Oje hiç sürmedim, şampuan zeytinyağlı, saçlarım keçe gibi, boyatmak istedim, vicdan yaptım, haftada bir on günde bir makyaj yapıyorum, onu da bikaç saate siliyorum vicdan yapıp. fast food hayatım bitti, dışardan yemek söyleme devrim kapandı, paketli gıdalar tarih oldu, markette her aldığımın içeriğini üç kere okuyup kontrol ediyorum, organik gıdalara verilen paranın zaten hesabı yok, evdeki çikolatalara bile elimi sürmüyorum. Reflüm tavan, her gece ilaç da beni kesmiyo, üç lokma yesem üç günlük yemek yemişim gibi midem dolu hem de saatlerce. pandemi var dışarı çıkıp gezemiyorum en azından sahile inip bir deniz havası almayalı çok uzun zaman oldu. dört duvar arasında bazen delirecek gibi oluyorum, sürekli kabus görüyorum. yemek yemeye hatta su içmeye bile korkuyorum.
Hamilelik depresyonu diye bişey mi var, yoksa beni şartlar kişisel olarak mı bunalıma girmeye zorluyor anlamadım.