Merhaba kızlar, aslında bunun konusunu açmayacaktım ama buradan çok sevdiğim bir arkadaşıma konuyu açınca ne kadar dolduğumu fark ettim. Sizden de akıl almak istedim, çünkü ne zaman buraya sorduysam hep isabetli şekilde beni yönlendirdiniz. O yüzden saygısını bozmadan beni yönlendiren, akıl veren herkese teşekkürü bir borç bilirim. Yine yardımlarınızı bekliyorum, çok üzgünüm. Uzun olacak sanırım, çok doldum.
Çoğunuz bilmiyorsunuz, ani bir kararla yaklaşık 1 ay önce nişanlandım. Erkek arkadaşımın (nişanlımın, nişanlım demek bile hala garibime gidiyor neyse) ısrarlarına karşı koyamadım, dedim ne bekleyeceğiz işimiz var gücümüz var. Ama aileleri hızlıca tanıştırıp kendi aramızda diyebileceğimiz bir şekilde nişanlandık (bütün sülaleyi toplamadan), babam kız isteme törenine son dakika yetişti sürekli yurt dışında olduğu için. Acaba diyorum acele işe şeytan mı karıştırdık, neyse konuya gireyim. Eylül'de evlenme niyetimiz vardı ama sarkacak gibi çünkü herkesin bir isteği var, her kafadan bir ses çıkıyor. Babaannem ayrı laf sokuyor falan, yok ne aceleniz vardı da atlı mı kovalıyor da bilmem ne. Oldu artık yani, ne yapalım üstüme gelmenin manası var mı? Annem babamdan çok babaannem karışıyor her işime yahu. Bir de ben burada kirada oturuyorum, kız kardeşimle birlikte. Biz evlendikten sonra o atandığında ben mecburen buradaki işimi bırakıp onunla gitmek zorundayım (özel sektörde çalışıyorum), ayrı gayrı olamayız. Bu evi de kız kardeşime bırakma niyetim vardı eşyasına falan hiç dokunmadan. Kirasını da ben öderim diyordum bir şekilde, belki ailem yardım eder, belki ben de devlete atanırım kadro açılırsa veya gideceğimiz ilde iş bulurum. Bilmiyorum ki, inanın ben de hiç bilmiyorum.
Bunları tartışıp duruyoruz ne zamandır. Nişanlımın ailesi emekli olduktan sonra deniz kenarı bir yerde yazlık tarzı bir ev aldılar, orada yaşıyorlar. Burada yaşadıkları evi de nişanlıma bırakıp öyle gitmişler. Yani şu an bahsi geçecek olan evde nişanlım tek kalıyor. Nişanlımın annesi de bizim bunları tartıştığımızı görünce dedi ki bana "Astoriacım isterseniz bu evi size verelim, kız kardeşin de okulu bitene kadar bu evde kalsın, kira vermesin. Ev zaten boş kalacak bari kardeşin otursun öğrenci kız." Bu sırada nişanlımın abisi ve eşi de (eski konularımı okuyanlar bilirler muhteşem "elticiğimi") oradaydılar. Yav eltim (artık eltim diyebilirim sanırım nişanlandığımız için ehehe) bir surat astı, bozulduğunu anlamamak imkansız. Üstüne gülerek şey dedi "Ne kadar cömertsiniz anne". Ilımlı bir ses tonu vardı ama belli alttan alta laf sokuyor bana aklınca. Bizim böyle bir talebimiz olmadı bile yani öyle bir duruma düştük ki sanki ben dedim "Kardeşim bu evde kalsın nooolooorr" diye, kimsenin evine kalmadık dilenci değiliz şükür. Ben de sinirlendim, aptal gibi gittim hırsımı kadından çıkardım. "Yok istemiyoruz, ben evimi bozmayacağım kardeşimin de kirasını çalışır öderim çok şükür" falan Yaşar usta gibi triplere girdim. Keşke az kendime hakim olabilseydim. Kadın çok bozuldu, o günden beri soğuk konuşuyor benimle. Nişanlım bir şey demiyor, konusunu bile açmadı bana bunun yani "Anneme niye öyle davrandın" gibilerinden ama ben çok üzüldüm. Özür dileyecek gibi oldum ama kadın konuşturmadı bile beni. Bazen diyorum hiç evlenmesem mi, şimdiden böyleysek. Nişanı atmayı düşünüyorum. Sonumuz iyi bir yere çıkmıyor gibi.
Buraya kadar sabredip okuyan herkese teşekkür ederim. Olmayacaksa da siz söyleyin olmayacak deyin, ben göremiyorum yolun sonunu.