Yok anam yoook, bu dert biter başkası başlar. İyi biliyorum ben, bu yaşıma kadar bir sürü hastalık geçirdim ben. Rahmetli annem bile inanmamıştı bir kere. Ben de "doktora gidelim, birşey çıkmazsa ölsem gitmem hastaneye" demiştim. O zamanlarda bağırsaklarımda yaralar varmış, o kadar acı verici bir şey ki anlatamam. Aylarca gık demedim, kimsenin haberi yoktu, katlandım... Bir süre sonra dayanıklılığım azalınca söyledim. Neyse gittik hastaneye; doktor hemeroit sandı, muayenede çıkmadı. Endeskopi (tersten) gönderdi, doktor "kanser misin acaba?" dedi. Neyse yaptırdık ne gerekiyorsa... Bağırsaklarımda serçe parmak büyüklüğünde yaralar oluşmuş. Hep sıkıntıdan, üzüntüden. Keyfimden çıkmadı ya bunlar. 4 ay tedavi gördüm. Zor atlattım. Yani kıssadan hisse "ben hastayım" diyorsam hastayım, neden inanmıyorlar anlamıyorum? Herkes karşısındakini kendi gibi bilirmiş, onlar numara yapıyorlar ya beni de kendileriyle karşıtırıyorlar sanırım.