Anne Olduğuma Çok Pişmanım

psikolojikdanismannisa .!.:

Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...

Genişletmek için tıkla...

Yani şu yazılanlar normal düşünce yapısıyla yazılmamış. Acilen tedavi olun. Ve anneninizden de ayrılmayın. Mümkünse bebekle başbaşa kalmayın. Başka tavsiye veremeyeceğim.

Canım benim seni anlıyorum yalnız değilsin demeye geldim .

“Musibet “kelimesine takılanlar olmuş ama sen açıklamadan bile ne demek istediğini gayet anladım .Bazı şeyler gerçekten insanın sınavıdır ki bence bunun ne olduğunun önemi yok böyle bir durumda

Ben de kolik bir bebek büyüttüm o kadar zor o kadar zor ki ancak yaşayan bilir .Zaten yeni anne olmuş duruma adapte olmaya çalışan bir zihin ve beden varken kucağına hiç susmadan ağlayan bir bebek konuyor .Aman Allah’ım o süreçte insan gerçekten yaşama tutunmaya çalışıyor sadece .Ben demiştim sanırım sonsuza kadar ağlayacak bir bebeğim var ,nasıl yani evet bebek bakmanın çok zor olduğunu biliyordum ama bunu asla beklemiyordum.Yaşadıgım duygunun tarifi bile yok .İnsan bir rüya olsun da uyanayım eski hayatıma döneyim istiyor .Ben o dönemde hiç mutlu olduğumu hatırlamıyorum bile .Yıllar geçse de anlatırken hala gözlerim dolar öyle bir çaresizlik öyle bir yalnızlık yaşadım ki o süreçte insan ölmeyi bile dileyebiliyor .

Güzel haber, geçiyor vallahi geçiyor .Zor evet çok çok zor ama hiç bitmeyecek gibi gelen o saatler ,aylar geçiyor .Paylasımlar artıyor ,bu minik insan hayatımıza alışıyor biz de ona alışıyoruz sonrası çok güzel inan ki .

Bu arada bunları bu kadar cesurca dile getirdiğin için de ayrıca tebrik ediyorum seni .Çünkü bu duyguları birçok kadın zaten yaşıyor ama çeşitli sebeplerden dile getiremiyor .Ne yani yok mu sayalım hissettiklerimizi .Onlar var ve çok da gerçek. .

Şurda sanirim, dogum basliklarindan da beni taniyan uyeler anneligi ne kadar cok sevdigimi farketmistir, elimden geldigince bilincli ve olumlu bir anne olmaya çabalıyorum. Iki bebegimide esimle ortak karar alip yaptik, ancak ikinci bebegin dogumuna 2-3 hafta kala esim tarafindan sirtimdan bicaklandim (mecazen)

Bu sebeple ikinci bebegim dogduktan sonra (ilki henuz 23 aylikti, planli olarak yaslari yakin) ilk bebegime ve kendime ihanet ettigimi dusundum uzunca bir sure, sanki hep ilk bebeğimin bebekliginden calmis, ikinciyi hic haketmeyen kotu bir anne, kotu bir kadin gibi hissettim aylarca ve bu duygumun gercekliginin birgun esime haykirarak anlatana dek farkinda degildim, birsey beni kemiriyordu ancak tanimlayamiyordum. O gun esimi terkettim.

Bu duygularimin kaynaginin aptalca asiri guven besledigim esim oldugunu farkettim ve duygumun korermesi icin ondan vazgeçmem gerektigini yoksa iyi bir anne olmaktan cok uzak olacagimi anladim.


Sonra uzun sure hersey cok guzeldi, iki kizimda birer prenses, koydugum yerde uyuyan, istedigimi yiyen, istedigimde oynamak isteyen durgun cocuklardi ta ki kizim 3 yasina merhaba diyene dek... 6 aydir buyuk kizim adeta baska bir cocuga dönüştu, 2 yas krizini cok ciddi yasadigimizi düşünüyordum, 3 yasinla tanisana dek.

Simdi giydirecegim ic camasirdan coraba, tshirtten monta kadar hersey icin tartisan, bagiran, kizan bir cocugum var, evet bunlar yasi geregi normal ama evde surekli ortaligi birbirine katan birinin varligi fazlasiyla zorlayici, biz bir suredir anne kiz olarak destek aliyoruz, terapi bana iyi gelmeye basladi, kizim yeni yeni etkilerini goruyor ama terapiye gidene dek, ben berbat biri ve berbat bir anneyim fikrinden cikamamistim, bir ara ben yapamayacağım pes ediyorum evresine gectigimde destege ihtiyacim oldugunu idrak ettim.

Herseyin normal oldugunu bilerek, o normal seyle bas edememek insani kalben yaraliyor. Tum suçlu esinizken 3.5 yasindaki kızınız tarafindan herseyin gunah kecisi olarak gorulup, surekli inatlasilan, kavga edilen kisi olmak insani ruhen öldürüyor. Ama böyle degilmis, doktorumuzun (hem kizimin hem benim) soyledigi;

"Cocuklar 3.5 yasinda intikam almazlar, sadece ayni evde mutlu, guvende ve stabil yasamak isterler, sizi zorlamalarinin sebebi sadece hicbir seyi bilememeleri, cozum yolunun ne oldugunu bilememeleri ve bu yuzden oldukca uzulmeleri, esinizle ayri olmasaydiniz da kiziniz 3 yasini boyle hircin geçirebilirdi, o zaman esiniz yaninizda oldugu icin bu kaosu bolusur daha az hissederdiniz ama siz tek basiniza ustlendiginiz icin bu yuk agir geliyor, her ikinizinde (anne ve cocuk) duygulari normal"

Ben bunlari duydugumdan beridir, cok rahatladim, cunku annelere sık araliklarla "iyi bir anne" olduklari hatirlatilmali.

Ve insan bu sozu en cok esinden duymali, mukemmel annelik edasıyla dolasan instamomlardan degil...

Hepimizin evinde yemegi, temizligi yapan, cocukla ilgilenip anneye 5 dk olsun kendi free time'ini veren yardimcilarimiz yok, sıkışıp bogulmus gibi hissetmemiz fazlasiyla normal ama dayanamadigimiz ya da kaldiramayacagimizi bildigimiz noktada profesyonel destek almaktan cekinmememiz gerekiyor.

Ne diyorlar, mutlu anne mutlu bebek. Sizin yasadiginiz, anlattiklarinizdan anladigim kadariyla lohusa depresyonu, hem ozgur hayatinizin yasini tutuyor hem yeni hayatınızın stresini yasiyorsunuz.

Sizi asla yargilamiyorum, buradaki bazi arkadaşlar bazi kelimelerinize takilmislar ama herkesin lugatinda her kelimenin karsiligi bir olmayabilir.

Size sarılıyor ve acikca soyluyorum, o minik parmaklari koklayın, arasina pamukcuk dolmus dolma ayaklari koklayin, ensesinden koklayın ve mutlaka lohusa depresyonu konusunda uzmanlasmis birinden destek alin

Gececek, siz iyi bir annesiniz.

psikolojikdanismannisa .!.:

Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...

Genişletmek için tıkla...

Daha iyi bir uzmandan daha iyi bir destek alın.
Lohusalık zorlu geçer, yeni hayata alışmak zorludur ama bu kadar değil.
Destek alın, acil destek alın.

Pembe Unal .!.:

Bu üye @Koalina belki konusunu okursanız yalnız olmadığınızı anlarsınız

Genişletmek için tıkla...

Ne olmus kadın bunalıp misibet diyince adam mı öldürmüs canım bu kadın ? Ayy kusura bakmayin nickinizi görünce tutamadım kendimi Annelik zor vesselam kimse kimseyi yargılayacak konumda değil

psikolojikdanismannisa .!.:

Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...

Genişletmek için tıkla...

Canım sen lohusalık depresyonuna girmişsin. Düşünmen gereken şey dinlenmek olsun lütfen eşinle ve çocugunla ileride daha güzel günleriniz olacak daha çok eğleneceksiniz o büyüdükçe. Sakin ol annende kalmaya devam et ve bol bol uyu, dua et.

psikolojikdanismannisa .!.:

Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...

Genişletmek için tıkla...

Zamaninda bende kolik bebekmişim annem yemek dahi yiyemezmiş yeni doğum yaptığı halde 40 kg düşmüş tanınmayacak hale gelmiş sürekli ağlarmisim gece gündüz gidilmeyen doktor kalmamış ama asla birsey bulunmamis. Teyzemler bakmış arada büyükler derken 6. Aydan sonra duzelmisim zaten bir doktor da 6. Ayinds düzelir demiş öyle de olmuş

CeReNnnKeskn .!.:

El kadar sabiye musibet diyor ya sen kocaman kadin Nesin Allah'ım Çıldırcam yaaaa sen cidden anne olmasaymissin

Genişletmek için tıkla...

Yahu herkese sizin gibi anne olunca gökten kutsallık yağmıyor. Kadının durumu ortada kalkmış burada ego tatmin ediyorsunuz!! Madem anlayamıyorsunuz sessizce geçin kenara yorum yapmayın.
Lohusa depresyonu yaşayıp kendine ya da bebeğe bile zarar veren anneler varken burada geçmiş her şey çok normal gibi ukalaca yorum yapiyor ya! Ben de çıldıracağım!!

knickerbockerbande .!.:

Yahu herkese sizin gibi anne olunca gökten kutsallık yağmıyor. Kadının durumu ortada kalkmış burada ego tatmin ediyorsunuz!! Madem anlayamıyorsunuz sessizce geçin kenara yorum yapmayın.
Lohusa depresyonu yaşayıp kendine ya da bebeğe bile zarar veren anneler varken burada geçmiş her şey çok normal gibi ukalaca yorum yapiyor ya! Ben de çıldıracağım!!

Genişletmek için tıkla...

Ben ego tatminini yapmıyorum el kadar bebeğe o laflar denirmi bizde lohusa olduk lutfen kelimelerinize dikkat edin

CeReNnnKeskn .!.:

Ben ego tatminini yapmıyorum el kadar bebeğe o laflar denirmi bizde lohusa olduk lutfen kelimelerinize dikkat edin

Genişletmek için tıkla...

Ne mutlu size siz lohusa olmuşsunuz, depresyonu çok ayrı bir konu. Zannediyorsunuz ki herkes sizin gibi oluyor ama hayır çok ağır depresyon geçiren insanlar var. Ben geceleri bebeğimin gözlerine bakamazdım başka bir varlık gibi gelirdi ve ağlaya ağlaya sütünü verirdim. Gün boyu gözünü inceleyip herkese normal mi diye sorardım. 3-4 ay sürdü bu durum.
Keskin cevapların nelere yol açacağını bilemezsiniz.

psikolojikdanismannisa .!.:

Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...

Genişletmek için tıkla...

Allahın size verdiği bir cana bir mucizeye böyle hissetmeniz normal değil yardım alın bak ben çocuk istiyorum olmadı henüz çok istiyorum Allah sana nasip etmiş ne güzel böyle düşünmen beni çok üzdü gerçekten keşke diyorum bazen olsa gözünün içine bakarım tabiki allahım en güzel nasip eylesin

psikolojikdanismannisa .!.:

Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...

Genişletmek için tıkla...

Evladına iyi bak öyle düşün o sana bi mucize cennet kapın

Kolik bebek gerçekten zor, benim bebeğim kolik değildi ama en yakın arkadaşımın bebeği kolikti. O da aynı sizin gibi konuşuyordu ki bu kız daha önce kanser annesine baktı yıllarca strese, bakım vermeye alışık birisidir. Aramızda binlerce kilometre var ve benim çocuğum da küçük, yardıma gidemedim ve hâlâ üzülürüm bu duruma. Sürekli ağlayan bir bebek, değişen zihin ve beden derken lohusalık zaten yıpratıcı, kolik bebek çok daha yıpratıcı. Şimdi 8 aylık oldu bebeği, öyle seviyor ki kaynanası bazen alayım dinlen diyor çocuğu vermek istemiyor özlüyor. Çok zor günler geçiriyorsunuz, psikolojik olarak iyi durumda olmamanız normal ve kesinlikle bir uzmandan destek almanız gerek. Her şey bir anda değişti sizin için, adapte olmakta zorlanıyor olabilirsiniz.

Bir örnek de kendimden vereyim, herkes ne kadar sabırlı ve sevgi dolu bir anne olduğumu söyler durur. Ancak daha geçen gün yeni temizlediğim evi kızım anında batırınca bir anda sinirlerim bozuldu önce kızıma bağırdım sonra oturdum ağladım. Sakinleşince gidip konuştum ve neden bu kadar üzüldüğümü ona anlattım. Annelik upuzuun ve belirsiz bir yolculuk, ağlaya güle gidiyoruz bir şekilde. Çok zor günler de oluyor bir gülüşünün pamuğa çevirdiği günler de. Hepsi geçiyor, her şey geçiyor yeter ki sağlığımız yerinde olsun ve çocuklarımız iyi olsun. Bu günleriniz de geçecek. Henüz bebeğinizle bağ kurmaya fırsatınız olmadı, kolik günleri bittiğinde, sizi görünce gözünün içi güldüğünde her şey biraz daha kolay gelecek emin olun. Kolaylıklar dilerim

hipokrat .!.:

Allahın size verdiği bir cana bir mucizeye böyle hissetmeniz normal değil yardım alın bak ben çocuk istiyorum olmadı henüz çok istiyorum Allah sana nasip etmiş ne güzel böyle düşünmen beni çok üzdü gerçekten keşke diyorum bazen olsa gözünün içine bakarım tabiki allahım en güzel nasip eylesin

Genişletmek için tıkla...

Khomyuk
Yorumum gayet saygı çerçevesinde yardım al dedim kötü bişey yok değerini bil mucizenin dedim beğenmemeniz ilginç yaşadığım özlemi yazdım

hipokrat .!.:

Khomyuk
Yorumum gayet saygı çerçevesinde yardım al dedim kötü bişey yok değerini bil mucizenin dedim beğenmemeniz ilginç yaşadığım özlemi yazdım

Genişletmek için tıkla...

Sizin bebek sahibi olamamanız bu duyguları anormal yapmıyor çünkü.
Henüz nasıl bir zorluk olduğunu bilmiyorsunuz. Hormonal ve duygusal dalgalanmaları, sürekli ağlayan bir bebeğin ne demek olduğunu yaşamadan böyle benim olmuyor demenizi kötü buldum.
Siz de anne olursunuz umarım ama olunca da nasıl bir lohusalık yaşayacağınızı bilmiyorsunuz.
Burada çok isteyen böyle yorumlar yazan bir kaç üye bebek bakımından sonra neden yaptım keşke yapmasaydım diye konu açmıştı.
Ne yaşayacağınızı bilmeden ahkam kesmeyin yani

Lohusa depresyonu mu başka bisey mi bilemem.Başkası için yapılmış çocuk sonradan da sevilmez,bir kaç ay sonra bu olumsuzluklar geçer bebek büyüdükçe daha kolay oluyor ama sizdeki durum değişmeyecek ne acı.O çocuk sizi koşulsuz sevecek.Bu düşüncelerinizin olumsuz yansıması olsa da suçu kendisinde arayacak,kendini sevmeyecek ama annem diye yine size sarılacak kendisini sevdirmeye çalışacak.Haksızlık bence.Bazen diyorum anne baba olmayı hak etmeyenler sırf çevre faktörleri veya başka şeyler yüzünden o çocukları kendileri ile yaşamaya mecbur görecek.Sevgi de şefkat sabır da gösterebilecek bir çok aile varken yazık.

CeReNnnKeskn .!.:

Ben ego tatminini yapmıyorum el kadar bebeğe o laflar denirmi bizde lohusa olduk lutfen kelimelerinize dikkat edin

Genişletmek için tıkla...

Aman ne var sanki bizde gelin olduk
Bizde lohusa olduk
Ne var bizde .... olduk hiç böyle olmadık .
Çünkü her insan aynı şekilde yetişmiş , beyni aynı şekilde çalışıyor . Her insanın kuvveti bir . Sanki bir tek bu .... oldu . Cümlesi de diğer bir arkadaşı diğerinin . Bu iki cümleyi kuran insanın bence çok büyük bir empati sıkıntısı vardır .

KIR PAPATYASII .!.:

Aman ne var sanki bizde gelin olduk
Bizde lohusa olduk
Ne var bizde .... olduk hiç böyle olmadık .
Çünkü her insan aynı şekilde yetişmiş , beyni aynı şekilde çalışıyor . Her insanın kuvveti bir . Sanki bir tek bu .... oldu . Cümlesi de diğer bir arkadaşı diğerinin . Bu iki cümleyi kuran insanın bence çok büyük bir empati sıkıntısı vardır .

Genişletmek için tıkla...

Ben de bunları yazmaya geldimdi;
"Biz de x olduk, hiç böyle olmadık!"

Acaba neden? Aynı kişi olmadığın için mi? ahshs

Ayrıca bu kuvvetsizlik değil, bence aksine gayet kuvvetle başlayan bir anne-çocuk hikayesi çünkü kadın kendini sorguluyor, dürüst bir şekilde duygularını ifade edebiliyor, yargılanmaktan korkmuyor, kendinin farkında. Böyle bir anne, çocuğunu nerelere taşır, nasıl güzel yetiştirir diye düşündüm açıkçası; çünkü ben de lohusa oldum, hemen hemen de böyle oldum, mis gibi de anne oldum.

Wing .!.:

Ben de bunları yazmaya geldimdi;
"Biz de x olduk, hiç böyle olmadık!"

Acaba neden? Aynı kişi olmadığın için mi? ahshs

Ayrıca bu kuvvetsizlik değil, bence aksine gayet kuvvetle başlayan bir anne-çocuk hikayesi çünkü kadın kendini sorguluyor, dürüst bir şekilde duygularını ifade edebiliyor, yargılanmaktan korkmuyor, kendinin farkında. Böyle bir anne, çocuğunu nerelere taşır, nasıl güzel yetiştirir diye düşündüm açıkçası; çünkü ben de lohusa oldum, hemen hemen de böyle oldum, mis gibi de anne oldum.

Genişletmek için tıkla...

Büyük ihtimal bu yazılarla tetiklenen insanların da bilinçaltinda bu gibi cümleleri kurduklarını düşünüyorum . Duyacakları yargılardan korktuklarını . Hepimizin o uykuyla uyanıklık anında böyle şeyler düşündüğümüz olmuştur buna o kadar eminim ki . Musibet demesek de nereden çattık ne güzel sessiz sakin tüm gece uyuyabilirdim yalnız olsam demişizdir . Çünkü hepimiz insanız .

Doğru söylüyorsun birinin korkmadan böyle böyle hissediyorum demesi kötü birşey değil aksine doğru olandır . Çünkü bu insan hislerinin farkında ve doğru olanı arıyor.

Khomyuk .!.:

Sizin bebek sahibi olamamanız bu duyguları anormal yapmıyor çünkü.
Henüz nasıl bir zorluk olduğunu bilmiyorsunuz. Hormonal ve duygusal dalgalanmaları, sürekli ağlayan bir bebeğin ne demek olduğunu yaşamadan böyle benim olmuyor demenizi kötü buldum.
Siz de anne olursunuz umarım ama olunca da nasıl bir lohusalık yaşayacağınızı bilmiyorsunuz.
Burada çok isteyen böyle yorumlar yazan bir kaç üye bebek bakımından sonra neden yaptım keşke yapmasaydım diye konu açmıştı.
Ne yaşayacağınızı bilmeden ahkam kesmeyin yani

Genişletmek için tıkla...

Ahkam kesmedim kullanıcıya asla kötü bişey yazmadımmben düşüncemi dile getirdim neden hemen bu şekilde çıkıştınız ki ramazan ramazan ben kıza kötü bişey demedim ben benim olmuyor hasret. Çekiyoruz tedavi ol atlat diye yorum yaptım belki bu düşünce onu etkileyebilirdi düşenbilirdi allahım bana nasip etti gibisinden armağan gibisinden ahkam kesmek vs ben asla kötü bi yorum yapmadım bu şekilde beni yargılamanız hoş değil üzüldüm gerçekten hiç kötü bi niyetim yoktu