sizede gecmis olsun. evet bende esimi yipratiyorum ailemin yanina geldim burda kalmami istiyorlar ben duramiyorum gitmek istiyorum ama ne esim ne ailem donmemi istyor biraz daha kalmami istyolar ben esimi cok ozluyorum hersey anlamsiz geliyor gidincede ailemi cok ozleyecegm . surekli olumu dusunuyorum hersey anlamsz geliyorÇok geçmiş olsun arkadaşım. Ben de 20 haftalik hamileyken bebegimi kaybettim 36 saat sanci cekip ustune sezeryan oldum hastane gunleri cok ayri bir travma zaten. Ben de eşimden bir an ayrılamıyordum yanimda durması bana dokunmasi yetmiyordu ben uykuya geçerken konuşsun sesini de duyayim istiyordum insan çok korkuyor ve yalniz bomboş hissediyor. O dönemden sonra öfke nöbetleri ve eşimi çok yiprattigim bir süreç yaşadım yaralar tamamen sarılmasa da ruhunda o üzüntüler kalsa da en büyük ilacı bir evlat oluyor. Korkularla acabalarla bir hamilelik yaşadım sonrasinda ama çok şükür kavuştum evladima. Darısı bütün melek annelerinin başına. Meleklerin kardeşleri en hayirli zamanda annelerine gelsin insallah
ben cocuk hasretini gectim esimi ozluyorun her an her dakika yanimda olsun istyorum . ailemin yanina geldm burda kalmam icin ailemde esimde israrci ama duramiyorum hiphizli akan zaman gecmiyor sanki . ve surekki ölumu dusunuyorum savasi dusunuyorum sizdede oldumu bu durum geciyor mu bu . tat alamiyorm evet dedgnz gibi ama ben suan ölüm korkusundan kendimn ve ailemin esimin kaybetme korkusundan cocgm icin uzulemez oldum o en guzel yere gitti biz nolacaz diyip duruyorum hersey ama hersey anlamsz geliyor gulemiyorum keyif alamiyorm hic alamycakmsm gbi son gunlerimiz gibi hissediyorumBasın sağolsun arkadaşım bende 27 haftalık erken doğum yaptım sezaryen doğumdu hayattaydı bebeğim rahim ağzı yetmezliği sebebi ile kaybettim o dönem içim de öyle bşr acı vardı ki hayattan tad alamıyorsun kimseye tahammülün yok içinde kocaman bir boşluk hayat çok anlamsız bu şekilde hissettiğine eminim benim bir de sebebi belli değildi bu da o kadar zor ki neden diye diye çok yıprattım kendimi insan eşine daha düşkün oluyor o dönem zor şeyler ne kadar oldu bilmiyorum ama zamanla acın aynı kalmıyor ben rahmimin bebek taşıyamayacak güçsüzlükte olduğunu öğrenince çok üzülmüştüm içimde de bir bebek Özlem’i aradan sekiz ay geçti hamile kaldım ama her anım stres dikiş atılmasını ben istedim tedbir amaçlı benim ileri evre de belli oldu rahim ağzı yetmezliği olduğu dikişe rağmen açılmam devam etti sürekli yattım günleri hatta dakikaları saydım sonun da kızımı aldım kucağıma şimdi sen de acını yaşa aöa hayattan kopma hersey bir imtihan benim cennette bir kızım var beni bekleyen sende öyle düşün rabbim içine ferahlık versin sabrını artırs
Eşime düşkünlüğüm artmıştı evet az buçuk benzer duygular yaşadım kaç ay oldu bilmiyorum yazdınız kaçırdım yada böyle kalmayacak emin olun ben mezarlığa gidince kendi acımı unutuyordum beş yaşında on yaşında vefat eden çocuklar vardı onlara saha çok üzülüyordum hayat hepimizin gideceği yer o psikiyatriden yardım alabilirsiniz iyi gelecektir bende sürekliben cocuk hasretini gectim esimi ozluyorun her an her dakika yanimda olsun istyorum . ailemin yanina geldm burda kalmam icin ailemde esimde israrci ama duramiyorum hiphizli akan zaman gecmiyor sanki . ve surekki ölumu dusunuyorum savasi dusunuyorum sizdede oldumu bu durum geciyor mu bu . tat alamiyorm evet dedgnz gibi ama ben suan ölüm korkusundan kendimn ve ailemin esimin kaybetme korkusundan cocgm icin uzulemez oldum o en guzel yere gitti biz nolacaz diyip duruyorum hersey ama hersey anlamsz geliyor gulemiyorum keyif alamiyorm hic alamycakmsm gbi son gunlerimiz gibi hissediyorum
Sözün bittiği yer burası ama meleğine bir gün kavuşacağını unutma. Bende oğlumu kaybettim 9ay olacak. Hergün nedenini sordum düşündüm doldurdum boşalttım ama yok giden gelmedi gelmiyor. Hergün mezarına gittim.annen seni yanlız bırakmıyor dedim. Büyük oğlumu kaybetme pisikolojisi yaşadım.yemek yemedim saçlarımı taramak istemedim. Daha neler neler. Halen gözümün yaşı dinmedi.çok zor çok allah kimseye yaşatmasınMerhaba kızlar. icimi dökmek istiyorum. Neler yasadim son bir ayda hâlâ ne oldugunun farkinda degil gibiyim. Yillardir kavusmayi bekledigim yavrumu kaybettim. İcimi nasil tarif ederim bilmiyorum. Cok bekledik onu hamile oldgmu ogrenince havalara uctuk ama sevincimiz bile korky doluydu hep. 22 haftaya kadar hersey iyiydi . Konusuyordum oglumla herseyi anlatiyordum en cok babasina olan askimi ve dunyaya gelince onu nekadar cok sevecegimizi onunla neler yapacagimizi hayallerimizi anlattim. İcimde kiprastikca dunyalar benim oluyordu sevincim yere goge sigmiyordu. Oda yapacaktim ona en guzel seyleri alacaktim. Kundak alamadim kefen aldim oda yapacaktim mezarini yaptim icim cok aciyor. 22haftada suyu bitti gerilemeye basladi haftasi kaybedecegmizi soylediler alalim dediler izin vermedim o benimleyken nasil kiyardım kuzuma. Biraz hareket etmese annem gittinmi burdamisin diyordum cok gucsuzlesmisti ilk zamanlarkinden daha azaldi ama o an vuruyordu burdayim der gibi icim umut doluyordu. ama daha fazla dayanamadi savaşçi oglum. 27. haftada kalbi durdu son kez annesiyle vedalasti sonra bitti hareketleri . Hastaneye gittim kalp atisi alamadilar bi umut yalvardim bitmemis olsun gitmemis olsun diye ama gitti yavrum. sevemeden opemeden koklayamadan gitti ama dokunamadgm yavrm bukadar kucucukken bile nasil sevdirdi alistirdi kendine anlatamam. 17 saat suni sanci ile normal dogum yaptim o anim benim icin ayri bi travma oldu. Hem fiziksel hem ruhum acıyordu o sancilari cektim ama karnim kucagim bombos kaldi bosuna dogum yaptim. sonra bebegimin cenazesini verdiler s saclari simsiyahti bakmaya doyamadim hemen kapadilar sardilar defnettik .Oda hayali kurdugum yavrumun bi mezari var artik. Bi kac gun oldu tüm bunlara . Onu cok ozluyorum Elimi karnimda buluyorum sanki hareket edecek gibi bekliyorm farketmeden unutuyorum gittigini ne yasadigimin farkinda degil gibiyim cok aciyo icim bagira bagira aglayasim geliyor cennet kusu oldu bana sefaatci olacak diye teselli etmeye calisiyorum kendimi.. Ve simdi depresyonami girdim nedir durumum bilmiyorum bu olaylardan oncede esime aşiri duskun biriydim onsuz bi saniye duramiyorum bir gun ayri kalsak yillar gecmis gibi agliyorum cok ozluyorum yan odada durmasina tahammulum yok asiri seviyorum. Ama sanki bebegimi kaybettikten sonra bu halim on yirmi hatta yüz katına çikti. nefesim kesiliyo eşimide kaybedersem naparim gibi dusunceler sariyo icimi ve biliyorum Allah derki kimi benden cok seversen onu senden alirim. bu beni o kadar cok korkutuyo ki hayattan koptum. kendimi toparlayamiyorum . Yasadigim hersey ruya gibi geliyor gerck dışı gibi geliyor hayal aleminde gibiyim. cok tihaf hisler var icimde. Cennet cehennem kavrami ölüm sonsuzluk kavrami surei beynimi kurcalardi ama simdi beynimi yok edecek gibi korkulara sahibim. Beni esir aldi surekli korkuyorum yasamaktan ölmekten kaybetmekten sevdiklerimi en cok esimi yanindan bir saniye ayrilamiyorum işe gitmesin baska seyl ugrasmasin sadece yanimda dursun istiyorum Bakin normal degil biliyorum bu durumdan nasil kurtulacagim bilmiyorum gercek hayatta yok gibiyim . eşimde oyle oda bana zaten cok duskundu iyice artti. birbirimze cok aşik evlendik evlilik aski öldürmedi ustune yüzbinler kat aşk ekledi sanki 5 yil gecti bi gun onsuz uyuyamam . Simdi hic ayrilamaz olduk napacagmizi bilmiyoruz yasama dönemiyoruz herkes mi boyle ruyada gibi bizmi boyleyiz ne yasiyorz noluyor delircek gibiyim. Bi bilen eden anlayan varsa yardim etsin nolur(
Merhaba kızlar. icimi dökmek istiyorum. Neler yasadim son bir ayda hâlâ ne oldugunun farkinda degil gibiyim. Yillardir kavusmayi bekledigim yavrumu kaybettim. İcimi nasil tarif ederim bilmiyorum. Cok bekledik onu hamile oldgmu ogrenince havalara uctuk ama sevincimiz bile korky doluydu hep. 22 haftaya kadar hersey iyiydi . Konusuyordum oglumla herseyi anlatiyordum en cok babasina olan askimi ve dunyaya gelince onu nekadar cok sevecegimizi onunla neler yapacagimizi hayallerimizi anlattim. İcimde kiprastikca dunyalar benim oluyordu sevincim yere goge sigmiyordu. Oda yapacaktim ona en guzel seyleri alacaktim. Kundak alamadim kefen aldim oda yapacaktim mezarini yaptim icim cok aciyor. 22haftada suyu bitti gerilemeye basladi haftasi kaybedecegmizi soylediler alalim dediler izin vermedim o benimleyken nasil kiyardım kuzuma. Biraz hareket etmese annem gittinmi burdamisin diyordum cok gucsuzlesmisti ilk zamanlarkinden daha azaldi ama o an vuruyordu burdayim der gibi icim umut doluyordu. ama daha fazla dayanamadi savaşçi oglum. 27. haftada kalbi durdu son kez annesiyle vedalasti sonra bitti hareketleri . Hastaneye gittim kalp atisi alamadilar bi umut yalvardim bitmemis olsun gitmemis olsun diye ama gitti yavrum. sevemeden opemeden koklayamadan gitti ama dokunamadgm yavrm bukadar kucucukken bile nasil sevdirdi alistirdi kendine anlatamam. 17 saat suni sanci ile normal dogum yaptim o anim benim icin ayri bi travma oldu. Hem fiziksel hem ruhum acıyordu o sancilari cektim ama karnim kucagim bombos kaldi bosuna dogum yaptim. sonra bebegimin cenazesini verdiler s saclari simsiyahti bakmaya doyamadim hemen kapadilar sardilar defnettik .Oda hayali kurdugum yavrumun bi mezari var artik. Bi kac gun oldu tüm bunlara . Onu cok ozluyorum Elimi karnimda buluyorum sanki hareket edecek gibi bekliyorm farketmeden unutuyorum gittigini ne yasadigimin farkinda degil gibiyim cok aciyo icim bagira bagira aglayasim geliyor cennet kusu oldu bana sefaatci olacak diye teselli etmeye calisiyorum kendimi.. Ve simdi depresyonami girdim nedir durumum bilmiyorum bu olaylardan oncede esime aşiri duskun biriydim onsuz bi saniye duramiyorum bir gun ayri kalsak yillar gecmis gibi agliyorum cok ozluyorum yan odada durmasina tahammulum yok asiri seviyorum. Ama sanki bebegimi kaybettikten sonra bu halim on yirmi hatta yüz katına çikti. nefesim kesiliyo eşimide kaybedersem naparim gibi dusunceler sariyo icimi ve biliyorum Allah derki kimi benden cok seversen onu senden alirim. bu beni o kadar cok korkutuyo ki hayattan koptum. kendimi toparlayamiyorum . Yasadigim hersey ruya gibi geliyor gerck dışı gibi geliyor hayal aleminde gibiyim. cok tihaf hisler var icimde. Cennet cehennem kavrami ölüm sonsuzluk kavrami surei beynimi kurcalardi ama simdi beynimi yok edecek gibi korkulara sahibim. Beni esir aldi surekli korkuyorum yasamaktan ölmekten kaybetmekten sevdiklerimi en cok esimi yanindan bir saniye ayrilamiyorum işe gitmesin baska seyl ugrasmasin sadece yanimda dursun istiyorum Bakin normal degil biliyorum bu durumdan nasil kurtulacagim bilmiyorum gercek hayatta yok gibiyim . eşimde oyle oda bana zaten cok duskundu iyice artti. birbirimze cok aşik evlendik evlilik aski öldürmedi ustune yüzbinler kat aşk ekledi sanki 5 yil gecti bi gun onsuz uyuyamam . Simdi hic ayrilamaz olduk napacagmizi bilmiyoruz yasama dönemiyoruz herkes mi boyle ruyada gibi bizmi boyleyiz ne yasiyorz noluyor delircek gibiyim. Bi bilen eden anlayan varsa yardim etsin nolur(
8 günMerhaba kızlar. icimi dökmek istiyorum. Neler yasadim son bir ayda hâlâ ne oldugunun farkinda degil gibiyim. Yillardir kavusmayi bekledigim yavrumu kaybettim. İcimi nasil tarif ederim bilmiyorum. Cok bekledik onu hamile oldgmu ogrenince havalara uctuk ama sevincimiz bile korky doluydu hep. 22 haftaya kadar hersey iyiydi . Konusuyordum oglumla herseyi anlatiyordum en cok babasina olan askimi ve dunyaya gelince onu nekadar cok sevecegimizi onunla neler yapacagimizi hayallerimizi anlattim. İcimde kiprastikca dunyalar benim oluyordu sevincim yere goge sigmiyordu. Oda yapacaktim ona en guzel seyleri alacaktim. Kundak alamadim kefen aldim oda yapacaktim mezarini yaptim icim cok aciyor. 22haftada suyu bitti gerilemeye basladi haftasi kaybedecegmizi soylediler alalim dediler izin vermedim o benimleyken nasil kiyardım kuzuma. Biraz hareket etmese annem gittinmi burdamisin diyordum cok gucsuzlesmisti ilk zamanlarkinden daha azaldi ama o an vuruyordu burdayim der gibi icim umut doluyordu. ama daha fazla dayanamadi savaşçi oglum. 27. haftada kalbi durdu son kez annesiyle vedalasti sonra bitti hareketleri . Hastaneye gittim kalp atisi alamadilar bi umut yalvardim bitmemis olsun gitmemis olsun diye ama gitti yavrum. sevemeden opemeden koklayamadan gitti ama dokunamadgm yavrm bukadar kucucukken bile nasil sevdirdi alistirdi kendine anlatamam. 17 saat suni sanci ile normal dogum yaptim o anim benim icin ayri bi travma oldu. Hem fiziksel hem ruhum acıyordu o sancilari cektim ama karnim kucagim bombos kaldi bosuna dogum yaptim. sonra bebegimin cenazesini verdiler s saclari simsiyahti bakmaya doyamadim hemen kapadilar sardilar defnettik .Oda hayali kurdugum yavrumun bi mezari var artik. Bi kac gun oldu tüm bunlara . Onu cok ozluyorum Elimi karnimda buluyorum sanki hareket edecek gibi bekliyorm farketmeden unutuyorum gittigini ne yasadigimin farkinda degil gibiyim cok aciyo icim bagira bagira aglayasim geliyor cennet kusu oldu bana sefaatci olacak diye teselli etmeye calisiyorum kendimi.. Ve simdi depresyonami girdim nedir durumum bilmiyorum bu olaylardan oncede esime aşiri duskun biriydim onsuz bi saniye duramiyorum bir gun ayri kalsak yillar gecmis gibi agliyorum cok ozluyorum yan odada durmasina tahammulum yok asiri seviyorum. Ama sanki bebegimi kaybettikten sonra bu halim on yirmi hatta yüz katına çikti. nefesim kesiliyo eşimide kaybedersem naparim gibi dusunceler sariyo icimi ve biliyorum Allah derki kimi benden cok seversen onu senden alirim. bu beni o kadar cok korkutuyo ki hayattan koptum. kendimi toparlayamiyorum . Yasadigim hersey ruya gibi geliyor gerck dışı gibi geliyor hayal aleminde gibiyim. cok tihaf hisler var icimde. Cennet cehennem kavrami ölüm sonsuzluk kavrami surei beynimi kurcalardi ama simdi beynimi yok edecek gibi korkulara sahibim. Beni esir aldi surekli korkuyorum yasamaktan ölmekten kaybetmekten sevdiklerimi en cok esimi yanindan bir saniye ayrilamiyorum işe gitmesin baska seyl ugrasmasin sadece yanimda dursun istiyorum Bakin normal degil biliyorum bu durumdan nasil kurtulacagim bilmiyorum gercek hayatta yok gibiyim . eşimde oyle oda bana zaten cok duskundu iyice artti. birbirimze cok aşik evlendik evlilik aski öldürmedi ustune yüzbinler kat aşk ekledi sanki 5 yil gecti bi gun onsuz uyuyamam . Simdi hic ayrilamaz olduk napacagmizi bilmiyoruz yasama dönemiyoruz herkes mi boyle ruyada gibi bizmi boyleyiz ne yasiyorz noluyor delircek gibiyim. Bi bilen eden anlayan varsa yardim etsin nolur(
Öyle beni anlatmışsın ki yazında 9 ekim sabah saat 5 de doğdu güzel oğlum, kalbi durmuş dediler 1 gün önce inanamadım herşeyi normaldi 25 haftalıktı ve 24. Haftada kontrole gitmiştim herşey yolundaydı ama bir amda kalbi durmuş dediler dünyam başıma yıkıldı.O an sancılıyken kendi derdime düştüm yine ölüyorum sandım ama doğum oldu oğlumu gördüm ve sancı falan hikayede kaldı bu nasıl bir acıydı nasıl gömecektim oğlumu,hala kendime gelemedim aglamadigim 1 gün yok ,ağlamaktan yoruldum,kendimi suçlamaktan yoruldum.Alışamıyorum her sabah benimde elim karnımda uyanıyorum,kalbi ağrıyor,içim yanıyor ama kimseye anlatamıyorum derdimi.Öyle bıktım ki yine olur denmesinden,yaşın genç denmesinden ben zaten bunları biliyorum.Umarım en yakın zamanda alışırız bu duruma ve sağlıklı bir şekilde evlatlarımızı kucağımıza alırızMerhaba kızlar. icimi dökmek istiyorum. Neler yasadim son bir ayda hâlâ ne oldugunun farkinda degil gibiyim. Yillardir kavusmayi bekledigim yavrumu kaybettim. İcimi nasil tarif ederim bilmiyorum. Cok bekledik onu hamile oldgmu ogrenince havalara uctuk ama sevincimiz bile korky doluydu hep. 22 haftaya kadar hersey iyiydi . Konusuyordum oglumla herseyi anlatiyordum en cok babasina olan askimi ve dunyaya gelince onu nekadar cok sevecegimizi onunla neler yapacagimizi hayallerimizi anlattim. İcimde kiprastikca dunyalar benim oluyordu sevincim yere goge sigmiyordu. Oda yapacaktim ona en guzel seyleri alacaktim. Kundak alamadim kefen aldim oda yapacaktim mezarini yaptim icim cok aciyor. 22haftada suyu bitti gerilemeye basladi haftasi kaybedecegmizi soylediler alalim dediler izin vermedim o benimleyken nasil kiyardım kuzuma. Biraz hareket etmese annem gittinmi burdamisin diyordum cok gucsuzlesmisti ilk zamanlarkinden daha azaldi ama o an vuruyordu burdayim der gibi icim umut doluyordu. ama daha fazla dayanamadi savaşçi oglum. 27. haftada kalbi durdu son kez annesiyle vedalasti sonra bitti hareketleri . Hastaneye gittim kalp atisi alamadilar bi umut yalvardim bitmemis olsun gitmemis olsun diye ama gitti yavrum. sevemeden opemeden koklayamadan gitti ama dokunamadgm yavrm bukadar kucucukken bile nasil sevdirdi alistirdi kendine anlatamam. 17 saat suni sanci ile normal dogum yaptim o anim benim icin ayri bi travma oldu. Hem fiziksel hem ruhum acıyordu o sancilari cektim ama karnim kucagim bombos kaldi bosuna dogum yaptim. sonra bebegimin cenazesini verdiler s saclari simsiyahti bakmaya doyamadim hemen kapadilar sardilar defnettik .Oda hayali kurdugum yavrumun bi mezari var artik. Bi kac gun oldu tüm bunlara . Onu cok ozluyorum Elimi karnimda buluyorum sanki hareket edecek gibi bekliyorm farketmeden unutuyorum gittigini ne yasadigimin farkinda degil gibiyim cok aciyo icim bagira bagira aglayasim geliyor cennet kusu oldu bana sefaatci olacak diye teselli etmeye calisiyorum kendimi.. Ve simdi depresyonami girdim nedir durumum bilmiyorum bu olaylardan oncede esime aşiri duskun biriydim onsuz bi saniye duramiyorum bir gun ayri kalsak yillar gecmis gibi agliyorum cok ozluyorum yan odada durmasina tahammulum yok asiri seviyorum. Ama sanki bebegimi kaybettikten sonra bu halim on yirmi hatta yüz katına çikti. nefesim kesiliyo eşimide kaybedersem naparim gibi dusunceler sariyo icimi ve biliyorum Allah derki kimi benden cok seversen onu senden alirim. bu beni o kadar cok korkutuyo ki hayattan koptum. kendimi toparlayamiyorum . Yasadigim hersey ruya gibi geliyor gerck dışı gibi geliyor hayal aleminde gibiyim. cok tihaf hisler var icimde. Cennet cehennem kavrami ölüm sonsuzluk kavrami surei beynimi kurcalardi ama simdi beynimi yok edecek gibi korkulara sahibim. Beni esir aldi surekli korkuyorum yasamaktan ölmekten kaybetmekten sevdiklerimi en cok esimi yanindan bir saniye ayrilamiyorum işe gitmesin baska seyl ugrasmasin sadece yanimda dursun istiyorum Bakin normal degil biliyorum bu durumdan nasil kurtulacagim bilmiyorum gercek hayatta yok gibiyim . eşimde oyle oda bana zaten cok duskundu iyice artti. birbirimze cok aşik evlendik evlilik aski öldürmedi ustune yüzbinler kat aşk ekledi sanki 5 yil gecti bi gun onsuz uyuyamam . Simdi hic ayrilamaz olduk napacagmizi bilmiyoruz yasama dönemiyoruz herkes mi boyle ruyada gibi bizmi boyleyiz ne yasiyorz noluyor delircek gibiyim. Bi bilen eden anlayan varsa yardim etsin nolur(
Bende Mart ayında bebeğimi kaybettim sizi anlıyorum başınız sağolsun.evet inancliyim hatta yazdim bu konuda bile kafayi yedim elimde olmadan bu surecte surekli cennet cehennem kavrami sonsuzluk bebegimin orda oldugunu dusundukce sanirim iyice aklimi oynattim cok derin seyler geliyor aklima kovamiyorum dsunceleri
1 ekim sabah 5 de benimde8 gün
Öyle beni anlatmışsın ki yazında 9 ekim sabah saat 5 de doğdu güzel oğlum, kalbi durmuş dediler 1 gün önce inanamadım herşeyi normaldi 25 haftalıktı ve 24. Haftada kontrole gitmiştim herşey yolundaydı ama bir amda kalbi durmuş dediler dünyam başıma yıkıldı.O an sancılıyken kendi derdime düştüm yine ölüyorum sandım ama doğum oldu oğlumu gördüm ve sancı falan hikayede kaldı bu nasıl bir acıydı nasıl gömecektim oğlumu,hala kendime gelemedim aglamadigim 1 gün yok ,ağlamaktan yoruldum,kendimi suçlamaktan yoruldum.Alışamıyorum her sabah benimde elim karnımda uyanıyorum,kalbi ağrıyor,içim yanıyor ama kimseye anlatamıyorum derdimi.Öyle bıktım ki yine olur denmesinden,yaşın genç denmesinden ben zaten bunları biliyorum.Umarım en yakın zamanda alışırız bu duruma ve sağlıklı bir şekilde evlatlarımızı kucağımıza alırız
yeniden anne olmaya gucum yok aklim hep esim ve ailemde iyi olalim bize bisey olmasin diye. sevdiklerimi kaybetme korkusu ölüm korkusu sardi icimiCok uzucu bir durum tabiki.Allah sabrinizi arttirsin.logusa depresyonuna girmis olabilirsiniz.guclu durmaya calisin ve yeniden anne olarak bu gunlerin izini silicegini dusunun.
Bende hemen çocuğum olsun istiyorum tekrar sanki ancak öyle atlatabilirmişim gibime geliyor.Ben hayatım boyunca hep evladını kaybedenler için ağladım en büyük korkumdu benim sanki korktuğum şeyi çağırmışım gibime geliyor,ondan suçluyorum kendimi hep korktum ya kaybedersem bende evladımı naparım nasıl yaşarım diye1 ekim sabah 5 de benimdekendimi suclamadim sende suclama bu takdir ilahi. ben oncesinde kaybedecgmi soylediler cok agladim haftalarca gomdeukten sonra biraz gecti simdi aklima geliyor evet ama o kurtuldu biz nolcaz korkusu sardi benide yeniden bir evlat dusuncesi yok icimde sadece esim ailem ben iyi olalim hep diyorum
adaşım. eger istiyorsan yine dene tabi ki ama once kendini topla. bende ayni birinin yazisini okuyp aglamstm 27 haftalik kaybetmisti birisi ya basima gelirse demiatm neyse iyi sukur benim demistim ayni haftada basima geldi. bende henuz kendimi toplayamadm ama inan evladm yeri iyi diye sevinmeye basladm cennet kusu oldu bjzim sonumuz ne nasl can vercez demeye basladm herkesi yipratiyorum bu konuda ve esime sardim inanilmaz derecedeBende hemen çocuğum olsun istiyorum tekrar sanki ancak öyle atlatabilirmişim gibime geliyor.Ben hayatım boyunca hep evladını kaybedenler için ağladım en büyük korkumdu benim sanki korktuğum şeyi çağırmışım gibime geliyor,ondan suçluyorum kendimi hep korktum ya kaybedersem bende evladımı naparım nasıl yaşarım diyeyaşanıyormuş ama bir de bana sorun nasıl şimdi bunları yazarken bile kimse duymadan sessizce ağlıyorum
kesinlikle oyle . benim baska yok bende tedavi gordum ama kendiliginden kaldim yine olur diyorlar suan zaten yeni bi cocuk derdinde degilim ama olsaydi nasil olcakti bende surekli dusunuyorumBebeklerimi kaybettikten sonra duymaktan en nefret ettiğim şey “olsun gençsin, yine olur” lafını duymaktı. Hayır olmaz, olmadı da… Şans mı bilmiyorum ama ben de tedaviden sonra kendiliğinden hamile kalanlardanım. Şükür sağlıklı bir çocuğum var ama çocuğum kaybettiklerimin yerine gelmedi ki. Nasıl insanlar olacaktılar, kime benzeyecektiler? Bunları sık sık düşünüyorum. Kimseyi karamsarlığa sürüklemek istemiyorum ama acısı geçmiyor, kalbinizin bir yerinde o siyah nokta daim kalıyor.
Bencede öyle geçmiyor maalesef, bende sağlıkla kavuştum oğluma ama kızımın acısı bi yerde duruyor hepBebeklerimi kaybettikten sonra duymaktan en nefret ettiğim şey “olsun gençsin, yine olur” lafını duymaktı. Hayır olmaz, olmadı da… Şans mı bilmiyorum ama ben de tedaviden sonra kendiliğinden hamile kalanlardanım. Şükür sağlıklı bir çocuğum var ama çocuğum kaybettiklerimin yerine gelmedi ki. Nasıl insanlar olacaktılar, kime benzeyecektiler? Bunları sık sık düşünüyorum. Kimseyi karamsarlığa sürüklemek istemiyorum ama acısı geçmiyor, kalbinizin bir yerinde o siyah nokta daim kalıyor.
Suan ne durumdasiniz yeniden hamile kaldinizmiÇok üzgünüm yürekten sarılıyorum size bende kızımı kaybettim hemde sapasağlamdı 41+1 haftalık oksijensiz kaldığı için vefat etti ve tüp bebekti. 14 aylık olacaktı. Geçti mi dersen geçmedi ama kabul ettim ömrü o kadardı dedim. Çok hassas dönemdesin bende tam tersi olmuştum eşim ne yapsa aşırı sinir oluyordum kimseyle konuşmak istemiyordum. İmkanın varsa destek al. Rabbim sabır versin sizine en iyi gelecek şeyde kendinizi topladığınız da bir evlat. Rabbim çok bekletmeden acını dindirsin cennette kavuşuruz inşallah. Bekli kızımla arkadaş olmuştur oğlunda cennet meleklerim benim elbet bir gün kavuşmak dileğiyle
Benimde evlatlarim vefat etti hala acisi geçmedi iki ay oldu yuregim yanior..onlar en iyi yerde bunu bilioruz, ama siz kaygi sorunu yasamaya baslamissiniz lutfen kendinize bunu yapmayin aciniza kat ve kat farkli acilar eklemeyin henuz olmedik vademiz ne zamnsa ozaman olacak zaten. simdi bunlari dusunmeyin isin icinden cikamazsaniz inanin bana.yavrularim benden gidince bende ayni sizin gibi hissettim ama omuzlarimda yuk agirlasmaya baslayinca Rabbim sen ustimdeki karanliklari aydinliga cevir dedim dualra sarildim.dua yer gok dua inaninadaşım. eger istiyorsan yine dene tabi ki ama once kendini topla. bende ayni birinin yazisini okuyp aglamstm 27 haftalik kaybetmisti birisi ya basima gelirse demiatm neyse iyi sukur benim demistim ayni haftada basima geldi. bende henuz kendimi toplayamadm ama inan evladm yeri iyi diye sevinmeye basladm cennet kusu oldu bjzim sonumuz ne nasl can vercez demeye basladm herkesi yipratiyorum bu konuda ve esime sardim inanilmaz derecede
Ben 2 ay önce 16 haftalık bebeğimi kaybettim. Senin gibi suni sancıyla normal doğum yaptırıp sonrada kürtaja aldılar. Aynen dediğin gibi eşime dokunmadan duramaz oldum. İşe ağlayarak yolladım günlerce. Onu daha fazla görüyüm diye uyumayıp onu izlerdim o uyurken. Ama sonra bende panik atak falanda başlayınca ben psikiyatriye gidip ilaç kullanmaya başladım. Şimdi o geçti. Hatta bazen işe gitsede yatakta rahat rahat dönsem diyorumMerhaba kızlar. icimi dökmek istiyorum. Neler yasadim son bir ayda hâlâ ne oldugunun farkinda degil gibiyim. Yillardir kavusmayi bekledigim yavrumu kaybettim. İcimi nasil tarif ederim bilmiyorum. Cok bekledik onu hamile oldgmu ogrenince havalara uctuk ama sevincimiz bile korky doluydu hep. 22 haftaya kadar hersey iyiydi . Konusuyordum oglumla herseyi anlatiyordum en cok babasina olan askimi ve dunyaya gelince onu nekadar cok sevecegimizi onunla neler yapacagimizi hayallerimizi anlattim. İcimde kiprastikca dunyalar benim oluyordu sevincim yere goge sigmiyordu. Oda yapacaktim ona en guzel seyleri alacaktim. Kundak alamadim kefen aldim oda yapacaktim mezarini yaptim icim cok aciyor. 22haftada suyu bitti gerilemeye basladi haftasi kaybedecegmizi soylediler alalim dediler izin vermedim o benimleyken nasil kiyardım kuzuma. Biraz hareket etmese annem gittinmi burdamisin diyordum cok gucsuzlesmisti ilk zamanlarkinden daha azaldi ama o an vuruyordu burdayim der gibi icim umut doluyordu. ama daha fazla dayanamadi savaşçi oglum. 27. haftada kalbi durdu son kez annesiyle vedalasti sonra bitti hareketleri . Hastaneye gittim kalp atisi alamadilar bi umut yalvardim bitmemis olsun gitmemis olsun diye ama gitti yavrum. sevemeden opemeden koklayamadan gitti ama dokunamadgm yavrm bukadar kucucukken bile nasil sevdirdi alistirdi kendine anlatamam. 17 saat suni sanci ile normal dogum yaptim o anim benim icin ayri bi travma oldu. Hem fiziksel hem ruhum acıyordu o sancilari cektim ama karnim kucagim bombos kaldi bosuna dogum yaptim. sonra bebegimin cenazesini verdiler s saclari simsiyahti bakmaya doyamadim hemen kapadilar sardilar defnettik .Oda hayali kurdugum yavrumun bi mezari var artik. Bi kac gun oldu tüm bunlara . Onu cok ozluyorum Elimi karnimda buluyorum sanki hareket edecek gibi bekliyorm farketmeden unutuyorum gittigini ne yasadigimin farkinda degil gibiyim cok aciyo icim bagira bagira aglayasim geliyor cennet kusu oldu bana sefaatci olacak diye teselli etmeye calisiyorum kendimi.. Ve simdi depresyonami girdim nedir durumum bilmiyorum bu olaylardan oncede esime aşiri duskun biriydim onsuz bi saniye duramiyorum bir gun ayri kalsak yillar gecmis gibi agliyorum cok ozluyorum yan odada durmasina tahammulum yok asiri seviyorum. Ama sanki bebegimi kaybettikten sonra bu halim on yirmi hatta yüz katına çikti. nefesim kesiliyo eşimide kaybedersem naparim gibi dusunceler sariyo icimi ve biliyorum Allah derki kimi benden cok seversen onu senden alirim. bu beni o kadar cok korkutuyo ki hayattan koptum. kendimi toparlayamiyorum . Yasadigim hersey ruya gibi geliyor gerck dışı gibi geliyor hayal aleminde gibiyim. cok tihaf hisler var icimde. Cennet cehennem kavrami ölüm sonsuzluk kavrami surei beynimi kurcalardi ama simdi beynimi yok edecek gibi korkulara sahibim. Beni esir aldi surekli korkuyorum yasamaktan ölmekten kaybetmekten sevdiklerimi en cok esimi yanindan bir saniye ayrilamiyorum işe gitmesin baska seyl ugrasmasin sadece yanimda dursun istiyorum Bakin normal degil biliyorum bu durumdan nasil kurtulacagim bilmiyorum gercek hayatta yok gibiyim . eşimde oyle oda bana zaten cok duskundu iyice artti. birbirimze cok aşik evlendik evlilik aski öldürmedi ustune yüzbinler kat aşk ekledi sanki 5 yil gecti bi gun onsuz uyuyamam . Simdi hic ayrilamaz olduk napacagmizi bilmiyoruz yasama dönemiyoruz herkes mi boyle ruyada gibi bizmi boyleyiz ne yasiyorz noluyor delircek gibiyim. Bi bilen eden anlayan varsa yardim etsin nolur(
Yok malesef kalmadımSuan ne durumdasiniz yeniden hamile kaldinizmi