Canım bu çok hassas bir konu rasgele yorum yapmayı istemem. Sadece fikir ve düşünce olarak algıla lütfen söyleyeceklerimi. Biz henüz 6 aylık evliyken öğrendik eşimdeki sperm problemini ve içsel olarak nasıl çöktüğünü gözlerinde hep gördüm. Benim üzülmeye fırsatım olmadı bile onu düşünmekten.. Sonra biz birlikte çift terapilerine başladık sadece bu konu için çünkü rabbime çok şükür başka br problemimiz yoktu sadece bu kadar erken çocuk düşünmüyorduk ve bu problem bizim planlarımızı hızlandırmıştı. Ben çalışmak istiyordum çalışamamam demekti bu birsüre vs vs. Önce eşim ve ben bu problemi normalize etmeyi öğrendik. Evet bu var ve kabulumuz dedik. Erkekler içsel olarak kendilerini erkek gibi hissedemezlermişböyle durumlarda ve malesef onlar bizler gibi üzerne gitmek yerine kaçmayı ve susmayı tercih ediyorlar.6 ay bekleyelim dedik önce normal yolla olur belki deneyelim denedik 6 ay geçti hala korkuyordu eşim o kadar minik adımlarla bu güne geldik ki. Ben kendime iğne yaparken hüngür hüngür ağlıyordu benim yzümden ben sein hakkını nasıl ödüycem diye. Bak düşün sadece bir kere bana iğne yapmasını istedim onda da iğneyi öyle bir sokup anında geri çekti ki kanlar boşaldı kolumdan. Yaşadığı travmayı anlamam.. Kendimi anlatıyor gibi oldu biraz ama demek istediğim şu bu iki tarafında pskolojik olarak dalgalandığı bi sürec ve birbirimizi anlamakan başka çaremiz yok çünkü dışarıdan kimse bizi anlamıyor.
Kendine şunu sor benim eşimle başka problemlerim var mı eğer cevabın hayır yoksa bu konu üzerinde minicik minicik konuşmaya çalışın en azından kendi hissettiklerini dillendirmeye başlayarak denemeni öneririm