- 3 Ekim 2015
- 247
- 139
Alışkanlıklardan vazgeçilir elbet. Çok garip geliyordu başlarda ama onunla konuşmamaya alıştım sanırım.
Ama ya kalp kırıklığı, kırgınlık?
Olur hiç merak etme.
Hayat birçok alışkanlıktan oluşuyor nasıl birine alıştıysan ondan vazgecmeyede alışıyorsun.
Kendıne zaman ayır ve kendı kendını kıymetıni bil bayan.
insanlar gercek yuzlerini ayrilirken ve para isterken gosterirmis . kaybetmedin kazandin hani derler ya serde bir hayir var bir bakmissin sana cok hayir getirecek istemeden sana bir iyilik yapmis kimse kimsenin yuzunu goremez ne yazikki ben senin adina sevindim menfaat ci bir insandan kurtulmus oldun. dun bir arkadssimla konustum. bunun kocasi kanser hastasiydi kadin her gun aglayip essek gibi calisirdi iki tanede cocugu vardi kocasini iyilestrdi doktora gotrdu. belki o olmasaydi doktora bile gidemezdi ne oldu biliyor musun bu adam iyilestikten sonra kadina iki cocuguyla tekmeyi bastii. beterin betri var sukur et
Aynı şeyleri bende yaşadım hem de defalarca .. o acının nasıl olduğunu iyi biliyorum. Huzursuzsun sürekli tam uyuyamıyorsun sürekli uyanıyorsun aklına geliyor için daralıyor ama hepsi geçecek emin ol. Şimdi çok üzülüyorsun ama daha sonra pişman olurdun böyle biri ile evlendiğine. Ben o hayatı yaptım hiç kimse yapsın istemem. İlk aylar biraz zor geçecek ama İnan daha mutlu olacaksın kurtulduğuna
Yüreğine kalbine ağir bir sey oturuyor. Nefes alamiyorsun aklinda binbir turlu dusunce ve umut ediyorsun dönmesiyle ilgili. Zamanla geciyor. Bu durumun caresi zaman ve icindeki o geri donecek umudunu öldürmendir. Sonrasinda yine geliyor aklina kalbinde bi kagit kesigi seklinde aci oluyor sonra o da geciyor. Kendini üzme rahat ol cok insan yasadi bunu.
gececek en zorunu zaten basardin sen. sevgine degil guvendigin icin acini bu kadar dibe vurarak yasiyorsun canisi, inanki sen sevdigin icin acinla basbabasin sevginin terazisi olsaydi bunca kisi senin gibi cani yanmadan sevgiden uzaklasirdi, coklarimiz bu aciyi yasadik ama ne oldu keske bu kadar uzulmeseydik diyoruz
Gecicek geciyor
Ayni seyleri yasadim hemde evlilik arefesinde herseyim hazirken. Aklima gelince burnumun diregi hala sizliyo hala kimseye guvenemiyorum ama gecicek ilk günlerindeki gibi degil acim. Ve pisman olup sana donmek isticek sakin kabul etme kendine yazik etme
Merhabalar..
Daha önce bir konu açmıştım. 3,5 yıllık ilişkimde aldatıldım ve aniden terk edildim. Hiç bir belirti sezmeden, her şey yolunda giderken.. İşyerinden biriyle.
2 Hafta oldu biz ayrılalı. Bu sürede spotify'a kadar her yerden silmiş beni. Ne diyebilirim ki. En fazla bu kadar görmek istemeyebilirdi herhalde. Asla hiçbir yerde ekli değiliz artık. Hiç varolmamışım gibi. Numaramı nasıl silmedi ama ona şaşırıyorum. Bende onu bazı yerlerden sildim, bazı mesajlarımızı sildim. Başka çarem yok. Elimden geleni yapıyorum, direniyorum. Onu hatırlatan müzikleri sildim müzik çalarımdan. Eşyaları kaldırıyorum. Bir fotoğrafları silemedim. 3,5 sene..
En son mesajlara bakıyorum. İş yerime çiçek yollamıştı, o gün de her zamanki gibi "varınca yaz, otobüse binince yaz, neden yazmıyorsun, merak ettim" diyecek, geceleri arayacak kadar ilgiliydi. 2 gün sonra "ben duygularımdan demin değilim...". Bana en çok koyan da bu oldu zaten. Hiçbir belirti olmadan, son dakikaya kadar severcesine bırakması. Keşke zamanla uzaklaşsaydık.. Aklıma geldikçe çıldıracak gibi oluyorum. Tezini bitirdiğimiz gündü "ara mı versek?" dediği gün.
Çok zorlanıyorum ben. Her sabah işe gitmek için 07:30 da uyanmam gerekirken sabaha karşı 5-6 da uyanıyorum. Uyku ile uyanıklık arası sürekli bana yaptığı ve söylediği şeyler geliyor aklıma. O kaya gibi sert sesiyle "Seni istemiyorum! Kabul etmiyorsun, bitti istemiyorum seni görmek, hiç aramıyorum seni özlemiyorum ben iyiyim, kararımdan eminim, netim.." gibi şeyler. Rüyalar görüyorum. Her sabahım kabus gibi başlıyor. Gün içerisinde işle oyalanıyorum. Çok şükür işim var diyorum, daha gireli yeni oldu. Kaybetmemek için çok çalışıyorum, işe yansıtmamak için.
Ama işten sonrası benim için çok zor oluyor. Aynı yerlerde oturuyoruz ve benim karşıma çıkmadığı beni görmek istemediği için içim öfke doluyor. Ama mutlaka bir gün karşılaşırız... Gidip karşısına çıkmak, bağırıp çağırmak o söyleyemediğim ne varsa dökmek istiyorum yüzüne. Kendimi bir yerlerde buluyorum sürekli onu arıyorum. Bulsam ne olacak? Söylediklerim kalbine batacak mı, canını yakacak mı? Hayır.. biliyorum. Ama içimdeki öfke dinmiyor, bir türlü soğuyamıyorum. Spora yazıldım, resim kursuna başladım. Kafamı dağıtıyorum anlık. Kapatmıyorum kendimi eve. Arkadaşlarla görüşüyorum ara sıra. Kendime güvenim çok kırıldı ama. Çok incindim. Uzun bir süredir sivilce tedavisi görüyordum. O da beni çok etkiliyor. Bu dönemle birlikte yüzüm daha da kötü bir hal aldı.. Kendime olan öz güvenim azaldı.
Buraya yazmak istedim yalnızca. Geçer biliyorum. Geçecektir de. Ama ben bu kadar mutsuzken, bu kadar acı çekmişken, onun da bunun bir karşılığını alması gerekmez mi? Onu özlemiyorum dersem yalan belki özlüyorum bazen fotoğraflara bakarken. Sürekli olmasa da. Ama o insan gibi gelmiyor biliyor musunuz? Sanki baktığım başka bir insana bürünmüş..
Sevgisiz kalmaktan, sevilmemekten korkuyorum. Kendimce güzel sevilmiştim. 24 yaşındayım ama 4 senem onunla geçti.. Yeniden bir ilişkiye başlamak bir hayat kurmak.. Yeniden başlamak, zor ya da mümkün olur mu bilmiyorum gibi geliyor..
Allah'ım.. İlahi adaletin var biliyorum, bu çektiğim acıların bir karşılığını onda görmeyi bana nasip et.. Bir gün buraya bunu da yazmayı nasip et bana.
Okurken mutlaka bigün geri dönecek diye hissettim
Merhaba sizi şuan okadar iyi anlıyorum ki bende eşimle boşanma aşamasındayım ve yaşadığınız çaresizliğin aynısını yaşıyorum şuan.Her sabah aynı acıyla uyanıyorum ve dakikalar geçmek bilmiyor adeta.İnsan böyle anlarda kör bir kuyuya düşmüş gibi hissediyor kendini.Konunuzu okuduğum günden beri aklımdan çıkmıyorsunuz.Bu çaresizliğin bir çözümü varmı bilmiyorum ama yalnız olmadığınızı bilmenizi istiyorum.Merhabalar..
Daha önce bir konu açmıştım. 3,5 yıllık ilişkimde aldatıldım ve aniden terk edildim. Hiç bir belirti sezmeden, her şey yolunda giderken.. İşyerinden biriyle.
2 Hafta oldu biz ayrılalı. Bu sürede spotify'a kadar her yerden silmiş beni. Ne diyebilirim ki. En fazla bu kadar görmek istemeyebilirdi herhalde. Asla hiçbir yerde ekli değiliz artık. Hiç varolmamışım gibi. Numaramı nasıl silmedi ama ona şaşırıyorum. Bende onu bazı yerlerden sildim, bazı mesajlarımızı sildim. Başka çarem yok. Elimden geleni yapıyorum, direniyorum. Onu hatırlatan müzikleri sildim müzik çalarımdan. Eşyaları kaldırıyorum. Bir fotoğrafları silemedim. 3,5 sene..
En son mesajlara bakıyorum. İş yerime çiçek yollamıştı, o gün de her zamanki gibi "varınca yaz, otobüse binince yaz, neden yazmıyorsun, merak ettim" diyecek, geceleri arayacak kadar ilgiliydi. 2 gün sonra "ben duygularımdan demin değilim...". Bana en çok koyan da bu oldu zaten. Hiçbir belirti olmadan, son dakikaya kadar severcesine bırakması. Keşke zamanla uzaklaşsaydık.. Aklıma geldikçe çıldıracak gibi oluyorum. Tezini bitirdiğimiz gündü "ara mı versek?" dediği gün.
Çok zorlanıyorum ben. Her sabah işe gitmek için 07:30 da uyanmam gerekirken sabaha karşı 5-6 da uyanıyorum. Uyku ile uyanıklık arası sürekli bana yaptığı ve söylediği şeyler geliyor aklıma. O kaya gibi sert sesiyle "Seni istemiyorum! Kabul etmiyorsun, bitti istemiyorum seni görmek, hiç aramıyorum seni özlemiyorum ben iyiyim, kararımdan eminim, netim.." gibi şeyler. Rüyalar görüyorum. Her sabahım kabus gibi başlıyor. Gün içerisinde işle oyalanıyorum. Çok şükür işim var diyorum, daha gireli yeni oldu. Kaybetmemek için çok çalışıyorum, işe yansıtmamak için.
Ama işten sonrası benim için çok zor oluyor. Aynı yerlerde oturuyoruz ve benim karşıma çıkmadığı beni görmek istemediği için içim öfke doluyor. Ama mutlaka bir gün karşılaşırız... Gidip karşısına çıkmak, bağırıp çağırmak o söyleyemediğim ne varsa dökmek istiyorum yüzüne. Kendimi bir yerlerde buluyorum sürekli onu arıyorum. Bulsam ne olacak? Söylediklerim kalbine batacak mı, canını yakacak mı? Hayır.. biliyorum. Ama içimdeki öfke dinmiyor, bir türlü soğuyamıyorum. Spora yazıldım, resim kursuna başladım. Kafamı dağıtıyorum anlık. Kapatmıyorum kendimi eve. Arkadaşlarla görüşüyorum ara sıra. Kendime güvenim çok kırıldı ama. Çok incindim. Uzun bir süredir sivilce tedavisi görüyordum. O da beni çok etkiliyor. Bu dönemle birlikte yüzüm daha da kötü bir hal aldı.. Kendime olan öz güvenim azaldı.
Buraya yazmak istedim yalnızca. Geçer biliyorum. Geçecektir de. Ama ben bu kadar mutsuzken, bu kadar acı çekmişken, onun da bunun bir karşılığını alması gerekmez mi? Onu özlemiyorum dersem yalan belki özlüyorum bazen fotoğraflara bakarken. Sürekli olmasa da. Ama o insan gibi gelmiyor biliyor musunuz? Sanki baktığım başka bir insana bürünmüş..
Sevgisiz kalmaktan, sevilmemekten korkuyorum. Kendimce güzel sevilmiştim. 24 yaşındayım ama 4 senem onunla geçti.. Yeniden bir ilişkiye başlamak bir hayat kurmak.. Yeniden başlamak, zor ya da mümkün olur mu bilmiyorum gibi geliyor..
Allah'ım.. İlahi adaletin var biliyorum, bu çektiğim acıların bir karşılığını onda görmeyi bana nasip et.. Bir gün buraya bunu da yazmayı nasip et bana.
Yoo ben akrep burcuyum benzer ilişkiyi yasadım ve gayet geri döndüNeden böyle hissettiniz peki? Her katil bir gün cinayet mahaline mutlaka geri döner diye mi düşünenlerdensiniz siz de..
Yoo ben akrep burcuyum benzer ilişkiyi yasadım ve gayet geri döndü
Ne kadar güclenirsen o kadar cabuk geri dönüp pişman oluyorlar fazlasıyla güclü kadın görmeye tahammülleri yok
istiyorlar ki yıkıl onsuz yapama hayatın bitsin vs
İllaki haberinide alıcaktır bi yerlerden birilerinden ne kadar dik durursan o kadar kaybettigine yanacak emin ol
Merhaba sizi şuan okadar iyi anlıyorum ki bende eşimle boşanma aşamasındayım ve yaşadığınız çaresizliğin aynısını yaşıyorum şuan.Her sabah aynı acıyla uyanıyorum ve dakikalar geçmek bilmiyor adeta.İnsan böyle anlarda kör bir kuyuya düşmüş gibi hissediyor kendini.Konunuzu okuduğum günden beri aklımdan çıkmıyorsunuz.Bu çaresizliğin bir çözümü varmı bilmiyorum ama yalnız olmadığınızı bilmenizi istiyorum.
Teşekkür ederim ne zaman isterseniz desteğe hazırım.Böyle anlarda kenetlenmek insana güç veriyor.Umarım en hasarsız şekilde atlatabiliriz bu durumu..Desteğiniz için teşekkür ederim.. Burdaki bir çok insan benzer durumu yaşıyor gerçekten. Üzüntülerimiz acılarımız ortak. Bir yerde birilerinin aklında kalbinde olduğunu bilmek güzel. ben de tüm iyi niyetlerimi ve dualarımı iletiyorum size..
Lunatix canım, kendimi gördüm, geçiyor zamanla herşeyi unutuyorsun... benim 11 aylık bir iliski, cok fazla fedakarlik yapilmistim, çok sevdiğimi sanmıştım, aniden bıraktı, tam önemli sınavlarımı çalışırken ve girerken...sonra meğersem aldatılıyormuşum 4-5 aydır, hemde hiçte aklımın ucuna gelmeyen biriyle, annesinin yaşına yakın biriyle.... evet çok acı çektim, hiç bir acıya benzemiyor, aptal yerine konmak çok kötüydü... tam o zamanlar en yakın arkadaşım olan ev arkadaşım yurtdışına çıktı, pek destek göremeyince ben onu rezil etmeye çalıştım... onları ifşa ettim... ama kimseyi bu şekilde intikam alınmasını tavsiye etmiyorum... aradan tam 1 sene geçti, gelecek ay onun bulunduğu ülkeye gidecem, başka şehire görsem daha içimde 1 zerre bir şey yok, onuda affettim, keşke beni kandırmasaydı, aşklarına sahip çıksaydı... mutlu olsun diliyorum kadınla olacaksa yada başka biriyle olacaksa... senin yaptıklarına çok daha hızlı iyileşirsin, bir arkadaş demişti ki eğer eşin iyi bir insansa cenneti, kötü ise cehennemi yaşatır... ben kötüden kurtuldum...
illa evlenmem gerekir diye bakmıyorum 28 yaşıma girdim, olursa olur, olmaz ise dünyanın sonu değil...senin yaşın çok genç, erken kurtulmana şükür et, bir helva kavur, KK halkına ikram et.... sende en geç 1 sene sonra buraya yazarsın buna benzer şeyleri...
Sana kocaman sarılıyorum
Gecer gecer daha öncekiler gibi buda gecer neler neler gecmedıkı.....
Sezen Aksu