- 3 Temmuz 2010
- 11.071
- 11.546
-
- Konu Sahibi redvelvetcake
- #1
Hani böyle erken yaşta evlendim hayatımı yaşayamadım gibi bir durum yok. Babam 32-33 yasındayken annemle evlenmiş, 35 yasındayken de ben dogmusum, benden 3 yıl sonra da kardesim.
Neden bu kanıya vardım size söyleyeyim. Son birkaç yıldır zaten birlikte tatile gitmiyoruz hiç, babam kendi ailesi ile gidiyor, bir iki sefer de annemle yurtdışı falan. Mesela birkaç ay önce 10 gün yoktum, çok değişik bir ülkeye gittim, eve döndüğüm zaman hiç sormadı bile nasıl geçti nasıl bir yerdi naptınız vs.. yani kendisinin de gitmediği bir yerdi sonuçta. İlgilenir diye orayı anlatan fotoğraflı kitaplar almıştım dedim bak bunları da sana aldım seversin bakarsın, baktı ben bu dili bilmiyorum dedi dokunmadı bile, ki bilingual almıstım yani ingilizce ve diğer yerel dil, ama bakmadı bile.
Neyse, zaten aylarca burada olmadığım zamanlar da oldu o zaman bile arayıp nasılsın kızım, iyi misin, keyfin nasıl demedi. Genelde annem aracılığı ile nasıl, parası var mı, ilaçları tam mı, vs..
Genelde evin içinde de bizimle konusmuyor, hatırlıyorum geçen sene bir aile yemegindeydik kendi kuzenleri ile nasıl gülüp konustuğunu sakalastığını gördüm. bizimle asla ve asla öyle olmadı. zaten şimdiye kadar düsünüyorum da, bu konuda annemde de suc buluyorum, hic aile gibi hissetmedim. küçükken illa ki bir arada oluyorsun, bu kadar irdelemiyorsun ve mecburen ortak yasıyorsun ama büyüdüğün zaman sanki bu devam etmiyor. büyüdüğüm zaman derken lisedeyken de böyleydi sonrasında da, hatta 7. sınıftayken bile hatırlıyorum, anneme sorardım neden babam bizimle pek konusmuyor diye. Ne mezuniyetimde kutlama yemegine gittik, ne ruhsat törenime geldiler, kendi basıma gidip almıstım, cıkısta annemle yemege gideriz diye dusunup surpriz yaptım onun yanına gidip ama beni bosuna trafige soktun diye söylenmisti. Zaten annem de ayrı bir baslık, butun cocuklugum boyunca babamdan sikayet ederek, hayattan nefret ederek, evlilige sizin icin katlanıyorum diyerek bilincaltımı yerle bir etti.
Konuya geri dönersek, babam bu sene de amcam ve kuzeniyle tatile gitti, geldi zaten konusmadı bile hicbirimizle bir seyler yedi yattı.
Neden böyle bilmiyorum, gecenlerde bir alısveris merkezindeydim bir adam kızının dogum gunu icin hediye almıs sonra da macaron seciyordu hediyenin yanına, oradaki calısanla konusunca kulak misafiri olmuştum. Babam simdiye kadar bana hediye bile almamıstır, kücükken aldıgı oyuncaklar dısında; ya da bilmiyorum büyüdük diye mi böyle, belki de kücük cocuk seviyordur, kendi akrabalarının cocuklarına cok sevecen davranıyor.
İşi kendi işi istediği zaman gider gitmez, bazen hadi suraya gidelim yemek yiyelim diyorum hayır diyor, hic bizimle bir yerlere gitmiyor, cok cok nadirdir simdiye kadar son 5 yılda 1-2 keredir.
Evde kendimi sadece yatak ve yemekten faydalanan bir misafir gibi hissediyorum. Sanki kimsenin umrunda degilim. Tamam para veriyorlar ama sey gibi sanki, al ve hayatına bak. Kendimi hayatta tek basımaymısım gibi hissediyorum. Maddiyat haric bir katkıda bulunmadan her seyime karısmayı kendilerinde hak görüyorlar.
Ne bileyim, insan hic mi demez kızım gel birlikte bir kahve icelim, sonra alısverise cıkalım ya da gel suraya gidelim yemek yiyelim, gel sahile inelim. Arkadaşlarımı görüyorum annesiyle babasıyla alışverişe gidiyor yemeğe gidiyor. Bizde asla bu olmadı. O kadar eksikligini hissediyorum ki.
Geçen sene babam tatildeyken aramıştım, neden aradın ne oldu diye soguk ve kısa konuşmuştu, babannemin yanındayken telefonda hep bizimle ters ve sinirli konusuyor, babannemle cok görüsmüyorum, 25 yasında olup hala evlenmeyip baba parası yedigim icin onun kriterlerine uygun torun degilim cunku (doktora yapıyorum ve is geldikce yogunluga göre calısıyorum aylık ek olarak bir gelirim var). Daha önce kaç kere cicek aldım pasta yaptım yanına gittim, her seferinde bana sanki torunu degil de geliniymisim gibi laf sokmaya calıstı, sacma sapan onunla bununla tanıstırmaya calıstı vs.
Babam bu sene kardesimle bana birer ev ve arabalarımızın yerine daha ust model yeni birer araba aldı. Maddi olarak bir beklentim yok zaten fazla fazla veriyor, ama ben istiyorum ki biraz da hayatımıza ortak olsun. Ne bileyim.. bizimle konussun, bir seyler yapmak istesin. İnanın bir haftadır evde yoktu ne ben aradım ne babam aradı, annemle konusuyorlardı o da hep iş güç muhabbeti. Bir de suna üzülüyorum, bazen benim kredi kartım fazla gelince babam söylenir (malum simdi her seye o kadar zam geldi ki eski gezdigimin harcadıgımın yarısını yapmama ragmen iki katı geliyor hep) ama kendi ailesiyle ilgili bir sey oldu mu benim harcadıgım x bir seyi sacma bulan babam onlara on x yapar.
Annemle babamın arası zaten pek iyi degil, bazen diyorum ki keşke bosansalardı en azından haftasonları falan bizimle görüsür, zaman gecirirdi.
Başlık boyunca söylendim hep ama yani öyle gecimsiz ya da kavga eden biri hic degilim, zaten evde genelde sessizlik hakim oldugu icin pek öyle seyler olmuyor :)
Neden bu kanıya vardım size söyleyeyim. Son birkaç yıldır zaten birlikte tatile gitmiyoruz hiç, babam kendi ailesi ile gidiyor, bir iki sefer de annemle yurtdışı falan. Mesela birkaç ay önce 10 gün yoktum, çok değişik bir ülkeye gittim, eve döndüğüm zaman hiç sormadı bile nasıl geçti nasıl bir yerdi naptınız vs.. yani kendisinin de gitmediği bir yerdi sonuçta. İlgilenir diye orayı anlatan fotoğraflı kitaplar almıştım dedim bak bunları da sana aldım seversin bakarsın, baktı ben bu dili bilmiyorum dedi dokunmadı bile, ki bilingual almıstım yani ingilizce ve diğer yerel dil, ama bakmadı bile.
Neyse, zaten aylarca burada olmadığım zamanlar da oldu o zaman bile arayıp nasılsın kızım, iyi misin, keyfin nasıl demedi. Genelde annem aracılığı ile nasıl, parası var mı, ilaçları tam mı, vs..
Genelde evin içinde de bizimle konusmuyor, hatırlıyorum geçen sene bir aile yemegindeydik kendi kuzenleri ile nasıl gülüp konustuğunu sakalastığını gördüm. bizimle asla ve asla öyle olmadı. zaten şimdiye kadar düsünüyorum da, bu konuda annemde de suc buluyorum, hic aile gibi hissetmedim. küçükken illa ki bir arada oluyorsun, bu kadar irdelemiyorsun ve mecburen ortak yasıyorsun ama büyüdüğün zaman sanki bu devam etmiyor. büyüdüğüm zaman derken lisedeyken de böyleydi sonrasında da, hatta 7. sınıftayken bile hatırlıyorum, anneme sorardım neden babam bizimle pek konusmuyor diye. Ne mezuniyetimde kutlama yemegine gittik, ne ruhsat törenime geldiler, kendi basıma gidip almıstım, cıkısta annemle yemege gideriz diye dusunup surpriz yaptım onun yanına gidip ama beni bosuna trafige soktun diye söylenmisti. Zaten annem de ayrı bir baslık, butun cocuklugum boyunca babamdan sikayet ederek, hayattan nefret ederek, evlilige sizin icin katlanıyorum diyerek bilincaltımı yerle bir etti.
Konuya geri dönersek, babam bu sene de amcam ve kuzeniyle tatile gitti, geldi zaten konusmadı bile hicbirimizle bir seyler yedi yattı.
Neden böyle bilmiyorum, gecenlerde bir alısveris merkezindeydim bir adam kızının dogum gunu icin hediye almıs sonra da macaron seciyordu hediyenin yanına, oradaki calısanla konusunca kulak misafiri olmuştum. Babam simdiye kadar bana hediye bile almamıstır, kücükken aldıgı oyuncaklar dısında; ya da bilmiyorum büyüdük diye mi böyle, belki de kücük cocuk seviyordur, kendi akrabalarının cocuklarına cok sevecen davranıyor.
İşi kendi işi istediği zaman gider gitmez, bazen hadi suraya gidelim yemek yiyelim diyorum hayır diyor, hic bizimle bir yerlere gitmiyor, cok cok nadirdir simdiye kadar son 5 yılda 1-2 keredir.
Evde kendimi sadece yatak ve yemekten faydalanan bir misafir gibi hissediyorum. Sanki kimsenin umrunda degilim. Tamam para veriyorlar ama sey gibi sanki, al ve hayatına bak. Kendimi hayatta tek basımaymısım gibi hissediyorum. Maddiyat haric bir katkıda bulunmadan her seyime karısmayı kendilerinde hak görüyorlar.
Ne bileyim, insan hic mi demez kızım gel birlikte bir kahve icelim, sonra alısverise cıkalım ya da gel suraya gidelim yemek yiyelim, gel sahile inelim. Arkadaşlarımı görüyorum annesiyle babasıyla alışverişe gidiyor yemeğe gidiyor. Bizde asla bu olmadı. O kadar eksikligini hissediyorum ki.
Geçen sene babam tatildeyken aramıştım, neden aradın ne oldu diye soguk ve kısa konuşmuştu, babannemin yanındayken telefonda hep bizimle ters ve sinirli konusuyor, babannemle cok görüsmüyorum, 25 yasında olup hala evlenmeyip baba parası yedigim icin onun kriterlerine uygun torun degilim cunku (doktora yapıyorum ve is geldikce yogunluga göre calısıyorum aylık ek olarak bir gelirim var). Daha önce kaç kere cicek aldım pasta yaptım yanına gittim, her seferinde bana sanki torunu degil de geliniymisim gibi laf sokmaya calıstı, sacma sapan onunla bununla tanıstırmaya calıstı vs.
Babam bu sene kardesimle bana birer ev ve arabalarımızın yerine daha ust model yeni birer araba aldı. Maddi olarak bir beklentim yok zaten fazla fazla veriyor, ama ben istiyorum ki biraz da hayatımıza ortak olsun. Ne bileyim.. bizimle konussun, bir seyler yapmak istesin. İnanın bir haftadır evde yoktu ne ben aradım ne babam aradı, annemle konusuyorlardı o da hep iş güç muhabbeti. Bir de suna üzülüyorum, bazen benim kredi kartım fazla gelince babam söylenir (malum simdi her seye o kadar zam geldi ki eski gezdigimin harcadıgımın yarısını yapmama ragmen iki katı geliyor hep) ama kendi ailesiyle ilgili bir sey oldu mu benim harcadıgım x bir seyi sacma bulan babam onlara on x yapar.
Annemle babamın arası zaten pek iyi degil, bazen diyorum ki keşke bosansalardı en azından haftasonları falan bizimle görüsür, zaman gecirirdi.
Başlık boyunca söylendim hep ama yani öyle gecimsiz ya da kavga eden biri hic degilim, zaten evde genelde sessizlik hakim oldugu icin pek öyle seyler olmuyor :)