Ben 29 yaşında biraz anaç birisiyim bir kedim var "oyyy güzel kızımm annesi yesin dötünüü " diye seviyorum
Boşanmış abimin kızıyla 4 yıldır ilgileniyorum. Kardeşimin eşi de geçen yıl hamileyken doğum zamanı birlikte hastaneye gittik. O gün benim psikolojim bozuldu. Yıllar önce doğum nasıl yapılır diye merak edip videolarda izliyordum.
Doğum fobim var. Yengemin doğumu çok şükür ki güzel geçti. Hastanede 2-3 gün kalıp çıktık. O süreçte ona yardım ettim. Bebek şuan 8 aylık. İlk ayda yengem " Ben bir daha çocuk yapmıcam, aklıma tüküreyim, Allah beni bildiği gibi yapsın, eski hayatımı özlüyorum , bir ömür böyle evde mi geçecek, tuvalete banyoya bile zor gidiyorum abla " diyordu bana. Ben de üzülüp yardım ediyordum bebekle 1 saat ilgilenip onun banyo yapması için bekliyordum. İlk aylarda evini ben temizledim. İyileşme sürecinde olduğu için yalnız bırakmak istemedim onu .
Şimdi bebek uyuyunca "kızımı çok özledim uyansa da koklasam "diyor. Bazen huysuz oluyor uyuturken zorlanıyor. Ama dışarda arabada gezdirince bebeğin hemen uykusu geliyor uyku rutinini çözdü sayılır. Demek istediğim yengem de ilk aylarda kısır döngü içinde gibi hissetti kendisini. Ama şimdi daha iyi. Arada bir ailesinin evine gidip 10 gün kalıp geri geliyor. Bu süreç geçici. Çocuğunuza ve bu yeni hayata zamanla alışırsınız. Düzenli olarak psikolojik tedavi almanızı öneririm.
Ama ben bir gün evlenirsem artık çocuk düşünmüyorum, yıllarca yeğenimle ilgilenmenin verdiği yıpranmışlık var üstümde. ilkokula başladığı gün okula onu götürdüm birlikte fotoğraflar çektik. Yeğenim okulun içine girince ben hüngür hüngür ağlamaya başladım çok duygulandım. Büyümüş de okullu olmuş
diye düşündüm. "Teneffüste seni burda bankta beklicem korkma, bugünün güzel geçecek, öğretmeni ve arkadaşlarını seveceksin. Zil çalınca ben burdayım yanıma gelebilirsin" dedim ona kocaman sarıldım.
Gerçekten anne olmak büyük sabır, emek, özen istiyor. Allah tüm annelere yardım etsin ve sabır versin.