Canım çok sağol artık ne düşüneceğimi bilmiyorum gerçekten üzüntüm çok fazla evladıma sarılıp hafifletmeye çalışıyorum. Rabbime en azından bana onu bahşettiği için dua ediyorum ama o kadar çok kardeş istiyor ki onun bu isteği karşısında yaşadıklarımı düşünüp kelimelerin anlamsız kaldığı yerde buluyorum kendimi
İçim çok dolu hiç bir yerlere sığamıyorum. Ne iş ne ev ne dolaşma hiç bir şey içimdeki doluluğu boşaltmıyor. Bildiğin bağıra bağıra ağlamak istiyorum ama onu da yapamıyorum...Öylece duruyorum sessiz, sedasız, bekliyorum. Rabbimden hayırlı ise sağlıklı bir şekilde bu gebeliğin devam etmesini hayırsız ise bir an önce kendiğinden sonlanmasını diliyorum...