Bir arkadasimla konustum bugun, o da taze anne, bebegi 2,5 aylik odu. Ama konusmaz olaydim, her seyden mi sikayet eder bir insan. Hamileliginde de cok sorunlari vardi, simdi bebekli hayatta da cok anlatiyor, hic bitmiyor mu bu sorunlar anlamadim gitti. Yani onun yuzunden annelikten soguyacagim daha hic tadamadan. Kisiden kisiye degisiyordur insaallah bu olaylarin hepsi diye dua etmekten geri alamiyorum kendimi o anlatip durdukca. Zaten hamileligi boyunca butun bel agrilarini, odem sorunlarini, kocasiyla problemlerini dinledim, iyi bir seyler de soyledim tabi yardimci olayim diye ama simdi hala devam ediyor, "ahh uykusuz geceler" yok efendim "benim yerime de uyu bunlar son gunlerin"ler dua mi beddua mi bilmedigim "anne ol anlarsin"lar... Hala daha destekleyici, sakinlestirici cumleler soylemeye calisiyorum ama bezdim inanin ki... En sonunda da demez mi "Ama insan iyi yanlarini da goruyor hep" valla canim sen goruyorsan bana da soyle cunku ben senin agzindan hic iyi bir sey duymadim. Surekli kayinvalideni kocani sikayet etmenle doldum tastim burada. Mesela benim hamileligim oyle cok fena gecmedi, cok sukur, zevk alarak yasiyorum hamileligimi hamdolsun. Yani benim de zor zamanlarim oldu ve oluyor ve tabii ki de olacak. Annelik kolay bir sey olsa cennet serilmezdi oyle. Ama memnuniyet, sukur ve huzur icinde olmak lazim, guzelliklerini gercekten farkedip cani gonulden hissetmek lazim. Her seyin hep iyi yanlarina bakmak lazim. Yoksa hep zor yanlarini gor gor nereye kadar gecmez bu hayat. Sirf bebek degil zaten mesele. Okul hayati, is hayati, evlilik, bence bu tur insanlar genelde hayatindan sikayetci. Ben oyle sezimledim en azindan. Allah hepimizin yardimcisi olsun. İmtihan dolu gunlerimizin tumu, bizim nasil karsilik verdigimizle dogru orantili olarak da sonuclarini yasiyoruz bir bir.