- 6 Nisan 2016
- 1.992
- 6.152
Aa Abant çok güzeldir. Şu günler geçse de gidebilsek ne güzel olur. Şimdiden iyi eğlenceler size, teşekkür ederim, sevgiyle kalın
Aa Abant çok güzeldir. Şu günler geçse de gidebilsek ne güzel olur. Şimdiden iyi eğlenceler size, teşekkür ederim, sevgiyle kalınBencil değilsiniz sadece geçmişte yaşadığınız problemleri aşmanızı sağlayacak adımlar atmanız lazım.Bundan sonra isteyip istemediğinizi sorgularsınız.Ve bir anne olarak şunu söyleyebilirim bebek bakımı evet zor ama aşılmayacak şeyler değil sabır gerektiriyor diğer yandan varlığı o kadar kıymetli ki onsuz mümkün değil uzaklarda yapamazdım iyi ki var yol arkadaşım.Gezmek ve eğlenmek bebekle de mümkün aslında.Geçen yaz kızım bir yaşındayken 15 günlük tatil yaptık.Heryeri gezdik ve çok keyif aldı.Seneye de Abant’ta kamp yapmayı düşünüyoruz bakalım.
Ne kadar güzel, Allah bağışlasın, sevgilerBugün bebek uyurken kahvaltimizi da yaptik kahve keyfimizi de. Muzigimizi acip dinledikte. Bebegi arabasina koyup balkonda keyif yaptik. Uyandi 3 muz oynadik. Sonra islerim vardi eşim bakti cocuga. Isim bitince tekrar uyudu birde film keyfi yaptik. Tabii her bebek bir degil ama illaki boş saatleriniz olacak... onemli olan 3 ayi atlatabilmek cunku gercekten o 3 ay zor geciyor. Bazilarinda bu surec cok dha kisa. 40 dan sonra rahatlayan da var.
Birde onemli olan ilgili bir baba... esim bana ben bakarim sen cay ic demese belki cok daha cekilmez olabilirdi.
Bunlari da eklemek istedim...
Eger mutlu ve sorunsuz bir ciftseniz cocuk mutluluk , eger sorunlu bir evliliginiz varsa cocuk mutsuzluk getiriyor genelde. Cunku cocuk olunca kavga daha da cogaliyor. Biz oyleydik ilk 2 ayda ç ok kavga ettik
Mesela surat asamiyorsunhep gulumsemek zorundasin sen gulumsemesen bile karsinda gülen kahkaha atan ayni tepkiyi senden bekleyen bir bebek var. Dogal olarak onun guluşune icin isıniyor ve sende gulmeye daha cok guldurmeye basliyorsun o mutlu oldukca sende oluyorsun sizin mutlulugunuzu goren esiniz olaya dahil oluyor o da mutlu oluyor ve ben asla sıkiya gelemeyen bir insanim aman rahatim bozulmasin diyen ve cocugun bir evliliigi bitirecegine inanan ama aksine cocugun bir evlilige daha cok gulucuk heyecan ve mutluluk kattigini deneyimleyen bir insanim artik ❤
Allah bağışlasınCanım inan bende kocamla çok kavga ediyorduk ve bugün hamile olduğumu öğrendim inan çok güzel bir duygu herşeyi boşver inan
Öyle gerçekten. Ben vazgeçtim o kadar güzel değilmiş bırakıyorum diyemiyorsun. Yok iyi yetiştirememişim yeniden yetiştireyim diyemiyorsun. Ve aynen öyle, git diyorum gitmiyor da :)Ben korkularını anlıyorum hem de taa içimde. Annem olma ihtimalimden değil ama benim korkularım, Hayatım boyunca atamayacağın bir sorumluluk altına girme korkusu benimkisi de. İşini beğenmezsin değiştirirsin, yeri gelir ülke değiştirirsin, kardeşinle küser yıllarca konuşmazsın, anne babana bile tavır yapar yeri gelir ilişkiyi kesersin, ama çocuğuna bunu yapamazsın. Sıkıldım gidiyorum deme şansın yok, ömür boyu altına imza attığın ve feshetme şansının olmadığı bir kontrat bu. Ve bütün sorumluluk sende. Ben hayatım boyunca ve sen de ve diğerleri de belki bu kadar büyük bir sorumluluk altına girmedi, düşünmeden atılacak adım değil kesinlikle özellikle kadın için.
Sana ek olarak ben ailemin en küçük üyesiyim, ne kadar büyüsem de hep onların küçükleri olarak kaldım, öyle sevdiler öyle davrandılar, çocuk sahibi olmak birden büyümek ve kısmen yaşlanmak demek benim için. Oysa kendime biçtiğim imaj içinde anne olmak hiç olmadı, sırtımda çanta dünyayı gezeyim, kitaplar okuyayım yeni insanlarla tanışayım vs . O tablonun içinde yanımda bir çocuk yok mesela. Benim de eşim senin eşin gibi baba olmak istiyor. Ben hazır değilim dedikçe, ve evliliğimiz otursun dedikçe, kaç yıldır beraberiz tanıyoruz birbirimizi diyip daha da çok istiyor. Üstelik ben eşinizden iki yaş, eşim ise üç yaş daha büyük. Kariyeri tamam onun için tek eksik baba olmak. Git diyorum ayrılalım gitmiyor da:)( evlenmeden önce baskı kuracağını söylemedi ve ben geç yaşta anne olmak ıstedıgımı belirttim)
Size önerim bu konuy iyice düşünün ve kendinize bir zaman dilimi verin, o şekilde karar verin. Başta doktorayı bitirmeden asla çocuk yapmayın, bitsin sonra düşünün. Yaşınız daha genç bir iki ya da üç sene daha bekleyebilirsiniz. Anneniz olacağınızı düşünmüyorum, çünkü gözlemlemişsiniz ve aynı hataları yapmanız zor. Sizce onların ebeveynlikleri eksikmiş ve bunun sizde yarattığı travmayı biliyorsunuz, ne yapmanız gerektiğini az çok farkediyorsunuzdur. Ama ben sizin yerinizde olsam yine de bir terapiye giderdim.
Teşekkür ederim. Ben zaten düzenli olarak psikiyatri seanslarına devam ediyor ve ilaç kullanıyorum. Anksiyete bozukluğuyla beraber ortaya çıktı bende bu korkular. İkisi de daha iyiye gidiyor, çok iyiye diyebilirim. Tekrar teşekkür ederim, sevgilerİstenirse bütün şartlar müsait olsun, para içinde yüzülsün,kariyerin sen zorlanmadan da para getirecek boyutta olsun, bakici kapıda hazır beklesin, Cumhurbaşkanı çocuk yapın diye talimatname hazırlasın.
Anne hazır değilse o iş olmaz.
Lütfen hazır olana kadar erteleyin. Ve hayatınızin çoğu yerinde sizin karşıniza cikan-cikacak problemleriniZ için terapi alın. Halının altın supurunce malesef unutulmuyor. En zor aninda bir yerden yine pörtlüyor geçmiş yaşantı...
Ben de kendim icin bir terapiste başladım. Ay ne soylicem,belli başlı travmam da yok ki derken, psikologda bir saat hiç susmadan konuştum:)
Maddi olarak yük olacak bir şey de değil, lütfen ihmal etmeyin.
Doktorsitesi isimli vebsitede şehrinizde psikolog diye aratın. Hem teleofnla fiyat öğrenirsiniz hem yorumları okursunuz. Ben psikologumu oradan bulmuştum, korona yüzünden devam edemedim ama yine de memnunum
Muhalefet olmak için anlamsız yorumlar yapmayın.Çocuk sevmeyen çocuk sahibi olmak istemeyen insanların evliliği evlilik olmuyor diye bir şey mi yazdım.Adam çocuk istiyor bu en doğal hakkı.Evlilikte çocuk düşünmeyen insanlar da baştan bunu söylemeli.Çocuğu olamayan insanlar ne alaka?Daha çiftimiz çocuk yapmayı denememiş bile.Konu sahibinin konusuna yorum yazıyoruz burada.Siz gelmişsiniz çocuk sevmeyenler yok çocuğu olamayanlar.Konu sahibinin çocuğu mu olmuyor çocuk mu sevmiyor ne alaka?Yazmak için yazmayın.Evlilik o yuzden yapilmiyor muydu?
Cocuk sevmeyen/istemeyen veya cocuk sahibi olamayan insanlarin evliligi evlilik olmuyor mu?
Bebek olunca ömrünü seninle geçirmemiş mi olacak?Her şeyin üstesinden beraber gelemeyecek misiniz?Bebek mi engel olacak ömrünüze.Adam evlenirken bebek de isteyebilecek bir adammış.Bu da en doğal hakkı.O zaman baştan söyleyecektiniz ben bebek istemiyorum diye.Bu tarz çocukça triplere gerek yok.Adam bebek istiyor diye seninle bebek icin mi evlenmiş oluyor.Bu çok saçma.Ömür boyu ikiniz olmayı hayal etmemiş.Senin hayalin buysa bunu baştan konuşsaydınız.Evlenirken önce sevgilinle evlenirsin sonra bebek istersin sonra büyütürsün torun istersin.Bunlar etrafında gördüğün doğal şeyler.İnsanlık böyle ilerliyor.Aaa evlenince çocuk mu yapacaktık diye uzaydan gelme tavırlar sergilemeye gerek yokNe demek ömrünü benimle geçirmek için evlenmedi ya? Evlilik bu değil mi zaten, bir ömür beraber olmak, her şeyin üstesinden beraber gelmek? Bebek için mi evlenilir!
Yoo bence gayet naif. Umarım bi orta yol bulabilirsiniz. Biraz psikolojik yardım mı alsanız. Rahatlatırdı sizi belki."Demek sen bana değil sana bebek verme ihtimalime aşıksın!" dedim. Bir anda yüzü düştü. Özür dilerim, deyip gitti. Onu ilk kez böyle gördüm. Tanıdığım naif adam bu değildi.
Merhaba herkese. Eşimle bebek sahibi olmakla ilgili kavga ettik. 4 yıldır evliyiz, ilk kez böyle kavga ettik. Bugüne kadar ne birbirimize bağırdık ne de yatağa küs girdik. Bu sefer kötü...
Ben 29 yaşındayım, doktora yapıyorum, az kaldı bitmesine. Sahne sanatları alanında öğretim görevlisiyim. Tiyatrocuyum yani :) İşimi seviyorum. Eşim doktorayı bitirdi, yaylı çalgılar anasanat dalında öğretim görevlisi. O 32 yaşında. Bunları yazıyorum çünkü bir süre "aaa ama daha kariyerimizin çok başındayız biraz ilerletmemiz lazım dedim.
Evliliğimizin 2.yılından beri bebek sahibi olmak istiyor. Ben istemiyorum, daha doğrusu kararsızım. Bazen çok duygusal ya da çok bunalmış, yalnız hissettiğim zamanlarda deli gibi istiyorum. Ama o an geçince eski halime dönüyorum. Bebek istemememin belli başlı nedenleri var. Aslında istiyorum, bebek görünce içim gidiyor, fakat ileride anneme dönüşmekten ve yetersiz olmaktan korktuğum için çocuk sahibi olmaktan kaçınıyorum.Burada da yazılıyor, çok sorunlu çocukluk geçirmiş olanlar var çok sıkıntılı anne babalarla. Benimki öyle değil, görece rahat bir çocukluk da sayılabilir. Ama ruhum doymadı işte. Anne babam çok tahammülsüz insanlardı. Beni pek dinlemezlerdi. Başarılı olduğumda takdir edilmez sürekli başkalarıyla karşılaştırılırdım. Annem sık sık bana küserdi, evdeki bazı yiyecekleri benden saklardı. Üzgün olduğumda teselli edilmezdim, falan. Anne babama hiç yakınlık hissedemedim, hâlâ da öyle.
Sonra eşimle tanıştım, aşık olduk, ilk kez çok sevildiğimi hissettim.
Ama her şeyden sonra artık anne olmak bana tahammülsüz, mutsuz olmak gibi gelmeye başladı. Hani sürekli bana muhtaç olan bir canlı var ve ben onun hem bedensel hem de zihinsel ve ruhsal gelişimini desteklemek zorundayım. Hayatım eskisi gibi olmayacak, mutsuz olacağım, annem gibi olacağım. Eşimle birbirimize ayırdığımız vakit ve ilgi çok azalacak. Şimdi mesela her yaz başka bir ülke görüyoruz, yazın evimizin bahçesine çadır kurup kamp yapıyoruz. Film maratonu yapıyoruz, beraber yemek yapıyoruz. Bebek olunca hiçbiri olmayacak. Ben de annem olacağım. Mutsuz olacağız.
Dün tekrar eşimle bunun için tartıştık. "Seni sevdiğimin farkında değil misin? Neden bebekle seni aynı anda sevemeyeyim?" Sonra ben sorunun bu olmadığını söyledim. Tartıştık. Sesler yükselmeye başladı. Baba olmaya hakkı olduğunu söyledi. "Kurtul artık şu saçma düşünceden sen annen değilsin ben baban değilim. Kariyeri bahane etme doktoran bitti bitecek!" dedi. Bencillik ettiğimi bile söyledi. "Demek sen bana değil sana bebek verme ihtimalime aşıksın!" dedim. Bir anda yüzü düştü. Özür dilerim, deyip gitti. Onu ilk kez böyle gördüm. Tanıdığım naif adam bu değildi. Sonra gece boyu salonda karanlıkta oturdu. Ben de bahçede oturdum.
Kendimi çok kötü hissediyorum. Gerçekten bencil biri miyim ben diye düşünmekten bunaldım. Şimdi bir de bebek konusunu milyonuncu kez yeniden düşüneceğim. Canım sıkkın yani. Sizce gerçekten bencil biri miyim?
Merhaba herkese. Eşimle bebek sahibi olmakla ilgili kavga ettik. 4 yıldır evliyiz, ilk kez böyle kavga ettik. Bugüne kadar ne birbirimize bağırdık ne de yatağa küs girdik. Bu sefer kötü...
Ben 29 yaşındayım, doktora yapıyorum, az kaldı bitmesine. Sahne sanatları alanında öğretim görevlisiyim. Tiyatrocuyum yani :) İşimi seviyorum. Eşim doktorayı bitirdi, yaylı çalgılar anasanat dalında öğretim görevlisi. O 32 yaşında. Bunları yazıyorum çünkü bir süre "aaa ama daha kariyerimizin çok başındayız biraz ilerletmemiz lazım dedim.
Evliliğimizin 2.yılından beri bebek sahibi olmak istiyor. Ben istemiyorum, daha doğrusu kararsızım. Bazen çok duygusal ya da çok bunalmış, yalnız hissettiğim zamanlarda deli gibi istiyorum. Ama o an geçince eski halime dönüyorum. Bebek istemememin belli başlı nedenleri var. Aslında istiyorum, bebek görünce içim gidiyor, fakat ileride anneme dönüşmekten ve yetersiz olmaktan korktuğum için çocuk sahibi olmaktan kaçınıyorum.Burada da yazılıyor, çok sorunlu çocukluk geçirmiş olanlar var çok sıkıntılı anne babalarla. Benimki öyle değil, görece rahat bir çocukluk da sayılabilir. Ama ruhum doymadı işte. Anne babam çok tahammülsüz insanlardı. Beni pek dinlemezlerdi. Başarılı olduğumda takdir edilmez sürekli başkalarıyla karşılaştırılırdım. Annem sık sık bana küserdi, evdeki bazı yiyecekleri benden saklardı. Üzgün olduğumda teselli edilmezdim, falan. Anne babama hiç yakınlık hissedemedim, hâlâ da öyle.
Sonra eşimle tanıştım, aşık olduk, ilk kez çok sevildiğimi hissettim.
Ama her şeyden sonra artık anne olmak bana tahammülsüz, mutsuz olmak gibi gelmeye başladı. Hani sürekli bana muhtaç olan bir canlı var ve ben onun hem bedensel hem de zihinsel ve ruhsal gelişimini desteklemek zorundayım. Hayatım eskisi gibi olmayacak, mutsuz olacağım, annem gibi olacağım. Eşimle birbirimize ayırdığımız vakit ve ilgi çok azalacak. Şimdi mesela her yaz başka bir ülke görüyoruz, yazın evimizin bahçesine çadır kurup kamp yapıyoruz. Film maratonu yapıyoruz, beraber yemek yapıyoruz. Bebek olunca hiçbiri olmayacak. Ben de annem olacağım. Mutsuz olacağız.
Dün tekrar eşimle bunun için tartıştık. "Seni sevdiğimin farkında değil misin? Neden bebekle seni aynı anda sevemeyeyim?" Sonra ben sorunun bu olmadığını söyledim. Tartıştık. Sesler yükselmeye başladı. Baba olmaya hakkı olduğunu söyledi. "Kurtul artık şu saçma düşünceden sen annen değilsin ben baban değilim. Kariyeri bahane etme doktoran bitti bitecek!" dedi. Bencillik ettiğimi bile söyledi. "Demek sen bana değil sana bebek verme ihtimalime aşıksın!" dedim. Bir anda yüzü düştü. Özür dilerim, deyip gitti. Onu ilk kez böyle gördüm. Tanıdığım naif adam bu değildi. Sonra gece boyu salonda karanlıkta oturdu. Ben de bahçede oturdum.
Kendimi çok kötü hissediyorum. Gerçekten bencil biri miyim ben diye düşünmekten bunaldım. Şimdi bir de bebek konusunu milyonuncu kez yeniden düşüneceğim. Canım sıkkın yani. Sizce gerçekten bencil biri miyim?
Aslında istiyorum, bebek görünce içim gidiyor, fakat ileride anneme dönüşmekten ve yetersiz olmaktan korktuğum için çocuk sahibi olmaktan kaçınıyorum.Burada da yazılıyor, çok sorunlu çocukluk geçirmiş olanlar var çok sıkıntılı anne babalarla. Benimki öyle değil, görece rahat bir çocukluk da sayılabilir. Ama ruhum doymadı işte. Anne babam çok tahammülsüz insanlardı. Beni pek dinlemezlerdi. Başarılı olduğumda takdir edilmez sürekli başkalarıyla karşılaştırılırdım. Annem sık sık bana küserdi, evdeki bazı yiyecekleri benden saklardı. Üzgün olduğumda teselli edilmezdim, falan. Anne babama hiç yakınlık hissedemedim, hâlâ da öyle.
İstenirse bütün şartlar müsait olsun, para içinde yüzülsün,kariyerin sen zorlanmadan da para getirecek boyutta olsun, bakici kapıda hazır beklesin, Cumhurbaşkanı çocuk yapın diye talimatname hazırlasın.
Anne hazır değilse o iş olmaz.
Lütfen hazır olana kadar erteleyin. Ve hayatınızin çoğu yerinde sizin karşıniza cikan-cikacak problemleriniZ için terapi alın. Halının altın supurunce malesef unutulmuyor. En zor aninda bir yerden yine pörtlüyor geçmiş yaşantı...
Ben de kendim icin bir terapiste başladım. Ay ne soylicem,belli başlı travmam da yok ki derken, psikologda bir saat hiç susmadan konuştum:)
Maddi olarak yük olacak bir şey de değil, lütfen ihmal etmeyin.
Doktorsitesi isimli vebsitede şehrinizde psikolog diye aratın. Hem teleofnla fiyat öğrenirsiniz hem yorumları okursunuz. Ben psikologumu oradan bulmuştum, korona yüzünden devam edemedim ama yine de memnunum