- 16 Kasım 2009
- 6.066
- 118
napıyosun vavecim yakaldın bitufulun dalgınlığını :) kuzuların iyidir işallah
iyiler canım benim. hoşgeldinpaşa nasıl sen nasılsın?
saol canım paşa bütün kuzular gibi çok haraketli çoçuk ayaklandı ayaklanalı evim hep dağınık toplanmıyor mutfaktakiler odada sizlerindemi öyle ve hala aşamadığımız uyku sorunu onun dışında tam gaz kudurukluğa devam
Doğum iznineyken sık sık giriyordum hele hamileyken...velakin artık iyice koptum forumdan. Umarım herkes iyidir. Herkes 1 yaşını doldurdu, Ocak kuzuları büyüdü. Azıcık içimi dökeyim diye giriyorum işlerimi mucize şekilde biraz hafiflediği şu saatlerde. Sizlerde durum nasıl bilmiyorum ama gün geçtikçe daha zorlaşıyor sanki hem hayat hem de anne olmak. Özellikle son birkaç aydır sürekli düşünüyorum, herşey yarım yamalak ve düzeni kurmakta zorlanıyorum. Modern çağın hastalığı bu biliyorum: aynı anda iyi anne, iyi eş, iyi ev kadını, süper aşçı, işinde başarılı olmak ve sosyal hayattan arkadaşlardan dostlardan kopmamak. Böyle biri var mıdır vardır belki (onu bulalım. Ama o ben değilim. Olamıyorum. Kızımı, eşimi, işimi, yemek yapmayı, düzenli bir evde yaşamayı, işim gezmeyi ve arkadaşlarımı çok sevmeme rağmen hiç birisi ile hakkıyla ilgilenemiyorum, beceremiyorum. Bunların arasında en önemlisi kızım bana hasret. İşim ve evim çok uzak ev-iş arası 40 km bu mesafeye köprü trafiğini de ekleyince her sabah ve her akşam bir facia günde 3-4 saatim yollarda geçiyor. Kar yağıncadan bahsetmiyorum bile ya işyerinde ya evde mahsur… Böyle olunca her gün bu yolu çekince ve bu halde eve gelince ne yemek yapmaya ne kuzuyla ilgilenmeye halim kalmıyorum. Ben yemek yapmak yerine zaten akşamın bir köründe beni nihayet görebilen kızımla ilgilenmeyi tercih ediyorum. Böyle olunca yemek yapamıyorum, ya da uyduruk yapıyorum. Bir ara yemek yapmayı tercih ettim kızım mutfakta oyalansın diye yürütecine koydum ama o yürütecinde yürümek değil bana dokunmak benimle oynamak istedi, ben d ene sonunda öff yeter batsın akşam yemeği dedim ve kızımı tercih ettim. Sonuç: ev yemeği yiyemediği için mutsuz koca… Haftasonlarım ayda iki kez eve yardımcı gelmesine rağmen çamaşır, yemek, dolap toplama vs. ile geçiyor. Hiç bir şey yapamıyoruz. Bir arkadaşım arayıp görüşmek isteyecek diye ödüm kopuyor çünkü artık insanlara hayır demekten utanır oldum. Herkesin aklına gelen şey yani eve daha yakın bir iş bulmak benim de düşündüğüm bir şey ama şuan çalıştığım işimi gerçekten seviyorum benzer koşullarda bir iş bulmam çok zor çünkü sektör olarak çok fazla imkânı yok, zaten şuanki firmama da yabancı menşeili ve işi bırakıp bir süre çalışmama düşüncesi bana kabus gibi geliyor sanki kariyerim için çok kötü bir şey olur sonrasında bir şeylere geç kalırım gibi geliyor, belki de benim kuruntum. Ama ne olursa olsun bir tercih yapmam gerektiğini ve bunu da çocuğum ve evliliğim menfaatine olması gerektiğini biliyorum. İşte tam bu noktada da feminist duygularım kabarıyor ve: neden ben? Diyorum. Neden eşim değil de ben vazgeçiyorum kariyerimden bir süreliğine de olsa? Ne yapsam ne etsem bilmiyorum ama bildiğim tek şey böyle gitmeyeceği…
Doğum iznineyken sık sık giriyordum hele hamileyken...velakin artık iyice koptum forumdan. Umarım herkes iyidir. Herkes 1 yaşını doldurdu, Ocak kuzuları büyüdü. Azıcık içimi dökeyim diye giriyorum işlerimi mucize şekilde biraz hafiflediği şu saatlerde. Sizlerde durum nasıl bilmiyorum ama gün geçtikçe daha zorlaşıyor sanki hem hayat hem de anne olmak. Özellikle son birkaç aydır sürekli düşünüyorum, herşey yarım yamalak ve düzeni kurmakta zorlanıyorum. Modern çağın hastalığı bu biliyorum: aynı anda iyi anne, iyi eş, iyi ev kadını, süper aşçı, işinde başarılı olmak ve sosyal hayattan arkadaşlardan dostlardan kopmamak. Böyle biri var mıdır vardır belki (onu bulalım. Ama o ben değilim. Olamıyorum. Kızımı, eşimi, işimi, yemek yapmayı, düzenli bir evde yaşamayı, işim gezmeyi ve arkadaşlarımı çok sevmeme rağmen hiç birisi ile hakkıyla ilgilenemiyorum, beceremiyorum. Bunların arasında en önemlisi kızım bana hasret. İşim ve evim çok uzak ev-iş arası 40 km bu mesafeye köprü trafiğini de ekleyince her sabah ve her akşam bir facia günde 3-4 saatim yollarda geçiyor. Kar yağıncadan bahsetmiyorum bile ya işyerinde ya evde mahsur Böyle olunca her gün bu yolu çekince ve bu halde eve gelince ne yemek yapmaya ne kuzuyla ilgilenmeye halim kalmıyorum. Ben yemek yapmak yerine zaten akşamın bir köründe beni nihayet görebilen kızımla ilgilenmeyi tercih ediyorum. Böyle olunca yemek yapamıyorum, ya da uyduruk yapıyorum. Bir ara yemek yapmayı tercih ettim kızım mutfakta oyalansın diye yürütecine koydum ama o yürütecinde yürümek değil bana dokunmak benimle oynamak istedi, ben d ene sonunda öff yeter batsın akşam yemeği dedim ve kızımı tercih ettim. Sonuç: ev yemeği yiyemediği için mutsuz koca Haftasonlarım ayda iki kez eve yardımcı gelmesine rağmen çamaşır, yemek, dolap toplama vs. ile geçiyor. Hiç bir şey yapamıyoruz. Bir arkadaşım arayıp görüşmek isteyecek diye ödüm kopuyor çünkü artık insanlara hayır demekten utanır oldum. Herkesin aklına gelen şey yani eve daha yakın bir iş bulmak benim de düşündüğüm bir şey ama şuan çalıştığım işimi gerçekten seviyorum benzer koşullarda bir iş bulmam çok zor çünkü sektör olarak çok fazla imkânı yok, zaten şuanki firmama da yabancı menşeili ve işi bırakıp bir süre çalışmama düşüncesi bana kabus gibi geliyor sanki kariyerim için çok kötü bir şey olur sonrasında bir şeylere geç kalırım gibi geliyor, belki de benim kuruntum. Ama ne olursa olsun bir tercih yapmam gerektiğini ve bunu da çocuğum ve evliliğim menfaatine olması gerektiğini biliyorum. İşte tam bu noktada da feminist duygularım kabarıyor ve: neden ben? Diyorum. Neden eşim değil de ben vazgeçiyorum kariyerimden bir süreliğine de olsa? Ne yapsam ne etsem bilmiyorum ama bildiğim tek şey böyle gitmeyeceği
vave tarifi yapayım ama siyah turpu nerede bulam beyaz ya da kırmızı olmaz mısiyah turp yok burada koca aramış ama bulamamış
aynen daha söylesek ne ortak noktalar çıkacak da cumartesi ağrıya gidecem orada vardır migrosa bakarım kızıma günlük şişe süt bile alamıyorum düşün yani sınırlı sayıda gelip bitiyor her haftada gelmiyor süt de alırım haftasonu artık
once herseyde ıyı olma kaygısından vazgecmek lazım bence.. ben bu yola çıkmadan önce bir sıralama yapmıştım mesela. farklı tartışmalara yol açmak istemediğm için bu sıralamayı yazmıcam ama hayatımda bazı rollerde "kötü" olmayı çoktan kabul ettim bile. ve bazı rollerimde cidden kötüyüm yani modern tabirle "başarısızım" ama kötü olmam mutlu olmama engel değil bunu da belirteyım.
konu ilerleyerek caoisan calismaan kadin mevzusuna donmez dimi purcaak
Dedigine aynen katiliyorum. Ayni olmak uzere ekliyorum. Herseyi dort dortluk kusursuz yapmak zorunda degiliz. Yapamiyoruz yetemiyoruz iye bunlari dusnup kahrolmanin manasi yok, geregi yok.. mutlu olalim ki cocuklarimiz da mutlulugu gorsunler, huzursuz buyumesinler.. ufak seyler yapin, yemek olarak basitini yapin makarna yapin, kucuk oyunlar oynayin bebeginizle/cocugunuzla. Yani kisaca az az yapin faydali oldugunuzu gorun. Miktari yuksek tutarsak takintilarimiz beklentilerimiz artar. Esinz engel oluyorsa kapinin onune koyundemem tabi :86:
Ben de ayni seyi dusundum bilioo musun calisan calismayan kadin muhbbti donmedi uzun suredir. Belki de onu hortlatma zamandr bu zaman:33
Su bidi bidi yapip sikayt eden koca profilini kapiya koyma olayini sevdim ama yapilsa ii olur
Konusmaya gerek yok tabiki calisan kadin herzaman daha cok yoruluyo..yasasin ev hanimligi ama:86:
Mra girdim sirt agrimdn oturu,puuff cok gerildim. Tez danismnima ulasmya calisiorum mailime cvp vermio ona gore okula gtcem ama bn. Arayip ufleyip kapatcam vlla da numarasini kaybtmisim. Bu hayat cok zor
Dedigin gb yorgunluktan uykusuzluktan o geceleri ayagimda uyumasindan dolayi agridigina eminim aslinda da ne yalan soliim yine de dr icime kurt dusurdu. Bu anlattiklarindan bu kdr agrimaz dio. Diycektim hade ordan sen hic ayaginda bebeyle sabahladin mi bole topuklarin uyusmus bi halde de,saci dokulmus kel bi amcaydi yasina hurmeten sustumSenin sirt agrisi yatarak salladigin surece gecmez, benim de feci agriyorBaska biseye bagli degilse. Sonuctan haberdar et.