Çok teşekkür ederim canım. İlk evlendiğimiz zaman (ki yine yakın oturuyorduk), eşim hiç beni yüzgöz etmeden, hatta ben bir şey söylemeden sınırlarını çizdi, mesafeyi koydu. O zamanki tavırlarına bakarak yine beni üzmez diye düşünüyorum. Bir de kayınvalide-gelin ilişkisinde zaman çok önemli. Artık birbirimize tanıyoruz, bir şey söylediğimde yaptığımda kapris olmadığını anladı, biliyor. İlk zamanlar sanki oğlun torununu alıp kaçacakmışım gibi davranıyordu :))
Zayıflama takım larnda sesim var tatlım sen nasılsın.vorones hiç sesin çıkmıyor oğulların nasıl
cnm bence genelleme yapan doktorlar pedegoglar çok yanlış yapıyor. Ben oğlumla ilgili aldığım en doğru karar oldu. 27 aylık kreşe verdik. Konumadığı için. İnan ki kreşte konuşmak dışında çok daha fazla şeyler öğrendi. ev ortamnda ancak terbiyesini verebiliyorsun çocuğa. kendi adıma konuşmak gerekirse. Allah razı olsun kayınvalidem 2 yıl çok iyi baktı ama bana göre yaptığı en büyük hata evde 2. bir yemek seçeneği olması. yemezse 10 dakika sonra yine peşinde koşulması. okulda aç kaldığı zaman bir sonraki gün yemek yemesi gerektiğini anladı. 2. bir seçeneği olmadığını pişen yemeği yemesi gerektiğini anladı. kreşe gitmeden önce çok utangaç biriydi. Şimdi eve gelen misafirden hiç utanmadan gidip ellerini öpüyor. öğretmenleri çok zeki bir çocuk olduğunu okumayı 2 yıl içinde sökeceğini bile söyledi. Ki hala 2 kelimelik cümle kuramadığı halde. öğretmenleri büyük sınıfa taşıdı bu hafta bakalım neler olacak.Hım yahu bu pedagoglar kreşe vermeyin diyor diye ben anaokulunu bekliyorum hata mı ediyorum ki:) çocukların için çalışmayı bıraktım filan:)
Çok teşekkür ederim canım. İlk evlendiğimiz zaman (ki yine yakın oturuyorduk), eşim hiç beni yüzgöz etmeden, hatta ben bir şey söylemeden sınırlarını çizdi, mesafeyi koydu. O zamanki tavırlarına bakarak yine beni üzmez diye düşünüyorum. Bir de kayınvalide-gelin ilişkisinde zaman çok önemli. Artık birbirimize tanıyoruz, bir şey söylediğimde yaptığımda kapris olmadığını anladı, biliyor. İlk zamanlar sanki oğlun torununu alıp kaçacakmışım gibi davranıyordu :))
Zayıflama takım larnda sesim var tatlım sen nasılsın.
Valla benim oglanlar çok yaraMzlik pesindeler zaman nasıl gecio anlamıyorum cok yoruluyrm. Millet iyi cesaret etmssin deyince ikinciyi yapmaya hani. Ben de nie böyle dioolar derdim . Meğer ne zormuş . Allah sağlık versin tabi
cnm bence genelleme yapan doktorlar pedegoglar çok yanlış yapıyor. Ben oğlumla ilgili aldığım en doğru karar oldu. 27 aylık kreşe verdik. Konumadığı için. İnan ki kreşte konuşmak dışında çok daha fazla şeyler öğrendi. ev ortamnda ancak terbiyesini verebiliyorsun çocuğa. kendi adıma konuşmak gerekirse. Allah razı olsun kayınvalidem 2 yıl çok iyi baktı ama bana göre yaptığı en büyük hata evde 2. bir yemek seçeneği olması. yemezse 10 dakika sonra yine peşinde koşulması. okulda aç kaldığı zaman bir sonraki gün yemek yemesi gerektiğini anladı. 2. bir seçeneği olmadığını pişen yemeği yemesi gerektiğini anladı. kreşe gitmeden önce çok utangaç biriydi. Şimdi eve gelen misafirden hiç utanmadan gidip ellerini öpüyor. öğretmenleri çok zeki bir çocuk olduğunu okumayı 2 yıl içinde sökeceğini bile söyledi. Ki hala 2 kelimelik cümle kuramadığı halde. öğretmenleri büyük sınıfa taşıdı bu hafta bakalım neler olacak.
PembeLokum maşallah canım üçüncü ben oğlanda korktum valla hala dikişlerim ağrıyor yoksa bende isterim ama yaş Kemal'i bulacak galiba üçüncüyu düşünene kadar
Bende de durum tam tersi :) Hamileliklerim ve doğumlarım çok kolay oldu ama bakması.. yok ya, bir bebek daha..ı-ıh, oluru yok :)Kalabalık bir ailem olsun istedim her zaman halen daha keşke şöyle dört beş çoçuğum olsa diyorum bakması değil de hamileliği ve Doğumu sıkıntı ya
Haklısın bende eşimde iki kardeşiz benimde en az 3 çocuğum olsun isterdim şuan iki yasayanla birlikte 6 gebeliğim oldu ve bulantı kusma ağrı tehlikesi ve her gün iğne yapmak zor gerçekten ikinci sezeryanim daha ağır oldu o yüzden 3.ye henüz cesaret edemiyorum rabbim gönlüne göre versin bu sefer belki kolay bı hamilelik olurKalabalık bir ailem olsun istedim her zaman halen daha keşke şöyle dört beş çoçuğum olsa diyorum bakması değil de hamileliği ve Doğumu sıkıntı ya
cnm benim oğlum ve senin oğlun aynı karakterlere sahip sakin, uyumlu, sorunsuz, herkesin şimdi alsa evde bakabileceği kadar uyumlu bir çocuğa sahibim allahıma şükür. şu anlattığını sabahları eşim okula bırakırken yaşıyor (vardiyalı çalışıyor). o yataktan çıkma faslını anlatamam, artık yatmadan yarın giyeceği kıyafetle uyuyor sabahları giydirmek bir ızdırap eşime. bence yapabileceğin birşey yok gibi. bence bu da bir geçiş dönemi olabilir en azından kreşe giden çocuklarda. okula sordun mu okula mı istemiyor gitmeyi acaba. arkadaşıyla yaşadığı bir problem mi var acaba. daha tam problemlerini anlatamayacak kadar küçükler. bizim ki ev bağımlısı dışarı çıkarmak okula gitmek istememesinin sebebi bu. evde. sürekli evde olmak istiyor ev kuşu. bizim okulla ilgili hiç bir sıkıntısı yok sadece evden çıkmak istemiyor ev bağımlısı çocuk. odasında oynamaya, puzzle yapmaya bayılıyor. evin içinde bisiklet sürüyor ama dışarıda kesinlikle binmiyor. parka gidiyoruz 1 kez kayıyor, bir kes sallanıyor sonra eve eve diye kriz geçiriyor. psikoloğa da gittik geçen ay altında yatan bir sebep yok. korkacağı bir şey yok evi seviyor dedi. Aynı kriz sabahları bizde de var. ben bazen işe geç gittiğimde hadi okula gidiyoruz dışarı çıkcaz diyince kendini yere atıyor ağlıyor.Kızlar bir konuda yardımınıza, fikirlerinize ihtiyacım var.
Oğlum normalde çok sakin, tatlı huylu, sorunsuz, uyumlu bir çocuk. Genel anlamda hiç bir sorunumuz yok. Ama..
Son bir aydır sabahları evden çıkarken inanılmaz krizler yaşıyoruz. Montunu, ayakkabılarını giydirmek, kapıdan çıkarmak.. Kıyametler kopuyor. Sanki bacağını kesiyorum. Yerlerde tepinmeler, çığlıklar, gözyaşları.. Sanki şeytan giriyor içine çocuğun, yani küfür bilse sövecek bana o derece.. Sabahları her ne kadar saatleri esnek de olsa yetişmem gereken bir ofisim var dolayısıyla evden çıkış zamanlarım önemli. Bir yerden sonra sabır gösteremiyorum.. Dayanamıyorum. Bu sabah apartmandan sokağa yerde sürükleyerek çıkardım çocuğu.. Tabi ki o esnadaki kriz hallerini anlatmama gerek yok sanırım. Arabaya kadar yarı sokakta uzanarak, yarı yürüyerek gittik. Mahalle inledi resmen. Rezillik..
Bunun bir de akşam eve gelme versiyonu var.. Arabadan çıkaramıyorum.. Kemerini açtığım anda kendini arabanın içine yuvarlıyor ve asla onu ordan çıkmaya ikna edemiyorum. Arabada iki tane oto koltuğu olduğu için diğer taraftan alma şansım da olmuyor. Eşek sıpası 14-15 kilo civarında, elimde kendi çantam, onun çantası, laptop çantamla, iki oto koltuğu arasından danayı çıkarmaya çalışıyorum.. tam bir kriz hali tabi.. o esnada sakin kalabiliyorum çünkü yetişmem gereken bir yerim olmuyor. Eve gideceğiz sonuçta.. Beni yavaşlatsa da oynayarak eğlenerek bir şekilde eve sokmayı başarıyorum. Tabi çok yorgunsam yine sabredemediğim, sürükleyerek ya da kucağımda eve götürdüğüm zamanlar da oluyor.
Bazen apartamanın içinde bırakıyorum benimle gelmeyince, o zaman peşimden geliyor.
Ama ben çok sıkıldım. her sabah ve akşam bunu yaşamaktan nefret ediyorum. Sabahları onunla evden çıkma vakti yaklaşırken tüylerim ürperiyor. Sakin kalmaya çalışmaktan, çıldırmayacağım diye kendime telkin vermekten ama dakikalar sonunda koluna, bacağına vurup azarlayarak onu kapıdan çıkartmaktan nefret ediyorum. Bunu yaptığım zaman kendimden de nefret ediyorum.
Bu konuyu nasıl çözeceğim bilmiyorum. Var mı önerileriniz?
Canım bu bı geçiş süreci diye düşünüyorum ben bizde ayniyiz hatta daha fazlası sürekli elbise giymek istiyor uyumak için yemek yemek istiyor çalışan anne olarak bazen sabır yetmiyor ben sakin kalsam eşim kalmıyor ben krese vermeyi düşünüyorum gitmediği için ama benimle vakit geçirmek istiyor ondan da hircilasiyor dışarı çıkamıyor haftalık anca çıkıyoruzKızlar bir konuda yardımınıza, fikirlerinize ihtiyacım var.
Oğlum normalde çok sakin, tatlı huylu, sorunsuz, uyumlu bir çocuk. Genel anlamda hiç bir sorunumuz yok. Ama..
Son bir aydır sabahları evden çıkarken inanılmaz krizler yaşıyoruz. Montunu, ayakkabılarını giydirmek, kapıdan çıkarmak.. Kıyametler kopuyor. Sanki bacağını kesiyorum. Yerlerde tepinmeler, çığlıklar, gözyaşları.. Sanki şeytan giriyor içine çocuğun, yani küfür bilse sövecek bana o derece.. Sabahları her ne kadar saatleri esnek de olsa yetişmem gereken bir ofisim var dolayısıyla evden çıkış zamanlarım önemli. Bir yerden sonra sabır gösteremiyorum.. Dayanamıyorum. Bu sabah apartmandan sokağa yerde sürükleyerek çıkardım çocuğu.. Tabi ki o esnadaki kriz hallerini anlatmama gerek yok sanırım. Arabaya kadar yarı sokakta uzanarak, yarı yürüyerek gittik. Mahalle inledi resmen. Rezillik..
Bunun bir de akşam eve gelme versiyonu var.. Arabadan çıkaramıyorum.. Kemerini açtığım anda kendini arabanın içine yuvarlıyor ve asla onu ordan çıkmaya ikna edemiyorum. Arabada iki tane oto koltuğu olduğu için diğer taraftan alma şansım da olmuyor. Eşek sıpası 14-15 kilo civarında, elimde kendi çantam, onun çantası, laptop çantamla, iki oto koltuğu arasından danayı çıkarmaya çalışıyorum.. tam bir kriz hali tabi.. o esnada sakin kalabiliyorum çünkü yetişmem gereken bir yerim olmuyor. Eve gideceğiz sonuçta.. Beni yavaşlatsa da oynayarak eğlenerek bir şekilde eve sokmayı başarıyorum. Tabi çok yorgunsam yine sabredemediğim, sürükleyerek ya da kucağımda eve götürdüğüm zamanlar da oluyor.
Bazen apartamanın içinde bırakıyorum benimle gelmeyince, o zaman peşimden geliyor.
Ama ben çok sıkıldım. her sabah ve akşam bunu yaşamaktan nefret ediyorum. Sabahları onunla evden çıkma vakti yaklaşırken tüylerim ürperiyor. Sakin kalmaya çalışmaktan, çıldırmayacağım diye kendime telkin vermekten ama dakikalar sonunda koluna, bacağına vurup azarlayarak onu kapıdan çıkartmaktan nefret ediyorum. Bunu yaptığım zaman kendimden de nefret ediyorum.
Bu konuyu nasıl çözeceğim bilmiyorum. Var mı önerileriniz?
Bende de durum tam tersi :) Hamileliklerim ve doğumlarım çok kolay oldu ama bakması.. yok ya, bir bebek daha..ı-ıh, oluru yok :)
Kızlar bir konuda yardımınıza, fikirlerinize ihtiyacım var.
Oğlum normalde çok sakin, tatlı huylu, sorunsuz, uyumlu bir çocuk. Genel anlamda hiç bir sorunumuz yok. Ama..
Son bir aydır sabahları evden çıkarken inanılmaz krizler yaşıyoruz. Montunu, ayakkabılarını giydirmek, kapıdan çıkarmak.. Kıyametler kopuyor. Sanki bacağını kesiyorum. Yerlerde tepinmeler, çığlıklar, gözyaşları.. Sanki şeytan giriyor içine çocuğun, yani küfür bilse sövecek bana o derece.. Sabahları her ne kadar saatleri esnek de olsa yetişmem gereken bir ofisim var dolayısıyla evden çıkış zamanlarım önemli. Bir yerden sonra sabır gösteremiyorum.. Dayanamıyorum. Bu sabah apartmandan sokağa yerde sürükleyerek çıkardım çocuğu.. Tabi ki o esnadaki kriz hallerini anlatmama gerek yok sanırım. Arabaya kadar yarı sokakta uzanarak, yarı yürüyerek gittik. Mahalle inledi resmen. Rezillik..
Bunun bir de akşam eve gelme versiyonu var.. Arabadan çıkaramıyorum.. Kemerini açtığım anda kendini arabanın içine yuvarlıyor ve asla onu ordan çıkmaya ikna edemiyorum. Arabada iki tane oto koltuğu olduğu için diğer taraftan alma şansım da olmuyor. Eşek sıpası 14-15 kilo civarında, elimde kendi çantam, onun çantası, laptop çantamla, iki oto koltuğu arasından danayı çıkarmaya çalışıyorum.. tam bir kriz hali tabi.. o esnada sakin kalabiliyorum çünkü yetişmem gereken bir yerim olmuyor. Eve gideceğiz sonuçta.. Beni yavaşlatsa da oynayarak eğlenerek bir şekilde eve sokmayı başarıyorum. Tabi çok yorgunsam yine sabredemediğim, sürükleyerek ya da kucağımda eve götürdüğüm zamanlar da oluyor.
Bazen apartamanın içinde bırakıyorum benimle gelmeyince, o zaman peşimden geliyor.
Ama ben çok sıkıldım. her sabah ve akşam bunu yaşamaktan nefret ediyorum. Sabahları onunla evden çıkma vakti yaklaşırken tüylerim ürperiyor. Sakin kalmaya çalışmaktan, çıldırmayacağım diye kendime telkin vermekten ama dakikalar sonunda koluna, bacağına vurup azarlayarak onu kapıdan çıkartmaktan nefret ediyorum. Bunu yaptığım zaman kendimden de nefret ediyorum.
Bu konuyu nasıl çözeceğim bilmiyorum. Var mı önerileriniz?
Haklısın bende eşimde iki kardeşiz benimde en az 3 çocuğum olsun isterdim şuan iki yasayanla birlikte 6 gebeliğim oldu ve bulantı kusma ağrı tehlikesi ve her gün iğne yapmak zor gerçekten ikinci sezeryanim daha ağır oldu o yüzden 3.ye henüz cesaret edemiyorum rabbim gönlüne göre versin bu sefer belki kolay bı hamilelik olur
Ne güzel kendine çözüm bulmuşsun bende yapmak istiyorum ama nedendir bilmiyorum daha bı agresiflestim çok geriliyorum hele 3 gündür neredeyse çocuğu alıp döveceğim sürekli ağlama modunda neden yaptığını bilmiyorum bı kuzeni var onu görünce daha bir değişiyor ondan gördüğünü istiyor onun yaptığını yapıyor ne yapacağım nere gideceğim şaştım kaldımOMRUMMMM , L llally , PembeLokum kızlar yanıtlarınız için çok teşekkür ederim. Bir müddet yazmadım çünkü kendimi dinlemeye ihtiyacım vardı. Hem sizin yazdıklarınız, hem de araştırdıklarım hem de yuvadan aldığım bilgiler birbirini teyit etti. Oğlum tamamen yapması gerekeni yapıyor, sorun bende :) Oğlum 3 yaşına uygun davranıyor ama ben çok kolay tetikleniyorum ve ondan beter sinir krizlerine giriyorum. O yüzden oğlumu rahat bırakmaya ve kendime odaklanmaya karar verdim. Bana yardımcı olabileceğini düşündüğüm bir kaç kitap okudum ve tekrar günlük yazmaya fırsat yaratmaya başladım. Günlük yazmak bana hep iyi gelmiştir, kendi muhasebemi yapınca daha net görebiliyorum pek çok şeyi..
Neticede ben rahatlayınca enteresan bir şekilde oğlum da rahatladı. Kızım da aynı şekilde.. Hatta gece uykuları filan uzamaya başladı kızımın :) Eşime bir güler yüzlü hal geldi. Dedim gerçekten bu evin sorunu benmişim..
Ben sabırsızlığımı, öfkemi kabul edip tahammül sınırımı yükselttikçe eşim de çocuklara karşı daha sabırlı oldu. Biz sabırlı ve sakin olunca çocuklar sakinleşti.
Evet, oğlumun öfke krizleri yaşı gereği tabi ki var. Olacak da. Ama bence hasarsız ve daha az şiddetle atlatıyoruz sanki.
İlerleyen dönemle ne getirir bilemem. Ama anne olmak kendinden bambaşka biri olmaya evrilmekmiş bunu ilk kez bu kadar net anladım.
Sizlere de yorumlarınız için çok teşekkür ederim kızlar :) Yalnız olmadığımı, herkesin benzer süreçlerden geçtiğini bilmek bazen çok iyi geliyor
OMRUMMMM , L llally , PembeLokum kızlar yanıtlarınız için çok teşekkür ederim. Bir müddet yazmadım çünkü kendimi dinlemeye ihtiyacım vardı. Hem sizin yazdıklarınız, hem de araştırdıklarım hem de yuvadan aldığım bilgiler birbirini teyit etti. Oğlum tamamen yapması gerekeni yapıyor, sorun bende :) Oğlum 3 yaşına uygun davranıyor ama ben çok kolay tetikleniyorum ve ondan beter sinir krizlerine giriyorum. O yüzden oğlumu rahat bırakmaya ve kendime odaklanmaya karar verdim. Bana yardımcı olabileceğini düşündüğüm bir kaç kitap okudum ve tekrar günlük yazmaya fırsat yaratmaya başladım. Günlük yazmak bana hep iyi gelmiştir, kendi muhasebemi yapınca daha net görebiliyorum pek çok şeyi..
Neticede ben rahatlayınca enteresan bir şekilde oğlum da rahatladı. Kızım da aynı şekilde.. Hatta gece uykuları filan uzamaya başladı kızımın :) Eşime bir güler yüzlü hal geldi. Dedim gerçekten bu evin sorunu benmişim..
Ben sabırsızlığımı, öfkemi kabul edip tahammül sınırımı yükselttikçe eşim de çocuklara karşı daha sabırlı oldu. Biz sabırlı ve sakin olunca çocuklar sakinleşti.
Evet, oğlumun öfke krizleri yaşı gereği tabi ki var. Olacak da. Ama bence hasarsız ve daha az şiddetle atlatıyoruz sanki.
İlerleyen dönemle ne getirir bilemem. Ama anne olmak kendinden bambaşka biri olmaya evrilmekmiş bunu ilk kez bu kadar net anladım.
Sizlere de yorumlarınız için çok teşekkür ederim kızlar :) Yalnız olmadığımı, herkesin benzer süreçlerden geçtiğini bilmek bazen çok iyi geliyor