Anne Olduğuma Çok Pişmanım

Lohusa depresyonu. 6 ay 1 sene içinde geçer.
Ben anne olmayı çok seviyorum, yavrumu da Allahın bir hediyesi olarak görüyorum. Bütün bunlara rağmen eski hayatımı özlüyorum, yoruluyorum, şikayetleniyorum, söyleniyorum. Sanki anne olunca yorulup şikayet etmeye, eski bağımsız günlerimizi özlemeye hakkımız yokmuş gibi bir algı var. Asıl yanlış bu. Bir bebekle, sana bağımlı bir canlıyla ilgilenmek zor ve yorucu, en azından bunu dile getirmek kimseyi kötü anne yapmaz. Bence siz kendinizi fazlaca suçluyorsunuz. Suçlanacak bir şey yok. Hepimiz yorgunuz, bitkiniz, arada "ulan şu çocuğu 2 saat stand by a alabilsek keşke" diyoruz. Doğumdan önce gül bahcesi bekliyordunuz sanırım ama o bahce dikenli de bir bahçe. Kendinizi suçlamayın. Annelikle birlikte gelen bu olumsuz duyguları da kabul ederseniz süreci daha rahat atlatırsınız.
Imza: Çocuğunu KİMSESİZ gibi tek başına büyüten bir anne

Öncelikle anne değilim fakat birkaç şey söylemek istedim belki yardımı dokunur.

Hayatınızdaki bir dönüm noktası bu, anne olmuşsunuz, sorumluluğunuz altında bir insan var. Zorlanmanız normal, öfkenizi de içsel hesaplaşmanıza yani bebeğinize karşı hissettiğiniz duygulara ve buna karşılık kendinize kızmanıza bağlıyorum. Değişiklikler her zaman korkutur, özellikle böyle bir değişiklik yıpratabilir bile ancak bunu kabullenmek ve yaşam stilinizi ona göre değiştirmek en iyisi olacaktır kanımca. Psikolojik destek almaya bu düşünceleriniz değişene kadar devam etmelisiniz, 'bir faydası olmadı' diyerek kısa sürede sonuç alamayınca bırakmamanız lazım çünkü psikolojik desteklerde temelden sorun çözülmeye çalışılır ve bu zaman alabilir.

Kendinize her daim bunun geçici ve normal bir süreç olduğunu, zamanla geçeceğini hatırlatmaya çalışın elinizden geldiğince. Bu durumunuzu sakin bir şekilde bu süreçte size destek olabilecek, süreci daha kolay atlatmanıza yardım edecek ve sizi anlayan birileriyle paylaşmanız da iyi gelebilir. Yaşadıklarınız normal, hayatınız değişti, siz değiştiniz ve eski yaşam stiliniz olmayacak. Bunlar kötü şeyler değil, hayatta her daim değişiyoruz. Bu değişimler evlat sahibi olmak gibi köklü ve büyük de oluyor, küçük de oluyor ama hiç kimse değişim yaşamadan hayatını sürdürmüyor. Değişim hayatın bir parçası ve hayatta olduğumuzun bir kanıtı. Tek yapmanız gereken değişimi iyi ve kötü yanlarıyla kabul etmek. Bu sürecin geçici olduğunu ve özellikle yalnız olmadığınızı bilmeniz çok önemli.

Zaman buldukça kendinize zaman ayırın, bir bölüm dizi izlemek olur, kahvenizi alıp kitap okumak olur artık hangisi size iyi geliyorsa. Kafanızı bu düşüncelerle doldurdukça öfkeniz ve bıkkınlığınız çoğalabilir. Psikolojik destek almaya devam edin, kendinizi dinleyin, analiz edin. Bebeğinize bakmak yorucu, bıktırıcı olsa da kendinizi daha olumlu yanlardan bakmaya zorlayın ama negatif duygularınızı da hapsetmeyin tamamen, ileride daha kötü patlamaması için.

Unutmayın ki her şey gibi bu da geçici. Bu dönüm noktaları, değişimler korkutur, insanız sonuçta ama yaşadığınız deneyim yani annelik olumsuz yanları da olmakla beraber güzel bir duygu. Eminim değişime alıştığınızda ve kabullendiğinizde siz de daha berrak bir bakış açısıyla bakıp hem olumlu hem olumsuz yanları kabul ederek anneliğin tadını çıkarmaya başlayacaksınız.

En kısa sürede daha iyi hissetmenizi umuyorum, bebeğinize ve size güzel, sağlıklı bir ömür diliyorum.

hipokrat .!.:

Allahın size verdiği bir cana bir mucizeye böyle hissetmeniz normal değil yardım alın bak ben çocuk istiyorum olmadı henüz çok istiyorum Allah sana nasip etmiş ne güzel böyle düşünmen beni çok üzdü gerçekten keşke diyorum bazen olsa gözünün içine bakarım tabiki allahım en güzel nasip eylesin

Genişletmek için tıkla...

Sınanmadığımız şeyler için konuşmasak keşke...

Koalina .!.:

Sınanmadığımız şeyler için konuşmasak keşke...

Genişletmek için tıkla...

Ay valla tuafsınız hepiniz ya siz görmüyorsunuz tvdeki olayları bazı anneler o stres bunalımda neler yapıyor böyle tedavi alması lazım demek köy değil hakkımı helal etmiyorum ben kötü bi yorumda yapmadım tedavi ol dedim sanki ben kadına dedim sen nasıl annesin vs dedim yeter ya ramazan ramazan cevap vermeyin lütfen benim yazdığım ortada ne yazmışım oraya tedavi olun Kocaman tedavi olmasa psikolojisi daha çok ilerlese ne olur bakın bi haberlere siz

Koalina .!.:

Sınanmadığımız şeyler için konuşmasak keşke...

Genişletmek için tıkla...

Ben zaten evlat sınanıyorum Allah sizleri sınamasın evlatlarınızla

Stardust07 .!.:

Lohusa depresyonu mu başka bisey mi bilemem.Başkası için yapılmış çocuk sonradan da sevilmez,bir kaç ay sonra bu olumsuzluklar geçer bebek büyüdükçe daha kolay oluyor ama sizdeki durum değişmeyecek ne acı.O çocuk sizi koşulsuz sevecek.Bu düşüncelerinizin olumsuz yansıması olsa da suçu kendisinde arayacak,kendini sevmeyecek ama annem diye yine size sarılacak kendisini sevdirmeye çalışacak.Haksızlık bence.Bazen diyorum anne baba olmayı hak etmeyenler sırf çevre faktörleri veya başka şeyler yüzünden o çocukları kendileri ile yaşamaya mecbur görecek.Sevgi de şefkat sabır da gösterebilecek bir çok aile varken yazık.

Genişletmek için tıkla...

Valla etimle kemiğimle çok doğru diyorsunuz insanlar beğenmedim diye iadede bırakıyor hep diyorum istemeyen yapmasın sevgisiz çocuk büyümez önce bunlar aşılmalı yada velhasıl düşünemedik başımıza geldi ozaman işte gerçekten o çocuğu isteyip istemediğimizi sorgulamak lazım yemin ederim çok doğru yazmışşınız bende bundan bahsettim mucize ya o ona verilmiş armağan ve kendisi istemiş

hipokrat .!.:

Valla etimle kemiğimle çok doğru diyorsunuz insanlar beğenmedim diye iadede bırakıyor hep diyorum istemeyen yapmasın sevgisiz çocuk büyümez önce bunlar aşılmalı yada velhasıl düşünemedik başımıza geldi ozaman işte gerçekten o çocuğu isteyip istemediğimizi sorgulamak lazım yemin ederim çok doğru yazmışşınız bende bundan bahsettim mucize ya o ona verilmiş armağan ve kendisi istemiş

Genişletmek için tıkla...

Hanımefendi bu bir süreç. Herkes mucize diye o an sevgi kelebeği olamaz. O la maz! Hemen mucize diye sevemez neden algılayamıyorsunuz bunu!!
Sonradan seven bağ kuran insanlar da var. Bu kadın da bir sene sonra çok sevip çok ilgili bir anne olacak muhtemelen.
Hormonal dalgalanmalar, uykusuzluk yorgunluk, meme yaraları, meme ağrıları eşliğinde insan böyle hissedebiliyor.
Sonrasında her şey düzeliyor anne de anne olduğunu anlayıp sevmeye başlıyor.
Bir süreç bu. Herkes aynı yaşamıyor.
Daha 2-3 aylık bir anneye hemen “kötü anne istemeyen yapmasın” yargısına varamazsınız.
Bir süre sonra bu kadın da sevecek iyi bit anne olacak. Bazen de bir süre sonra böyle oluyor ve bu da normal

hipokrat .!.:

Ben zaten evlat sınanıyorum Allah sizleri sınamasın evlatlarınızla

Genişletmek için tıkla...

Sonuçta yorum yaptığınız konu ile sınanmıyorsunuz ne hissettiğini bilemezsiniz o ruh halinde olmadan.