- 30 Mart 2022
- 5.771
- 3.435
- 103
- Konu Sahibi psikolojikdanismannisa
-
- #281
Tam yazacak oluyorum lohusa depresyonundasınız yardım almalısınız diye. Sonra bi bakıyorum arada derede bizi de azarlıyorsunuz daha biz cevap vermeden !!!Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.
Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)
Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...
Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!
Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.
İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.
Sormak istediğim bazı şeyler var:
*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.
Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...
Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.
Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...
Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.
Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...
2.5 yaşında hala çok mu zor oluyor acaba?Ablacım lohusa sendromu bu. Ben aylarca kucağıma bile alamadım..Hiç emzirmedim. Halan daha antidepresan kullanıyorum. Kızım yaklaşık 2 buçuk yaşında.
Kolay değil. Senin psikologlara ayıracak vaktin yok. Dosdoğru bir psikiyatri hekimi ile görüş
Yok korkma kolaylaşıyor. Her yaşın zorluğu var ama bence büyüdükçe kolaylaşıyor. Benim sorunum lohusa deptrsyonunu çok çok şiddetli yaşamış olmam. Siz korkmayın ❤2.5 yaşında hala çok mu zor oluyor acaba?
Benim bebeğim 1.5 yaşına gelmek üzere . Seneye rahatlarım diye düşünüyorum ama sizin gibi böyle yazılar görünce moralim bozuluyor biraz :)
Yok korkma kolaylaşıyor. Her yaşın zorluğu var ama bence büyüdükçe kolaylaşıyor. Benim sorunum lohusa deptrsyonunu çok çok şiddetli yaşamış olmam. Siz korkmayın ❤
Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Zaten bu yüzden buraya yazdım. Vicdansız değilim. Çocuğuma kötü davranmıyorum. Sadece çocuğumla yaşamaya alışamıyorum ve onsuz halimi özleyip duruyorum. Çocuğuma şaka yollu çirkin, yaramaz, çirkef vs. Bile demiyorum. Sesimi bile yükseltmiyorum. Çocuğa musibet demem hayatımı alt üst eden bir imtihan olduğunu düşünmemden kaynaklı. Çocuk illa nimet midir? İmtihan olamaz mı yani ne kadar yargılayıcı düşünüyorsunuz...Evvela gerçekten Allah yardımcınız olsun kinamiyorum ayiplamiyorum yargilamiyorum ama bende herkes gibi yavrunuzdan musibet olarak bahsetmenize çok üzüldüm bazen haberlerde minicik bebeklerine zarar veren insanlar görüp nasıl yapar diye günlerce sorgulardim sizin ruh halinize sahipse yapar şimdi anladım
İnşallah Aileniz tehlikenin farkındadır ve inşallah buna mahal vermezler
Her şeyi geçtim şunu düşünün size çok muhtaç ona ne yapsanız karşılık veremez tamamen sizin merhametinize muhtaç ve en kötüsü en üzücü olanı nefretiniz de sutunuzden ona geçiyor
Ne diyeyim yavrucak şanslı bahtli doğmamış Allah size vicdan merhamet annelik duygusu versin ruhsal ve bedensel şifa versin amin
Çok sevimlisiniz yazınızı okumak tebessüm ettirdi. Çok ihtiyacım vardı teşekkür ediyorumCanım benim, ne kadar sıkışmış sin nasılsa daralmissin annen olmasına rağmen ve tek çocuk olmasına rağmen.. O kadar zorda hissetmissin ki, burdan gelecek bir cevabı kurtuluş olarak görüyorsun, üzüldüm çok. Yakınımda olsan sana sım sıkı sarilmak isterdim.
Anneliği bir kenara bırak, kadın olmak çok zor bişey. O dalgalanan Hormonlar varya ahh.... adet öncesi gerginlikler, sebepsiz ağlamalar.. adet bitiyor menepozudur, sıcak basmalaridir.. Biz daha doğarken bitmisiz
Burdan gelecek bir mucize bekleme sakın çünkü herkes kendi fikrini yazıp geçecek, sana kimsenin burdan bir faydasi olamaz.
Sana SENDEN başka kimse daha faydalı olamaz. Şartlar ne olursa olsun sağlıklı düşünmek zorundasın. Psikolojik tedavi almalisin bu dönemde çok faydası olacak, veya seni ne rahatlatır, ne motive eder bunların yolunu bulmak lazım. Dua et annen var, benim gibi kimsen olmasaydi ve çocukların arasında 1 yaş olsaydı......
Bir düşünseneçal çal oyna.
Önce bir silkelen kendine gel. Sen bu kadar zayıf bir kadın değilsin, sadece yaşadığın süreç seni hassaslastirdi.
Bu yaşadıkların gayet normal hepimiz bu yollardan geçtik, annene sorsana bak sana neler anlatacak.
Annem hep derdi bana boka bakar gibi bakıp; Sen ne biçim bı cocuktun! Hiç sesin kesilmezdi! O ağzın hiç kapanmazdi sürekli ağlardın! Meğer başıma geleceklere agliyormusum önceden.. Neyse, şaka bı yana. Şuan bu durumda olmana ilerde çok güleceksin, belki hatırlamayacaksin bile. Hayatta hiç bir şey sonsuza dek sürmüyor. Geçecek. Hepsi geçecek.. Sen çocuğunu seviyorsun hemde çok. Onu basbelasi olarak görme annesi, o farklı bişey yapmıyor ki, tüm bebekler gibi o da bebekligini yapıyor.
Hayatta öyle dertler var ki, Allah başka dert vermesin. Sakın isyan etme daha büyük bir dertle sinanirsin, Allah korusun.
Başıma gelenleri anlatsam oturur hüngür hüngür ağlarız mesela.. Ama kader böyle yazılmış, yapacak bişey yok. Yaşanması gerekiyor demekki yaşanacak. Dua et, Allah a sığın.Çok uzatmak istemiyorum, ama lütfen çocuğun uyuyorsa ve sende şuan bu mesajımı okuyorsan bu şarkıyı kulaklığını tak dinle... İçimden geldi.
Barış Manco_ Benden öte benden ziyade.
Ben kelimelere takılmam, musibet dersiniz ama bakımını beslenmesini full yaparsınız. Kendinizi bu kadar mahvetmeyin. Ablam, benim kız doğduktan sonra yok yapamam benlik değilmiş çocuk dedi ve yapmadı. Ama yeğenlerini tepesinde gezdirdi. İstemedi çocuk. Annelik kutsal falan değil önce bunu kavrayın. Her memeli üreyebilir doğurabilir. Önemli olan besleyip büyütmek. Kolik olup saatlerce ağlayan bebeğin ne olduğunu iyi bilirim. Çocuk susmayınca çaresizlikten ben de ağlardım. Kimsenin size yakıştırmalar yapmasını umursamayın yazacaktım ama o yakıştırmaları siz kendi kendinize yapmışsınız. Herkes anaç değildir, olmak zorunda değildir, çocuk doğurdu diye aldığı nefesi bile çocuğa göre ayarlamak zorunda değildir. Biz de insanız ve bizim de huzura sakinliğe sessizliğe ihtiyacımız var. Evet biz doğurduk, biz besleyeceğiz temizleyeceğiz, sağlığını doktorunu vs biz ayarlayacağız ama bu artık bir hayatımız yok demek değil. Malesef yeni doğmuş bebek varken istediğimizi yapamıyoruz, gidemiyoruz gezemiyoruz ama ömrümüz artık böyle geçecek değil. Öyle olsa ikinci üçüncü çocukları yapmayız.Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Zaten bu yüzden buraya yazdım. Vicdansız değilim. Çocuğuma kötü davranmıyorum. Sadece çocuğumla yaşamaya alışamıyorum ve onsuz halimi özleyip duruyorum. Çocuğuma şaka yollu çirkin, yaramaz, çirkef vs. Bile demiyorum. Sesimi bile yükseltmiyorum. Çocuğa musibet demem hayatımı alt üst eden bir imtihan olduğunu düşünmemden kaynaklı. Çocuk illa nimet midir? İmtihan olamaz mı yani ne kadar yargılayıcı düşünüyorsunuz...
Bir gülüşü yetiyordur, bir anne deyip sarılınca bütün herşey unutuluyordur, başta zorlanmışsındır ama şimdi yoldaş olmuştur, iyiki de olmuş diyorsundur cart curt.haa bir de eşine daha çok bırakıp kendine zaman ayırmalıymişsin, geçici bir dönem olduğunu için tadını bile çıkartmalıymişsin, büyüyünce özlüyormuşsun cart curt.hep aynı şeyler.
8 gün sonra 1 yaşında oluyor bebeğim. 1m5 yaşında hala zormu ya2.5 yaşında hala çok mu zor oluyor acaba?
Benim bebeğim 1.5 yaşına gelmek üzere . Seneye rahatlarım diye düşünüyorum ama sizin gibi böyle yazılar görünce moralim bozuluyor biraz :)
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?