bu bebeği istediğimden emin değilim

Korunmayı bilmiyor musunuz yahu korunmak ? hani çocuk olmasın diye kesinlikle istemeyen çiftlere %99,9 koruma sağlayan şeyler var ya :KK34: Off oooff
 
Valla bende eşime çok düşkünüm, özgürlüğüme çok düşkünüm, işime çok düşkündüm...Şimdimi hala eşime düşkünüm, bebeğim için özgürlüğümden vazgeçtim ve bir işkolik olarak işyerimi devrettim:KK45: hatta yetmedi bebeğim henüz bir yaşında olmasına rağmen 2. ye hamileyim. Oğlum hiç uyumayan bir bebekti ve düzene yavaş yavaş giriyor ona rağmen evlatlarım için herşeyimden vazgeçebilirim. Bu duygu hamileyken edinilmiyor, bebeğini kucağına alınca anlıyorsun. Kaygı ve endişelerin normal canım.Hoppa
 
Allahım gerçekten isteyenlere versin inşallah bebeği sizin gibiler değil.

Demeyin öyle..bu bedduaya girer ve bebeğini kaybederse insan olarak üzülmezmisiniz. Gebelik depresyonu diye bişey var niye anlayışlı olmuyorsunuz. İnsan gebeyken çok sevdiği eşinden bile tiksine biliyorken hangi normallikten bahsedebiliriz ki. Hamile kalmayan bilemez bu duyguları. Geçici bir durum elbet oda evladını canını verecek kadar çok sevecektir merak etmeyin.
 
ben de çocuklardan uzak bir insanımdır. aynı senin gibi yakın arkadaşımın oğlu var, bebekliğinde beter bişeydi. bir saniye susmaz arkadaşımın eteğinden ayrılmaz, gürültü bi yandan, arkadaşımla iki çift laf edemezdik, bir kahve içemezdik ağız tadıyla. resmen gelirlerdi bana sağdan soldan :KK53:ondan sonra iyice bir soğudum çocuklardan. gürültüsü ağlaması bana göre değil. ama şimdilerde (yaş 35, bekarım) minik bir bebek görünce bir içim ısınıyor bir sıcaklık kaplıyor içimi. o minik minik eldivenleri başlıkları görünce bir hoş oluyorum. ha hala öyle deli gibi istemiyorum ama bir kıpırdanma var. :KK70:diyeceğim o ki, biz annelik içgüdüleriyle donatılmış olarak yaratılmışız. henüz gebeliğiniz çok yeni. biraz kendinizi dinleyin. kimseye kulak asmayın sadece kendinizi dinleyin. eşinizle fikir alışverişi yapın bu süreçte. gebelik sendromu olabilir her kadın gebeliğini ilk öğrendiğinde bi duygusal çalkantı yaşar. sizinki de öyle birşey olabilir. ama eğer hiç de istemiyorsanız ben kürtaja karşı değilim. hazır değilseniz değilsinizdir. herkesin yaşadığı hayat şartları, hissettikleri bambaşkadır. en akıllıca kararı yine siz kendi içinizde vereceksiniz. sevgiler
 
iyi geceler arkadaşlar
evliyim severek evlendik eşimi seviyorum ve hamileyim planlı olmayan bir gebelikti yaşım 27 kafam çok karışık anne olmak istemiyorum bir bebeğin sorumluluğunu kaldıramam eşime ve özgürlüğümüze okadar düşkünüm ki sanki bebek huzurumuzu mutluluğumuzu kaçıracak gibi hissediyorum. bebek çocuk büyük sorumluluklar demek uykusuz geceler,hastalığı doğuma kadar olan rahatsızlıklar doğum stresi bunun gibi durumlar...eşimde istemiyor ama oldu yapacak bişi yok diyor açıkçası kendimi anne olarak düşünemiyorum eşim zaten çocuk gibidir ilgi düşkünüdür onunla uğraşmak bana yetiyor eşimle biz mutluyduk ya:KK43: şimdi başka sorumluluklar çok kafam karışık mutsuzum eşimede yansıtıp onuda üzmek istemiyorum.annelik duygusundan yoksunum bana göre değil neden böyle oldum ki başkalarının çocuklarını sever idim. ama kendimde olacağını öğrendiğimden beri tüm bebeklerden soğudum. arkadaşımın bebeği oldu daha yeni görmeye bile gitmedim oysa o ne kadar mutlu kızı oldu diye yere göğe sığamıyor ben neden böyle değilim ? benim gibi olanlar varmı acaba

ayrıca düşündüğüm bir şey var ben bebekleri çok severdim fakat arkadaşımın 4 yaşında bir kızı var çok yakın arkadaşımdır bebek beni itiyordu doğduğundan beri görsel olarak yani bişi var anlatamıyorum sonra büyüdü falan geçen sene bana geldiler kız ama öyle bir kız yok yerinde durmuyor yaramaz saldrgan yerdeki taşı aldı bana fırlattı o an bütün bebeklerden çocuklardan soğumama sebep oldu bide itici geliyor bana elimde değil nedenini bilmıyorum en yakın arkadaşım ama durum bu şimdi hep aklıma arkadasımın bebeği gelıyor benımde çocugun ona benzerse yaramaz olursa diye belkide bu bende bilinçaltı yaptı bilemıyorum.çevremde anne olanlar bak gör halimi akıllı ol çocuk yapma diye şaka yollu takılıyor ama gerçeklik payı var bence çünkü yerlerinde duramıyorlar çocuk peşinde içtiği kahveden bile tat alamıyorlar diken üstündeler tatile bile gidemeyen arklarım var çocuk bırakıcak kimse olmadığı için daha bir dolu örnek...

merhaba. eski konularınıza baktım da çocukluk döneminizde üzücü şeyler yaşamışsınız, şuan babanızın ikinci evliliğinden olan kardeşinizle sorunlar yaşamışsınız. acaba bu bebeği sevmemek için diretiyor olabilir misiniz? "ya bana da bişey olur da aynı sorunları o da yaşarsa,o da büyüdüğün de diğeri gibi şımarık,terbiyesiz bi çocuk olursa" diye. bunlardan korktuğunuz için sevmemek için kendinizi sınırlıyor olabilir misiniz?
 
her canlı doğurabilir ama her canlı anne olamaz.....nekadar doğru bir söz...anne olmaya bukadar hevessiz bir insan ilk defa tanıdım..Rabbim isteyen herkese nasip etsin inşallah...
bir insanın başka bir canlının yaşamına son vermeye hakkı yok...
ilk satır süper,hevessiz derken burda ıkı konu var bırı benım açtığım ,diğeri olivıanın devam ettirdiği,yanı böle hanımların topiği,
 
Cocuk sahibi olmak bir insanin hayatinda verebilecegi en onemli karar bence, yani boyle yaptik olduyla olacak is degil.
Ebeveynlerin kendilerini fiziksel, psikolojik, maddi, manevi hazir hissetmesi, ve gercekten cocuk sahibi olmayi istemesi lazim. Yoksa omur boyu bir yuk gibi tasirlar o cocugu.
Dogurunca seversin kismina asla katilmiyorum, dogurup bakmayan, baksa da ilgilenmeyen, hep kızgın, gergin, mutsuz annelerden olacaginiza dogurmayin.
 
bu forumda bebek sahibi olmak için türlü türlü dualar koca karı ilaçları her türlü tedavi deneyen arkadaşların hikayelerini tek tek okuyun. Daha sonra kendinize tekrar sorun ya doğunca sevmezsem ? diye.
2 yıl sonunda zorla hamile kalan biri olarak yazdıklarınız vicdanımı sızlattı eşinize düşkünsünüz eşinizle aranız eskisi gibi olmazsa vs diye bir bebeğin canına kıymak...
 
Bende en basta bocalamistim nasil bakicam nasil yapcam diye esimle aramza mesafe gircek ilgi boluncek diye cok endiselnmistim halada endislerm devam ediyor ama ultrasonda gorup kalp atışını dinleynce hersey degisti bir dahaki kontrolü sabırsızlıkla bekliyorm yeniden gorcem diye. allah isteyen herkese nasip etsin inşallah.
 
Herkesin bir imtihanı var, kimininki çok istediğiyle; kimininki hiç istemediğiyle.
Çocuk istemeyen birinin yaşayabileceği duyguları düşünebiliyor musunuz? Ben misal ASLA istemiyorum gerekli önlemleri alıyorum ama 1 kere hamilelik şüphem olduğunda yaşadıklarım bana yetti. Dünyam başıma yıkıldı zannettim, hayatımı ellerimden almışlar artık hiç bir zaman istediğim gibi yaşayamayacağım sanki, ölene kadar göz kulak olmam gereken bir varlık; kabus gibiydi kısacası. Neyse ki şüphem doğrulanmadı ama olsaydı inanılmaz mutsuz olur kendimi hangi merdivenden atacağımı düşünürdüm.
Yani isteyenlerin bebek sahibi olamaması nasıl yıkıcıysa istemeyenlerin bebek sahibi olması da o kadar yıkıcı, o yüzden birbirinizin imtihanlarını yargılamayın bence.
 
ya ne zaman saygılı olmayı öğreneceğiz,isterse kurtaj olur,isterse doğurur,ama doğur dıyenlere şaştım yanı,bunun şakasımı var,kadın ya kaldırmazsa anneliği,yok kurtaj günah,yok cana kıyma,yok seversın,alışırsın,sizde öle oldu dıyelim,bu kadındada öle olcağının garantısımı var,ha snakı sonra çocuğu geri yollayacak,denemsı bedava,sankı saçını sarıya boyat,seversın gözün alışır,ee alışamazsan gider sıyaha boyarsın gıbı bır durum,canım çok iyi düşün,
 
iyi geceler arkadaşlar
evliyim severek evlendik eşimi seviyorum ve hamileyim planlı olmayan bir gebelikti yaşım 27 kafam çok karışık anne olmak istemiyorum bir bebeğin sorumluluğunu kaldıramam eşime ve özgürlüğümüze okadar düşkünüm ki sanki bebek huzurumuzu mutluluğumuzu kaçıracak gibi hissediyorum. bebek çocuk büyük sorumluluklar demek uykusuz geceler,hastalığı doğuma kadar olan rahatsızlıklar doğum stresi bunun gibi durumlar...eşimde istemiyor ama oldu yapacak bişi yok diyor açıkçası kendimi anne olarak düşünemiyorum eşim zaten çocuk gibidir ilgi düşkünüdür onunla uğraşmak bana yetiyor eşimle biz mutluyduk ya:KK43: şimdi başka sorumluluklar çok kafam karışık mutsuzum eşimede yansıtıp onuda üzmek istemiyorum.annelik duygusundan yoksunum bana göre değil neden böyle oldum ki başkalarının çocuklarını sever idim. ama kendimde olacağını öğrendiğimden beri tüm bebeklerden soğudum. arkadaşımın bebeği oldu daha yeni görmeye bile gitmedim oysa o ne kadar mutlu kızı oldu diye yere göğe sığamıyor ben neden böyle değilim ? benim gibi olanlar varmı acaba

ayrıca düşündüğüm bir şey var ben bebekleri çok severdim fakat arkadaşımın 4 yaşında bir kızı var çok yakın arkadaşımdır bebek beni itiyordu doğduğundan beri görsel olarak yani bişi var anlatamıyorum sonra büyüdü falan geçen sene bana geldiler kız ama öyle bir kız yok yerinde durmuyor yaramaz saldrgan yerdeki taşı aldı bana fırlattı o an bütün bebeklerden çocuklardan soğumama sebep oldu bide itici geliyor bana elimde değil nedenini bilmıyorum en yakın arkadaşım ama durum bu şimdi hep aklıma arkadasımın bebeği gelıyor benımde çocugun ona benzerse yaramaz olursa diye belkide bu bende bilinçaltı yaptı bilemıyorum.çevremde anne olanlar bak gör halimi akıllı ol çocuk yapma diye şaka yollu takılıyor ama gerçeklik payı var bence çünkü yerlerinde duramıyorlar çocuk peşinde içtiği kahveden bile tat alamıyorlar diken üstündeler tatile bile gidemeyen arklarım var çocuk bırakıcak kimse olmadığı için daha bir dolu örnek...

Bu durumda olan çok fazla insan tanıdım. Hele çocuk doğduktan sonra kucağına almak istemeyenler, emziremeyenler, kabul etmeyenler vs vs...

Bazen bebek içinizde büyüdükçe bu durum aşılabiliyor, annelik içgüdüsü tüm korkuları yenebiliyor... Ama yenemezseniz durum yukarıda anlattıklarım gibi değişebilir.

Korkmayın öncelikle, tamamen psikolojik bir sorun. En yakın zamanda çok iyi bir psikoloğa gidip bunu aşabilirsiniz. Bolca dua okuyun tabi. Bebeğiniz birkaç ay içinde herşeyi hissetmeye başlıcak, sizden gelen negatif duygularla onu boş yere üzmeyin :KK66:
 
gerçekten bebek sahibi olmak isteyip de olamamak çok korkunç bir duygu olmalı, tahmin bile edemiyorum. ama siz bebek sahibi olmak isteyip de olamıyorsunuz diye, başkaları istemedikleri bebekleri doğurmak zorunda değil.
ya bir ihmalkarlık, ya da gerçekten o %1'lik dilimin azizliği sonucu bu bebek anne karnına düşmüş artık. ladyLynn ladyLynn iyi düşün, taşın. arkadaşının çocuğunu falan bırak, sen kendin bebek istiyor musun, istemiyor musun onu düşün. 10-15 yıl sonrasına bak, kendini bir ergenin annesi olarak düşünebiliyor musun? eğer olmuyorsa da yol belli, doktordan randevu al, eşinin rızasını al, kürtaj ol.
istemediğin bir çocuğu doğurup sonra pişman olup, o çocuğa yazık etme.
 
Herkesin bir imtihanı var, kimininki çok istediğiyle; kimininki hiç istemediğiyle.
Çocuk istemeyen birinin yaşayabileceği duyguları düşünebiliyor musunuz? Ben misal ASLA istemiyorum gerekli önlemleri alıyorum ama 1 kere hamilelik şüphem olduğunda yaşadıklarım bana yetti. Dünyam başıma yıkıldı zannettim, hayatımı ellerimden almışlar artık hiç bir zaman istediğim gibi yaşayamayacağım sanki, ölene kadar göz kulak olmam gereken bir varlık; kabus gibiydi kısacası. Neyse ki şüphem doğrulanmadı ama olsaydı inanılmaz mutsuz olur kendimi hangi merdivenden atacağımı düşünürdüm.
Yani isteyenlerin bebek sahibi olamaması nasıl yıkıcıysa istemeyenlerin bebek sahibi olması da o kadar yıkıcı, o yüzden birbirinizin imtihanlarını yargılamayın bence.
senı çok iyi anlıyorum,ben bekarım,hamıle olmam imkansızken bile bir kaç rüyamda gördüm,gerçekmiş gibi,bir hafta etkisinden kurtulamadım,dehşet bir şeydi,olivianın topiği var,eskiden benımde vardır,arada oraya bekleriz
 
Gebelikte artan hormon ların etkisiyle böyle duygu durumları yaşıyor olabilirsin , ama onun yaşam hakkının olduğunu unutma oda bir can taşıyor, sen özgür olmak için kendinden bir parçayı feda etmek istiyosan bilemiyorum, dün acile hastaneye gittiğimde bebeğim e bişey olcak diye aklım oynuyodu sonra ekranda bulut gibi bedeni ve atan minicik kalbini görünce dünya durdu sandım.....
 
kendi zevkiniz için bebeğinizi istemiyorsunuz.rahatımı bozar diye.rahat çay kahve bile içemem diye.gaip bir psikoloji içindesiniz.sizin gibiler çok etrafta.genelde ilk çocuklarda bu psikolojide oluyorlar ve bu hiç değişmiyor.berbat bir lohusalık sonrası çocukla aralarında gerekli bağı kuramıyorlar.sonra aaaa bu büyüdü ve hiç annelikten bir şey anlamadım deyip ikinciyi yapıyorlar ve yine ilk çocuk yük oluyor.bunun tam tersi durumlarda var.2. bir çocuk yapsalar bile kendini sadece ilk çocugun annesi olarak görenler 2. yi önemsemeyenler hep ihmal edenler de mevcut maalesef.ikisi de bir kadının yaradışına ve fıtratına çok aykırı bu yüzden de hem kendileri hem de çocukları mutsuz ediyorlar.
 
iyi geceler arkadaşlar
evliyim severek evlendik eşimi seviyorum ve hamileyim planlı olmayan bir gebelikti yaşım 27 kafam çok karışık anne olmak istemiyorum bir bebeğin sorumluluğunu kaldıramam eşime ve özgürlüğümüze okadar düşkünüm ki sanki bebek huzurumuzu mutluluğumuzu kaçıracak gibi hissediyorum. bebek çocuk büyük sorumluluklar demek uykusuz geceler,hastalığı doğuma kadar olan rahatsızlıklar doğum stresi bunun gibi durumlar...eşimde istemiyor ama oldu yapacak bişi yok diyor açıkçası kendimi anne olarak düşünemiyorum eşim zaten çocuk gibidir ilgi düşkünüdür onunla uğraşmak bana yetiyor eşimle biz mutluyduk ya:KK43: şimdi başka sorumluluklar çok kafam karışık mutsuzum eşimede yansıtıp onuda üzmek istemiyorum.annelik duygusundan yoksunum bana göre değil neden böyle oldum ki başkalarının çocuklarını sever idim. ama kendimde olacağını öğrendiğimden beri tüm bebeklerden soğudum. arkadaşımın bebeği oldu daha yeni görmeye bile gitmedim oysa o ne kadar mutlu kızı oldu diye yere göğe sığamıyor ben neden böyle değilim ? benim gibi olanlar varmı acaba

ayrıca düşündüğüm bir şey var ben bebekleri çok severdim fakat arkadaşımın 4 yaşında bir kızı var çok yakın arkadaşımdır bebek beni itiyordu doğduğundan beri görsel olarak yani bişi var anlatamıyorum sonra büyüdü falan geçen sene bana geldiler kız ama öyle bir kız yok yerinde durmuyor yaramaz saldrgan yerdeki taşı aldı bana fırlattı o an bütün bebeklerden çocuklardan soğumama sebep oldu bide itici geliyor bana elimde değil nedenini bilmıyorum en yakın arkadaşım ama durum bu şimdi hep aklıma arkadasımın bebeği gelıyor benımde çocugun ona benzerse yaramaz olursa diye belkide bu bende bilinçaltı yaptı bilemıyorum.çevremde anne olanlar bak gör halimi akıllı ol çocuk yapma diye şaka yollu takılıyor ama gerçeklik payı var bence çünkü yerlerinde duramıyorlar çocuk peşinde içtiği kahveden bile tat alamıyorlar diken üstündeler tatile bile gidemeyen arklarım var çocuk bırakıcak kimse olmadığı için daha bir dolu örnek...
sızınkı gebelık sendromu bır arkadasımda bunu yasamıstı 11 haftalık ıken cocugu aldırmak ıstedı, kendı kendıne dusurtmeyı bıle aklına koymustu, cunku hazırlıksız yakalanmıstı bu duruma ama su an oglu 7 aylık onu gozunde sakınıyor, tum dunyası oglu oldu ve ıyıkı dogurmusum dıyor..
 
Ne kadar oldu evleneli.
ben 3 yillik evliyim ilk zamanlar bende senin gibiydim, cocuk fikri, hamilelik falan bunlar beni cok korkuturdu.
siki siki korunurdum bu yuzden.
simdi ise yaklasik 2-3 aydir deli gibi anne olmak istiyorum. Hamile birini gorunce hele bebek gorunce aglamak geliyo icimden. Nasil anne olmak icin yanip tutusuyorum, bir bilsen
birden ne oldu anlamadim ama hazir olmak boyle birsey sanirim.
siz henuz hazir degilsiniz ve beklemediginiz anda oldugu icin boyle dusunuyorsunuz ama hele onu bi hissetmeye baslayin fikriniz degisecek bence.
Rabbim bana da cok bekletmeden bi evlat verir insallah.


bendede durum ayni :KK43: önceden olmasin diye cabalarken simdi olsun diye yirtiniyorum .

rabbim tez zamanda kavustursun bizi yavrularimiza insallah
 
eşimle ortak bir erkek arkadaşımız eşiyle boşanma aşamasında iken birlikte olmuş kız hamile kalmış, boşanma aşaması dediğim söyle: kız zaten 1 senelik evliliğin 3 ayı evinde durdu, kızın babası bizim arkadaşı arkadaş kızın babasını ölümle tehdit etti, boşanma dilekçesi türlü iftiralarla dolu, kızın babası 20 bin liralık senet imzala kızı yollayım falan dedi, böyle bir durum yani, ne ara yedilerse bu haltı yemişler olur mu olmaz mı barışır mıyız derken aldırdılar bebeği, medeniyet başka tabi onların bedeni onların kararı
 
X