Kendini düzeltmesi yönündeki isteğimi takmıyor, çabalarıma karşılık vermiyor. Hatta alay ediyor. Ayrılmak istediğimi söylediğimde de aynı şekilde ciddiye bile almıyor. Üzerinde durunca hakaret edip, çocuklarla tehdit ediyor ve size göre bu durumda beni besleyen o, öyle mi? Kusura bakmayın da onun bana yaptıklarını 20 bin verseler çekmez kimse. Onun kuru ekmeğine, asık suratına, kapanmayan çenesine bana baksın diye katlanmıyorum. Çocuklarım için aklı selim hareket etmeye çalışıyorum. Yapacağım en küçük hatada bedelini iki küçük beden ödeyebilir. Bu durumda "adam beni beslemiş" olmuyor. Beni cebren ve psikolojik şiddetle yanında olmaya zorlamış oluyor.4 yıl siz karı-kocalık yaşamadan nasıl olacak? 4 yıl içinde bu adamın size bakacağını nerden biliyosunuz? Ayrıca para biriktirmenize izin vermez bence, eve para vermez muhtemelen siz işe girince, bu adam da aptal değil herhalde anlar. Bence bu dediğiniz maksimum 1 yıl olur.
Ayrıca maksimum bir yılda bu evlilikten kurtulmuş olmayı çok isterim.4 yıl siz karı-kocalık yaşamadan nasıl olacak? 4 yıl içinde bu adamın size bakacağını nerden biliyosunuz? Ayrıca para biriktirmenize izin vermez bence, eve para vermez muhtemelen siz işe girince, bu adam da aptal değil herhalde anlar. Bence bu dediğiniz maksimum 1 yıl olur.
Boşanma aşamasında mısın sen de? Çok zor malesef. Allah yardımcımız olsunYarama tuz bastin.. cocuklar varken zor hersey cok zor
teşekkür ederim. Çok sancılı bir dönem miydi? Boşanmadan önce çalışma hayatınız var mıydı? Boşandıktan sonra ben ne yaptım dediniz mi? Bir de özel değilse sebep neydi? Aldatma, şiddet gibi birşey mi yoksa benimki gibi psikoljik zorbalık mı?Ben 1. Secenek diyorum. Adami kapida gordugunuzde mideniz kalkiyorsa o adama daha fazla tahammul etmeyin. Calisin cocuklarinizi da kendinizi de magdur etmeyin. Cok uzuldum icinde bulundugunuz duruma. Ben de cok zor zamanlardan gectim,ama gectim iste geciyor yani bir sekilde. Umarim bundan sonra mutlu olursunuz
bu da ayrı bir konu. Boşanmayla birlikte zaten pek faydası olmayan akraba akbaba ne varsa silmek durumundayım. Gerçi şimdi ve geçmişte de siliktiler ama muhtemelen bütün kapılar suratıma daha bir şiddetle çarpılacak.Yakın bir dost bir akraba yok mudur işe girip toparlanana kadar yanına taşınabileceğiniz? Çok üzüldüm durumunuza Allahım yardımcınız olsun
Arkadaşınız, dostunuz herhangi biri yok mu çalışıp kira bölüşebileceğinizBoşanma aşamasında mısın sen de? Çok zor malesef. Allah yardımcımız olsun
teşekkür ederim. Çok sancılı bir dönem miydi? Boşanmadan önce çalışma hayatınız var mıydı? Boşandıktan sonra ben ne yaptım dediniz mi? Bir de özel değilse sebep neydi? Aldatma, şiddet gibi birşey mi yoksa benimki gibi psikoljik zorbalık mı?
bu da ayrı bir konu. Boşanmayla birlikte zaten pek faydası olmayan akraba akbaba ne varsa silmek durumundayım. Gerçi şimdi ve geçmişte de siliktiler ama muhtemelen bütün kapılar suratıma daha bir şiddetle çarpılacak.
Benim durumum pek bir degisikti. Nikah yapmistik,dugun icin bekliyorduk, kumar borcu oldugunu ogrendim,ogrendigim an bitti. Calisiyordum hem de ayni is yerinde. İsimden de ayrilmak durumunda kaldim, uzun sure is bulamadim,maddi olarak cok borcum vardi. Surundum yani. Hic pisman olmadim ama cok ozledim. Bir aliskanlik olmustu cunku. Seviyordum da. Ama bitti. Severek ayrildim, sonra cok dogru yaptigimi anladimBoşanma aşamasında mısın sen de? Çok zor malesef. Allah yardımcımız olsun
teşekkür ederim. Çok sancılı bir dönem miydi? Boşanmadan önce çalışma hayatınız var mıydı? Boşandıktan sonra ben ne yaptım dediniz mi? Bir de özel değilse sebep neydi? Aldatma, şiddet gibi birşey mi yoksa benimki gibi psikoljik zorbalık mı?
bu da ayrı bir konu. Boşanmayla birlikte zaten pek faydası olmayan akraba akbaba ne varsa silmek durumundayım. Gerçi şimdi ve geçmişte de siliktiler ama muhtemelen bütün kapılar suratıma daha bir şiddetle çarpılacak.
Suriyeli bi kadınla mı aldatıyor??Merhaba hanımlar, düşüne düşüne helak oldum bir de dışarıdaki gözlerden yorum almak istiyorum.
Durumumu kısaca anlatayım. Annem sayesinde berbat bir çocukluk ve genç kızlık geçirdim. Uzun uzun anlatacak mecalim yok ama tek bir gün yüzüm gülmedi desem yeterli gelir herhalde.
Annemin tavırları ve baskıları altındayken eşimle tanıştım ve onu bir kurtarıcı olarak gördüm. Annem de karga tulumba evlendirdi zaten. Severek evlendiğimi zannetsem de şimdi oturup düşününce denize düşen yılana sarılır düşüncesiyle, sevmeden evlendiğimi yeni yeni idrak ediyorum. Zaten yaşım da çok küçüktü. Kaçıp polise, kadın derneklerine sığınmak aklıma gelmedi. Bu hata yüzünden de hergün azap çekiyorum.
Neyse eşimle evlendik bir kızım bir oğlum oldu. Ama kesinlikle anlaşamıyoruz. Bunun üzerine sevgisizlik, huzursuzluk, hakaret, aşağılama eklenince ev cehenneme döndü. Özellikle son aylarda çok büyük değişimler yaşadık. Önceden biraz geç kalınca arayan, eve çağıran ben, şimdi kapıda gördüğüm zaman tüyleri diken diken olan, midesi bulanan birine dönüştüm.
Düzelmesi için yüzlerce konuşma yaptım, ağladım, yalvardım, hiçbir şekilde yaptıklarından taviz vermiyor. Artık bu evliliğin bitmek zorunda olduğuna yüzde yüz emin oldum. Eğer eşim biraz olsun düzelme yoluna girseydi ben bir ömür bu evliliği sürdürmeye saygı duymaya hazırdım. Ama bu haliyle içten içe çürüdüğümü, ölümü bile düşündüğümü hissediyorum. Psikolojik şiddet beni inanılmaz etkiledi.
Konuya gelirsek; ayrılık sürecinde yaşananları buradan okuyarak ve en önemlisi eşimin huyuna suyuna vakıf olduğum için emin olduğum bir şey var. Eşim ayrılık sürecinde beni yıpratmak için herşeyi yapacak. Buna çocukları zor durumda bırakmak da dahil. Nafaka konusunda sıkıntı çıkaracağına eminim. Ayrılığın hemen ardından da muhtemelen suriyeli bir kadınla evlilik yapacak. Yakaladığıma göre ailesi şimdiden çınlatmaya başlamış bile. Tüm bunları göz önüne alıp sorumu soruyorum.
Önümde iki seçenek var.
1.si, bu sene çalışmaya başlayıp, boşanıp başka bir şehre gitmek. bu seçenekte yukarıdaki saydığım gibi eşim nafaka konusunda sorun çıkaracak ve çocuklarım zor durumda kalacak. üstüne basa basa söylüyorum, nafaka konusundaki tek korkum çocuklarımın mağduriyeti. Ben zaten üstüme başıma bile harcama yapmayacak, hastalığı için bile hastaneye gitmeyecek kadar zavallı bir hayat yaşıyorum. Para derdinde olduğumu iddia edecekler için belirttim bu kısmı.
2. seçenek, 4 yıl dişimi sıkıp çalışıp para biriktirmek, çocuklarımın geleceğini garanti altına alıp sonra boşanmak. Bu durumda çocuklarım da biraz büyüyecekleri için babaya doymuş olacaklar. Gerçi ikisi de onun hal ve tavırlarından, sürekli beni aşağılayıp, tartışmasından dolayı kötü bir çocukluk geçiriyorlar ama en azından akılları o zamana kadar ereceği için ilerde bana hak vereceklerini düşünüyorum. Diğer seçenekte sanki onları erken yaşta babalarından kopardığım için beni suçlayacaklar gibi geliyor. Bu süreçte kendimden, onurumdan, psikolojimden çok ödün vermem gerekicek, çünkü eşim psikolojik şiddeti her geçen gün arttırıyor. Ama sonrasında çocuklarımla kuracağım hayat önceki seçenektekinden çok daha iyi olacak. Bu süreçte okulu bitirip kimseye ihtiyaç duymayacak kadar donanımlı hale gelmiş olacağım. Hatta düşüncem alıp çocuklarımı bu ülkeden gitmek.
Siz olsaydınız bu iki seçenek arasında hangisini seçerdiniz? Önerebileceğiniz, üpotik olmayan, yapılabilir 3. bir seçenek varsa değerlendirmeye hazırım. Lütfen yıpratıcı yorumlar yapmayın, zaten çok zor bir hayatım var. Bir de burada dert anlatmaya çalışmayayım.
Kesinlikle İkinci seçenek daha mantıklı ne olur yavruların için dişini sık .O adam hırsından çocukları sopa gibi kullanacak sana karşı seninde hiçbir birikimin yok.Arkanda kimse yok.Sinirle çıkıp gidersin o yavruların bütün düzeni alt üst olur.Ben boşandım.kadın sığınma evine gittim.neler neler oldu hayatımda oğlum alt üst oldu.Çok canım yanıyor.Sen de duyduğun nefretle hemen harekete geçme sabret.Herşeyi en ince ayrıntısına kadar düşün.Başarabileceğinizi düşünüyorum Allah yardımcınız olsun.Yavrularınız kaç yaşında?Merhaba hanımlar, düşüne düşüne helak oldum bir de dışarıdaki gözlerden yorum almak istiyorum.
Durumumu kısaca anlatayım. Annem sayesinde berbat bir çocukluk ve genç kızlık geçirdim. Uzun uzun anlatacak mecalim yok ama tek bir gün yüzüm gülmedi desem yeterli gelir herhalde.
Annemin tavırları ve baskıları altındayken eşimle tanıştım ve onu bir kurtarıcı olarak gördüm. Annem de karga tulumba evlendirdi zaten. Severek evlendiğimi zannetsem de şimdi oturup düşününce denize düşen yılana sarılır düşüncesiyle, sevmeden evlendiğimi yeni yeni idrak ediyorum. Zaten yaşım da çok küçüktü. Kaçıp polise, kadın derneklerine sığınmak aklıma gelmedi. Bu hata yüzünden de hergün azap çekiyorum.
Neyse eşimle evlendik bir kızım bir oğlum oldu. Ama kesinlikle anlaşamıyoruz. Bunun üzerine sevgisizlik, huzursuzluk, hakaret, aşağılama eklenince ev cehenneme döndü. Özellikle son aylarda çok büyük değişimler yaşadık. Önceden biraz geç kalınca arayan, eve çağıran ben, şimdi kapıda gördüğüm zaman tüyleri diken diken olan, midesi bulanan birine dönüştüm.
Düzelmesi için yüzlerce konuşma yaptım, ağladım, yalvardım, hiçbir şekilde yaptıklarından taviz vermiyor. Artık bu evliliğin bitmek zorunda olduğuna yüzde yüz emin oldum. Eğer eşim biraz olsun düzelme yoluna girseydi ben bir ömür bu evliliği sürdürmeye saygı duymaya hazırdım. Ama bu haliyle içten içe çürüdüğümü, ölümü bile düşündüğümü hissediyorum. Psikolojik şiddet beni inanılmaz etkiledi.
Konuya gelirsek; ayrılık sürecinde yaşananları buradan okuyarak ve en önemlisi eşimin huyuna suyuna vakıf olduğum için emin olduğum bir şey var. Eşim ayrılık sürecinde beni yıpratmak için herşeyi yapacak. Buna çocukları zor durumda bırakmak da dahil. Nafaka konusunda sıkıntı çıkaracağına eminim. Ayrılığın hemen ardından da muhtemelen suriyeli bir kadınla evlilik yapacak. Yakaladığıma göre ailesi şimdiden çınlatmaya başlamış bile. Tüm bunları göz önüne alıp sorumu soruyorum.
Önümde iki seçenek var.
1.si, bu sene çalışmaya başlayıp, boşanıp başka bir şehre gitmek. bu seçenekte yukarıdaki saydığım gibi eşim nafaka konusunda sorun çıkaracak ve çocuklarım zor durumda kalacak. üstüne basa basa söylüyorum, nafaka konusundaki tek korkum çocuklarımın mağduriyeti. Ben zaten üstüme başıma bile harcama yapmayacak, hastalığı için bile hastaneye gitmeyecek kadar zavallı bir hayat yaşıyorum. Para derdinde olduğumu iddia edecekler için belirttim bu kısmı.
2. seçenek, 4 yıl dişimi sıkıp çalışıp para biriktirmek, çocuklarımın geleceğini garanti altına alıp sonra boşanmak. Bu durumda çocuklarım da biraz büyüyecekleri için babaya doymuş olacaklar. Gerçi ikisi de onun hal ve tavırlarından, sürekli beni aşağılayıp, tartışmasından dolayı kötü bir çocukluk geçiriyorlar ama en azından akılları o zamana kadar ereceği için ilerde bana hak vereceklerini düşünüyorum. Diğer seçenekte sanki onları erken yaşta babalarından kopardığım için beni suçlayacaklar gibi geliyor. Bu süreçte kendimden, onurumdan, psikolojimden çok ödün vermem gerekicek, çünkü eşim psikolojik şiddeti her geçen gün arttırıyor. Ama sonrasında çocuklarımla kuracağım hayat önceki seçenektekinden çok daha iyi olacak. Bu süreçte okulu bitirip kimseye ihtiyaç duymayacak kadar donanımlı hale gelmiş olacağım. Hatta düşüncem alıp çocuklarımı bu ülkeden gitmek.
Siz olsaydınız bu iki seçenek arasında hangisini seçerdiniz? Önerebileceğiniz, üpotik olmayan, yapılabilir 3. bir seçenek varsa değerlendirmeye hazırım. Lütfen yıpratıcı yorumlar yapmayın, zaten çok zor bir hayatım var. Bir de burada dert anlatmaya çalışmayayım.
Teşekkür ederim. İçimdekileri yazmışsınız. Hem boşanma hem dışardaki hayata atılmak bana ağır gelebilir. Zaten içe dönük ve ezilmiş olarak büyütüldüm. İş hayatında illaki bocalayacağım. En azından bir sene çalışıp dış hayatı öğrenmeye ihtiyacım var.
.
Cnm işin mantık boyutuna bakarsak ikinci seçenek çok daha akillica yanlız dört yıl daha bu adama sabredebilecekmisinMerhaba hanımlar, düşüne düşüne helak oldum bir de dışarıdaki gözlerden yorum almak istiyorum.
Durumumu kısaca anlatayım. Annem sayesinde berbat bir çocukluk ve genç kızlık geçirdim. Uzun uzun anlatacak mecalim yok ama tek bir gün yüzüm gülmedi desem yeterli gelir herhalde.
Annemin tavırları ve baskıları altındayken eşimle tanıştım ve onu bir kurtarıcı olarak gördüm. Annem de karga tulumba evlendirdi zaten. Severek evlendiğimi zannetsem de şimdi oturup düşününce denize düşen yılana sarılır düşüncesiyle, sevmeden evlendiğimi yeni yeni idrak ediyorum. Zaten yaşım da çok küçüktü. Kaçıp polise, kadın derneklerine sığınmak aklıma gelmedi. Bu hata yüzünden de hergün azap çekiyorum.
Neyse eşimle evlendik bir kızım bir oğlum oldu. Ama kesinlikle anlaşamıyoruz. Bunun üzerine sevgisizlik, huzursuzluk, hakaret, aşağılama eklenince ev cehenneme döndü. Özellikle son aylarda çok büyük değişimler yaşadık. Önceden biraz geç kalınca arayan, eve çağıran ben, şimdi kapıda gördüğüm zaman tüyleri diken diken olan, midesi bulanan birine dönüştüm.
Düzelmesi için yüzlerce konuşma yaptım, ağladım, yalvardım, hiçbir şekilde yaptıklarından taviz vermiyor. Artık bu evliliğin bitmek zorunda olduğuna yüzde yüz emin oldum. Eğer eşim biraz olsun düzelme yoluna girseydi ben bir ömür bu evliliği sürdürmeye saygı duymaya hazırdım. Ama bu haliyle içten içe çürüdüğümü, ölümü bile düşündüğümü hissediyorum. Psikolojik şiddet beni inanılmaz etkiledi.
Konuya gelirsek; ayrılık sürecinde yaşananları buradan okuyarak ve en önemlisi eşimin huyuna suyuna vakıf olduğum için emin olduğum bir şey var. Eşim ayrılık sürecinde beni yıpratmak için herşeyi yapacak. Buna çocukları zor durumda bırakmak da dahil. Nafaka konusunda sıkıntı çıkaracağına eminim. Ayrılığın hemen ardından da muhtemelen suriyeli bir kadınla evlilik yapacak. Yakaladığıma göre ailesi şimdiden çınlatmaya başlamış bile. Tüm bunları göz önüne alıp sorumu soruyorum.
Önümde iki seçenek var.
1.si, bu sene çalışmaya başlayıp, boşanıp başka bir şehre gitmek. bu seçenekte yukarıdaki saydığım gibi eşim nafaka konusunda sorun çıkaracak ve çocuklarım zor durumda kalacak. üstüne basa basa söylüyorum, nafaka konusundaki tek korkum çocuklarımın mağduriyeti. Ben zaten üstüme başıma bile harcama yapmayacak, hastalığı için bile hastaneye gitmeyecek kadar zavallı bir hayat yaşıyorum. Para derdinde olduğumu iddia edecekler için belirttim bu kısmı.
2. seçenek, 4 yıl dişimi sıkıp çalışıp para biriktirmek, çocuklarımın geleceğini garanti altına alıp sonra boşanmak. Bu durumda çocuklarım da biraz büyüyecekleri için babaya doymuş olacaklar. Gerçi ikisi de onun hal ve tavırlarından, sürekli beni aşağılayıp, tartışmasından dolayı kötü bir çocukluk geçiriyorlar ama en azından akılları o zamana kadar ereceği için ilerde bana hak vereceklerini düşünüyorum. Diğer seçenekte sanki onları erken yaşta babalarından kopardığım için beni suçlayacaklar gibi geliyor. Bu süreçte kendimden, onurumdan, psikolojimden çok ödün vermem gerekicek, çünkü eşim psikolojik şiddeti her geçen gün arttırıyor. Ama sonrasında çocuklarımla kuracağım hayat önceki seçenektekinden çok daha iyi olacak. Bu süreçte okulu bitirip kimseye ihtiyaç duymayacak kadar donanımlı hale gelmiş olacağım. Hatta düşüncem alıp çocuklarımı bu ülkeden gitmek.
Siz olsaydınız bu iki seçenek arasında hangisini seçerdiniz? Önerebileceğiniz, üpotik olmayan, yapılabilir 3. bir seçenek varsa değerlendirmeye hazırım. Lütfen yıpratıcı yorumlar yapmayın, zaten çok zor bir hayatım var. Bir de burada dert anlatmaya çalışmayayım.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?