Aynen dediğiniz gibi sakin, mülayim, derece falan yapan bir öğrenciydim. Okul zamanı dersimde, iş zamanı işimde gücümde olan bir insanım. Hayatımdaki insanlara kim olursa olsun olabildiğince hayatını kolaylaştırmaya çalışırım. Yük olmama psikolojisi ile yaşarım. Ama yanlışmış bunu anladım..Ailende , okul hayatında falan kavgadan uzak durduysan , sakin bir hayatın olduysa normal tepkin. Ben ikisinde de yaşadım bir şeyler içimde de varmış demek ki hemen pençelerim çıkıyor dışarı. Hem de böyle özel alan tanımayan insanlarsa bir pisleşiyorum hiç sorma. Sen de artık kendini dışarı alanlarda daha iyi savunursun çünkü antremanlısın.Ama şokunu anlıyorum ve hissediyorum. Sen normalsin. Kendine kızma kendini hırpalama. Çok düşünme bu aşamada. Niye yaşadım niye niye deme. Gerekiyormuş yaşaman bunları. Bir ders say.
Zaten eğer barışmak isterse (ki sanmıyorum 3 aydır nerdeyse iletişimimiz yok bi girişimi de yok) başka bir şehire tayin isteme şartı koşacağım. Ama şuna eminim ki kv orda da bizi rahat bırakmaz. Yok bayramda gelmediniz yok ilk onların oraya gittiniz falan ayyyy. Eş kişisi de yeni şehirde en ufak bir problem yaşasa senin yüzünden diye kafama kakar.Acıma yetime koyar... diye boşa dememisler demek ki. İşiniz gücünüz varmış. Küçük cocukla zor gelebilir ama aileniz yaninizdaysa boşanmak en guzeli cocukların da sağlıklı bir psikoloji ile büyümesi için aynı zamanda. Hem cocuklarinizla daha verimli zaman gecirirsiniz. Belki eşiniz bu girişim karşısında dönüş yapabilir gönlünuzu almaya çalışır ama kv den tamamen uzaklaşma garantisi almadan esiinizin sizi gerçekten anladığından emin olmadan barismamaniz gerektiğini düşünüyorum. Sizin kararliliginizi görünce geri basacaktir. KV bozuntusu da bir evliliğe sebep olmanın vebalini aldığı için vicdani hesaplasmasi ile başbaşa kalsın. Düşünecek vicdan varsa tabi.
Lütfen olsun. Kafamı taşıyamaz oldum artık...Böyle hissetmeniz normal, emzirmeye uyumlu antidepresanlar var diye biliyorum
Çok zor şeyler yasamissiniz gerçekten Allah yardimciniz olsun imtihan dünyası illaki çekeceğiz sizinde payımıza bu düşmüş bu çile cekilecekti. İnsallah bitecek dünyanın sonu değil maaşınız var ya ne güzel bu Çok büyük nimet.sizin gibi çokları var emin olun.amcam kızı ve teyzem kızı cocuklu bosandilar işleri de yoktu.ona rağmen ayakta durdular çocukları kocaman oldu.onlarin da kendine güvenleri geri geldi.zaman herseyin ilacıdır. Her zaman iyi düşünün sizden beterleri Çok. En büyük nimet sağlık o olsun arkası gelir emin olun.biz deprem gördük bir sabah ayaklarımız çıplak çıktık her yer ceset.dedigim gibi beterin beteri Çok.halinize herzaman şükredin.benim kardeşim susuzluktan öldü her şu içtiğimde ağlarım Allah a tesekkur ederim bana içmeyi nasip ettiği için. Inanin beterin beteri çoktur.cok acılara şahit oldum ve yaşadım.yine de ayaktayım. Yaşamak için direnenecegim. Hergünü mede şükürler olsun sağlıkla kalınSelam hanımlar.
Önceki konumu belki bilenler vardır. Eşimden boşanmaya karar verdim. Çalışıyorum, 2 çocuğum var biri ilkokul çağında birisi henüz küçük.
Eşimin annesinin sözünden çıkmaması, kendi memleketlerinde yaşamamıza ve aramız 3 dk mesafede olmasına rağmen kocası ölmüş olan kvnin sürekli bizde yemeli içmeli kalmak istemesi, benden eski usul gelinler gibi kv gelin ilişkisi beklemesi, defalarca evime gelip çocuklarımın ve eşimin önünde bana hakaretler etmesi, eşimin ise bırak anne şu terbiyesizi diyip kolundan çeke çeke beraberce gitmeleri, kendisine en ufak bir hakaretim veya günlük yaşamda saygısız bir hareketim olmamasına rağmen kvnin annemlere benimle alakalı olarak "terbiyesiz, yetiştirememişsiniz, saygısız" vs. demesi. Bu hakaretleri yüzüme karşı da çok defa dile getirmesi.
Annemleri arayıp o sizden çıktı artık size gelemez, kalamaz gibi, annemlerin kendisine hizmetçi yetiştirdiğini sanan insanı deli eden tavırları olması, komşularını ağırlamamı kendisine misafir geleceğinde gidip hizmet etmemi, kendisiyle akraba akraba gezmemi beklemesi, oğluyla ilgili en ufak şikayetimde oğlumda hiç suç yok sen iticisin, sen antisosyalsin, sen soğuksun, sen terbiyesizsin demesi. Bana köpek diyecek kadar ileri gitmesi. Düşük yaptığım bir dönem, bir çocuk bile doğuramadın demesi. Karı olamadın eşini evde tutamadın vs demesi. Yalan yere kurana el basması. Sırf kendi istediği gibi bir gelin olmadığım için benden nefret etmesi ve her fırsatta nefretini kusması. Bana sürekli tembel demesi. Arkadaşlar iyi maaşla çalışıyorum. 2 çocuğum var ona rağmen evime 8 yıldır ne bir temizlikçi geldi ne de akşamı yemeksiz geçtim. Hamileliklerimde bile cam sildiğimi biliyorum.
Bunun yanında eşimin 2 çocuk büyürken ne bir kere uyutması, ne beslemesi, ne alt değiştirmesi, ne yıkaması. Çocuklara karşı aşırı derecede ilgisiz olması bana asla yardımcı olmaması ki çalışan bir kadınım aynı şartlarda çalışıyoruz eşimle. Kahve alışkanlığı demiyim bağımlılığı. Evde hem kadın hem erkek gibi koşturmam. Hem maddi hem manevi olarak. Evin ve çocukların tüm ama tüm giderlerinin bende olması. Kendisi sadece arabaya benzin alıyor. Benim için hayatın sadece çocuk bakımı, ev işi, ve memuriyetim şeklinde ilerlemesi buna karşın beyefendinin karılık görevimi (detay veremiyorum anlayın siz) de onun istediği her an her saat ve sürekli olarak yerine getirmemi istemesi.
En son da annesi ile görüşmüyorum diye beni 800 km uzaktaki aile evime 2 küçük çocuğumla getirmemesi nasıl gidersen git demesi ve ailemin gelip alması. Evliliğin başında hem ailemin hem benim tatillerde ailemin yanına geleceğim şartı ile ve kendisinin kabul etmesi üzerine eşimin memleketine taşınmayı kabul etmem ama her sene yaz tatilinde ailemin yanına gelirken sorun çıkarması.
Gibi gibi, eksiği olan ama fazlası olmayan bir dizi eş kişisi sünepeliği ve sorumsuzluğu üzerine boşanma davası açmaya karar verdim. Düşünün bu anlattıklarım bile eksik kalıyor. Bir bu kadar daha sinir bozan detay var.
Sorun şu ki arkadaşlar 8 senedir yaşadığım hayat öyle leş bir hayat ki. Ona rağmen boşanma davası sürecine hiç hazır değilim. Sürekli baş ağrısıyla uyanıyorum, omuzlarımda sanki dünyanın yükü var, sanki doğum yapacak hamile kadınlar gibi karın sancıları çekiyorum. Resmen ruhen ve fiziken mahvoluyorum. Emzirdiğim için antidepresan kullanamıyorum. Ailemin yanımda olması en büyük şansım ama hep beraber topyekün sinir bozucu bir sürece giriyoruz. Kendimi suçlu hissediyorum aileme karşı..
Boşanma aşamasını atlatan herkes başlangıçta böyle hissetti mi nolur bana bişey söyleyinkafamdaki sesleri susturamıyorum. Hem eşimle hem kv ile sürekli zihnimde kavga halindeyim. Kendimi toplayabilecek miyim yeniden gülecek miyim...
O zaman bisure ayri kalin ciddi adimlar atin sakince beklentilerinizi soyleyin tipki burdaki gibi suclar tarzda degil .farzi misal ailenize durumu citlatip damat ile konusma olsa etki edermi bilemedim .yok gerek kimseye derseniz anlasmali bosanma protokolu verin imzalasin nafakayi yuksek tutunUzun zamandır psikoloğa gidiyorum kendim. Çünkü rüyalarıma bile girmeye başlamışlardı. Uykudan uyanıp ağlıyordum. Bir de gurbettesiniz kimseniz yok. Ama eşim psikolog yardımlarına hiç inanmaz dalga geçer genelde.
Çok üzüldüm yaşadıklarınıza... ah o deprem zaten yaşayanların da yaşamayanların da hala kanayan yarası. Allah hepsine rahmet eylesin başınız sağolsun, çok çok üzüldümÇok zor şeyler yasamissiniz gerçekten Allah yardimciniz olsun imtihan dünyası illaki çekeceğiz sizinde payımıza bu düşmüş bu çile cekilecekti. İnsallah bitecek dünyanın sonu değil maaşınız var ya ne güzel bu Çok büyük nimet.sizin gibi çokları var emin olun.amcam kızı ve teyzem kızı cocuklu bosandilar işleri de yoktu.ona rağmen ayakta durdular çocukları kocaman oldu.onlarin da kendine güvenleri geri geldi.zaman herseyin ilacıdır. Her zaman iyi düşünün sizden beterleri Çok. En büyük nimet sağlık o olsun arkası gelir emin olun.biz deprem gördük bir sabah ayaklarımız çıplak çıktık her yer ceset.dedigim gibi beterin beteri Çok.halinize herzaman şükredin.benim kardeşim susuzluktan öldü her şu içtiğimde ağlarım Allah a tesekkur ederim bana içmeyi nasip ettiği için. Inanin beterin beteri çoktur.cok acılara şahit oldum ve yaşadım.yine de ayaktayım. Yaşamak için direnenecegim. Hergünü mede şükürler olsun sağlıkla kalın
Ayrıyız şuan ben yaz tatilindeyim ailemin yanında. 3 ay olacak nerdeyse, biraz erken geldim daha doğrusu ailem gelip aldı bizi. İletişimimiz yok sadece çocuklarla konuşuyor. Ailemle onun ailesiyle kendisiyle vs o kadar çok konuşuldu ki daha önce. 8 yıldır deli saçması şeyler hiç bitmedi. Konuşmaya olan inancım sıfır. Davayı açıp celbi yollatacağım sadece. Ailemle döneceğim oraya. Sıfır iletişim istiyorum çünkü sinirlerime hakim olamamaktan korkuyorum... doğru mu yanlış mı bilmiyorum ama psikolojime en uygun gelecek şey bu.O zaman bisure ayri kalin ciddi adimlar atin sakince beklentilerinizi soyleyin tipki burdaki gibi suclar tarzda degil .farzi misal ailenize durumu citlatip damat ile konusma olsa etki edermi bilemedim .yok gerek kimseye derseniz anlasmali bosanma protokolu verin imzalasin nafakayi yuksek tutun
Kesinlikle boşanmalısın, sakın geri dönmeyi düşünme, sancılı bir süreç ama geçecek...Selam hanımlar.
Önceki konumu belki bilenler vardır. Eşimden boşanmaya karar verdim. Çalışıyorum, 2 çocuğum var biri ilkokul çağında birisi henüz küçük.
Eşimin annesinin sözünden çıkmaması, kendi memleketlerinde yaşamamıza ve aramız 3 dk mesafede olmasına rağmen kocası ölmüş olan kvnin sürekli bizde yemeli içmeli kalmak istemesi, benden eski usul gelinler gibi kv gelin ilişkisi beklemesi, defalarca evime gelip çocuklarımın ve eşimin önünde bana hakaretler etmesi, eşimin ise bırak anne şu terbiyesizi diyip kolundan çeke çeke beraberce gitmeleri, kendisine en ufak bir hakaretim veya günlük yaşamda saygısız bir hareketim olmamasına rağmen kvnin annemlere benimle alakalı olarak "terbiyesiz, yetiştirememişsiniz, saygısız" vs. demesi. Bu hakaretleri yüzüme karşı da çok defa dile getirmesi.
Annemleri arayıp o sizden çıktı artık size gelemez, kalamaz gibi, annemlerin kendisine hizmetçi yetiştirdiğini sanan insanı deli eden tavırları olması, komşularını ağırlamamı kendisine misafir geleceğinde gidip hizmet etmemi, kendisiyle akraba akraba gezmemi beklemesi, oğluyla ilgili en ufak şikayetimde oğlumda hiç suç yok sen iticisin, sen antisosyalsin, sen soğuksun, sen terbiyesizsin demesi. Bana köpek diyecek kadar ileri gitmesi. Düşük yaptığım bir dönem, bir çocuk bile doğuramadın demesi. Karı olamadın eşini evde tutamadın vs demesi. Yalan yere kurana el basması. Sırf kendi istediği gibi bir gelin olmadığım için benden nefret etmesi ve her fırsatta nefretini kusması. Bana sürekli tembel demesi. Arkadaşlar iyi maaşla çalışıyorum. 2 çocuğum var ona rağmen evime 8 yıldır ne bir temizlikçi geldi ne de akşamı yemeksiz geçtim. Hamileliklerimde bile cam sildiğimi biliyorum.
Bunun yanında eşimin 2 çocuk büyürken ne bir kere uyutması, ne beslemesi, ne alt değiştirmesi, ne yıkaması. Çocuklara karşı aşırı derecede ilgisiz olması bana asla yardımcı olmaması ki çalışan bir kadınım aynı şartlarda çalışıyoruz eşimle. Kahve alışkanlığı demiyim bağımlılığı. Evde hem kadın hem erkek gibi koşturmam. Hem maddi hem manevi olarak. Evin ve çocukların tüm ama tüm giderlerinin bende olması. Kendisi sadece arabaya benzin alıyor. Benim için hayatın sadece çocuk bakımı, ev işi, ve memuriyetim şeklinde ilerlemesi buna karşın beyefendinin karılık görevimi (detay veremiyorum anlayın siz) de onun istediği her an her saat ve sürekli olarak yerine getirmemi istemesi.
En son da annesi ile görüşmüyorum diye beni 800 km uzaktaki aile evime 2 küçük çocuğumla getirmemesi nasıl gidersen git demesi ve ailemin gelip alması. Evliliğin başında hem ailemin hem benim tatillerde ailemin yanına geleceğim şartı ile ve kendisinin kabul etmesi üzerine eşimin memleketine taşınmayı kabul etmem ama her sene yaz tatilinde ailemin yanına gelirken sorun çıkarması.
Gibi gibi, eksiği olan ama fazlası olmayan bir dizi eş kişisi sünepeliği ve sorumsuzluğu üzerine boşanma davası açmaya karar verdim. Düşünün bu anlattıklarım bile eksik kalıyor. Bir bu kadar daha sinir bozan detay var.
Sorun şu ki arkadaşlar 8 senedir yaşadığım hayat öyle leş bir hayat ki. Ona rağmen boşanma davası sürecine hiç hazır değilim. Sürekli baş ağrısıyla uyanıyorum, omuzlarımda sanki dünyanın yükü var, sanki doğum yapacak hamile kadınlar gibi karın sancıları çekiyorum. Resmen ruhen ve fiziken mahvoluyorum. Emzirdiğim için antidepresan kullanamıyorum. Ailemin yanımda olması en büyük şansım ama hep beraber topyekün sinir bozucu bir sürece giriyoruz. Kendimi suçlu hissediyorum aileme karşı..
Boşanma aşamasını atlatan herkes başlangıçta böyle hissetti mi nolur bana bişey söyleyinkafamdaki sesleri susturamıyorum. Hem eşimle hem kv ile sürekli zihnimde kavga halindeyim. Kendimi toplayabilecek miyim yeniden gülecek miyim...
Bu anlattığım yarısı sayılır. Sinir bozucu detaylar çoook. Nasıl katlanmışım ona şaşırıyorum. Annem diyor sende nasıl bir sabır var..Kesinlikle boşanmalısın, sakın geri dönmeyi düşünme, sancılı bir süreç ama geçecek...
Birazını okuyabildim ama sizin derdiniz kayınvalide ile alsın oğlunu tepe tepe kullansın. Saygısızlar. Anasıyla iliskisini kesemeyen erkekler evlenmesin..Selam hanımlar.
Önceki konumu belki bilenler vardır. Eşimden boşanmaya karar verdim. Çalışıyorum, 2 çocuğum var biri ilkokul çağında birisi henüz küçük.
Eşimin annesinin sözünden çıkmaması, kendi memleketlerinde yaşamamıza ve aramız 3 dk mesafede olmasına rağmen kocası ölmüş olan kvnin sürekli bizde yemeli içmeli kalmak istemesi, benden eski usul gelinler gibi kv gelin ilişkisi beklemesi, defalarca evime gelip çocuklarımın ve eşimin önünde bana hakaretler etmesi, eşimin ise bırak anne şu terbiyesizi diyip kolundan çeke çeke beraberce gitmeleri, kendisine en ufak bir hakaretim veya günlük yaşamda saygısız bir hareketim olmamasına rağmen kvnin annemlere benimle alakalı olarak "terbiyesiz, yetiştirememişsiniz, saygısız" vs. demesi. Bu hakaretleri yüzüme karşı da çok defa dile getirmesi.
Annemleri arayıp o sizden çıktı artık size gelemez, kalamaz gibi, annemlerin kendisine hizmetçi yetiştirdiğini sanan insanı deli eden tavırları olması, komşularını ağırlamamı kendisine misafir geleceğinde gidip hizmet etmemi, kendisiyle akraba akraba gezmemi beklemesi, oğluyla ilgili en ufak şikayetimde oğlumda hiç suç yok sen iticisin, sen antisosyalsin, sen soğuksun, sen terbiyesizsin demesi. Bana köpek diyecek kadar ileri gitmesi. Düşük yaptığım bir dönem, bir çocuk bile doğuramadın demesi. Karı olamadın eşini evde tutamadın vs demesi. Yalan yere kurana el basması. Sırf kendi istediği gibi bir gelin olmadığım için benden nefret etmesi ve her fırsatta nefretini kusması. Bana sürekli tembel demesi. Arkadaşlar iyi maaşla çalışıyorum. 2 çocuğum var ona rağmen evime 8 yıldır ne bir temizlikçi geldi ne de akşamı yemeksiz geçtim. Hamileliklerimde bile cam sildiğimi biliyorum.
Bunun yanında eşimin 2 çocuk büyürken ne bir kere uyutması, ne beslemesi, ne alt değiştirmesi, ne yıkaması. Çocuklara karşı aşırı derecede ilgisiz olması bana asla yardımcı olmaması ki çalışan bir kadınım aynı şartlarda çalışıyoruz eşimle. Kahve alışkanlığı demiyim bağımlılığı. Evde hem kadın hem erkek gibi koşturmam. Hem maddi hem manevi olarak. Evin ve çocukların tüm ama tüm giderlerinin bende olması. Kendisi sadece arabaya benzin alıyor. Benim için hayatın sadece çocuk bakımı, ev işi, ve memuriyetim şeklinde ilerlemesi buna karşın beyefendinin karılık görevimi (detay veremiyorum anlayın siz) de onun istediği her an her saat ve sürekli olarak yerine getirmemi istemesi.
En son da annesi ile görüşmüyorum diye beni 800 km uzaktaki aile evime 2 küçük çocuğumla getirmemesi nasıl gidersen git demesi ve ailemin gelip alması. Evliliğin başında hem ailemin hem benim tatillerde ailemin yanına geleceğim şartı ile ve kendisinin kabul etmesi üzerine eşimin memleketine taşınmayı kabul etmem ama her sene yaz tatilinde ailemin yanına gelirken sorun çıkarması.
Gibi gibi, eksiği olan ama fazlası olmayan bir dizi eş kişisi sünepeliği ve sorumsuzluğu üzerine boşanma davası açmaya karar verdim. Düşünün bu anlattıklarım bile eksik kalıyor. Bir bu kadar daha sinir bozan detay var.
Sorun şu ki arkadaşlar 8 senedir yaşadığım hayat öyle leş bir hayat ki. Ona rağmen boşanma davası sürecine hiç hazır değilim. Sürekli baş ağrısıyla uyanıyorum, omuzlarımda sanki dünyanın yükü var, sanki doğum yapacak hamile kadınlar gibi karın sancıları çekiyorum. Resmen ruhen ve fiziken mahvoluyorum. Emzirdiğim için antidepresan kullanamıyorum. Ailemin yanımda olması en büyük şansım ama hep beraber topyekün sinir bozucu bir sürece giriyoruz. Kendimi suçlu hissediyorum aileme karşı..
Boşanma aşamasını atlatan herkes başlangıçta böyle hissetti mi nolur bana bişey söyleyinkafamdaki sesleri susturamıyorum. Hem eşimle hem kv ile sürekli zihnimde kavga halindeyim. Kendimi toplayabilecek miyim yeniden gülecek miyim...
Her olayda birbirlerine ölesiye destek çıkan, beni karşılarına alıp saatlerde azar ve hakaret çeken, ben ailemi arayınca beni suçlu ilan eden ana oğul. Anası kötü ama oğlu da anasının önüne geçmiyor. Hayatımda bu kadar anneci bir yaratık ilk kez görüyorum. Sayısız hayvan besledim hayvanlar bile 2 aydan sonra ayırır yavrularını, kendi haline bırakır ya.Birazını okuyabildim ama sizin derdiniz kayınvalide ile alsın oğlunu tepe tepe kullansın. Saygısızlar. Anasıyla iliskisini kesemeyen erkekler evlenmesin..
Evet ya. Kesinlikle bir son nokta var. Şuan benim gözüm hiçbir şey görmüyor. Resmen kin ve nefrete büründüm. İstemezdim böyle hissetmeyi ama mecbur bırakıldım adeta.Kendinize kızmayın insan bazen kendine inanamayabiliyor.
Benim bir arkadaşım evlendiği günden beri kocasının kumar borcunu ödüyor.
Normalde bu kadın resti çeker gider derdim ama evlenince bazen insanın basireti bağlanıyor ya da son ana kadar şansını zorluyor.
O arkadaşım şimdi söylenmeye başladı yakında o da patlayacak.
Başta daha sabırlı idi.
Yani herşeyin son anı var.
3 ay oldu bu kararı alalı, hala içim soğumuyor. Çok öfkeli ve kararlıyım..çok normal
ne yaşarsanız yaşayın
boşanma kararı çok zor bir karar
insanın bocalaması da çok normal
bin tane şeyi düşünüyorsunuz anne olarak
kolay değil
ama gerçekten kararlı iseniz sakin olmaya çalışın
biraz dışarı çıkıp nefes alıp sakince düşünme ,yada birileriyle dertleşme imkanınız varsa bunu yapın
biraz kafanız nötrleşir belki
Alsınlar analarını başlarına çalsınlar. O analar da gerçekten anne olabilseler evlatlarını bu duruma sürüklemezlerdi. Benciller.Boşanın diye dua edeceğim size yine anneci bir koca boşanınca merak etmeyin anasının yanına bıle uğramaz.evlenince değerli olur anaları
Zaten insan farkediyor da uzunca bir süre konduramama durumu oluyor sanırım. Yani bende böyle oldu gibi geliyor. Konduramadım, insan karşısındakini de kendi gibi sanıyor gönül bağı olunca kabullenmek zor oluyor..Geçmiş olsun. Demekki insan bu kadar kötü evlilik yaşayınca bile boşanırken kendini kötü hissediyor. Yazdıklarınızı bir daha ve başkası yazmış gibi okuyun. Ne kadar kötü şeyler yaşadığınızı ve tek çözümün bu evlilikten kurtulmak olduğunu anlayacaksınız