Bu hafta sonu bizim için baya yorucuydu. Özellikle cumartesi günü, karşı komşum her şey yolunda mı diye kapımı çaldı. Oğlumuz işe başladığım için geçen hafta 5 gün uzun saatler boyunca bakıcıyla kaldı. Aslında eşim de mümkün olduğu kadar evde durmaya çalıştı, annem neredeyse her gün uğradı. Parka, gezmeye falan çıkarıldı. Ben de iyi alıştı aramıyor beni diyordum. Meğer öyle değilmiş. Cumartesi günü ben bunu bilmeden her zamanki gibi davrandım. Çığlık kıyamet kaldık. Ben durumu anlayamadım da açıkçası çünkü 9 aydır hep beraberdik. Ben halısına koyardım o güzel güzel oynardı. Sonunda anladım ki yanımda, dibimde hatta kucağımda olmak istiyor. Belki tekrar gideceğimi düşündü. Normalde tüm hafta bakıcıyla gayet iyi durmuştu, ne ağladı, ne huysuzlandı. Fakat bi şey olmuş belli ki, özlemiş, kızmış, gücenmiş belki bana. Pazar günü de aynıydı ancak bu sefer ağlamasına fırsat vermeden surekli ilgi gösterdim. Şimdiyse üzülüyorum, yeni hafta ve yine gideceğim.