Yorumlarınızı okudukça güçleniyorum sanki.
Ben ne kadar aptalmışım. Nelere inandırmışım kendimi. Sevgimi kullanmasına izin vermişim, beni maddi manevi sömürmesine izin vermişim, kendime saygımı yitirecek kadar hayatıma ve kararlarıma karışmasına hiçbir şeyde olmayıp her günümü bekleyerek geçirmesine izin vermişim.
Diyor ya şair; sevilmeyi beklerken beklemeyi sevmişim.. bana diyormuş :)
Bana kendimi hatırlattın :))) çok tanıdık bunlar ama emin ol çok çok mutlu olacağın ilişkin olacak ilerde, doğru zamanda ve doğru kişiyle. Şu an asla sevemem gibi geliyor ama çok seveceksin emin ol. Paranı yedirmekten vazgeç öncelikle. Bu yorumum kaba görünüyor olabilir ama seni aşağılayan değer vermeyen vs birinden ayrılmak yerine sınırsız ve karşılıksız çek uzatmışsın. Ayrılık acısından da korkma, en dibe bat ki en yukarı çıkabilesin. Ağla zırla yerlerde sürün gerekirse kriz geçir ama dönme o kıymet bilmez bencil hödüğe. Ayrılık acısını en aza indirmek için de bol bol arkadaşlarınla görüş, hobiler edin, kitap oku, film izle, yeni arkadaşlıklar edin, keşfet, öğren, hayatını yaşa ve kendini sev. Ondan önce de bir hayatın vardı sonuçta korkma sakın, zaten şu anda da yanında olduğu söylenemez ben çok bir fark göremiyorum.
İlk konuyu anlattığınızda ayrılmaktan korktum çektiğim acılar aklıma geldi korktu diye yazmıştın.
İyi de sevgili olsanız bile adam hiç ortada yok ki, izinliyken yok.. şehrine gelse bile yok.. Yani demek istediğim adamın varlığı zaten şuanda da yok, bitirmekten neden korkuyorsun?
Kafamda ne yarattıysam artık, o hayalleri yıkmaktan korkuyorum belki de. Bu aşk mı bilmiyorum, ben içimde böyle tanımladım bu güne kadar hep ama sanki onu gördüğümde bir yapbozun parçası tamamlanmış
Gibi geldi. Kişilik olarak takıntılı derecede inatçıyımdır her konuda. Bir şeyi istersem elde edene kadar bırakmam, kariyerimde de böyle oldu. Bu da kötü yansıması sanırım.. çocukluğuma mı inmek gerekiyor bilemiyorum ki :))
İnanın bilemiyorum. Ne yaşıyorum ne umuyorum hayat beni nerelere getirdi hayretle izliyorum. Kendime bir canavar yarattım zaman içinde ve şimdi ondan kopmakta zorlanıyorum. Çok salak görünüyorum iyi ki burada kişi olarak bilinmiyoruz :)Cevabını vermişsin zaten bu mesajın içinde.. Evet bu sevgi değil emin ol sadece takıntı.. Yoksa bu kişinin sevilecek zaten tek bir yanı bile yok. Nasıl sevgi olsun ki bu?
İnanın bilemiyorum. Ne yaşıyorum ne umuyorum hayat beni nerelere getirdi hayretle izliyorum. Kendime bir canavar yarattım zaman içinde ve şimdi ondan kopmakta zorlanıyorum. Çok salak görünüyorum iyi ki burada kişi olarak bilinmiyoruz :)
Sesini, gözlerini,
O kadar genç ve tecrübesiz olduğunuz aşikar ki..Herkese iyi geceler, ilk olarak kendimden bahsetmek istiyorum.
Ben 23 yaşımdayım. İyi bir üniversitenin lisans bölümünden mezun olalı 1 ay oldu. Ailem maddi manevi bana destek, en büyük şansım ailem diyebilirim ancak ilişkimle ilgili çok ciddi sıkıntılarım var.
2 yıldır hayatımda olan biri var. Bir arkadaş vasıtası ile tanıştık. Görür görmez aşk dediklerine o zaman inandım, tüm benliğim ile aşık oldum. Hayatımın en güzel günleriydi diyebilirim. O da bana duygularını açtı ve biz sevgili olduk ancak ilişkim boyunca hiç mutlu olamadım. Erkek arkadaşımdan bahsetmek istiyorum:
Ailesi mutaassıp bir aile ve o da benimle yaşıt. Lise mezunu. Kendi çevresinde çok sevilen biri. İlişkimizin ilk başından beri kıyafetlerim yüzünden tartışmalar, arkadaşlar, iletişimsizlik, ilgisizlik, önemsememe hep had safhada oldu. Aşırı kıskanç ve asla kendi dediğinden vazgeçmeyen biri. Ben de hem ondan hem de yaşantımdan vazgeçmek istemediğim için hep çatıştık.Bu süreçte 5 ay ayrı kaldık. Beni saçma sapan bir sebepten terk etti ve tam unutmaya başlıyorum dediğim zamanda tekrar karşıma çıktı. Umutlarımı yeşertti diyebilirim. Hiçbir şey umduğum gibi olmadı ama, aynı şekilde problemler devam etti..
Hiçbir özel günümde yanımda olmadı, problemlerimiz tartışmalarımız olduğunda hiç orta yolu bulamadık, arkadaşları ve ailesi ile ben arasında ufacık bir konuda bile tercih yapcak olsa hep karşı tarafı tercih etti. Şöyle örnek vereyim, görevden geldi ve 4 günlük izninde benimle zaman geçirmek yerine arkadaşları ile gece kalmalı bir kaçamak yaptı. Bunun tribini attım diye de anlayışsız oldum ve bu olayın üzerine 8 ay ayrı şehirlerde yaşayacaktık.
En sonki olayda; kız kardeşimin nikahı için alışverişe gitmiştim. Günlerdir konuşamıyorduk beni aradı. ( Belirtmeyi umuttum görevinin bitmesine 30 gün kaldı ve sonra temelli benim yaşadığım şehire geliyor) bana uzun bir süre problemlerinden bahşetti ve sen nasılsın neredesin bile demedi. En son annesinin rahatsız olduğunu, şehrimize döndüğünde uzun bir süre onun sağlık problemleri sebebiyle hem çalışıp hem onunla ilgileneceğini ve görüşemeyeceğimizi söyledi. Ben de ona “Çok geçmiş olsun, yine bize sıkıntı oldu desene, halbuki çok özlemiştim seni zaman geçirmeyi planlıyorduk” dedim. Bir anda bana bağırmaya başladı.
Onun ailesine saygı duymadığımı, bencil olduğumu, sürekli problem çıkarmaya yer aradığımı, kendimi düşünmekten başka bir işe yaramadığımı filan söyledi ve bunaltma artık beni diye bağırdı. Apar topar kapattım telefonu. Sokağın ortasında yağmurdan ıslanmış yavru köpek gibi kaldım anlayacağınız. O an ayrılmak istedim. Bu son konuşmamız olsun, sevgi ve değer görmediğim yerde kalmamalıyım dedim; kendini düşünen ve beni hiçbir planına dahil etmeyen, sürekli kendi yaşamını en önde tutan, zihniyet olarak aşırı eski kfalı ve konuşmayı bilmeyen bir adamla ne kadar daha devam edeceksin diye sordum kendime. Sonra ayrı olduğumuz günler ve çektiğim acılar geldi aklıma, korktum. Tekrar aynı şeyleri yaşamaktan çok korktum.
Beni hiç anlamayan, benimle aynı hisleri paylaşmayan, öfkesine sürekli yenik düşüp beni azarlayan ve değerler olarak sürekli çatıştığım bir insan var karşımda. Bu gece konuşacaktık bunları misal, ancak muhtemelen uyumuş ve aramalarıma cevap vermiyor.
gerçekten kalben bir daha böyle sevemem diyecek kadar çok seviyorum. Tüm hayallerimi onla kurup kafamdaki hayatımı tamamen ona göre dizayn ettim. İlişkimizin tek güzel yanı da birini benim bu kadar sevebilmiş olmam. Başka bir artısı yok. Geri kalan her şey anlattığım olaylardan çıkarabileceğiniz gibi. Hala ailesiyle tanışmadım, düğün Mevlütlü olmazsa diye benimle didişiyor, halbuki ben açığım ve dğğünümde doya doya oynamak isterim, kendisini aşırı seviyor ve bana ne bir sürpriz ne kendimi iyi hissettirecek maddi manevi hiçbir katkısı yok. Tam tersi gitmeden onun için 5000 TL ihtiyaç kredisi çektim ona çıkmadığı için ve hala parası olmadığında sorup ihtiyacı olan miktarı karşılıksız olarak yolluyorum; bunu dert etmiyorum helali hoş olsun ama ben ondan bu güne kadar birkaç ufak hediye bir kaç yemek dışında hiçbir şey görmedim.
Uzun olduğu için zamanınızı ayırdığınız için teşekkür ederim, kadını kadın anlar. Hepinizin yorumu benim için çok kıymetli. Sizce artık yolumu nasıl çizmeliyim lütfen yardım edin. Ayrılık acısı ile baş etmekten çok korktuğum için cesaret edemiyorum hiçbir şeye. Tıkandım kaldım. Önümü göremiyorum..