayatını kaybetmemeye çalışıyor🤐🤐 Evdeki 2.yetişkin nerde peki, kadın parcalanırken o ne yapıyor? Bu adam neden yüküme ortak değil arkadş demek yerine vah vah karılık yapamadım derseniz anca böyle tükenirsiniz. Eşşek olunca sırta b8nen çok oluyor arkadaşlar, kendinizi eşşek etmeyin, hizmetçi değilsiniz insansınız kimseye hizmet borcunuz yok. Acıklı bir yazı olmuş, üstünden 10yıl gecmiş ama toplum milim ilerlememiş🙄
 
Bugün annemle tam olarak bu konuyu konuştuk. Ben de kız kardeşim de çalışıyoruz. ikimizin de iyi diyebileceğimiz işleri ve benim 3 onun 2 çocuğu var. Annem keşke sizi okutmasaydim da ev hanımı olsaydınız daha az yorulurdunuz dedi. Oysa ki mesele yorulmak değil. Annemde üni.mezunu hayatının bir döneminde çalıştı ama sonra yapamıyorum ben deyip bıraktı. Zor geldi çünkü. Oysa çalışmaya devam etseydi şu an, babamı da kaybettikten sonra, kendini bu kadar yetersiz ve yalnız hissetmeyecekti. Ki çok kişisel gelişimi, aktif bir hayatı önemseyen biriydi.

İşin çocuk yetiştirme kısmına gelince çevremde çalışan ve çalışmayan üni.mezunu kuzenlerim var. Calismayanlar çok da matah çocuklar yetiştirmiş değiller. Oysa çalışanlara bakıyorum bizimkilerin istisnasız hepsinin çocuğu daha başarılı, daha sosyal, hatta daha becerikli. Demek ki daha kaliteli vakit geçiriyorlar. Sorunlara daha kalıcı çözümler buluyorlar.

Calismayip o ev gezmesi senin bu benim diye dolaşmak çok daha garip geliyor :)) çalışıp faydalı olmak mükemmel bir duygu. İş sadece maddi kazancta bitmiyor manevi tatmini yüksek bir iş yapılıyorsa çalışan insan daha huzurlu ve tatminkar olmuş oluyor. O huzurla çocuklarına da insan daha iyi bakabiliyor.

Ama bu bir tercihtir. Bana erken kalkmak koymuyor aksine mutlu ediyor. Bazen iş saaatinden daha erken çıkıp bı kahve içip ise gitmek çok keyif veriyor. Hayatım çok daha düzenli. Ev hanımı olan kuzenlerim evlerini dağınık bırakıp gezmelerine giderken ben herşeyimi planlayıp ayarlayıp geziyorum çok daha düzenli ilerliyor işlerim. Onlardan da daha düzenli oluyor her yaptığım. .
Tabi bu biraz yapıyla da ilgili. Ben hiperaktif biriyim. İsim de tam buna uygun. İlk cocugumda iki yıl ara vermiştim. Ama yapamadım yüksek lisans ve başka bir lisans bölümü okudum o arada. İkizlerde ise hiç izne ayrilmadim. Annem kayınvalidem bakıcı ile hallettik işleri sukur. 3 yaşlarına gelince de kreşe göndereceğim. Kendimden yoksun bırakmadığımi düşünüyorum çünkü evde olduğum zamanlar vakit ayırmak bile daha güç olabiliyor. Evde olmayınca, döndüğümde planlı şekilde özel ilgilenebiliyorum ve çok keyif alıyoruz.
Hayatı elaleme göre yasamamak lazım asla ay her gün aynı kıyafetle ise mi gidilir diyenlerden de değilim. Temiz güzel olduğu sürece haftada iki kez ben giyiyorum. Ayrıca özgüvenli, çalışan kadınlar elalemi de çok daha az takıyor bence :))

Çok uzattım ama lafın kısası elaleme değil kendinize göre yaşayın dünyayı.
 
Ev hanımlarını bir türlü anlamıyorum neyimize özeniyorsunuz?
5 senelik evliyim. Bu 5 sene nasıl geçti bana hiç sormayın.
Çalışan ve ayakları üzerinde duran! bir kadınım. Çoğunluğun tabiriyle, o ayakların üzerinde nasıl duruyorum bileniniz var mı?
Sabahları kocamdan önce kalkıyorum. Kocama ve kızıma kahvaltı hazırlamam lazım çünkü. Nasıl geliyor o sıcacık yataktan kalkmak anlatam. Gün içersinde o yatağa bir daha dönemeyeceğimi bilmek hele içler acısı.
Kızımı kreşe ben bırakıyorum, kocamın iş yerine ters mesafede olduğu için.
Kızım benden ayrılamıyor her sabah ağlıyor. Bende ondan ayrılamıyorum ama ağlayamıyorum. Minicik yavrum duygularını belli ediyor ben edemiyorum.
Öyle onu gözü yaşlı bırakıp çıkıyorum. Anne sıcaklığını hissettiremiyorum yavruma daha 3 yaşında minicik bana hasret. Ama en güzel en iyi eğitimi veren en kaliteli öğretmenlerin olduğu kreşe verdim.
Kendimi tatmin diyorum işte böyle. Anne sıcaklığını hangi kaliteli eğitim verebilir?

Kocam aslında çalışmamı istemiyor. İhtiyacımızda yok açıkçası. Ben el ne der, o kadar diplomayı boşuna mı almış dedikleri için gururumu ve nefsimi tatmin etmek için çalışıyorum. Haa birde kocamın eline bakmamam lazım onun kölesi olmamam lazım, param olması lazım ki benim de sesim evde gür çıksın!
Patronum da erkek ama onun kölesiyim. Bağırışlarına, azarlamalarına gıkımı çıkar(a)mıyorum. Maaşımı o veriyor ya!.

Para kazanıyorum, ev hanımları çevremdeki herkes bana imrenerek bakıyor. Acaba o paradan 5 kuruş cebime giriyor mu? Kızımın kreş masrafı, arabamın benzin masrafı, olmazsa olmaz kıyafet harcamalarım, parfümüm, kuaför masrafım vs. vs. geldiğinden fazlasını harcıyorum.
Her gün aynı kıyafetle işe gidilir mi? Ona uyumlu, saç, makyaj olmazsa halim ne olur? Sonra elalem ne der? Her gün aynı kıyafetle işe geliyor, kıyafetlerine bak ne kadar uymsuz, üstündekilerin modası geçeli yıl oldu hala bunlarla geliyor. Dedirtmiyorum açıkçası.

Sokakta beni gören evde bir görse tanıyamaz. Kocama süslenmem gerekirken başkalarına süsleniyorum.
Eve pestilim çıkmış geldiğimden, yemeğiydi, temizliğiydi, çocuğun bakımıydı derken en paspal halimle kocamın karşısına çıkıyorum. Yazık adamı hasret bırakıyorum kendime. Kocama kadınlıkta yapamıyorum.
O kadar çok yoruluyorum ki, ya türlü bahaneler buluyorum yada uyuyup kalıyorum. Kardeş gibi uyuyoruz.

O kadar da tahammülsüz oldum ki ben benle evli olsam beni çekmezdim.
Kocamın her işine karışıyorum, ağzını açsa sinirlerim tepeme çıkıyor. Hele birde dağınıklıığı beni öldürüp bitiriyor.

Çok yoruluyorum, kendime ayıracak gram vaktim yok.
Sözde çalışan kadın özgürdü. Hep okulda, çevremizde, ailemizde bunu işlediler beynimize.
Hani özgürlük ben niye göremiyorum? Hep özgürlük diye kandırdılar bizi kandırıldığımı ne zaman anladım?

Kocamın kardeşinin hanımı çalışmıyor hemde çok güzel bir üniversitede okumuş. Cahil diye tabir ediyorlar ya üniversite okumayanları öyle değil.
Onlar 10 senelik evli hiç çalışma gereği duymadım diyor. Evlendiğim ilk sene çalışıyordum çünkü diyor. O kadar zordu ki. Hem çocuğumda yokken bu sıkıntıyı çektim. Evime, kocama nede kendime vakit ayıramıyordum. Sosyal hayatım sıfırdı diyor. Evden işe işten eve ama evde tam bir hayalettim. Hamile kaldığım zaman işi bıraktım hiçte pişman olmadım. Çocuklarımın her anlarında yanlarındaydım. İlk adımlarında, ilk sözcüklerinde, ağladıklarında ve güldüklerinde. Bana her ihtiyaçları olduklarında yanlarındaydım. Benim annemde çalışıyordu ben çok mahrum kaldım annemden hiç anne sevgisi tadamadım. Hep işiyle ilgilenirdi. Bizle ilgilenmek istesede genelde vakit bulamazdı.Beni ve kardeşlerimi anne sevgisine mahrum etti çok çektik bunun eksikliğini bunlarım bildiğim için kendimden mahrum etmedim çocuklarımı da eşimide.
Kendimide sürekli geliştirdim diyor boş boş durmadım açıkçası çok kitap okudum psikoloji, çocuk gelişimi, aile vs. hakkında. Evimi ihmal etmeyecek şekilde kurslara ve yardım derneklerine katıldım. Faydasız, gayesiz bir insan olmadım. Çabaladım. En önemlisi ben annem varken annesizliği yaşadım. Çocuklarıma da bunu yaşatamazdım diyor. Mesleğimi söylemekten de hiç bir yerde utanmadığını söylüyor. Ben ev hanımıyım en önemlisi de anneyim dedim, annelik değeri kaybedilmiş ama en önemli meslek diyor. Ne güzel bir meslek annelik.

Ne kadar haklı beni kendime getirdi bu sözleri. Bende başarabilir miyim?
Kocamı ve kızımı benden mahrum ettiğim yılların telefisini yapabilirmiyim?
Başkalarının boş sözlerine kulaklarımı tıkayıp en zor mesleği ANNELİĞİ icra edebilir miyim?
Yapabilir miyim Allah'ım. Ben yapmak istiyorum Allah'ım bana yardım et.

HAKAİK
kimsenin bişeye ozendiği yok ozenen zaten iş bulur çalışır çokta zor bişey değil,ev kadını,iş kadını diye ayırmakta ayrı bir trajedi,kadın kadındır,kimisinin paraya ihtiyacı var çalısır kimisinin yok çalışmaz,doğru bir değilki,kişiden kişiye değişkenlik gösterir,herkes kendi şartlarının doğruluğuna inanır onu dikte eder,çalışan bir kadın çalışmanın cazibesinden bahseder,çalısmayanda özgürce gezebilmenin,uyuyabilmenin vs. cazibesini anlatır,sonuçta kimin canı ne istiyorsa öyle yapmalı,bu tartışılacak bir konu değil,kıyas yapılacak bir konuda değil,kişisel bir seçim ve iki durumdada zararı dokunmaz kimseye,bugun işten çıkarsınız belki 5 sene sonra tekrar çalışmaya başlarsınız,hayatta tek bir şansınız varmış gibi düşünmeyin,ben hamileyken işten ayrıldım,çocuğumla ilgilenmek istedim,8 yaşına gelincede tekrar işe başladım,istersem yine bırakırım nolacakki,şimdi ben ev kadını iş kadını tanımının neresindeyim,böyle bir yaklaşım olabilirmi hayata,kadına dair...
 
Çalışmak sadece para için değildir hanımlar. Kendini gerçekleştirmektir, faydalı olmaktır, üretmektir, yenilik güzellik, katmaktır. Eğer ki size uygun bir iş degilse yaptığınız o zaman uygun olan kendinizi geliştirip faydalı olacağınız başka bir işi yapabilmektir esas mesele. Ömür bitiyor, çocuklar da gelip geçiyor. Biz kendimize kalıyoruz. Ve bir yaşa kadar neyle meşgul okuyorsan yasliligimizda da o işin uzmanı, piri, ustası artık ne derseniz o olabiliyoruz. Ya da hayattan el etek çekiyoruz. Bizler mükemmel işler başarabilecek yetilerle yaratilmisiz. Allah bu yetileri kullanmamamizin hesabını da soracaktır bence. İki saat daha fazla uyumak için evde olmak çok akla uygun gelmiyor:)
 
Bu yazıyı 2013 yılında yazan bağyan çalışmamak için bulduğu züğürt tesellisini kendine saklasın.
Ne güçlü kadınlar var dedim, her şeye koşuyorlar, okurken yoruldum, kalktım bir çay içeyim dedim, yatışırım belki. Ne kabag.t herifler var, vicdan yok merhamet yok, kadınlar bunlarla ömür geçirecek çok yazık.
 
Ne güçlü kadınlar var dedim, her şeye koşuyorlar, okurken yoruldum, kalktım bir çay içeyim dedim, yatışırım belki. Ne kabag.t herifler var, vicdan yok merhamet yok, kadınlar bunlarla ömür geçirecek çok yazık.
Valla kadınlarımız uyanık olacak. Öyle kalmadı pembe panjurlu ev hayalleri. Ama bazılar var her şeyim hıyar diyene bir avuç tuz alıp koşuyor sonrada iki göz iki çeşme geri dönüyor sonra ah, vah keşkelere fayda vermiyor
 
Erkek kişisi çalışmana gerek olmadığına karar veriyor aklınca, sen çalıştıkça elini de bi şeye sürmüyor ve sen çalışmaktan vahlanıyorsun, demiyorsun ki benim kocam niye böyle anlayışsız, vicdansız, ahraz bişey.
 
Ne güzel. Boşanınca çocuktan da boşandı diye üzülüyoruz sonra.
Çok kutsal olunca dokunamiyorlar. Maazallah azıcık ebeveynlik yapsalar carpilacak hale geldiler. Analar yapmalı!
Hastaneye yatırmamiz gerekmisti ikizlerden birini dediler ki annesi kalmak zorunda. Baba kalamaz. Böyle saçma birşey duymadım. Ebeveynligi yapıştırmışlar anneye...
 
Back