Merhaba kızlar. icimi dökmek istiyorum. Neler yasadim son bir ayda hâlâ ne oldugunun farkinda degil gibiyim. Yillardir kavusmayi bekledigim yavrumu kaybettim. İcimi nasil tarif ederim bilmiyorum. Cok bekledik onu hamile oldgmu ogrenince havalara uctuk ama sevincimiz bile korky doluydu hep. 22 haftaya kadar hersey iyiydi . Konusuyordum oglumla herseyi anlatiyordum en cok babasina olan askimi ve dunyaya gelince onu nekadar cok sevecegimizi onunla neler yapacagimizi hayallerimizi anlattim. İcimde kiprastikca dunyalar benim oluyordu sevincim yere goge sigmiyordu. Oda yapacaktim ona en guzel seyleri alacaktim. Kundak alamadim kefen aldim oda yapacaktim mezarini yaptim icim cok aciyor. 22haftada suyu bitti gerilemeye basladi haftasi kaybedecegmizi soylediler alalim dediler izin vermedim o benimleyken nasil kiyardım kuzuma. Biraz hareket etmese annem gittinmi burdamisin diyordum cok gucsuzlesmisti ilk zamanlarkinden daha azaldi ama o an vuruyordu burdayim der gibi icim umut doluyordu. ama daha fazla dayanamadi savaşçi oglum. 27. haftada kalbi durdu son kez annesiyle vedalasti sonra bitti hareketleri . Hastaneye gittim kalp atisi alamadilar bi umut yalvardim bitmemis olsun gitmemis olsun diye ama gitti yavrum. sevemeden opemeden koklayamadan gitti ama dokunamadgm yavrm bukadar kucucukken bile nasil sevdirdi alistirdi kendine anlatamam. 17 saat suni sanci ile normal dogum yaptim o anim benim icin ayri bi travma oldu. Hem fiziksel hem ruhum acıyordu o sancilari cektim ama karnim kucagim bombos kaldi bosuna dogum yaptim. sonra bebegimin cenazesini verdiler s saclari simsiyahti bakmaya doyamadim hemen kapadilar sardilar defnettik .Oda hayali kurdugum yavrumun bi mezari var artik. Bi kac gun oldu tüm bunlara . Onu cok ozluyorum Elimi karnimda buluyorum sanki hareket edecek gibi bekliyorm farketmeden unutuyorum gittigini ne yasadigimin farkinda degil gibiyim cok aciyo icim bagira bagira aglayasim geliyor cennet kusu oldu bana sefaatci olacak diye teselli etmeye calisiyorum kendimi.. Ve simdi depresyonami girdim nedir durumum bilmiyorum bu olaylardan oncede esime aşiri duskun biriydim onsuz bi saniye duramiyorum bir gun ayri kalsak yillar gecmis gibi agliyorum cok ozluyorum yan odada durmasina tahammulum yok asiri seviyorum. Ama sanki bebegimi kaybettikten sonra bu halim on yirmi hatta yüz katına çikti. nefesim kesiliyo eşimide kaybedersem naparim gibi dusunceler sariyo icimi ve biliyorum Allah derki kimi benden cok seversen onu senden alirim. bu beni o kadar cok korkutuyo ki hayattan koptum. kendimi toparlayamiyorum . Yasadigim hersey ruya gibi geliyor gerck dışı gibi geliyor hayal aleminde gibiyim. cok tihaf hisler var icimde. Cennet cehennem kavrami ölüm sonsuzluk kavrami surei beynimi kurcalardi ama simdi beynimi yok edecek gibi korkulara sahibim. Beni esir aldi surekli korkuyorum yasamaktan ölmekten kaybetmekten sevdiklerimi en cok esimi yanindan bir saniye ayrilamiyorum işe gitmesin baska seyl ugrasmasin sadece yanimda dursun istiyorum Bakin normal degil biliyorum bu durumdan nasil kurtulacagim bilmiyorum gercek hayatta yok gibiyim . eşimde oyle oda bana zaten cok duskundu iyice artti. birbirimze cok aşik evlendik evlilik aski öldürmedi ustune yüzbinler kat aşk ekledi sanki 5 yil gecti bi gun onsuz uyuyamam . Simdi hic ayrilamaz olduk napacagmizi bilmiyoruz yasama dönemiyoruz herkes mi boyle ruyada gibi bizmi boyleyiz ne yasiyorz noluyor delircek gibiyim. Bi bilen eden anlayan varsa yardim etsin nolur
(