Merhabalar..
Daha önce bir konu açmıştım. 3,5 yıllık ilişkimde aldatıldım ve aniden terk edildim. Hiç bir belirti sezmeden, her şey yolunda giderken.. İşyerinden biriyle.
2 Hafta oldu biz ayrılalı. Bu sürede spotify'a kadar her yerden silmiş beni. Ne diyebilirim ki. En fazla bu kadar görmek istemeyebilirdi herhalde. Asla hiçbir yerde ekli değiliz artık. Hiç varolmamışım gibi. Numaramı nasıl silmedi ama ona şaşırıyorum. Bende onu bazı yerlerden sildim, bazı mesajlarımızı sildim. Başka çarem yok. Elimden geleni yapıyorum, direniyorum. Onu hatırlatan müzikleri sildim müzik çalarımdan. Eşyaları kaldırıyorum. Bir fotoğrafları silemedim. 3,5 sene..
En son mesajlara bakıyorum. İş yerime çiçek yollamıştı, o gün de her zamanki gibi "varınca yaz, otobüse binince yaz, neden yazmıyorsun, merak ettim" diyecek, geceleri arayacak kadar ilgiliydi. 2 gün sonra "ben duygularımdan demin değilim...". Bana en çok koyan da bu oldu zaten. Hiçbir belirti olmadan, son dakikaya kadar severcesine bırakması. Keşke zamanla uzaklaşsaydık.. Aklıma geldikçe çıldıracak gibi oluyorum. Tezini bitirdiğimiz gündü "ara mı versek?" dediği gün.
Çok zorlanıyorum ben. Her sabah işe gitmek için 07:30 da uyanmam gerekirken sabaha karşı 5-6 da uyanıyorum. Uyku ile uyanıklık arası sürekli bana yaptığı ve söylediği şeyler geliyor aklıma. O kaya gibi sert sesiyle "Seni istemiyorum! Kabul etmiyorsun, bitti istemiyorum seni görmek, hiç aramıyorum seni özlemiyorum ben iyiyim, kararımdan eminim, netim.." gibi şeyler. Rüyalar görüyorum. Her sabahım kabus gibi başlıyor. Gün içerisinde işle oyalanıyorum. Çok şükür işim var diyorum, daha gireli yeni oldu. Kaybetmemek için çok çalışıyorum, işe yansıtmamak için.
Ama işten sonrası benim için çok zor oluyor. Aynı yerlerde oturuyoruz ve benim karşıma çıkmadığı beni görmek istemediği için içim öfke doluyor. Ama mutlaka bir gün karşılaşırız... Gidip karşısına çıkmak, bağırıp çağırmak o söyleyemediğim ne varsa dökmek istiyorum yüzüne. Kendimi bir yerlerde buluyorum sürekli onu arıyorum. Bulsam ne olacak? Söylediklerim kalbine batacak mı, canını yakacak mı? Hayır.. biliyorum. Ama içimdeki öfke dinmiyor, bir türlü soğuyamıyorum. Spora yazıldım, resim kursuna başladım. Kafamı dağıtıyorum anlık. Kapatmıyorum kendimi eve. Arkadaşlarla görüşüyorum ara sıra. Kendime güvenim çok kırıldı ama. Çok incindim. Uzun bir süredir sivilce tedavisi görüyordum. O da beni çok etkiliyor. Bu dönemle birlikte yüzüm daha da kötü bir hal aldı.. Kendime olan öz güvenim azaldı.
Buraya yazmak istedim yalnızca. Geçer biliyorum. Geçecektir de. Ama ben bu kadar mutsuzken, bu kadar acı çekmişken, onun da bunun bir karşılığını alması gerekmez mi? Onu özlemiyorum dersem yalan belki özlüyorum bazen fotoğraflara bakarken. Sürekli olmasa da. Ama o insan gibi gelmiyor biliyor musunuz? Sanki baktığım başka bir insana bürünmüş..
Sevgisiz kalmaktan, sevilmemekten korkuyorum. Kendimce güzel sevilmiştim. 24 yaşındayım ama 4 senem onunla geçti.. Yeniden bir ilişkiye başlamak bir hayat kurmak.. Yeniden başlamak, zor ya da mümkün olur mu bilmiyorum gibi geliyor..
Allah'ım.. İlahi adaletin var biliyorum, bu çektiğim acıların bir karşılığını onda görmeyi bana nasip et.. Bir gün buraya bunu da yazmayı nasip et bana.
www.kadinlarkulubu.com 
