Anne Olduğuma Çok Pişmanım

bafelis · Dün 02:22

Millet musibet lafına ne kadar takılmış. Bulsalar taşlıycaklar kadını. Sanki kadın çocuğu karanlık bodrumda zincirle bağlamış gibi, nasıl dersin nasıl söylersin diye hezeyan geçiriliyor. Sanki büyümüş okul çağına gelmiş de hala memnunsuz hala söyleniyor. Bebeğin daha kırkı çıkmamış. Bakıyorum besliyorum temizliyorum ilgileniyorum yazıyor ama yetmiyor. Bebeğine bütün gün iltifat etmeyenler anne sayılmıyor mu? Herkes güçlü değil herkes sağlam değil, herkes başedemeyebilir. Kadın konu açmış derdini anlatıyor, çoğumuzun yaşadığı atlattığı sorunu var ve yardım destek arıyor. Nasıl dersin nasıl söylersin nasıl annesin... İçine gömsün anlatamasın paylaşamasın, mış gibi yapsın. Anca herkesi öyle memnun eder, kendi hissettikleri önemli değil. Ben musibet demedim başka şeyler söyledim, Annem Allahın gücüne gider deyip kızardı sustururdu. Çocuk savunmasız ama anne de savunmasız. Herkese anaçlık otomatik yüklenmiyor. Kadının zamana sakinliğe huzura ihtiyacı var taşlanmaya değil.

kucuk eniste · Dün 02:31

Açılın, bebeği kolik bir anne olarak geldim.

Bebeğim yakında 4 aylık olacak ve ilk 2 ay ne yaşadığımı eşim dahi tam anlayamaz. Cennet inşallah ayaklarımın altında diye temenni ediyorum...

Hisleriniz geçecek. Şu an her şey çok yeni, sizin için de öyle, bedeniniz, hormonlarınız hala düzelmedi. Ve kolik bebek gerçekten ama gerçekten çok zor. Ve ben asla bunu yaşayacağımı düşünmezdim. Duş alamadığım, başımın derisi mahvolduğu için ağladığımı, bebeğimi bırakıp su dahi içmeye gidemediğimi, bebeğimin aglayip katıldığını, çaresizlikten çığlık atmak istediğimi söylemek istiyorum. Insanların o ukala yorumları da cabası...

Doktor 2 aydan başlayıp 4 aya kadar geçecek demişti ama benim için saatler bile geçmiyordu.

Ama şöyle düşünmek bana iyi gelmişti, bebeğiniz için kolik olmak düşündüğünüzden çok daha zor ve o da bununla imtihan oluyor. Bebeğim sünnet olduğunda bile kolik kadar ağlamadı çünkü o sancılar daha beter.. Etinden et koparıyorlar gibi hissediyor ve bunu o seçmedi...

Ve bebeğiniz anne karnında ne açlık hissediyordu ne üşüyordu. Kalp sesinizi duyuyordu hep, güvendeydi, ama dış dünya onu korkutuyor, alışmaya çalışıyor, iyi göremiyor bile, elini kolunu dahi kullanamıyor, canını acıtıyor ve şu an ona kimse sizin gibi yardım edemez. Siz onun her şeyisiniz, herkes sizden vazgeçse o geçmez. Kokunuzu hiçbir kokuya değişmez. Uyuduğunda bile rüyasında sizi görüyor.

Günler geçecek ve bu günler çoook daha güzelleriyle telafi olacak. Ve bu konunuzu okuyup gülümseyeceksiniz bir süre sonra. Şu an size tüm kalbimle şunu diyebilirim ki tüm bu yaşayacaklarımı bana önceden gösterselerdi ve ister misin deselerdi, yine kabul ederdim çünkü ileriki aylar her şey değişecek ve çok mutlu olacaksınız yavrunuzla ve sabrınızın karşılığını kat kat verecek yavrunuz.

Az sabır

kurtdiyebiri · Dün 06:31

öncelikle şunu belirtmeliyim ki çocuğunuz doğmayı seçmedi siz doğurmayı seçtiniz .. O sizin hayata attığınız masum bi imza müsibet olarak görmeyin konforunuz bozuluyor evet yıpranıyorsunuz ama inanın geçecek o hallerini kucağınızdaki günleri çok özleyeceksiniz bağımsız bir birey olduğu zaman ileride iyi ki diyeceksiniz etrafınızdaki herkes her zaman olmayacak belki en iyi arkadaşınız olacak minik masum bebeğinize karşı merhametinizi esirgemeyin lütfen inanın geçecek. Ve birgün ne çabuk geçti diyecek unutacaksınız biraz sabır .

Mavi_gokyuzu · Dün 06:41

Gelmiş yine en mükemmel anneler. Taşlamalar başlamış hemen. Ben doğurmayı tercih etseydim aynı sizin gibi olurdum. Anne olmak bir delilik hali ve bunu bile isteye seçenleri anlamakta zorluk çekmişimdir hep.
Ama yine de bu bebeklik halleri geçince şu anki hissettiğiniz gibi olmayacağını düşünüyorum. Terapi almaya devam edin bence, bu süreci daha iyi ve anlayışlı atlatmanıza yardımcı olabilir. Kolaylıklar dilerim.

Pembe Unal · Dün 07:56

Wing .!.:
Çok yenisiniz daha ve inanın herkes bebeğini kucağına alır almaz aşktan ölmüyor, çok normal, alışamayabilirsiniz, size anlatılan-sizden beklenen duyguları duyumsamadığınız için kandırılmış hissedebilirsiniz ve evet eski rahat günlerinizin yasını tutabilirsiniz.

Ben kolik bebek büyüttüm, annem ve eşim destekçim olmasaydı, çok ama çok zorlanır, kafayı yerdim muhtemelen. Lohusalık depresyonum uzadı, 8 ay boyunca sürekli bebeğim ağladıkça ben de çaresizlikle ağladım, "Sen anne olmamalıydın, nasıl annesin, kendi bebeğini bile susturmayı beceremedin, yetemedin" diye kendime etmediğim eziyet kalmadı. 8. ayda oğlumu emzirmeden kesmek zorunda kaldık depresyon ilaçları kullanmaya başladım.

Burada seneler önce bir üye daha konu açmıştı aynı sizin gibi "Anne olduğum için pişmanım" diye, ısınamadı bebeğine bir süre, zorlandı. Ama seneler sonra foruma yazdı "Geçti, çok keyifliyim" diye. Olabilir. Kendinize zaman tanıyın.

Zamanla rayına oturacaktır.

Bu üye

Koalina belki konusunu okursanız yalnız olmadığınızı anlarsınız

kahvetelvesi · Dün 08:17

psikolojikdanismannisa .!.:
Kesinlikle tüm durumu özetleyen şey: Evladımı sevdim ama anneliği yadırgadım...

Aslında duygularınız normal, ifade ediş biçiminiz biraz sert.

Ben de çocuklarımı çok severim, ama anneliği o kadar da sevmedim.
Hayatım bitti hissine çok kapıldım, sert bir lohusa depresyonu yaşamamama rağmen işler pek de yolunda gitmedi.

Anneliği sevmemek konuşulabilir değil toplumumuzda, bunu kalabalık bir arkadaş ortamında söylesem linç edilirim.

Annelik alışılabilir bir şey, doğuştan anaç olmayanlar için zor alışılabilir.
Eski özgürlüğümü istemiyorum, geriye dönsem çocuksuzluğu tercih etmem, ama çok çok özlüyorum.

Bir taraftan azala azala, bir taraftan çoğala çoğala geldim bugüne.
Hayat böyle değil mi zaten.

lou salome · Dün 09:06

psikolojikdanismannisa .!.:
Çocuk düşünmüyorum. Masum bir bebek benim gibi bir anneyi hak etmiyor

Yaa saçmalamayın
Hepimiz insanız
Bize yüklenen o her işin altından kalkan mükemmel anne imajı, bizi daha iyi sömürebilmek için

Doğum anne için bir travmadır
Zor bir süreçtir
Böyle hissettiğiniz için kendinizi suçlamayın
Ayrıca anne olmaya bayılmak zorunda da değiliz

Freya85 · Dün 09:15

psikolojikdanismannisa .!.:
Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...

Burda kimse lohusa kadınları asıp kesmiyor keşke önce sakince baslasaydiniz cumlelerinize. Velhasıl ben anne oldugumda 22 yaşındaydım ve kızım kolik bir bebekti. Akşam 10 da başlar sabaha kadar susmazdi çok seyler denedik yağ masaj müzik v.s azalttik ama tam manasıyla koligi azaltamadik. Annem 10 gün kadar kaldı gitti ben fazlaca yalniz kaldım. Eşim evde olduğu zamanlar çok destek oldu bana. Ama gündüzleri çok zor geçiyordu günde sadece 1 kez tuvalete gittiğim olurdu. Yemek bir öğün yiyebiliyordum. Bu böyle yaklaşık 8-9 ay kadar sürdü. Sonra azalarak bitti. Ama ben psikolojik olarak bitmiştim. Tıpkı sizinki gibi bir bunalımın icindeydim oyleki bize gönderilen meleğin farkında bile değildim. Sonrasında bu durumun normal olmadığına karar verdik daha doğrusu eşimin ısrarıyla psikolojik destek almaya karar verdim. Bu arada kızım 1,5 yaşında gelmişti ve ben uzamış lohusalık sendromuna yakalandığımi öğrendim yaklaşık 2 sene tedavi gördüm çok şükür gozumundeki perde kalkmıştı. Şimdi kızım 16 yaşında. Şimdiki sorunlarımız baska başka seyler. Diyeceğim o ki evet çocuk hayat boyu olan bir sorumluluk ama bir okadar da güzel. Siz daha çok yeni bir annesiniz. Ve annenizden destek alabiliyorsunuz bunda bile benden 1-0 ondesiniz bunun kiymetini bilin. Bebeğinizin minik ellerini minik ayaklarını koklayın öpün bolca çünkü bu günlerde geçecek ve çok ozleyeceksiniz. Sorun çocuğunuzda değil o doğası gibi davranıyor ağlayarak anlatmaya çalışıyor ama sizde lohusasiniz o yüzden bu zamanları annemizin ve profesyonel destek alarak atlatmaya calisin

portakalkadn · Dün 09:18

Bilmiyorum hiç böyle hissetmedim anlayamıyorum sizi, ama çok nimet içinde bu kadar sukursuz olursaniz Allah gerçekten musibet verir diye korktum ben. Tevekkül etmek ile ilgili kitaplar okuyabilirsiniz veya sohbetler dinleyebilirsiniz. Düşünceleriniz bana normal gelmedi online destek alın vaktiniz yoksa bence. Birde instgrami silin:)

muktesebat · Dün 11:01

Freya85 .!.:
minik ellerini minik ayaklarını koklayın öpün

Nasıl güzeldir şimdi minicik yumuşacık tatlıcık ağzı ufacık, kulakları mini mini
Bol bol fotoğrafını çeksin konu sahibi çok yakında zorluğunu özlemese de o minicik şeyleri çok özleyecek. Bebeğin inanılmaz hızlı şekilde büyüdüğü dönem, saatten saate büyüyor.

Sonra bu zorlukları bitecek başka şeyler gelecek ama profesyonelleştiği için onların da hakkından gelecek. Anneliği öğreten tek kişi evladın kendisi.

sunflowr · Dün 11:57

psikolojikdanismannisa .!.:
Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...

Merhaba seni asla eleştirmeyecegim. 10 aylık bir bebeğim var senin kadar yoğun değildi düşüncelerim ama emin ol her yeni anne bu kadar sert olmasada eski hayatını özlüyor. Benim oğlum kolik değil ama geceleri asla uyumuyor en basiti dün gece 9 kere uyandı ve sabaha kadar meme de uyudu. Ve ben eşim konusunda da çok şanslı değilim. Harika bir eşim var ama yoğun is temposundan dolayı bana çocuk konusunda destek olamiyor. Zor mu evet müthiş zor. Ama çok çok çok güzel. O kadar güzel ki. Emin ol sende böyle hissedeceksin. Sadece Kendine zaman ver. Çok şanslisin annen yanında bende senin gibi 2 ay annemde kaldim gözü gibi baktı bana da bebeğime de. Hala daha ona bırakır gider gezerim işlerimi hallederim. Sende öyle yap annene bırak eşinle gez eski hayatında ne yapıyorsan yine onu yapmaya çalış. Kuaföre git kendine bak yeni alışverişler yap. Al bebegini gez. Onunla birlikte zaman geçir. Ben bir piknik seti aldım onunda mamasını alıyorum çantama koyuyorum sahile inip onunla piknik yapıyorum. Sen onun annesi değilsin. Aslında o sensin. Senin bir uzvun gibi düşün. Sağ elin gibi sol bacagin gibi. İleride kendin bu yazdığını okuyunca dehşete düşüp vicdan azabı yaşayacaksın. Lütfen onun o küçücük ayaklarını öp kokla saatlerce izle.zaman öyle çabuk geciyor ki bunu zamanla anlayacaksın. Bir sürü fotoğrafin çek. Kendini seversen çocuğunu da seversin. Ve böyle düşündügun içinde kendini suçlama. Yeniden doğmuş gibisin bütün hayatın bütün düzenin yediğin yemek ictigin kahve herşeye ilk defa yaşıyormuşsun gibi düşün ve bu düzene küçücük elleri ayakları olan birini ekleyeceksin inan zamanla herşey çok güzel olacak. Senin için dua edicem Allah yüreğini ferahlatsin

balbocegi34 · Dün 12:05

Keşke oğlum yaşasaydı,onu bir kez daha görmek için neler vermezdim musibet dediğiniz no Melek var ya . dünyanın en güzel hissi.

Freya85 · Dün 13:20

muktesebat .!.:
Nasıl güzeldir şimdi minicik yumuşacık tatlıcık ağzı ufacık, kulakları mini mini
Bol bol fotoğrafını çeksin konu sahibi çok yakında zorluğunu özlemese de o minicik şeyleri çok özleyecek. Bebeğin inanılmaz hızlı şekilde büyüdüğü dönem, saatten saate büyüyor.

Sonra bu zorlukları bitecek başka şeyler gelecek ama profesyonelleştiği için onların da hakkından gelecek. Anneliği öğreten tek kişi evladın kendisi.

Evet kızım 16 yaşında. En özlediğim seyler bu detaylar

balbocegi34 · Dün 14:21

Eğer konu sahibi arkadaş sadece lohusa depresyonuna girip bunları yazsaydı anlayışla karşılayabilirdim ,ama kendisi çocuk istemediğini sırf eşi istediği için yaptığını söylüyor lohusa depresyonu falan değil bir bebeğe istemediğini açıkça dile getirip musibet olarak görüyor ben mi algılayamadım acaba hanımefendiyi

ayselseyle · Dün 14:31

psikolojikdanismannisa .!.:
Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...

Çok üzüldüm bende aynılarını hissetmiştim hala da hissediyorum ama büyüyünce sizinle iletişim kurunca herkesten daha değerli olacak eşinizden bile . Sizi terk edebilir bir gün başka bir kadını sevebilir ama çocuğunuz asla biz 2 yıldır normal hayata dönemedik

dahadadogurmam · Dün 14:59

Cocugu esim icin yaptim ne demek ya bu cumle beni mahvetti. Musibet ne demek ? Lohusa depresyonunu anlarim bir yere kadar ama yeter. Actiginiz konulari takip ediyorum ama bu kadar olmaz. Bir kolik bebek annesi siz misiniz ? Aileniz yaninizda esiniz destek tek de buyetecek gibi durmuyorsunuz sizinle cocuk yalniz kalmamali gercekten. Emzirmede sorun gaz sorun yok eski hayatimin yasini tutuyorum kem küm. Bu cocugu dogurduysaniz ISYAN ETMEDEN VE MUSIBET demeden sorumluluk almaya bakin.

XbirKadin · Dün 15:05

ayselseyle .!.:
Çok üzüldüm bende aynılarını hissetmiştim hala da hissediyorum ama büyüyünce sizinle iletişim kurunca herkesten daha değerli olacak eşinizden bile . Sizi terk edebilir bir gün başka bir kadını sevebilir ama çocuğunuz asla biz 2 yıldır normal hayata dönemedik

Normal hayattan kasıt ne ?

ayselseyle · Dün 15:14

XbirKadin .!.:
Normal hayattan kasıt ne ?

Alışılan kişinin kendi rutini malesef bazı bebekler yeni rutin oluşturmaya müsade etmiyor . Bu sefer kişi normal hayat bile yaşayamadığı hissine kapılabiliyor düşünceleri sert evet çünkü sert şeyler yaşıyor . Herkes hep melek gibi düşünüyor sanki kimse ailesine of dememiş kimse çocuğuna beddua etmemiş bu hayatta da o tuhaf yüklenmesin kims yaşamayan bilemez

MelatoniN · Dün 16:17

Konu sahibinin yaptığı öz eleştiriyi, sorgulamayı yapmadan bebeği anneye verip yan odaya geçip kulaklığı takıp çekirdek çitlerken başka kk konularını okuyacak çok kadın olduğundan eminim. Çoğu kadın çocuğun eline tablet verip elinde kendi telefonuyla ya da tv izleyerek annelik yapıyor. En azından karşımızda sorgulayan biri var. Ben çoğu kişinin aksine bebeğini şanslı buluyorum bilinçli bir annesi var, sadece neye uğradığını şaşırmış. Kolik bebek demek çok ciddi birşey saatlerce susmadan avaz avaz çığlıklar arasında kalmayan kimse bilemez. Konu sahibinin annesi de baştan bağ kuramamış ama şuan kızı için kolik bebekle mücadele veriyor kolay mı o yaşta kadın için bu? Kim bilir nasıl zorlanıyor da işte annelik bu.

Annenizin yanından ayrılmayın, rahat olun, kendinizi suçlamayın, hepimiz anaç doğmak zorunda değiliz. Siz iyi bir annesiniz sadece bunu keşfetmek için biraz huzura, biraz sakinliğe ihtiyaç var.

MelatoniN · Dün 16:19

psikolojikdanismannisa .!.:
Çocuk düşünmüyorum. Masum bir bebek benim gibi bir anneyi hak etmiyor

Bu lafı hak ettiğinizi düşünmüyorum. Bu konuyu başka bir üye açsaydı okusaydınız ona böyle birşey der miydiniz?

Anne Olduğuma Çok Pişmanım

Nirvana

Yeni Üye

Yeni Üye

Popüler Üye

Nirvana

Nirvana

Guru

Aktif Üye

Üye

Nirvana

Aktif Üye

Popüler Üye

Aktif Üye

Popüler Üye

Üye

Üye

Aktif Üye

Üye

Guru

Guru

Benzer Konular

Privacy & Transparency

Privacy & Transparency