Artık gerçekten çok yorulduğumu hissediyorum. Daha 24 yaşındayım ama bu yaşıma bu yorgunluk çok fazla geliyor. Eşimle birlikte çalışıyoruz eşim esnaf. Haftanın 7 günü çalıştırıyor eşim beni mecbur bırakıyor resmen, sabahın 5 inde kalkıyoruz her sabah. Pazar günü dahil çalışıyoruz. 3-4 gibi çıkıyoruz işten diğer calısanlara göre erken çıkıyoruz tabi orası ayrı bir güzel.
Ama sonuç olarak haftanın 7 günü çalışan bi kadın olarak eve gidince ne yemek yapmaya halim kalıyor ne de temizlik.. hiçbir şey yapmak istemiyorum. Çünkü mutsuzum bu durumdan. Bunu eşime belirttiğimde ise mecburuz eleman mı alalım? Diyor.
Özellikle şu son 6-7 aydır düzgün sosyal faaliyetimiz yok. Yazın denize bile götürmedi beni, bi kaç kere pikniğe gittik o kadar. Denize gideriz öyle böyle yaparız diyor bi daha ses seda yok koca yaz. Sanki hiç dememiş. Dalga geçiyor sanki. Tatil desen o da yok zaten. Saman gibi yaşıyor kendisi. Onunla mecburen bende öyle yaşıyorum.
Ve çok mutsuzum. Allahtan kendi çevremle, ailemle hep geziyorum işten çıkınca.. kafamı dağıtabiliyorum. veya arada günlük gezmelere şehir dışına falan gidiyorum. Ama ben bunları başkalarıyla zaten bekarken de yapıyordum. Eşim bana zaten çok kötü şeyler yaşattı zamanında. Yani nerden tutsam elimde kalıyor. Bana katmış olduğu hiçbir şey yok. Tam tersi benden aldığı emeklerim var. Onun bana hiçbir faydası veya fedakarlığı yok.. sadece işini düşünüyor. Tek planları tek düşüncesi bu adamın. Bunaldım..
