İki evlat verince otomatik canımızı bile vermiş oluyoruz ya bence. Geriye bizden bir şey kalmıyor çünkü.Ayy yarıya kadar okudum sinir geldi ona buna feda ede ede ömrümüz gidiyor be sürekli kayınvalideye de gelinlik yapılmaz yahu bu nedir yani şu Türk kadınlarından bi canlarını istemedikleri kaldı
Bir de bu hizmeti, beni stres topu gibi kullanan, aklına estiğinde evime gelip bana hakaret eden biri bekliyor düşünün. Kapı çalınca çarpıntı oluyor artık bende, o kadar etkilendim ki annemden babamdan duymadığım sözleri işitmekten nefret kusulmasından sürekli.Ayy yarıya kadar okudum sinir geldi ona buna feda ede ede ömrümüz gidiyor be sürekli kayınvalideye de gelinlik yapılmaz yahu bu nedir yani şu Türk kadınlarından bi canlarını istemedikleri kaldı
Çok teşekkür ederimNe biçim adam.
Allah yardımcınız olsun.
Cidden mide bulandırıcı.
Her defasında köle ruhlu olmadığımı, çocukların boşanmama engel olmayacağını ifade ettim oysaki. Kvye de ben seninle aynı şartlarda değilim. Sen zamanında çekmiş olabilirsin ben çekmem dememe rağmen. Yine de eminim ki zihinlerinde 2 çocukla boşanamaz düşüncesi yatıyor. Ailem son derece kültürlü varlıklı insanlar. Bana da çok düşkünler. Nasıl rest çekmeyeceğimi düşünüyorlar anlamıyorum.İki evlat verince otomatik canımızı bile vermiş oluyoruz ya bence. Geriye bizden bir şey kalmıyor çünkü.
Ya bu erkeklerin ailelerine ne oluyor?. Hep problem erkek tarafinda. Kız anne babalarının hiç ilişkilere böyle salça olduğunu gormedim. Varsa bile on taneden 1 tanedir. Nasıl kendilerini bu kadar söz sahibi görebiliyor bu Kaynanalar ya. Bir evliliğin bitmesine sebep olacak kadar oğluna düşkünse evlendirmeseymis. Erkekler de bu kadar anneciyse bir zahmet otursun analarina baksınlar analarının yaptığı yemekleri yesinler. Kimsenin de başını yakmasinlar. Biri artık erkek anne babalarına dur demesi lazım.Selam hanımlar.
Önceki konumu belki bilenler vardır. Eşimden boşanmaya karar verdim. Çalışıyorum, 2 çocuğum var biri ilkokul çağında birisi henüz küçük.
Eşimin annesinin sözünden çıkmaması, kendi memleketlerinde yaşamamıza ve aramız 3 dk mesafede olmasına rağmen kocası ölmüş olan kvnin sürekli bizde yemeli içmeli kalmak istemesi, benden eski usul gelinler gibi kv gelin ilişkisi beklemesi, defalarca evime gelip çocuklarımın ve eşimin önünde bana hakaretler etmesi, eşimin ise bırak anne şu terbiyesizi diyip kolundan çeke çeke beraberce gitmeleri, kendisine en ufak bir hakaretim veya günlük yaşamda saygısız bir hareketim olmamasına rağmen kvnin annemlere benimle alakalı olarak "terbiyesiz, yetiştirememişsiniz, saygısız" vs. demesi. Bu hakaretleri yüzüme karşı da çok defa dile getirmesi.
Annemleri arayıp o sizden çıktı artık size gelemez, kalamaz gibi, annemlerin kendisine hizmetçi yetiştirdiğini sanan insanı deli eden tavırları olması, komşularını ağırlamamı kendisine misafir geleceğinde gidip hizmet etmemi, kendisiyle akraba akraba gezmemi beklemesi, oğluyla ilgili en ufak şikayetimde oğlumda hiç suç yok sen iticisin, sen antisosyalsin, sen soğuksun, sen terbiyesizsin demesi. Bana köpek diyecek kadar ileri gitmesi. Düşük yaptığım bir dönem, bir çocuk bile doğuramadın demesi. Karı olamadın eşini evde tutamadın vs demesi. Yalan yere kurana el basması. Sırf kendi istediği gibi bir gelin olmadığım için benden nefret etmesi ve her fırsatta nefretini kusması. Bana sürekli tembel demesi. Arkadaşlar iyi maaşla çalışıyorum. 2 çocuğum var ona rağmen evime 8 yıldır ne bir temizlikçi geldi ne de akşamı yemeksiz geçtim. Hamileliklerimde bile cam sildiğimi biliyorum.
Bunun yanında eşimin 2 çocuk büyürken ne bir kere uyutması, ne beslemesi, ne alt değiştirmesi, ne yıkaması. Çocuklara karşı aşırı derecede ilgisiz olması bana asla yardımcı olmaması ki çalışan bir kadınım aynı şartlarda çalışıyoruz eşimle. Kahve alışkanlığı demiyim bağımlılığı. Evde hem kadın hem erkek gibi koşturmam. Hem maddi hem manevi olarak. Evin ve çocukların tüm ama tüm giderlerinin bende olması. Kendisi sadece arabaya benzin alıyor. Benim için hayatın sadece çocuk bakımı, ev işi, ve memuriyetim şeklinde ilerlemesi buna karşın beyefendinin karılık görevimi (detay veremiyorum anlayın siz) de onun istediği her an her saat ve sürekli olarak yerine getirmemi istemesi.
En son da annesi ile görüşmüyorum diye beni 800 km uzaktaki aile evime 2 küçük çocuğumla getirmemesi nasıl gidersen git demesi ve ailemin gelip alması. Evliliğin başında hem ailemin hem benim tatillerde ailemin yanına geleceğim şartı ile ve kendisinin kabul etmesi üzerine eşimin memleketine taşınmayı kabul etmem ama her sene yaz tatilinde ailemin yanına gelirken sorun çıkarması.
Gibi gibi, eksiği olan ama fazlası olmayan bir dizi eş kişisi sünepeliği ve sorumsuzluğu üzerine boşanma davası açmaya karar verdim. Düşünün bu anlattıklarım bile eksik kalıyor. Bir bu kadar daha sinir bozan detay var.
Sorun şu ki arkadaşlar 8 senedir yaşadığım hayat öyle leş bir hayat ki. Ona rağmen boşanma davası sürecine hiç hazır değilim. Sürekli baş ağrısıyla uyanıyorum, omuzlarımda sanki dünyanın yükü var, sanki doğum yapacak hamile kadınlar gibi karın sancıları çekiyorum. Resmen ruhen ve fiziken mahvoluyorum. Emzirdiğim için antidepresan kullanamıyorum. Ailemin yanımda olması en büyük şansım ama hep beraber topyekün sinir bozucu bir sürece giriyoruz. Kendimi suçlu hissediyorum aileme karşı..
Boşanma aşamasını atlatan herkes başlangıçta böyle hissetti mi nolur bana bişey söyleyinkafamdaki sesleri susturamıyorum. Hem eşimle hem kv ile sürekli zihnimde kavga halindeyim. Kendimi toplayabilecek miyim yeniden gülecek miyim...
Yoldan insan çevirip anlatasım geliyor biliyor musunuz. O kadar hazmedemiyorum ki.. kime ne zararım dokundu da sığdıramadılar beni bir şehre. O kadar severek aldığım evimden nefret ediyorum artık. Her odasında kv ile eşle kavga sesleri yankılanıyor kulağıma..Annesinin memesinden kopamayan ımzık , herif olmadık , adı erkek cinsi belli olmayan varlıklar bunlar. Girdikleri kadının hayatını mahvederler. Bir de yetmezmiş gibi ürerler. Hayatta kendileri dahil kimseye faydaları yoktur. Anaları da cahil ve gelin takıntılı kocakarılardır genelde. Senin Allah yardımcın olsun. Keşke yakında olsak seninle iki kahve içsek sen şöyle içini döksen iyicene. :)
Baştan beri mi böyle kaynana ?Yoldan insan çevirip anlatasım geliyor biliyor musunuz. O kadar hazmedemiyorum ki.. kime ne zararım dokundu da sığdıramadılar beni bir şehre. O kadar severek aldığım evimden nefret ediyorum artık. Her odasında kv ile eşle kavga sesleri yankılanıyor kulağıma..
Ezdirmeyin kendizi açın ağzınızı yumun gözunüzuBir de bu hizmeti, beni stres topu gibi kullanan, aklına estiğinde evime gelip bana hakaret eden biri bekliyor düşünün. Kapı çalınca çarpıntı oluyor artık bende, o kadar etkilendim ki annemden babamdan duymadığım sözleri işitmekten nefret kusulmasından sürekli.
Dolmuşsunuz haklı olarak hissettim buradan. Ben kv ve herife şöyle eli maşalı bir gelin diliyorum ya. Yolsun bunların saçını başını.Yoldan insan çevirip anlatasım geliyor biliyor musunuz. O kadar hazmedemiyorum ki.. kime ne zararım dokundu da sığdıramadılar beni bir şehre. O kadar severek aldığım evimden nefret ediyorum artık. Her odasında kv ile eşle kavga sesleri yankılanıyor kulağıma..
Babası olmadığı için ailem de ben de o kadar çok düşünceli davrandık ki.. hem maddi olarak hem manevi olarak. Ufak tefek tartışmaları tabi anlatmıyordum ama böyle konu kv ve benim aileme geldiğinde ya da beni aileme götürmediğinde mecbur aileme konuyu açıyordum. İlk seferler ailem bile, kızım eşinin annesi şöyle davran böyle davran diyordu. Tanıdıkça artık onlar da cephe almaya başladılar. Aileme anlatıyorum diye kv kuduruyor, burda ne olursa olsun anlatmayacaksın diye üstüme geliyor. Korktum. Dedim baba belki hata yapıyorum size anlatıyorum ama size anlatmasam bunlar beni döverler. İnan ki korkuyorum elin memleketinde savunmasız hissediyorum dedim.Ya bu erkeklerin ailelerine ne oluyor?. Hep problem erkek tarafinda. Kız anne babalarının hiç ilişkilere böyle salça olduğunu gormedim. Varsa bile on taneden 1 tanedir. Nasıl kendilerini bu kadar söz sahibi görebiliyor bu Kaynanalar ya. Bir evliliğin bitmesine sebep olacak kadar oğluna düşkünse evlendirmeseymis. Erkekler de bu kadar anneciyse bir zahmet otursun analarina baksınlar analarının yaptığı yemekleri yesinler. Kimsenin de başını yakmasinlar. Biri artık erkek anne babalarına dur demesi lazım.
Hep diyodum zaten, düşmediniz ki şöyle iki yakanızı bir araya getirecek birine diye. Öyle olmak için inanın her yolu denedim. Olamıyorum resmen eziklik ruhuma işlemiş. Kendime de kızıyorum.Dolmuşsunuz haklı olarak hissettim buradan. Ben kv ve herife şöyle eli maşalı bir gelin diliyorum ya. Yolsun bunların saçını başını.
İlk bebeğim 2 aylık olduğunda başladı. Resmen pusuya yatmış... çocuğu var boşanamaz demiş kendi kendine sanki.Baştan beri mi böyle kaynana ?
Hep müdahil mi ilişkinize?
Ezik değilsin ki. Cazgır değilsin o kadar. Yapı meselesi.Hep diyodum zaten, düşmediniz ki şöyle iki yakanızı bir araya getirecek birine diye. Öyle olmak için inanın her yolu denedim. Olamıyorum resmen eziklik ruhuma işlemiş. Kendime de kızıyorum.
Kadın bana hakaret ederken, annecim lütfen sus şuan sinirliyim diyordum ilk seferlerinde inanamıyorum kendime, komik geliyor:) hani ilk ve son sanıyorum ya, dumura uğramışım, olayın şokundayım..Ezik değilsin ki. Cazgır değilsin o kadar. Yapı meselesi.
Ailende , okul hayatında falan kavgadan uzak durduysan , sakin bir hayatın olduysa normal tepkin. Ben ikisinde de yaşadım bir şeyler içimde de varmış demek ki hemen pençelerim çıkıyor dışarı. Hem de böyle özel alan tanımayan insanlarsa bir pisleşiyorum hiç sorma. Sen de artık kendini dışarı alanlarda daha iyi savunursun çünkü antremanlısın.Kadın bana hakaret ederken, annecim lütfen sus şuan sinirliyim diyordum ilk seferlerinde inanamıyorum kendime, komik geliyor:) hani ilk ve son sanıyorum ya, dumura uğramışım, olayın şokundayım..
Acıma yetime koyar... diye boşa dememisler demek ki. İşiniz gücünüz varmış. Küçük cocukla zor gelebilir ama aileniz yaninizdaysa boşanmak en guzeli cocukların da sağlıklı bir psikoloji ile büyümesi için aynı zamanda. Hem cocuklarinizla daha verimli zaman gecirirsiniz. Belki eşiniz bu girişim karşısında dönüş yapabilir gönlünuzu almaya çalışır ama kv den tamamen uzaklaşma garantisi almadan esiinizin sizi gerçekten anladığından emin olmadan barismamaniz gerektiğini düşünüyorum. Sizin kararliliginizi görünce geri basacaktir. KV bozuntusu da bir evliliğe sebep olmanın vebalini aldığı için vicdani hesaplasmasi ile başbaşa kalsın. Düşünecek vicdan varsa tabi.Babası olmadığı için ailem de ben de o kadar çok düşünceli davrandık ki.. hem maddi olarak hem manevi olarak. Ufak tefek tartışmaları tabi anlatmıyordum ama böyle konu kv ve benim aileme geldiğinde ya da beni aileme götürmediğinde mecbur aileme konuyu açıyordum. İlk seferler ailem bile, kızım eşinin annesi şöyle davran böyle davran diyordu. Tanıdıkça artık onlar da cephe almaya başladılar. Aileme anlatıyorum diye kv kuduruyor, burda ne olursa olsun anlatmayacaksın diye üstüme geliyor. Korktum. Dedim baba belki hata yapıyorum size anlatıyorum ama size anlatmasam bunlar beni döverler. İnan ki korkuyorum elin memleketinde savunmasız hissediyorum dedim.
Senin arkadan durmayan mal kocayı hayatından yok et hani arkanda durda yardimi olsa amenna ama böyle rezil insanlarla hayatını mahvetme ne güzel memursun işin var gücün var kimseye muhtaç değilsin ailen yanında ne kadar güzel zor olur süreç ama geciyor bu dünyada herseySelam hanımlar.
Önceki konumu belki bilenler vardır. Eşimden boşanmaya karar verdim. Çalışıyorum, 2 çocuğum var biri ilkokul çağında birisi henüz küçük.
Eşimin annesinin sözünden çıkmaması, kendi memleketlerinde yaşamamıza ve aramız 3 dk mesafede olmasına rağmen kocası ölmüş olan kvnin sürekli bizde yemeli içmeli kalmak istemesi, benden eski usul gelinler gibi kv gelin ilişkisi beklemesi, defalarca evime gelip çocuklarımın ve eşimin önünde bana hakaretler etmesi, eşimin ise bırak anne şu terbiyesizi diyip kolundan çeke çeke beraberce gitmeleri, kendisine en ufak bir hakaretim veya günlük yaşamda saygısız bir hareketim olmamasına rağmen kvnin annemlere benimle alakalı olarak "terbiyesiz, yetiştirememişsiniz, saygısız" vs. demesi. Bu hakaretleri yüzüme karşı da çok defa dile getirmesi.
Annemleri arayıp o sizden çıktı artık size gelemez, kalamaz gibi, annemlerin kendisine hizmetçi yetiştirdiğini sanan insanı deli eden tavırları olması, komşularını ağırlamamı kendisine misafir geleceğinde gidip hizmet etmemi, kendisiyle akraba akraba gezmemi beklemesi, oğluyla ilgili en ufak şikayetimde oğlumda hiç suç yok sen iticisin, sen antisosyalsin, sen soğuksun, sen terbiyesizsin demesi. Bana köpek diyecek kadar ileri gitmesi. Düşük yaptığım bir dönem, bir çocuk bile doğuramadın demesi. Karı olamadın eşini evde tutamadın vs demesi. Yalan yere kurana el basması. Sırf kendi istediği gibi bir gelin olmadığım için benden nefret etmesi ve her fırsatta nefretini kusması. Bana sürekli tembel demesi. Arkadaşlar iyi maaşla çalışıyorum. 2 çocuğum var ona rağmen evime 8 yıldır ne bir temizlikçi geldi ne de akşamı yemeksiz geçtim. Hamileliklerimde bile cam sildiğimi biliyorum.
Bunun yanında eşimin 2 çocuk büyürken ne bir kere uyutması, ne beslemesi, ne alt değiştirmesi, ne yıkaması. Çocuklara karşı aşırı derecede ilgisiz olması bana asla yardımcı olmaması ki çalışan bir kadınım aynı şartlarda çalışıyoruz eşimle. Kahve alışkanlığı demiyim bağımlılığı. Evde hem kadın hem erkek gibi koşturmam. Hem maddi hem manevi olarak. Evin ve çocukların tüm ama tüm giderlerinin bende olması. Kendisi sadece arabaya benzin alıyor. Benim için hayatın sadece çocuk bakımı, ev işi, ve memuriyetim şeklinde ilerlemesi buna karşın beyefendinin karılık görevimi (detay veremiyorum anlayın siz) de onun istediği her an her saat ve sürekli olarak yerine getirmemi istemesi.
En son da annesi ile görüşmüyorum diye beni 800 km uzaktaki aile evime 2 küçük çocuğumla getirmemesi nasıl gidersen git demesi ve ailemin gelip alması. Evliliğin başında hem ailemin hem benim tatillerde ailemin yanına geleceğim şartı ile ve kendisinin kabul etmesi üzerine eşimin memleketine taşınmayı kabul etmem ama her sene yaz tatilinde ailemin yanına gelirken sorun çıkarması.
Gibi gibi, eksiği olan ama fazlası olmayan bir dizi eş kişisi sünepeliği ve sorumsuzluğu üzerine boşanma davası açmaya karar verdim. Düşünün bu anlattıklarım bile eksik kalıyor. Bir bu kadar daha sinir bozan detay var.
Sorun şu ki arkadaşlar 8 senedir yaşadığım hayat öyle leş bir hayat ki. Ona rağmen boşanma davası sürecine hiç hazır değilim. Sürekli baş ağrısıyla uyanıyorum, omuzlarımda sanki dünyanın yükü var, sanki doğum yapacak hamile kadınlar gibi karın sancıları çekiyorum. Resmen ruhen ve fiziken mahvoluyorum. Emzirdiğim için antidepresan kullanamıyorum. Ailemin yanımda olması en büyük şansım ama hep beraber topyekün sinir bozucu bir sürece giriyoruz. Kendimi suçlu hissediyorum aileme karşı..
Boşanma aşamasını atlatan herkes başlangıçta böyle hissetti mi nolur bana bişey söyleyinkafamdaki sesleri susturamıyorum. Hem eşimle hem kv ile sürekli zihnimde kavga halindeyim. Kendimi toplayabilecek miyim yeniden gülecek miyim...
Böyle hissetmeniz normal, emzirmeye uyumlu antidepresanlar var diye biliyorumSelam hanımlar.
Önceki konumu belki bilenler vardır. Eşimden boşanmaya karar verdim. Çalışıyorum, 2 çocuğum var biri ilkokul çağında birisi henüz küçük.
Eşimin annesinin sözünden çıkmaması, kendi memleketlerinde yaşamamıza ve aramız 3 dk mesafede olmasına rağmen kocası ölmüş olan kvnin sürekli bizde yemeli içmeli kalmak istemesi, benden eski usul gelinler gibi kv gelin ilişkisi beklemesi, defalarca evime gelip çocuklarımın ve eşimin önünde bana hakaretler etmesi, eşimin ise bırak anne şu terbiyesizi diyip kolundan çeke çeke beraberce gitmeleri, kendisine en ufak bir hakaretim veya günlük yaşamda saygısız bir hareketim olmamasına rağmen kvnin annemlere benimle alakalı olarak "terbiyesiz, yetiştirememişsiniz, saygısız" vs. demesi. Bu hakaretleri yüzüme karşı da çok defa dile getirmesi.
Annemleri arayıp o sizden çıktı artık size gelemez, kalamaz gibi, annemlerin kendisine hizmetçi yetiştirdiğini sanan insanı deli eden tavırları olması, komşularını ağırlamamı kendisine misafir geleceğinde gidip hizmet etmemi, kendisiyle akraba akraba gezmemi beklemesi, oğluyla ilgili en ufak şikayetimde oğlumda hiç suç yok sen iticisin, sen antisosyalsin, sen soğuksun, sen terbiyesizsin demesi. Bana köpek diyecek kadar ileri gitmesi. Düşük yaptığım bir dönem, bir çocuk bile doğuramadın demesi. Karı olamadın eşini evde tutamadın vs demesi. Yalan yere kurana el basması. Sırf kendi istediği gibi bir gelin olmadığım için benden nefret etmesi ve her fırsatta nefretini kusması. Bana sürekli tembel demesi. Arkadaşlar iyi maaşla çalışıyorum. 2 çocuğum var ona rağmen evime 8 yıldır ne bir temizlikçi geldi ne de akşamı yemeksiz geçtim. Hamileliklerimde bile cam sildiğimi biliyorum.
Bunun yanında eşimin 2 çocuk büyürken ne bir kere uyutması, ne beslemesi, ne alt değiştirmesi, ne yıkaması. Çocuklara karşı aşırı derecede ilgisiz olması bana asla yardımcı olmaması ki çalışan bir kadınım aynı şartlarda çalışıyoruz eşimle. Kahve alışkanlığı demiyim bağımlılığı. Evde hem kadın hem erkek gibi koşturmam. Hem maddi hem manevi olarak. Evin ve çocukların tüm ama tüm giderlerinin bende olması. Kendisi sadece arabaya benzin alıyor. Benim için hayatın sadece çocuk bakımı, ev işi, ve memuriyetim şeklinde ilerlemesi buna karşın beyefendinin karılık görevimi (detay veremiyorum anlayın siz) de onun istediği her an her saat ve sürekli olarak yerine getirmemi istemesi.
En son da annesi ile görüşmüyorum diye beni 800 km uzaktaki aile evime 2 küçük çocuğumla getirmemesi nasıl gidersen git demesi ve ailemin gelip alması. Evliliğin başında hem ailemin hem benim tatillerde ailemin yanına geleceğim şartı ile ve kendisinin kabul etmesi üzerine eşimin memleketine taşınmayı kabul etmem ama her sene yaz tatilinde ailemin yanına gelirken sorun çıkarması.
Gibi gibi, eksiği olan ama fazlası olmayan bir dizi eş kişisi sünepeliği ve sorumsuzluğu üzerine boşanma davası açmaya karar verdim. Düşünün bu anlattıklarım bile eksik kalıyor. Bir bu kadar daha sinir bozan detay var.
Sorun şu ki arkadaşlar 8 senedir yaşadığım hayat öyle leş bir hayat ki. Ona rağmen boşanma davası sürecine hiç hazır değilim. Sürekli baş ağrısıyla uyanıyorum, omuzlarımda sanki dünyanın yükü var, sanki doğum yapacak hamile kadınlar gibi karın sancıları çekiyorum. Resmen ruhen ve fiziken mahvoluyorum. Emzirdiğim için antidepresan kullanamıyorum. Ailemin yanımda olması en büyük şansım ama hep beraber topyekün sinir bozucu bir sürece giriyoruz. Kendimi suçlu hissediyorum aileme karşı..
Boşanma aşamasını atlatan herkes başlangıçta böyle hissetti mi nolur bana bişey söyleyinkafamdaki sesleri susturamıyorum. Hem eşimle hem kv ile sürekli zihnimde kavga halindeyim. Kendimi toplayabilecek miyim yeniden gülecek miyim...