daha önce de ilişkilerim olmuştu, kimseye karşı böyle hissedememiştim. Ona ruhen ve bedenen yakın olmak bana hep iyi geldi, varlığı bana iyi hissettirdi. Şimdi uzaklaşacak olmak beni üzüyor. Beni arama ihtimali bile yetiyor diyebilirim. Bunları yazarken çok aptal gözüktüğümün farkındayım, sadece hislerimle konuşuyorum...
Belkide sırf sizinle maddi durumunuz iyi diye görüşüyor bunu hiç düşündünüz mü.
Kesinlilkle gorusmeyin. Keske bende bu kulubu evlenmeden once kesfetseydimHerkese iyi geceler, ilk olarak kendimden bahsetmek istiyorum.
Ben 23 yaşımdayım. İyi bir üniversitenin lisans bölümünden mezun olalı 1 ay oldu. Ailem maddi manevi bana destek, en büyük şansım ailem diyebilirim ancak ilişkimle ilgili çok ciddi sıkıntılarım var.
2 yıldır hayatımda olan biri var. Bir arkadaş vasıtası ile tanıştık. Görür görmez aşk dediklerine o zaman inandım, tüm benliğim ile aşık oldum. Hayatımın en güzel günleriydi diyebilirim. O da bana duygularını açtı ve biz sevgili olduk ancak ilişkim boyunca hiç mutlu olamadım. Erkek arkadaşımdan bahsetmek istiyorum:
Ailesi mutaassıp bir aile ve o da benimle yaşıt. Lise mezunu. Kendi çevresinde çok sevilen biri. İlişkimizin ilk başından beri kıyafetlerim yüzünden tartışmalar, arkadaşlar, iletişimsizlik, ilgisizlik, önemsememe hep had safhada oldu. Aşırı kıskanç ve asla kendi dediğinden vazgeçmeyen biri. Ben de hem ondan hem de yaşantımdan vazgeçmek istemediğim için hep çatıştık.Bu süreçte 5 ay ayrı kaldık. Beni saçma sapan bir sebepten terk etti ve tam unutmaya başlıyorum dediğim zamanda tekrar karşıma çıktı. Umutlarımı yeşertti diyebilirim. Hiçbir şey umduğum gibi olmadı ama, aynı şekilde problemler devam etti..
Hiçbir özel günümde yanımda olmadı, problemlerimiz tartışmalarımız olduğunda hiç orta yolu bulamadık, arkadaşları ve ailesi ile ben arasında ufacık bir konuda bile tercih yapcak olsa hep karşı tarafı tercih etti. Şöyle örnek vereyim, görevden geldi ve 4 günlük izninde benimle zaman geçirmek yerine arkadaşları ile gece kalmalı bir kaçamak yaptı. Bunun tribini attım diye de anlayışsız oldum ve bu olayın üzerine 8 ay ayrı şehirlerde yaşayacaktık.
En sonki olayda; kız kardeşimin nikahı için alışverişe gitmiştim. Günlerdir konuşamıyorduk beni aradı. ( Belirtmeyi umuttum görevinin bitmesine 30 gün kaldı ve sonra temelli benim yaşadığım şehire geliyor) bana uzun bir süre problemlerinden bahşetti ve sen nasılsın neredesin bile demedi. En son annesinin rahatsız olduğunu, şehrimize döndüğünde uzun bir süre onun sağlık problemleri sebebiyle hem çalışıp hem onunla ilgileneceğini ve görüşemeyeceğimizi söyledi. Ben de ona “Çok geçmiş olsun, yine bize sıkıntı oldu desene, halbuki çok özlemiştim seni zaman geçirmeyi planlıyorduk” dedim. Bir anda bana bağırmaya başladı.
Onun ailesine saygı duymadığımı, bencil olduğumu, sürekli problem çıkarmaya yer aradığımı, kendimi düşünmekten başka bir işe yaramadığımı filan söyledi ve bunaltma artık beni diye bağırdı. Apar topar kapattım telefonu. Sokağın ortasında yağmurdan ıslanmış yavru köpek gibi kaldım anlayacağınız. O an ayrılmak istedim. Bu son konuşmamız olsun, sevgi ve değer görmediğim yerde kalmamalıyım dedim; kendini düşünen ve beni hiçbir planına dahil etmeyen, sürekli kendi yaşamını en önde tutan, zihniyet olarak aşırı eski kfalı ve konuşmayı bilmeyen bir adamla ne kadar daha devam edeceksin diye sordum kendime. Sonra ayrı olduğumuz günler ve çektiğim acılar geldi aklıma, korktum. Tekrar aynı şeyleri yaşamaktan çok korktum.
Beni hiç anlamayan, benimle aynı hisleri paylaşmayan, öfkesine sürekli yenik düşüp beni azarlayan ve değerler olarak sürekli çatıştığım bir insan var karşımda. Bu gece konuşacaktık bunları misal, ancak muhtemelen uyumuş ve aramalarıma cevap vermiyor.
gerçekten kalben bir daha böyle sevemem diyecek kadar çok seviyorum. Tüm hayallerimi onla kurup kafamdaki hayatımı tamamen ona göre dizayn ettim. İlişkimizin tek güzel yanı da birini benim bu kadar sevebilmiş olmam. Başka bir artısı yok. Geri kalan her şey anlattığım olaylardan çıkarabileceğiniz gibi. Hala ailesiyle tanışmadım, düğün Mevlütlü olmazsa diye benimle didişiyor, halbuki ben açığım ve dğğünümde doya doya oynamak isterim, kendisini aşırı seviyor ve bana ne bir sürpriz ne kendimi iyi hissettirecek maddi manevi hiçbir katkısı yok. Tam tersi gitmeden onun için 5000 TL ihtiyaç kredisi çektim ona çıkmadığı için ve hala parası olmadığında sorup ihtiyacı olan miktarı karşılıksız olarak yolluyorum; bunu dert etmiyorum helali hoş olsun ama ben ondan bu güne kadar birkaç ufak hediye bir kaç yemek dışında hiçbir şey görmedim.
Uzun olduğu için zamanınızı ayırdığınız için teşekkür ederim, kadını kadın anlar. Hepinizin yorumu benim için çok kıymetli. Sizce artık yolumu nasıl çizmeliyim lütfen yardım edin. Ayrılık acısı ile baş etmekten çok korktuğum için cesaret edemiyorum hiçbir şeye. Tıkandım kaldım. Önümü göremiyorum..
Somut olarak ellerimde olan hiçbir şeyi yok. Sesini, gözlerini, ismimle seslenişini.. bunları sevdim. Huy olarak sevdiğim tek bir özelliği yok
Fikirleriniz önemli diyosunuz. Bakın yapmayın. Uçurumun kenarındasınız. Bu ilişkide erkek rolünü siz üstlenmişsiniz. Para göndermek ne demek. Üstelik o size hiç yardım etmezken. Hadi parayı geçelim sizi insan yerine koymadığının farkında mısınız. Sevgi adı altında kendini bu kadar alçaltan kadınları hiçbir erkek sevmez. Dikkatli olun. Hepimiz o yaşlarda bişeyler yaşadık gerçek aşk değil o. Ayrıl zamanla unutursun. Kim vazgeçilmez değilki. Seviyorum diye kendini şartlandırmaHerkese iyi geceler, ilk olarak kendimden bahsetmek istiyorum.
Ben 23 yaşımdayım. İyi bir üniversitenin lisans bölümünden mezun olalı 1 ay oldu. Ailem maddi manevi bana destek, en büyük şansım ailem diyebilirim ancak ilişkimle ilgili çok ciddi sıkıntılarım var.
2 yıldır hayatımda olan biri var. Bir arkadaş vasıtası ile tanıştık. Görür görmez aşk dediklerine o zaman inandım, tüm benliğim ile aşık oldum. Hayatımın en güzel günleriydi diyebilirim. O da bana duygularını açtı ve biz sevgili olduk ancak ilişkim boyunca hiç mutlu olamadım. Erkek arkadaşımdan bahsetmek istiyorum:
Ailesi mutaassıp bir aile ve o da benimle yaşıt. Lise mezunu. Kendi çevresinde çok sevilen biri. İlişkimizin ilk başından beri kıyafetlerim yüzünden tartışmalar, arkadaşlar, iletişimsizlik, ilgisizlik, önemsememe hep had safhada oldu. Aşırı kıskanç ve asla kendi dediğinden vazgeçmeyen biri. Ben de hem ondan hem de yaşantımdan vazgeçmek istemediğim için hep çatıştık.Bu süreçte 5 ay ayrı kaldık. Beni saçma sapan bir sebepten terk etti ve tam unutmaya başlıyorum dediğim zamanda tekrar karşıma çıktı. Umutlarımı yeşertti diyebilirim. Hiçbir şey umduğum gibi olmadı ama, aynı şekilde problemler devam etti..
Hiçbir özel günümde yanımda olmadı, problemlerimiz tartışmalarımız olduğunda hiç orta yolu bulamadık, arkadaşları ve ailesi ile ben arasında ufacık bir konuda bile tercih yapcak olsa hep karşı tarafı tercih etti. Şöyle örnek vereyim, görevden geldi ve 4 günlük izninde benimle zaman geçirmek yerine arkadaşları ile gece kalmalı bir kaçamak yaptı. Bunun tribini attım diye de anlayışsız oldum ve bu olayın üzerine 8 ay ayrı şehirlerde yaşayacaktık.
En sonki olayda; kız kardeşimin nikahı için alışverişe gitmiştim. Günlerdir konuşamıyorduk beni aradı. ( Belirtmeyi umuttum görevinin bitmesine 30 gün kaldı ve sonra temelli benim yaşadığım şehire geliyor) bana uzun bir süre problemlerinden bahşetti ve sen nasılsın neredesin bile demedi. En son annesinin rahatsız olduğunu, şehrimize döndüğünde uzun bir süre onun sağlık problemleri sebebiyle hem çalışıp hem onunla ilgileneceğini ve görüşemeyeceğimizi söyledi. Ben de ona “Çok geçmiş olsun, yine bize sıkıntı oldu desene, halbuki çok özlemiştim seni zaman geçirmeyi planlıyorduk” dedim. Bir anda bana bağırmaya başladı.
Onun ailesine saygı duymadığımı, bencil olduğumu, sürekli problem çıkarmaya yer aradığımı, kendimi düşünmekten başka bir işe yaramadığımı filan söyledi ve bunaltma artık beni diye bağırdı. Apar topar kapattım telefonu. Sokağın ortasında yağmurdan ıslanmış yavru köpek gibi kaldım anlayacağınız. O an ayrılmak istedim. Bu son konuşmamız olsun, sevgi ve değer görmediğim yerde kalmamalıyım dedim; kendini düşünen ve beni hiçbir planına dahil etmeyen, sürekli kendi yaşamını en önde tutan, zihniyet olarak aşırı eski kfalı ve konuşmayı bilmeyen bir adamla ne kadar daha devam edeceksin diye sordum kendime. Sonra ayrı olduğumuz günler ve çektiğim acılar geldi aklıma, korktum. Tekrar aynı şeyleri yaşamaktan çok korktum.
Beni hiç anlamayan, benimle aynı hisleri paylaşmayan, öfkesine sürekli yenik düşüp beni azarlayan ve değerler olarak sürekli çatıştığım bir insan var karşımda. Bu gece konuşacaktık bunları misal, ancak muhtemelen uyumuş ve aramalarıma cevap vermiyor.
gerçekten kalben bir daha böyle sevemem diyecek kadar çok seviyorum. Tüm hayallerimi onla kurup kafamdaki hayatımı tamamen ona göre dizayn ettim. İlişkimizin tek güzel yanı da birini benim bu kadar sevebilmiş olmam. Başka bir artısı yok. Geri kalan her şey anlattığım olaylardan çıkarabileceğiniz gibi. Hala ailesiyle tanışmadım, düğün Mevlütlü olmazsa diye benimle didişiyor, halbuki ben açığım ve dğğünümde doya doya oynamak isterim, kendisini aşırı seviyor ve bana ne bir sürpriz ne kendimi iyi hissettirecek maddi manevi hiçbir katkısı yok. Tam tersi gitmeden onun için 5000 TL ihtiyaç kredisi çektim ona çıkmadığı için ve hala parası olmadığında sorup ihtiyacı olan miktarı karşılıksız olarak yolluyorum; bunu dert etmiyorum helali hoş olsun ama ben ondan bu güne kadar birkaç ufak hediye bir kaç yemek dışında hiçbir şey görmedim.
Uzun olduğu için zamanınızı ayırdığınız için teşekkür ederim, kadını kadın anlar. Hepinizin yorumu benim için çok kıymetli. Sizce artık yolumu nasıl çizmeliyim lütfen yardım edin. Ayrılık acısı ile baş etmekten çok korktuğum için cesaret edemiyorum hiçbir şeye. Tıkandım kaldım. Önümü göremiyorum..
Evlendikten sonra cehenneme dönecek hayatınızın yanında , şimdiki ayrılık acısı hiç kalacak.