İlk defa böyle bir yere ailevi sorunlarımı yazıyorum tavsiye vermeseniz bile içim rahatlasın istiyorum artık. Derdim çilem bitmiyor psikolojim çocukluktan beri bozuk artık kendi ailemi bile çekemiyorum. Aile dediysem şu 2 gün mutlu olup 5 gün kavga kıyamet geçen ailelerden. Hiç bir zaman maddi durumumuz iyi olmadı sürekli sıkıntılar çekti babam hatta şöyle diyim orta okul dönemime kadar babamı doğru düzgün göremezdim işteydi hep. 3 kardeşiz biz ben Ortancayım bir ablam birde erkek kardeşim var. Ablamın gençlik dönemi çok sıkıntılı geçmişti küçük kardeşimde engelliydi ablam ve kardeşimden açıkcası hiç bir zaman bana destek olan bir ailem olamadı çünkü sen hep başının çaresine bakarsın gözüyle bakıldım. İlkokulda herkesin annesi arkadaştı mesela benim kimsem Yok gibiydi kermes düzenlense annem birşey yaparda götürür müyüm yapmazsa beni dışlarlar mı diye düşünürdüm hep. Açıkcası hep dışlanarak büyüdüm hiç istediğim arkadaş grubunun sevilen bir üyesi olamadım bu halada böyle. Küçükken ablam babamdan çok dayak yedi annem sinir krizleri geçirirdi halada geçirir Bunlar benim psikolojimi çok yıpratmış bende sinir hastası olmuşum farkında değilim sürekli kavganın içinde ilgisiz kendi başına büyüyen bir çocuk düşünün. Dedim ya ailem sevmediğinden değil ama bana sıra gelmediğinden ben böyle büyüdüm. İnan'ın öyle günlerim oldu ki lisede 1 lira ile okula gittiğim otobüs parası 1,5 tl idi. Sürekli kendi kendine yetmeye çalışan korkak , çekingen kız oldum. Çok küçükken yine arkadaşlık kurabiliyordum ama büyüdükçe insanlara tahammülüm kalmadı iyice yanlızlaştım. Bırakın arkadaşı aile bile bana iyi gelmiyordu. Yanlızlaştıkça daha kötü oldum ama artık arkadaş edinemediğimi farkettim yani kimseye bir arkadaşlık duygusu bile besleyemez olmuştum bildiğiniz böyle sap gibi yaşıyordum. Arkadaşım olsun istesemde hani böyle sevemiyorum insanları. Hatta çıkarsız koşulsuz sevenlere çok şaşırıyorum. Benim küçükken arkadaşım olduğunda annem hep eve getirme derdi böyle bazen getirirdim ama İnan'ın diken üstünde ablamınkilerse gelir kalırlardı böyle onlar büyük evi dağıtmıyorlar sende büyü seninde gelsin arkadaşların derdi ama büyüdükçe kimsem kalmadı. Annem böyle saçını başını yolardı sinir krizi geçirdiğinde kendini döverdi resmen. Onlar öyle psikolojime etki etmiş ki. Neyse işte anne konusunda maalesef çok şanssızdım hep kardeşimle ilgilenmek durumunda kaldı birde ilk evlat diye sanırım ablam hep ayrı oldu onlar için birşeyler hep ona yapıldı ben 8. Sınıftan beri her yaz tatili çalışırım mesela hem evden uzaklaşmak hem ihtiyaçlarımı karşılamak için. O kadar yıprandım ki artık küçükken ablamı kıskandığımı düşünürdüm büyüyünce ayrım yapıldığını anladım. Üniversitedeyim ailemden uzak bir büyükşehirdeyim İnan'ın bana kaç ayda bir para yollarlar ablamsa evlendi çoluğu çocuğu var yiğenlerime benden çok para vermişlerdir. Bu sadece aile içi değil mesela dayımlar anneannemler hep ablamı sever ve bunu benim gözümün içine sokarak yapar. Ablam hukuk okuyor bende öğretmenlik ablamı sınavlara ben hazırlamıştım gerçekten benim sayemde kazandığını kendide söyler ama kendime gelince yapamadım işte. Mesela Dayım daha geçen dedi ki amaaaan senden bize ne ilerde yardımı olursa bize çocuklarımıza ablanın yardımı olur sen kıytırıkdan bir bölüm okuyorsun ? İnan'ın gözlerim doldu o an yani insan böylesine aşağılanır mı ? Veya ablam evlenirken 2 3 sene önce herkesin içinde x benim ilk yiğenim onun yeri ayrı ben onu veremem evlendiremem demesi filan üzdü. Kısacası aile bireylerimden kimseyle ablamla olan diyalogları olmadı belki ablam cana yakındır ben bu psikoloji yüzünden uzak kalmışımdır bilmiyorum. Aile sevgisi yok destek olacak kimsem yok ilk fırsatta sevgiyi dışarda aradım yanlış sevgililerle iyice kendimi heba ettim şimdi tam evet aradığım insan dedim onunlada daha önce bir konu açmıştım yine maddi sıkıntılardan ötürü monotonlaşmıştı ilişkimiz. Ne yapcam bilmiyorum hiç mutlu olamıyorum. Hep ezilen aşağılanan taraf olmaktan içime atmaktan bıktım. Mutlu olamıyorum sanki mutluluk bana haram. Ne işe elimi atsam elimde kalıyor ben konuştuğumda bile kimse takmıyor dinlemiyor. Hiç arkadaşım Yok. Ablam her fırsat bulduğunda beni yerer ezer. Küçüklükten beri yapar bunu ona göre ben gereksiz biriyim. Belkide gerçekten boş konuşuyorum bilmiyorum ama artık kurtulmak istiyorum. Ablam hergün güzellik merkezlerinde ona buna para bayılıyor kocasının maddi durumu iyi Allah'a şükür bir kerede kardeşim bir ihtiyacın var mı demiyor ama İnan'ın ben her yaz çalıştığımda onuda alışverişe çıkarırdım kendime alıp onu bırakmazdım. Olmuyor işte ne yapsam yaranamıyorum yapmadığım şeyler yada yanlış yaptıklarım göze batıyor. Artık dayanacak gücümde kalmadı zaten.