Anne Olduğuma Çok Pişmanım

32 haftalık hamileyim ben de hamileliği sevmedim mesela, değişen hormonlar büyüyen karnın aldıgın kilolar hastayken ilaç kullanamama her şeyi yiyememe, erken dogum korkusu vs.. bir daha hamileliği ister miyim bilmem ama doğan kızıma böyle bi şey düşünmem sanmıyorum, sonuçta onu dünyaya ben getirmek istedim o gelmedi. doğmayı kendi seçmedi, bencilce davranmayın, yorgunlugunuza okey ama musibet de dememelisin BENCE. kimi çocugu olmuyor diye sınanır kimi cocugu oldu diye. umarım bu süreciniz biter, alanında uzman bi psikiyatri bulun. siz bebeğe ses yükseltmeseniz de iyi de davransanız o sizin hislerinizi hissediyordur. anne karnından başlar hissetmeye. Allah yardımcınız olsun. depresyondasınız sadece, bir kac aya cogu anneden daha cok baglanırsınız süreci iyileştirmeye bakın.
 
Büyüdüğü zaman umarım senin hakkında musibet kelimesini kullanır. Mesela yaslandığın zaman muhtaç olduğunda... başıma kaldın ben eğleniyordum der...
Lohusa depresyonu geçiren annem hep bana bir şey olacak diye korkmuş. Üstelik fakirlermis. Bana musibet muamelesi yapmayı bırak belirli bir yasa gelene kadar yatağı bile ayirmadi. 18 saat sancı çekip ölümden dönmüş.
Bu depresyon değil diyemem. Ama sanırım iyi insan ve kötü insan ayrımı.
 
Yani muhtemelen lohusa sendromundasınız ama musibet nedir yani. Annenize sorun bakalım bebekken size musibet demiş mi?
2 cocuk annesi olarak yazıyorum,ilk çocuğum 2.5 yaşına kadar uyumadı desem yalan olmaz. Gece uyumazdı,gündüz de uyumazdı, kısa kısa kestirir saatlerce uyumuş gibi dinç ve hareketli devam ederdi. Hiç unutmuyorum,aşı olmuştu bir gün,sonrasında biraz uzun(45 dakika kadar)uyuyunca Asm'deki hemşiremizi arayıp sormuştum,hiç uyumazdı bugün uyudu aşının yan etkisi var mı,uyandırayım mı diye. Korkmuştum uyuyunca öyle bir uyumamak yani.
Geçiyor bu arada,senelerce sürecekmiş gibi umutsuzluğa sürüklese de insanı bu günler,illaki geçiyor, kolay geçmiyor ,kanatarak,acıtarak geçiyor ama geçiyor.
Uzman desteği alın.
Annenizde kalmak iyi geliyorsa,imkanınız varken kalın tabi ki,yardım almak iyidir. Kendinize vakit ayırmak size iyi gelir bu sizi daha tahammüllü bir hale getirir,bunda bir sorun yok ki,kimse bunun için sizi kınayamaz.
Keşke tüm yeni doğum yapmış kadınlar böyle bir destek alabilse. Sonuçta mutlu anne eşittir mutlu bebek.
 
Tek yolu var psikolojik destek almanız. Bu lohusa depresyonu kendi kendine belki geçer ama çok yıpranırsınız gerek yok. İster yakında bir psikolog varsa gidin, yakında yolsa online online veren bir sürü kişi var. Hemen başlayın kısa zamanda normale dönersiniz.
 
psikolojikdanismannisa .!.:
Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Zaten bu yüzden buraya yazdım. Vicdansız değilim. Çocuğuma kötü davranmıyorum. Sadece çocuğumla yaşamaya alışamıyorum ve onsuz halimi özleyip duruyorum. Çocuğuma şaka yollu çirkin, yaramaz, çirkef vs. Bile demiyorum. Sesimi bile yükseltmiyorum. Çocuğa musibet demem hayatımı alt üst eden bir imtihan olduğunu düşünmemden kaynaklı. Çocuk illa nimet midir? İmtihan olamaz mı yani ne kadar yargılayıcı düşünüyorsunuz...
Genişletmek için tıkla...
Evet sizin anne olmamanız gerekiyormuş gerçekten.bundan sonra tüplerinizi bağlatın bence.aklıniz başınızda belli ki.ama bunu da geri gönderemezsin yapacak birşey yok.
 
Aysenimi .!.:
Evet sizin anne olmamanız gerekiyormuş gerçekten.bundan sonra tüplerinizi bağlatın bence.aklıniz başınızda belli ki.ama bunu da geri gönderemezsin yapacak birşey yok.
Genişletmek için tıkla...

Bilerek kötü niyetle canımı yakmaya çalışanlar canımı yakamıyor maalesef. O yüzden çabalarınız boşuna. Burada yalnız olmadığımı gördüm. Benim gibi çok fazla insan var. Bebeğimden nefret etmiyorum ki sadece sevgimi veremiyorum. Ama birçok kadın bunun zamanla olduğunu söylemiş. Annem de aynı hissetmiş o yüzden annem de duygularımı yadırgamıyor.

Benim aklım başımda ama ruhum bedenimden kopuk. Lohusa depresyonunun zarar veren tarafında değilim çünkü psikolojik destek aldım. Almaya devam edeceğim. Sadece ruhsal bunalım noktasını atlatamadım. Bebeğime musibet derken imtihan olarak görmemden diyorum. Ve zaten musibet olarak düşünmek de istemiyorum. Bunu nasıl başarabilirim diye sormuşum. Sizin verdiğiniz yanıtlar sadece rencide etme amaçlı. Benim durumuma iyi gelecek hiçbir yorum yok. Sadece kapak yapmaya laf atmaya çalışıyorsunuz. Yapıcı yorum yapmayacaksanız konuyla alakadar olmayın. Beni övmenize ya da AFERİN demenizi istemiyorum. Ama sağlıksız düşünce yapımdan kurtarabilecek tek bir cümlenizi duymadım. Sadece kötü niyetli yorumlar...

Siz ve sizin gibiler beni anlamak istediği gibi anlıyor. Galiba sürekli cinsellikle ilgili konular ilginizi çektiği için belinizin altı ile düşünmeye başlamışsınız.
 
psikolojikdanismannisa .!.:
Bilerek kötü niyetle canımı yakmaya çalışanlar canımı yakamıyor maalesef. O yüzden çabalarınız boşuna. Burada yalnız olmadığımı gördüm. Benim gibi çok fazla insan var. Bebeğimden nefret etmiyorum ki sadece sevgimi veremiyorum. Ama birçok kadın bunun zamanla olduğunu söylemiş. Annem de aynı hissetmiş o yüzden annem de duygularımı yadırgamıyor.

Benim aklım başımda ama ruhum bedenimden kopuk. Lohusa depresyonunun zarar veren tarafında değilim çünkü psikolojik destek aldım. Almaya devam edeceğim. Sadece ruhsal bunalım noktasını atlatamadım. Bebeğime musibet derken imtihan olarak görmemden diyorum. Ve zaten musibet olarak düşünmek de istemiyorum. Bunu nasıl başarabilirim diye sormuşum. Sizin verdiğiniz yanıtlar sadece rencide etme amaçlı. Benim durumuma iyi gelecek hiçbir yorum yok. Sadece kapak yapmaya laf atmaya çalışıyorsunuz. Yapıcı yorum yapmayacaksanız konuyla alakadar olmayın. Beni övmenize ya da AFERİN demenizi istemiyorum. Ama sağlıksız düşünce yapımdan kurtarabilecek tek bir cümlenizi duymadım. Sadece kötü niyetli yorumlar...

Siz ve sizin gibiler beni anlamak istediği gibi anlıyor. Galiba sürekli cinsellikle ilgili konular ilginizi çektiği için belinizin altı ile düşünmeye başlamışsınız.
Genişletmek için tıkla...
Haklısın.ben bu konulara karşı çok önyargılıyım.hayatın güzel birşey olmadığını düşünüyorum ve yeni insanların buraya getirilmesini desteklemiyorum.sizin de bu kadar zorlanıyor olmanız benim teorimi kanıtlıyor bana kalırsa.hâlâ ısrarla insanların bunu yapmasına biraz sinir oluyorum diyelim.insan kendi hayat görüşünü belli etmek istiyor bir şekilde işte.kolaylıklar diliyorum.bir daha yazmam zaten.
 
psikolojikdanismannisa .!.:
Bilerek kötü niyetle canımı yakmaya çalışanlar canımı yakamıyor maalesef. O yüzden çabalarınız boşuna. Burada yalnız olmadığımı gördüm. Benim gibi çok fazla insan var. Bebeğimden nefret etmiyorum ki sadece sevgimi veremiyorum. Ama birçok kadın bunun zamanla olduğunu söylemiş. Annem de aynı hissetmiş o yüzden annem de duygularımı yadırgamıyor.

Benim aklım başımda ama ruhum bedenimden kopuk. Lohusa depresyonunun zarar veren tarafında değilim çünkü psikolojik destek aldım. Almaya devam edeceğim. Sadece ruhsal bunalım noktasını atlatamadım. Bebeğime musibet derken imtihan olarak görmemden diyorum. Ve zaten musibet olarak düşünmek de istemiyorum. Bunu nasıl başarabilirim diye sormuşum. Sizin verdiğiniz yanıtlar sadece rencide etme amaçlı. Benim durumuma iyi gelecek hiçbir yorum yok. Sadece kapak yapmaya laf atmaya çalışıyorsunuz. Yapıcı yorum yapmayacaksanız konuyla alakadar olmayın. Beni övmenize ya da AFERİN demenizi istemiyorum. Ama sağlıksız düşünce yapımdan kurtarabilecek tek bir cümlenizi duymadım. Sadece kötü niyetli yorumlar...

Siz ve sizin gibiler beni anlamak istediği gibi anlıyor. Galiba sürekli cinsellikle ilgili konular ilginizi çektiği için belinizin altı ile düşünmeye başlamışsınız.
Genişletmek için tıkla...
O alıntıladığınız üye zaten normal biri değil. Kendisi psikolojik hasta zaten.
Kendisi nemfomanyak, günde on adamla beşer kere ilişkiye girmezse yaşamıyor gibi hisseder.
Sağlıklı bir üreme sistemini kıskanır bu nedenle hamile kalmak için korunmaz ama defalarca kez kürtaj olur. Çocuk falan umrunda değil zaten.
Tecavüz mağdurlarına özenen, onlara direnmeyin keyfine bakın diyen, cinsel hastalık kapmak isteyen biri.
Bu tipin size vereceği eleştirilere bakmayın zaten.
O önce kendini tedavi etsin
 
Khomyuk .!.:
O alıntıladığınız üye zaten normal biri değil. Kendisi psikolojik hasta zaten.
Kendisi nemfomanyak, günde on adamla beşer kere ilişkiye girmezse yaşamıyor gibi hisseder.
Sağlıklı bir üreme sistemini kıskanır bu nedenle hamile kalmak için korunmaz ama defalarca kez kürtaj olur. Çocuk falan umrunda değil zaten.
Tecavüz mağdurlarına özenen, onlara direnmeyin keyfine bakın diyen, cinsel hastalık kapmak isteyen biri.
Bu tipin size vereceği eleştirilere bakmayın zaten.
O önce kendini tedavi etsin
Genişletmek için tıkla...

Bunları bilmiyordum. Bilseydim hiç cevaplamazdım. İnşallah o da yoluna koyabilir hayatını ve ruh sağlığını. Kimseyi yargılamıyorum ya da kınamıyorum😮‍💨
 
psikolojikdanismannisa .!.:
Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...
Genişletmek için tıkla...
Diger yorumları okumadim. Lohusa depresyonunda olabilirsin. Bebegini oldurmeye kalkan bile var bence acil yardım al umarim düzelir.
 
ssanguine .!.:
Diger yorumları okumadim. Lohusa depresyonunda olabilirsin. Bebegini oldurmeye kalkan bile var bence acil yardım al umarim düzelir.
Genişletmek için tıkla...

Hamd olsun ki bebeğime zarar vermedim hiç. Öyle bir düşünce de gelmedi ama defalarca ölmeyi planladım. İntihar eden kadınların büyük çocuğunluğu lohusa depresyonunda oluyormuş.
 
Lohusa depresyonunu sonuna kadar yaşamış biri olarak bana bile ilginç geldi düşünceleriniz. Bence buna sebep olan altta yatan başka bir durum var. Bunu bulup çözmelisiniz. Allah korusun başka bir musibet gelir bulur sağlıklı bir çocuk gerçekten imtihanınız oluverir. Emin olun çoğu kadın o instagramlardaki anlatılan masalsı hisler yaşamıyor alışma evresi zaman alıyor. Bebek büyüdükçe o hisler gelişmeye başlıyor. Bence annelik doğurunca değil büyütürken yükleniyor. Bende öyle oldu en azından. Hele 4 5 yaşına geldiğinde sanki hiç bebek olmamış gibi arkadaşın oluveriyor. Sadece sabır gerekiyor
 
MaryShelley .!.:
Büyüdüğü zaman umarım senin hakkında musibet kelimesini kullanır. Mesela yaslandığın zaman muhtaç olduğunda... başıma kaldın ben eğleniyordum der...
Lohusa depresyonu geçiren annem hep bana bir şey olacak diye korkmuş. Üstelik fakirlermis. Bana musibet muamelesi yapmayı bırak belirli bir yasa gelene kadar yatağı bile ayirmadi. 18 saat sancı çekip ölümden dönmüş.
Bu depresyon değil diyemem. Ama sanırım iyi insan ve kötü insan ayrımı.
Genişletmek için tıkla...

Lohusa depresyonundaki kadınlar kendisine ve çocuğuna zarar verebiliyor. Bu da lohusa depresyonu tanılarından biri. Siz neye göre depresyonda değilsin diyebiliyorsunuz anlayamadım. Çocuğum benimle ilgili kötü düşünebilir. Bunu kontrol edemem. Nitekim harika anneleri de sevmeyen evlatlar olabiliyor. Kimsenin duygu ve düşüncesini yönetemezsin. Kişi kendi bile yönetemez. Ben böyle hissetcem diyip hissedemez. Öyle olsaydı herkes istediğini sevebilme yeteneğine sahip olurdu.

İnşallah ileride evladıma sağlıklı bir anne olabilirim. Çünkü bunu istiyorum. Sağlıksız düşüncelerim var ama bu benim kontrolümde değil. Birçok kadın böyle ama linçlenmekten korktuğu için kimseye demiyor. Ben o kadınların da sesi olduğumu düşünüyorum.

Anne olma sorumluluğunu almayı öğrenmeye çalışıyorum. Ona kötü gelecek şeylerden sakınmaya çalışıyorum. Elimden geleni yapıyorum. Ama insanlar için mükemmel anne kritirerine uymadığım için linçleniyorum. Bunu da bekliyordum zaten
 
psikolojikdanismannisa .!.:
Lohusa depresyonundaki kadınlar kendisine ve çocuğuna zarar verebiliyor. Bu da lohusa depresyonu tanılarından biri. Siz neye göre depresyonda değilsin diyebiliyorsunuz anlayamadım. Çocuğum benimle ilgili kötü düşünebilir. Bunu kontrol edemem. Nitekim harika anneleri de sevmeyen evlatlar olabiliyor. Kimsenin duygu ve düşüncesini yönetemezsin. Kişi kendi bile yönetemez. Ben böyle hissetcem diyip hissedemez. Öyle olsaydı herkes istediğini sevebilme yeteneğine sahip olurdu.

İnşallah ileride evladıma sağlıklı bir anne olabilirim. Çünkü bunu istiyorum. Sağlıksız düşüncelerim var ama bu benim kontrolümde değil. Birçok kadın böyle ama linçlenmekten korktuğu için kimseye demiyor. Ben o kadınların da sesi olduğumu düşünüyorum.

Anne olma sorumluluğunu almayı öğrenmeye çalışıyorum. Ona kötü gelecek şeylerden sakınmaya çalışıyorum. Elimden geleni yapıyorum. Ama insanlar için mükemmel anne kritirerine uymadığım için linçleniyorum. Bunu da bekliyordum zaten
Genişletmek için tıkla...
Lohusa depresyonu degil diyemem demişim. Tekrar oku
Sana mükemmel ol diyen kimse yok yorumlarda
Sizin gibiler söyle böyle derken sana yöneltilen eleştirileri istemiyorsun.
Sen de bizim için sizin gibilersin
Kimse mükemmel olmak zorunda değil
Toplumun en savunmasız parçası çocuklardır
İsteyip yaptığımız herseyden yetiskin olunca sorumluyuz
Bye
 
MaryShelley .!.:
Lohusa depresyonu degil diyemem demişim. Tekrar oku
Sana mükemmel ol diyen kimse yok yorumlarda
Sizin gibiler söyle böyle derken sana yöneltilen eleştirileri istemiyorsun.
Sen de bizim için sizin gibilersin
Kimse mükemmel olmak zorunda değil
Toplumun en savunmasız parçası çocuklardır
İsteyip yaptığımız herseyden yetiskin olunca sorumluyuz
Bye
Genişletmek için tıkla...

Çok özür dilerim yanlış okumuşum. 🙏🏻🙏🏻🙏🏻
 
Konu sahibi bir an önce buradaki cahil cuhela yorumları bırakın size destek değil iyice dibe çekecek kötü insanların yaptığı yorumlar . Sizi bu şekilde lincledikce kendilerinin ne kadar harika anne olduğunu anlıyorlar maşallah.

Bir kitap açıp okuyan olsaydı depresyonun içerisinde var zaten Allah korusun ileri aşamalarda çocuğuna kendine zarar veren de var . Kadın tüm bunlaari okuyup bebeğimle öbür dunyaya gideyim dese vebalini ödeyecek misiniz ? Bazi şeylerin de illaha b*kunu çıkarmayın ya.

Konu sahibi sende bebeğin ve kendi iyiliğin için burada dolaşma . Gördüğün gibi bu yaşadığını yaşayan veya buna benzerini yaşayan insanlar vardı ve hep var olacak . Malesef kadın olduğun için baştan en iyi ve merhametli olman en süper anne olman beklenir. Her anne olan kadın istisnasız eminim ulan anne olmadan ne kadar rahattım özledim eski günlerimi demiştir . Profesyonel desteğe devam et ve annenin yanından ayrilma .
 
Ben 29 yaşında biraz anaç birisiyim bir kedim var "oyyy güzel kızımm annesi yesin dötünüü " diye seviyorum 😍😄 Boşanmış abimin kızıyla 4 yıldır ilgileniyorum. Kardeşimin eşi de geçen yıl hamileyken doğum zamanı birlikte hastaneye gittik. O gün benim psikolojim bozuldu. Yıllar önce doğum nasıl yapılır diye merak edip videolarda izliyordum.

Doğum fobim var. Yengemin doğumu çok şükür ki güzel geçti. Hastanede 2-3 gün kalıp çıktık. O süreçte ona yardım ettim. Bebek şuan 8 aylık. İlk ayda yengem " Ben bir daha çocuk yapmıcam, aklıma tüküreyim, Allah beni bildiği gibi yapsın, eski hayatımı özlüyorum , bir ömür böyle evde mi geçecek, tuvalete banyoya bile zor gidiyorum abla " diyordu bana. Ben de üzülüp yardım ediyordum bebekle 1 saat ilgilenip onun banyo yapması için bekliyordum. İlk aylarda evini ben temizledim. İyileşme sürecinde olduğu için yalnız bırakmak istemedim onu .


Şimdi bebek uyuyunca "kızımı çok özledim uyansa da koklasam "diyor. Bazen huysuz oluyor uyuturken zorlanıyor. Ama dışarda arabada gezdirince bebeğin hemen uykusu geliyor uyku rutinini çözdü sayılır. Demek istediğim yengem de ilk aylarda kısır döngü içinde gibi hissetti kendisini. Ama şimdi daha iyi. Arada bir ailesinin evine gidip 10 gün kalıp geri geliyor. Bu süreç geçici. Çocuğunuza ve bu yeni hayata zamanla alışırsınız. Düzenli olarak psikolojik tedavi almanızı öneririm.

Ama ben bir gün evlenirsem artık çocuk düşünmüyorum, yıllarca yeğenimle ilgilenmenin verdiği yıpranmışlık var üstümde. ilkokula başladığı gün okula onu götürdüm birlikte fotoğraflar çektik. Yeğenim okulun içine girince ben hüngür hüngür ağlamaya başladım çok duygulandım. Büyümüş de okullu olmuş 🥺🥺🥺 diye düşündüm. "Teneffüste seni burda bankta beklicem korkma, bugünün güzel geçecek, öğretmeni ve arkadaşlarını seveceksin. Zil çalınca ben burdayım yanıma gelebilirsin" dedim ona kocaman sarıldım. 🥺🥺

Gerçekten anne olmak büyük sabır, emek, özen istiyor. Allah tüm annelere yardım etsin ve sabır versin.
 
Son düzenleme:
accessdenied .!.:
Bu arada bebeğim kolikti, hariçten gazel okumuyorum, ama bu kadar prensesseniz doğurmayın yahu, her bebeğin kendini seven bi anneye sahip olmak hakkıdır, musibet me demek, ay sinir geldi bana
Genişletmek için tıkla...
Bende empati kuramadım.Evet bebek sahibi olmak çok zordur tüm hayatin değişir türlü türlü sorunlar çıkar yeri gelir sinirden aglaya biliriz depresyona gire biliriz uyuyamayız gezemeyiz bir süre bunu anlıyoruz ama bunun acısını çocuktan çıkarıp 2aylik bebekten musibet bela gibi bahsetmek asla ama asla doğru degil hak veremiyor insan.Onun ne suçu var ki bebek yapmaya karar verdigimizde zaten olacaklardan birazda olsa haberdar oluyoruz çevremizde bir çok örnek aileler oluyor yaptıktan sonra yok ben bu minik insandan kurtulamayacagim hep hayatimda olucak falan derken? E zaten öyle olmaliydi ve olacakti bunu biliyordun yaptigin zamanda ve bilmeliydinde düşünmeliydin en azından.Çocuk demek sorumluluk demek ayni zamanda çünki.
Piskolojik destek şart en iyisinden hemde böyle olmaz nereye kadar annesi bakacak? 2 aylik bebege anne kucagi lazım anneanne sadece destek ola bilir o çocugun bir suçu yok böyle bahsedilmeyi hak etmiyor hiç bir çocuk hak etmez.Kendini toparlayip destegini al inşallah düzelirsin umarım.
 
Aysenimi .!.:
Bir gülüşü yetiyordur, bir anne deyip sarılınca bütün herşey unutuluyordur, başta zorlanmışsındır ama şimdi yoldaş olmuştur, iyiki de olmuş diyorsundur cart curt.haa bir de eşine daha çok bırakıp kendine zaman ayırmalıymişsin, geçici bir dönem olduğunu için tadını bile çıkartmalıymişsin, büyüyünce özlüyormuşsun cart curt.hep aynı şeyler.
Genişletmek için tıkla...
😑🤣Ne alıp vermedigin var çocuklu annelerle ferho
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

K
Annelik ve Korkularım
2
Yorumlar
21
Görüntüleme
782
so lame
S
B
  • Kilitli
Eşimden boşanmalı mıyım
5 6 7
Yorumlar
130
Görüntüleme
3K
bafelis
bafelis
Cihandan
Fikir almak istiyorum
Yorumlar
14
Görüntüleme
787
Cihandan
Cihandan
Umay Ben
Annemin yalan söylediğinden şüpheleniyorum, nasıl yaklaşabilirim?
2
Yorumlar
35
Görüntüleme
1K
absurdizm
absurdizm
35smyrna35
Tedirginim (Lütfen buraya bakın :( )
2 3
Yorumlar
40
Görüntüleme
2K
KeskeYesilElmaOlsaydim
KeskeYesilElmaOlsaydim
Back
X