Merhaba,
Benim 2. üyeliğim bu, yönetime haber verdim. Sorunum da başlıkta belirttiğim gibi. Ergen falan değilim 24 yaşındayım artık.
Gelelim sebeplerine. Ben küçükken babasız büyüdüm, işi gereği yanımızda olamıyordu fazla. 3 ayda bir görürdüm. Çok özlerdim onu. Ağlardım hep giderken hatırlıyorum ama hiç anneme belli etmezdim o da üzülmesin diye. Genel olarak da hep çevremdeki insanların durumu çok iyi olmuştur, zenginlik açısından bahsediyorum. Bunu belirtiyorum çünkü bizim de durumumuz normal üstü olmasına rağmen annem mesela küçükken bi oyuncak istediğimde(ki çok nadir oyuncak isterdim) almak istemezdi, pahalı gelirdi bir barbie bebek bile... Annem biraz cimriydi sanırım bana karşı. Ve babam olmadığı için yanımızda sürekli baskıladı beni küçükken bile.Onu giyme öyle yapma diye sürekli kısıtladı. Hiç hoşlandığım, beğendiğim birileri olsa bile söyleyemedim. (Annem yüzünden sessiz bir yapıda olduğumu düşünüyorum. Kişilik bozukluğu tanısı konuldu bu arada.)
Ergenlikte de aynen böyleydi. Arkadaşlarım ve yaşadığım çevre o kadar serbestti ama ben doğru düzgün akşamları çıkamazdım. Hoşlandığım çocuk olamazdı. anlatsam hep kızardı. Bazen bu tarz sebeplerden vururdu bana. Ben de karşılık veriyordum. Sorunlu bir ergenlik geçirdim. Sürekli kavga, bağırış...
Neyse üniversite sınavında başarılı oldum, zaten derslerim hep iyiydi. Teknik bir üniversiteye gidebilecekken onların vaatlerine kanarak bulunduğum şehirde okudum. İstediğimi yapabilirmişim, arabayı bana vereceklermiş hatta yeni araba alınması gibi şeylerle kandırıldım resmen. Şehir dışında yapamazsın geçinemezsin istemiyoruz dediler ben de gitmedim. Tabi benim okulum bitti artık ama bu sözlerin hiçbiri tutulmadı. Ben artık çok üzülüyorum. Saçma gelebilir ama çevremdeki herkes bu kadar imkana sahipken bana söz verilen şeylerin yapılmaması canımı çok acıtıyor. Çevremde herkes çocuğunun geleceği için onca şey yapıyor(eğitimler, yurt dışı, iş bulmalar vs.) Parası olmasına rağmen çocuğunu düşünmeyen aile olmasın daha iyi diyorum. Babam mesela asla benim istediğim şeyleri yapmadı ama kendi ailesine ve sanırım hoşlandığı için kendi kiracısına bile ne paralar akıttı...
Kişiliğimden, hayatımın kötü gidişatından, istemediğim okulda okumaktan hep onları sorumlu tutuyorum. Mesleğimi sevmiyorum. Şuan da çalışmıyorum. Artık onlara karşı da çok fazla hissizleştim. Sevdiğim adamla ilişkimi onun haberi olmamasına rağmen bu yüzden bitirdim. Ailelerimiz farklı diye. Kendi ailemden utandım resmen.
Hastalıktan ölseler de gidip bakmıyorum ne haldeler diye. Hastaneye giderken asla eşlik etmiyorum. Yaşlanınca da bakacağımı düşünmüyorum onlara. Biriktirdikleri parayla bakıcı tutsunlar ! Yaşamak istemediğim bu hayatı yaşattıkları için kızgınım onlara. Evi terkediyorum sürekli valizimi toplayıp. Olay sadece maddi değil bu arada beni bu şekilde yetiştirdikleri için ve görüyorum herkes çocuğuna bir şeyler yapmak faydalı olmak için yaşıyor. Ama bizimkiler öyle değil. Ben ailemi sevmiyorum, bazen düşünüyorum da hatta ölseler bile üzülmeyeceğim galiba
Durumumdan rahatsızım. Sizce ben ne yapmalıyım? Ailemi sevmiyorum, onlardan utanıyorum, onlara çok kızgınım ve bu geçmiyor.