Bu aya kadar herşeye çok direndi. Pusete koyunca ağladı, kanguruya ağladı, başka yere gidince yabancıladı, kimse kucağına alamadı vs. Ben çıkamaz oldum. Öyle oturuyorum evde, kriz yaşamaktansa evde eylerim diyorum. Ondan öyle dedim. Sen yaparsın kuşum
Senin bebiş uyumlu belli ki, bazı bebekler zor bazıları nispeten kolay bunu anladım ben. Sen uyku düzeni anlatırken ben hayal ediyorum yani ne pişpişi kucağıma alınca da sakinleşmiyor benim bebeğim. O yüzden ben kabullendim artık, minimum 1 yaşına kadar sosyalleşme gibi bi beklentim yok kendi adıma. 2 yaşına kadar da uyuyamayız gibi geliyor. Bilmiyorum, öyle uykusuzum ki artık hiç umudum yok. Günler geçiyor, sağlıkla büyüyor diye şükrediyorum o kadar. Öyle yani, ben daha bunları çözemeyip şöyle sitede bile gezemezken tatil planı bizim için biraz ütopik ama bu bebekten bebeğe aileden aileye değişir
Yapabilen herşeyi yapsın bence de, biz de öyle hayal etmiştik ama hayaller hayatlar oldu