Bebegimi kaybettim :(

Merhaba kızlar. icimi dökmek istiyorum. Neler yasadim son bir ayda hâlâ ne oldugunun farkinda degil gibiyim. Yillardir kavusmayi bekledigim yavrumu kaybettim. İcimi nasil tarif ederim bilmiyorum. Cok bekledik onu hamile oldgmu ogrenince havalara uctuk ama sevincimiz bile korky doluydu hep. 22 haftaya kadar hersey iyiydi . Konusuyordum oglumla herseyi anlatiyordum en cok babasina olan askimi ve dunyaya gelince onu nekadar cok sevecegimizi onunla neler yapacagimizi hayallerimizi anlattim. İcimde kiprastikca dunyalar benim oluyordu sevincim yere goge sigmiyordu. Oda yapacaktim ona en guzel seyleri alacaktim. Kundak alamadim kefen aldim oda yapacaktim mezarini yaptim icim cok aciyor. 22haftada suyu bitti gerilemeye basladi haftasi kaybedecegmizi soylediler alalim dediler izin vermedim o benimleyken nasil kiyardım kuzuma. Biraz hareket etmese annem gittinmi burdamisin diyordum cok gucsuzlesmisti ilk zamanlarkinden daha azaldi ama o an vuruyordu burdayim der gibi icim umut doluyordu. ama daha fazla dayanamadi savaşçi oglum. 27. haftada kalbi durdu son kez annesiyle vedalasti sonra bitti hareketleri . Hastaneye gittim kalp atisi alamadilar bi umut yalvardim bitmemis olsun gitmemis olsun diye ama gitti yavrum. sevemeden opemeden koklayamadan gitti ama dokunamadgm yavrm bukadar kucucukken bile nasil sevdirdi alistirdi kendine anlatamam. 17 saat suni sanci ile normal dogum yaptim o anim benim icin ayri bi travma oldu. Hem fiziksel hem ruhum acıyordu o sancilari cektim ama karnim kucagim bombos kaldi bosuna dogum yaptim. sonra bebegimin cenazesini verdiler s saclari simsiyahti bakmaya doyamadim hemen kapadilar sardilar defnettik .Oda hayali kurdugum yavrumun bi mezari var artik. Bi kac gun oldu tüm bunlara . Onu cok ozluyorum Elimi karnimda buluyorum sanki hareket edecek gibi bekliyorm farketmeden unutuyorum gittigini ne yasadigimin farkinda degil gibiyim cok aciyo icim bagira bagira aglayasim geliyor cennet kusu oldu bana sefaatci olacak diye teselli etmeye calisiyorum kendimi.. Ve simdi depresyonami girdim nedir durumum bilmiyorum bu olaylardan oncede esime aşiri duskun biriydim onsuz bi saniye duramiyorum bir gun ayri kalsak yillar gecmis gibi agliyorum cok ozluyorum yan odada durmasina tahammulum yok asiri seviyorum. Ama sanki bebegimi kaybettikten sonra bu halim on yirmi hatta yüz katına çikti. nefesim kesiliyo eşimide kaybedersem naparim gibi dusunceler sariyo icimi ve biliyorum Allah derki kimi benden cok seversen onu senden alirim. bu beni o kadar cok korkutuyo ki hayattan koptum. kendimi toparlayamiyorum . Yasadigim hersey ruya gibi geliyor gerck dışı gibi geliyor hayal aleminde gibiyim. cok tihaf hisler var icimde. Cennet cehennem kavrami ölüm sonsuzluk kavrami surei beynimi kurcalardi ama simdi beynimi yok edecek gibi korkulara sahibim. Beni esir aldi surekli korkuyorum yasamaktan ölmekten kaybetmekten sevdiklerimi en cok esimi yanindan bir saniye ayrilamiyorum işe gitmesin baska seyl ugrasmasin sadece yanimda dursun istiyorum Bakin normal degil biliyorum bu durumdan nasil kurtulacagim bilmiyorum gercek hayatta yok gibiyim . eşimde oyle oda bana zaten cok duskundu iyice artti. birbirimze cok aşik evlendik evlilik aski öldürmedi ustune yüzbinler kat aşk ekledi sanki 5 yil gecti bi gun onsuz uyuyamam . Simdi hic ayrilamaz olduk napacagmizi bilmiyoruz yasama dönemiyoruz herkes mi boyle ruyada gibi bizmi boyleyiz ne yasiyorz noluyor delircek gibiyim. Bi bilen eden anlayan varsa yardim etsin nolur :KK43:(

İçim acıdı, çok üzgünüm...
Bir destek alsanız rahatlarsınız bence, yaşadıklarınız çok ağır, kardeşim yaşadı bu durumu, 5,5 aylık bebeği karnında öldü doğum yaptı, çok büyük bir travma bu. Tek başınıza mücadele etmeye çalışmayın, destek alın hem eşinizden hem de bir doktordan. Allah kullarına karşı merhametlidir, canlarını yakmaz, hallerini bilir, eşinizle çok uzun ve mutlu bir ömrünüz olur inş, geçecek bu günler inanın. Kaybınızın ardından hassaslaşmanız çok normal, acınız taze biraz zaman lazım.
 
Merak ettim, neden normal doğum yaptırıyorlar düşük yapan kadınlara? Ayrı bir travma bu, eğer ameliyatla alınsaydı bu kadar kötü hissetmezdi bence.

Bu durum düşük değil, kardeşim yaşadığında sormuştum bunu doktoruna, çünkü suni sancı ile çok uzun sürdü, üçüncü günde yapabildi doğumu. Doktor düşük için çok büyük kanamaya sebep olur, sezeryan için de çok küçük demişti o yüzden doğum yaptırılıyormuş
 
😥 ben okurken çok kötü oldum, seni düşünemiyorum, Allahım yardımcınız olsun canım :KK43:((( Yeni çocuk yapma fikri için elbette çok erken hatta belki uzunca bir süre istemeyeceksin bunu ama inan acını bir nebze hafifletecek tek şey bu, Allahım birfahaki evladını sağlıcakla kucağınıza almayı nasip etsin inşallah.
Rabbim bu acıyı düşman başına bile vermesin 🙏🙏🙏
 
Nasıl acıdı kalbim anlatamam. Size buradan tüm kalbimle sarılıyorum.
Anne olmayı dileyen tüm kadınların anne olmasını, bebeklerini sağlıkla kucaklarına almasını diliyorum.
Umarım doğru zamanda sizin de güzel haberlerinizi alırız.
 
Nasıl acıdı kalbim anlatamam. Size buradan tüm kalbimle sarılıyorum.
Anne olmayı dileyen tüm kadınların anne olmasını, bebeklerini sağlıkla kucaklarına almasını diliyorum.
Umarım doğru zamanda sizin de güzel haberlerinizi alırız.
🥺cok saolun
 
Hepsi sinav kardeşim,vakti zamanı elbet vardır rabbim kucağını hayırlı zamanda sagliklikli bir evlatla doldursun inşallah.Lutfen kendini bırakma,dua et,ibadet et,Allaha sığın o en büyük yardimci değil mi?
 
Merhaba kızlar. icimi dökmek istiyorum. Neler yasadim son bir ayda hâlâ ne oldugunun farkinda degil gibiyim. Yillardir kavusmayi bekledigim yavrumu kaybettim. İcimi nasil tarif ederim bilmiyorum. Cok bekledik onu hamile oldgmu ogrenince havalara uctuk ama sevincimiz bile korky doluydu hep. 22 haftaya kadar hersey iyiydi . Konusuyordum oglumla herseyi anlatiyordum en cok babasina olan askimi ve dunyaya gelince onu nekadar cok sevecegimizi onunla neler yapacagimizi hayallerimizi anlattim. İcimde kiprastikca dunyalar benim oluyordu sevincim yere goge sigmiyordu. Oda yapacaktim ona en guzel seyleri alacaktim. Kundak alamadim kefen aldim oda yapacaktim mezarini yaptim icim cok aciyor. 22haftada suyu bitti gerilemeye basladi haftasi kaybedecegmizi soylediler alalim dediler izin vermedim o benimleyken nasil kiyardım kuzuma. Biraz hareket etmese annem gittinmi burdamisin diyordum cok gucsuzlesmisti ilk zamanlarkinden daha azaldi ama o an vuruyordu burdayim der gibi icim umut doluyordu. ama daha fazla dayanamadi savaşçi oglum. 27. haftada kalbi durdu son kez annesiyle vedalasti sonra bitti hareketleri . Hastaneye gittim kalp atisi alamadilar bi umut yalvardim bitmemis olsun gitmemis olsun diye ama gitti yavrum. sevemeden opemeden koklayamadan gitti ama dokunamadgm yavrm bukadar kucucukken bile nasil sevdirdi alistirdi kendine anlatamam. 17 saat suni sanci ile normal dogum yaptim o anim benim icin ayri bi travma oldu. Hem fiziksel hem ruhum acıyordu o sancilari cektim ama karnim kucagim bombos kaldi bosuna dogum yaptim. sonra bebegimin cenazesini verdiler s saclari simsiyahti bakmaya doyamadim hemen kapadilar sardilar defnettik .Oda hayali kurdugum yavrumun bi mezari var artik. Bi kac gun oldu tüm bunlara . Onu cok ozluyorum Elimi karnimda buluyorum sanki hareket edecek gibi bekliyorm farketmeden unutuyorum gittigini ne yasadigimin farkinda degil gibiyim cok aciyo icim bagira bagira aglayasim geliyor cennet kusu oldu bana sefaatci olacak diye teselli etmeye calisiyorum kendimi.. Ve simdi depresyonami girdim nedir durumum bilmiyorum bu olaylardan oncede esime aşiri duskun biriydim onsuz bi saniye duramiyorum bir gun ayri kalsak yillar gecmis gibi agliyorum cok ozluyorum yan odada durmasina tahammulum yok asiri seviyorum. Ama sanki bebegimi kaybettikten sonra bu halim on yirmi hatta yüz katına çikti. nefesim kesiliyo eşimide kaybedersem naparim gibi dusunceler sariyo icimi ve biliyorum Allah derki kimi benden cok seversen onu senden alirim. bu beni o kadar cok korkutuyo ki hayattan koptum. kendimi toparlayamiyorum . Yasadigim hersey ruya gibi geliyor gerck dışı gibi geliyor hayal aleminde gibiyim. cok tihaf hisler var icimde. Cennet cehennem kavrami ölüm sonsuzluk kavrami surei beynimi kurcalardi ama simdi beynimi yok edecek gibi korkulara sahibim. Beni esir aldi surekli korkuyorum yasamaktan ölmekten kaybetmekten sevdiklerimi en cok esimi yanindan bir saniye ayrilamiyorum işe gitmesin baska seyl ugrasmasin sadece yanimda dursun istiyorum Bakin normal degil biliyorum bu durumdan nasil kurtulacagim bilmiyorum gercek hayatta yok gibiyim . eşimde oyle oda bana zaten cok duskundu iyice artti. birbirimze cok aşik evlendik evlilik aski öldürmedi ustune yüzbinler kat aşk ekledi sanki 5 yil gecti bi gun onsuz uyuyamam . Simdi hic ayrilamaz olduk napacagmizi bilmiyoruz yasama dönemiyoruz herkes mi boyle ruyada gibi bizmi boyleyiz ne yasiyorz noluyor delircek gibiyim. Bi bilen eden anlayan varsa yardim etsin nolur :KK43:(
Başınız sağolsun Allah yardımcınız olsun inşallah 🙏

Evlat acısı dile bile zor söylemesi 😢
 
Rabbim sana sabır versin bu acıyı ancak yaşayan bilir 3 ay önce 20 haftalık üçüzlerimi normal doğumla kaybettim 3 ay hergün her dakika ağlıyorum kendime gelemedim herşeyi sildim attım doğum oldu hastane odasındayken bile unutup karnımı seviyodum bi bagırsak hareketini bebeklerim sanıyodum günlerce yemek yemedim doğum yaptıgıma inanamadım okadar sancıya ragmen ben daha aylarca dayanırım sadece doğurtmayın diye yalvarıyodum sözde derler ya en acı veren şey doğum sancısıdır diye ben o sancıyı aylarca çekmeye razıydım evlatlarımı kaybetmemek için
Ben daha o bebeklerime bi takım bile alamamısken bu ay bebeklerime mezartaşı yaptırdım
10 tane çocugum olsada bu acı içimden çıkmaz 100 yasına gelsem azrail canımı almaya gelse bu acıyı yine unutmam
Bu acının ne tarifi var ne bi dayanagı var bana kalan tek sey ayak izlerinin oldugu kagıtlar ben o kagıtlara bakarken sabahtan akşama kadar salonda yerde ağlayarak eşimi beklediğimi bilirim ama hiçbir zaman isyan etmedim doğumda bile rabbim şükürler olsun en azından annelik duygusunu yasıycam dedim rabbim bana yasattın kimseye yasatma dedim isyn etmedim
Rabbim bizim yardımcımız olsun rabbim bizim acımızı hafifletsin dayanma gücü versn insallah ne zaman konusmak dertlesmek istersen bana yzabilirsin
Allah birdaha yaşatmasın inşallah başınız sağolsun Allah yardımcınız olsun inşallah
 
Merhaba kızlar. icimi dökmek istiyorum. Neler yasadim son bir ayda hâlâ ne oldugunun farkinda degil gibiyim. Yillardir kavusmayi bekledigim yavrumu kaybettim. İcimi nasil tarif ederim bilmiyorum. Cok bekledik onu hamile oldgmu ogrenince havalara uctuk ama sevincimiz bile korky doluydu hep. 22 haftaya kadar hersey iyiydi . Konusuyordum oglumla herseyi anlatiyordum en cok babasina olan askimi ve dunyaya gelince onu nekadar cok sevecegimizi onunla neler yapacagimizi hayallerimizi anlattim. İcimde kiprastikca dunyalar benim oluyordu sevincim yere goge sigmiyordu. Oda yapacaktim ona en guzel seyleri alacaktim. Kundak alamadim kefen aldim oda yapacaktim mezarini yaptim icim cok aciyor. 22haftada suyu bitti gerilemeye basladi haftasi kaybedecegmizi soylediler alalim dediler izin vermedim o benimleyken nasil kiyardım kuzuma. Biraz hareket etmese annem gittinmi burdamisin diyordum cok gucsuzlesmisti ilk zamanlarkinden daha azaldi ama o an vuruyordu burdayim der gibi icim umut doluyordu. ama daha fazla dayanamadi savaşçi oglum. 27. haftada kalbi durdu son kez annesiyle vedalasti sonra bitti hareketleri . Hastaneye gittim kalp atisi alamadilar bi umut yalvardim bitmemis olsun gitmemis olsun diye ama gitti yavrum. sevemeden opemeden koklayamadan gitti ama dokunamadgm yavrm bukadar kucucukken bile nasil sevdirdi alistirdi kendine anlatamam. 17 saat suni sanci ile normal dogum yaptim o anim benim icin ayri bi travma oldu. Hem fiziksel hem ruhum acıyordu o sancilari cektim ama karnim kucagim bombos kaldi bosuna dogum yaptim. sonra bebegimin cenazesini verdiler s saclari simsiyahti bakmaya doyamadim hemen kapadilar sardilar defnettik .Oda hayali kurdugum yavrumun bi mezari var artik. Bi kac gun oldu tüm bunlara . Onu cok ozluyorum Elimi karnimda buluyorum sanki hareket edecek gibi bekliyorm farketmeden unutuyorum gittigini ne yasadigimin farkinda degil gibiyim cok aciyo icim bagira bagira aglayasim geliyor cennet kusu oldu bana sefaatci olacak diye teselli etmeye calisiyorum kendimi.. Ve simdi depresyonami girdim nedir durumum bilmiyorum bu olaylardan oncede esime aşiri duskun biriydim onsuz bi saniye duramiyorum bir gun ayri kalsak yillar gecmis gibi agliyorum cok ozluyorum yan odada durmasina tahammulum yok asiri seviyorum. Ama sanki bebegimi kaybettikten sonra bu halim on yirmi hatta yüz katına çikti. nefesim kesiliyo eşimide kaybedersem naparim gibi dusunceler sariyo icimi ve biliyorum Allah derki kimi benden cok seversen onu senden alirim. bu beni o kadar cok korkutuyo ki hayattan koptum. kendimi toparlayamiyorum . Yasadigim hersey ruya gibi geliyor gerck dışı gibi geliyor hayal aleminde gibiyim. cok tihaf hisler var icimde. Cennet cehennem kavrami ölüm sonsuzluk kavrami surei beynimi kurcalardi ama simdi beynimi yok edecek gibi korkulara sahibim. Beni esir aldi surekli korkuyorum yasamaktan ölmekten kaybetmekten sevdiklerimi en cok esimi yanindan bir saniye ayrilamiyorum işe gitmesin baska seyl ugrasmasin sadece yanimda dursun istiyorum Bakin normal degil biliyorum bu durumdan nasil kurtulacagim bilmiyorum gercek hayatta yok gibiyim . eşimde oyle oda bana zaten cok duskundu iyice artti. birbirimze cok aşik evlendik evlilik aski öldürmedi ustune yüzbinler kat aşk ekledi sanki 5 yil gecti bi gun onsuz uyuyamam . Simdi hic ayrilamaz olduk napacagmizi bilmiyoruz yasama dönemiyoruz herkes mi boyle ruyada gibi bizmi boyleyiz ne yasiyorz noluyor delircek gibiyim. Bi bilen eden anlayan varsa yardim etsin nolur :KK43:(
Başınız sağolsun rabbim size sağlıklı bir evlat daha nasip etsin inşallah 🤲
 
Merak ettim, neden normal doğum yaptırıyorlar düşük yapan kadınlara? Ayrı bir travma bu, eğer ameliyatla alınsaydı bu kadar kötü hissetmezdi bence.
Düşük için büyük, sezeryan için küçük sayılıyor😔 bir de sezeryan hakkı sınırlı ve sezeryandan sonra toplanması daha zor ve 1 yıl falan hamilelik önerilmiyor bu gibi nedenlerle suni sancı ile ölü doğum yaptırıyorlar
 
Ben de 24. Haftamda kaybettim 1,5 yıl oldu
Tüp bebekti ne emekler bekleyişler …
Şunu söyleyeyim malesef insan asla eskisi gibi olamıyor .
Ben babamı da çok ani şekilde kaybettim ama bu çok başka bir acı
Derinlemesine düşündüğüm zaman sadece kendimin de ölmesi düşüncesi beni ferahlatıyor başka hiçbirşey değil
İnsan onların gittiği yere gidecekmiş gibi hissediyor
 
Ben de 24. Haftamda kaybettim 1,5 yıl oldu
Tüp bebekti ne emekler bekleyişler …
Şunu söyleyeyim malesef insan asla eskisi gibi olamıyor .
Ben babamı da çok ani şekilde kaybettim ama bu çok başka bir acı
Derinlemesine düşündüğüm zaman sadece kendimin de ölmesi düşüncesi beni ferahlatıyor başka hiçbirşey değil
İnsan onların gittiği yere gidecekmiş gibi hissediyor
basiniz sagolsun her iki kaybiniz icin . bende babami ani kaybettim evet dedgnz gibi bu cok aci ama ben suan cocugumu cok rahat kabullendim yeri cok guzel diyerek kendimi rahatlattim onu hep ozleyecegim. ancak kendi ve esim icin ölüm korkusu sardı icimi kaygilarm cok artti bunu nasil aşarim bilmiyorum...
 
Çok geçmiş olsun, zor şeyler tabii ki. Ben de ilk bebeğimi kaybettigimde dünya durmus gibiydi. Hep kendimi sucladim, gidisine bir aciklama bulmaya çalışıyordum. Kendime iskence ettikce rahatliyordum sanki. Sonra psikolojik destek de aldım. Şimdi bir evladım var. Şunu soyleyebilirim ki evet yasadiklarinizi unutmuyorsunuz ancak artık daha az acitip daha az akliniza geliyor. Hicbir aci ilk günku gibi can yakmaz, bu da öyle olacak inşallah...
 
Ağlayarak okudum başınız sagolsun ne desem az... ne desem eksik ... size gönülden sarılıyorum çok üzüldüm kardeşim....
 
Merhaba kızlar. icimi dökmek istiyorum. Neler yasadim son bir ayda hâlâ ne oldugunun farkinda degil gibiyim. Yillardir kavusmayi bekledigim yavrumu kaybettim. İcimi nasil tarif ederim bilmiyorum. Cok bekledik onu hamile oldgmu ogrenince havalara uctuk ama sevincimiz bile korky doluydu hep. 22 haftaya kadar hersey iyiydi . Konusuyordum oglumla herseyi anlatiyordum en cok babasina olan askimi ve dunyaya gelince onu nekadar cok sevecegimizi onunla neler yapacagimizi hayallerimizi anlattim. İcimde kiprastikca dunyalar benim oluyordu sevincim yere goge sigmiyordu. Oda yapacaktim ona en guzel seyleri alacaktim. Kundak alamadim kefen aldim oda yapacaktim mezarini yaptim icim cok aciyor. 22haftada suyu bitti gerilemeye basladi haftasi kaybedecegmizi soylediler alalim dediler izin vermedim o benimleyken nasil kiyardım kuzuma. Biraz hareket etmese annem gittinmi burdamisin diyordum cok gucsuzlesmisti ilk zamanlarkinden daha azaldi ama o an vuruyordu burdayim der gibi icim umut doluyordu. ama daha fazla dayanamadi savaşçi oglum. 27. haftada kalbi durdu son kez annesiyle vedalasti sonra bitti hareketleri . Hastaneye gittim kalp atisi alamadilar bi umut yalvardim bitmemis olsun gitmemis olsun diye ama gitti yavrum. sevemeden opemeden koklayamadan gitti ama dokunamadgm yavrm bukadar kucucukken bile nasil sevdirdi alistirdi kendine anlatamam. 17 saat suni sanci ile normal dogum yaptim o anim benim icin ayri bi travma oldu. Hem fiziksel hem ruhum acıyordu o sancilari cektim ama karnim kucagim bombos kaldi bosuna dogum yaptim. sonra bebegimin cenazesini verdiler s saclari simsiyahti bakmaya doyamadim hemen kapadilar sardilar defnettik .Oda hayali kurdugum yavrumun bi mezari var artik. Bi kac gun oldu tüm bunlara . Onu cok ozluyorum Elimi karnimda buluyorum sanki hareket edecek gibi bekliyorm farketmeden unutuyorum gittigini ne yasadigimin farkinda degil gibiyim cok aciyo icim bagira bagira aglayasim geliyor cennet kusu oldu bana sefaatci olacak diye teselli etmeye calisiyorum kendimi.. Ve simdi depresyonami girdim nedir durumum bilmiyorum bu olaylardan oncede esime aşiri duskun biriydim onsuz bi saniye duramiyorum bir gun ayri kalsak yillar gecmis gibi agliyorum cok ozluyorum yan odada durmasina tahammulum yok asiri seviyorum. Ama sanki bebegimi kaybettikten sonra bu halim on yirmi hatta yüz katına çikti. nefesim kesiliyo eşimide kaybedersem naparim gibi dusunceler sariyo icimi ve biliyorum Allah derki kimi benden cok seversen onu senden alirim. bu beni o kadar cok korkutuyo ki hayattan koptum. kendimi toparlayamiyorum . Yasadigim hersey ruya gibi geliyor gerck dışı gibi geliyor hayal aleminde gibiyim. cok tihaf hisler var icimde. Cennet cehennem kavrami ölüm sonsuzluk kavrami surei beynimi kurcalardi ama simdi beynimi yok edecek gibi korkulara sahibim. Beni esir aldi surekli korkuyorum yasamaktan ölmekten kaybetmekten sevdiklerimi en cok esimi yanindan bir saniye ayrilamiyorum işe gitmesin baska seyl ugrasmasin sadece yanimda dursun istiyorum Bakin normal degil biliyorum bu durumdan nasil kurtulacagim bilmiyorum gercek hayatta yok gibiyim . eşimde oyle oda bana zaten cok duskundu iyice artti. birbirimze cok aşik evlendik evlilik aski öldürmedi ustune yüzbinler kat aşk ekledi sanki 5 yil gecti bi gun onsuz uyuyamam . Simdi hic ayrilamaz olduk napacagmizi bilmiyoruz yasama dönemiyoruz herkes mi boyle ruyada gibi bizmi boyleyiz ne yasiyorz noluyor delircek gibiyim. Bi bilen eden anlayan varsa yardim etsin nolur :KK43:(
Basın sağolsun arkadaşım bende 27 haftalık erken doğum yaptım sezaryen doğumdu hayattaydı bebeğim rahim ağzı yetmezliği sebebi ile kaybettim o dönem içim de öyle bşr acı vardı ki hayattan tad alamıyorsun kimseye tahammülün yok içinde kocaman bir boşluk hayat çok anlamsız bu şekilde hissettiğine eminim benim bir de sebebi belli değildi bu da o kadar zor ki neden diye diye çok yıprattım kendimi insan eşine daha düşkün oluyor o dönem zor şeyler ne kadar oldu bilmiyorum ama zamanla acın aynı kalmıyor ben rahmimin bebek taşıyamayacak güçsüzlükte olduğunu öğrenince çok üzülmüştüm içimde de bir bebek Özlem’i aradan sekiz ay geçti hamile kaldım ama her anım stres dikiş atılmasını ben istedim tedbir amaçlı benim ileri evre de belli oldu rahim ağzı yetmezliği olduğu dikişe rağmen açılmam devam etti sürekli yattım günleri hatta dakikaları saydım sonun da kızımı aldım kucağıma şimdi sen de acını yaşa aöa hayattan kopma hersey bir imtihan benim cennette bir kızım var beni bekleyen sende öyle düşün rabbim içine ferahlık versin sabrını artırsın
 
Çok geçmiş olsun arkadaşım. Ben de 20 haftalik hamileyken bebegimi kaybettim 36 saat sanci cekip ustune sezeryan oldum hastane gunleri cok ayri bir travma zaten. Ben de eşimden bir an ayrılamıyordum yanimda durması bana dokunmasi yetmiyordu ben uykuya geçerken konuşsun sesini de duyayim istiyordum insan çok korkuyor ve yalniz bomboş hissediyor. O dönemden sonra öfke nöbetleri ve eşimi çok yiprattigim bir süreç yaşadım yaralar tamamen sarılmasa da ruhunda o üzüntüler kalsa da en büyük ilacı bir evlat oluyor. Korkularla acabalarla bir hamilelik yaşadım sonrasinda ama çok şükür kavuştum evladima. Darısı bütün melek annelerinin başına. Meleklerin kardeşleri en hayirli zamanda annelerine gelsin insallah
 
X