1 ay kadar ablamlar yanımdaydı selim o kucaktan o kucağa gidiyordu yeğenlerim çok oynuyorlardı kart gösteriyorlar hikaye falan anlatıyorlardı. ablam birazcık kilolu kucağına alıp direkt uyutuyordu. şimdi selim bunlara öyle alıştı ki gittikleri gün sünnet oldu bir de. hep üst üste geliyor canım oğlum. depremi de hem karnımda hem dünyada yaşadı/yaşıyor. bazen bebişime çok mu yükleniyorum diyorum
şimdi yalnızız hep kucak istiyor. kollarımı bugün hissetmiyorum. benim kollarım çok güçsüz on kilo bile taşıyamam şimdi saatlerce kucağımda kalması beni mahvediyor.
kendimi şöyle teselli ediyorum yarın bir gün sürününce kucağa gelmek istemeyecek ki…
yine de pazartesi okul açıldığında benim kollarımı bulamayacak bir travma daha mı yaşatıcam acaba