Yorumlarınız için çok teşekkür ederim. Bu geldiğimizde bu olanlar canıma tak etti ve işyerimle ilgili bir bahane uydurup erkenden gitmeye karar verdim. Bu düşüncemi eşime söyledim, sen bilirsin ama çocuğa nasıl anlatacaksın dedi. Annemle babama söylemeden oğluma söyledim, böyle bir durum var muhtemelen bir kaç gün erken gideceğiz dedim. O kadar üzüldü ve ağladı ki vazgeçmek zorunda kaldım. Çünkü eve döndüğümüzde yanlız kalacak, bir çok arkadaşı farklı şehirlere gitti.
Geçen yıllarda 3 hafta tatilim varsa birer haftası ailelerin yanında, bir haftasını da otelde geçryorduk. Bu yıl tatil ücretleri malum ve biraz da ayarlayamadığımız için, zaten annemlere gidilecek orda denize gireriz dedik. Geleli bugün 1 hafta oldu, hani zaten ben gelip 1 ay kalamam, kalmak da istemem. Bu yaşananlar bu zaman zarfında oluyor. Mesela çıkıp denize gitmemiz bile batıyor aslında anneme. Evde yemek yapıyor bu ona fazla geliyor. Ya ben çocuğumu büyütüp şuanki yaşına gelene kadar hiç kimseyi yerinden kaldırmadım, kimseden bir gram yardım istemedim, kalk gel buraya demedim. Rahatlarını bozmadım. İki gün yemek yapmışsın bu mu sıkıntı? Ki ben hiç bir yerde otur ye iç bırak tarzı bi insan değilim, yediğimi toplarım, teşekkür ederim, bulaşığımı yıkarım.
Onun dışında buraya gelmesem yada gelip bir gün içinde dönsem onun da ayrı tribini yerim. Abim aynen böyle yapıyor. Onun bu davranışlarını sevmiyorlar, güçlerine gidiyor. Bari ben böyle yapmayayım dyorum. Üzülmesinler torunlarını görsünler diyorum. Sözde çok özlüyorlar, çok yalnızlar. Gelmemizi dört gözle beklediklerini söylüyorlar. Ama gelince durum bu. Zaten onlar bişey yaptıklarını kabul etmiyorlar ki. Onlara göre alıngan olan herşeye bozulan benim. Beni de leylekler getirmiş zaten, "şayet" öyleysem bile bu huylarımı nerden almışım, bunu da düşünen yok :))