- 5 Nisan 2014
- 643
- 558
- 78
4 kardeş biri olarak kesinlikle katılıyorum . Hem maddi hem manevi açıdan Anne babalar dengeyi kuramıyorlar ...hepiniz aynısınız deselerde , reelde asla öyle değil .
4 kardeş biri olarak kesinlikle katılıyorum . Hem maddi hem manevi açıdan Anne babalar dengeyi kuramıyorlar ...hepiniz aynısınız deselerde , reelde asla öyle değil .Ben de tek çocuğum. Eğer çocuğunuza bencillik etmiş olacağınızı düşünüyorsanız, yaniliyorsunuz. Aksine bu durum onu çok mutlu edecektir. Neden bu kadar net konusuyorsun diyebilirsiniz, belki de çok rahat, huzurlu ve sevgi dolu bir hayat yaşadığım içindir. Kardeşim olmadığı için kardeş sevgisi hakkında bir yorum yapamam ama 24 yaşına geldim, hala annemle babamı bir baskasiyla paylaşmak fikri bana kötü gelir. Iyiki de tekim derim ara sıra. Bir de maddi açıdan çok büyük rahatlık. Durumunuz çok iyiyse bilemiyorum ama iki çocuk için herşeyi bölmek gerekirken, tek çocuk için daha iyi bir eğitimi, daha iyi bir yaşam alanını, çok daha rahat bir şekilde sağlayabilirsiniz. Tabi bir de bu konuda kardeş sevgisini bilen kişilerden görüş almak lazım. Onlar da illa ki kendilerine göre güzel yönlerinden bahsederler, haklilardir da. Ama kısacası ben hayatımdan hep memnun kaldım, çok güzel imkanlara sahip oldum, bu açıdan düşünebilirsiniz.
bende tek çocuğum ve çok mutlu bir çocukluk geçirdim ,ilgiyle ve sevgiyle büyüdüm,şanslıydım ki hiç yalnız kalmadım,her zaman etrafımda kuzenlerim ,komşu çocukları ,arkadaşlarım oldu,kardeş istemeye firsatım olmadı ki özellikle tek çocuk bırakılmadım ,anneim sağlık problemi nedeniyle olmadı kardeşim,, , 4 yaşında bir kızım var ne onun tek kalması umurumda ne de etraftan senin gibi tek kalmasın kardeş yap lafları umurumda, şöyle bir korku var bende ; çocuk sevgisi o kadar büyük bir sevgi ki hiçbirşeye benzemiyor ya ona birşey olursa korkusu var,belki saçma gelebilir sonuçta iki çocuk olsa allah korusun ikisine de birşey olur,üçüne de olabilir, ama bilmiyorum işte bu konuda kafam karışık 34 yaşımdayım ve bir kaç yıl içinde karar vermem lazım,eşim istiyor tabi ki ikinciyi, bir taraftan iş kariyer durumları,4 kardeş biri olarak kesinlikle katılıyorum . Hem maddi hem manevi açıdan Anne babalar dengeyi kuramıyorlar ...hepiniz aynısınız deselerde , reelde asla öyle değil .
Ablam küçükken annemin kucağına oturur beni sevive dermiş ! Beni seviver anne ... Artık çocuk yalvarıyor ! Çok kardeşliğin pekte özenilecek bir durumu yok ! Esasen çok güzel ama o hengamede tadını alamıyorsunuz ki ? Ebevyn yorgun çocuk uhdeli ! Çocukluğu , ergenliği , yetişkinliği ... Yetişmesi kolay değil ! mevzu bahis insan yetiştirmek . Hakkıyla ! varsa mali imkanlarınız , bol bol zamanınız , o zaman ala .. Üçte olur beşte .bende tek çocuğum ve çok mutlu bir çocukluk geçirdim ,ilgiyle ve sevgiyle büyüdüm,şanslıydım ki hiç yalnız kalmadım,her zaman etrafımda kuzenlerim ,komşu çocukları ,arkadaşlarım oldu,kardeş istemeye firsatım olmadı ki özellikle tek çocuk bırakılmadım ,anneim sağlık problemi nedeniyle olmadı kardeşim,, , 4 yaşında bir kızım var ne onun tek kalması umurumda ne de etraftan senin gibi tek kalmasın kardeş yap lafları umurumda, şöyle bir korku var bende ; çocuk sevgisi o kadar büyük bir sevgi ki hiçbirşeye benzemiyor ya ona birşey olursa korkusu var,belki saçma gelebilir sonuçta iki çocuk olsa allah korusun ikisine de birşey olur,üçüne de olabilir, ama bilmiyorum işte bu konuda kafam karışık 34 yaşımdayım ve bir kaç yıl içinde karar vermem lazım,eşim istiyor tabi ki ikinciyi, bir taraftan iş kariyer durumları,
eski kadınların işleri ne kolaymış ya onlara biçilen rol belliymiş ne güzel ,evlen evinin kadını ol,çocuk doğur , bizler öylemiyiz,özgürlük istiyoruz,kariyer istiyoruz ,sosyallik istiyoruz,güzel olmak istiyoruz birde anne olmak isteyince kafalar hep karışık oluyo haliyle
Biz dört kardeşiz canım ablam vefat etmese beş de olurmuşuz :) iki senelik evli 20 yaşında bir bayanım benden küçüğü 18 ondan küçüğü 16 ve en küçüğü 6 yaşında üç erkek kardeşim var :) Rabbim başımdan eksik etmesin :) yorumlarına saygıyla değer veriyorum ama şöyle de bir durum var ben tek çocuk olsaydım evlendim Amerika'ya yerleştim annem 39 babam 42 yaşında tam da yanlarında evlatlarını görme yaşları... Sonra ben olmasaydım diğer kardeşlerimden birisi olsaydı sadece durum yine değişmeyecekti yine yalnız kalacaklardı okuldu askerlikti evlilikti derken ... Ben onların ablası olarak dertlerine çare olabilmekten sıkıntılarına ortak olabilmekten o kadar mutluyum ki :) onların bana bir abla demesi dünyaya bedel :) annemler de 6 kardeş dayılarımın teyzelerimin olması çok güzel :) onlar da tek çocuk olsaydı ben hangi tadı yaşayabilirdim ki teyzeme gidip sohbetin tadını dayımla oturup kederlere kahkaha atmanın tadını nasıl yaşayabilirdim :) iyi ki Rabbim bana kardeşlerimi vermiş :) daha bu sabah annemleri aradığımda o altı yaşındaki kardeşim abla benim yerime seyfullahı 4 kere öp dedi seyfullah benim 9 aylık oğlum bende o telefondayken 4 kere öptüm oğlumu . Kardeşim anneme bağırarak anne ablam oğlunu Öyle güzel öptü ki dedi ben o zaman arada binlerce km olsa da o kardeş sıcaklığını içime sığdıramadım :) bu kadar çok büyük mutluluğum yani Rabbim hiç bozmasın inşallah :)bende tek çocuğum ve çok mutlu bir çocukluk geçirdim ,ilgiyle ve sevgiyle büyüdüm,şanslıydım ki hiç yalnız kalmadım,her zaman etrafımda kuzenlerim ,komşu çocukları ,arkadaşlarım oldu,kardeş istemeye firsatım olmadı ki özellikle tek çocuk bırakılmadım ,anneim sağlık problemi nedeniyle olmadı kardeşim,, , 4 yaşında bir kızım var ne onun tek kalması umurumda ne de etraftan senin gibi tek kalmasın kardeş yap lafları umurumda, şöyle bir korku var bende ; çocuk sevgisi o kadar büyük bir sevgi ki hiçbirşeye benzemiyor ya ona birşey olursa korkusu var,belki saçma gelebilir sonuçta iki çocuk olsa allah korusun ikisine de birşey olur,üçüne de olabilir, ama bilmiyorum işte bu konuda kafam karışık 34 yaşımdayım ve bir kaç yıl içinde karar vermem lazım,eşim istiyor tabi ki ikinciyi, bir taraftan iş kariyer durumları,
eski kadınların işleri ne kolaymış ya onlara biçilen rol belliymiş ne güzel ,evlen evinin kadını ol,çocuk doğur , bizler öylemiyiz,özgürlük istiyoruz,kariyer istiyoruz ,sosyallik istiyoruz,güzel olmak istiyoruz birde anne olmak isteyince kafalar hep karışık oluyo haliyle
rabbim annene de babana da şifa , sana da sabır ve sağlık versin inşallah.. böyle hikayeleri dinleyince evet evet 2.diyorum.. ama işte.. hayırlısı ne diyim
inşallah
Daha önce de yazmıştım bu tarz bir konuda. 4 kardeşiz. Hepsi iyi ki varlar, canlarım onlar benim. Ama ben iki çocuk yapabilir miyim, hayır. (İlkine karar veremiyorum daha).
Ben en küçüğüm. Arada çok yaş farkımız olduğu için tek çocuk gibi büyüdüm. Belki de daha fazla ilgiyle, sevgiyle, imkanla.(şımarmadım)
Abim en büyüğümüz. Tek çocuk olsaydı ne olurdu, nasıl bir hayatı olurdu diye düşünüyorum bazen. Çocukluğunu geçtim. Manevi olarak da çok bişey anlatamıyorum çocukluklarına şahit olmadım çünkü. Memur çocuğuyuz biz, biraz maddi örenkler vereceğim. Okurken çalışmak zorunda kalmazdı mesela. Üç kuruş biriktirmek için askerliğini uzun dönem yapmazdı. Belki imkanı olsaydı akademisyen olurdu. Bunun içinde kaldığını seziyorum. Evlenirken ablamla düğünleri çakıştı. Ablam olmasaydı ailemi zor durumda bırakmamak için birlikte oturmayı tercih etmezdi. Evliliğinin ilk yılları kalabalık bir aile içinde geçmezdi. Bizi okutmak, eksik bırakmamak için kendinden kısıp bize yardım etmezdi. Ona sorarsanız bunları zevkle yapmış. Ama ben düşününce üzülüyorum onun adına. Mesele iki çocuğa eşit imkan sağlamak değil, iki çocuğa da en iyi imkanı sağlamak. Buna gücü varsa bir çiftin, manevi taraf halledilebilir düşüncesiyle ikinci çocuğa karar verilebilir. Abim tek çocukta kaldı mesela. Hiç ikinciyi istemedi.
Büyük ablamın iki kızı var. Biri 22 biri 9 yaşında. Geçenlerde ablamla büyük bir tartışma yaşamış büyük olan. Sen kardeşimle ilgilenmekten bana vakit ayırmıyorsun, oturup sohbet etmek istiyoru adanın okulu diyorsun. Alışverişe çıkmak istiyorum adanın keman dersi diyorsun. Benim anneye ihtiyacım var diye patlamış. Çocuk manevi olarak eksiklik hissediyor. İkisi de özel okulda okuyor, her türlü imkanları var. Büyük heryaz yurtdışına gönderilir dil eğitimi için. Ama işte eksik kalan bir tarafı var çocuğun. Ki ablam çalışmayan bir anne. Bir de çalışanını düşünüyorum, kendimi koyuyorum yerine. Mümkün değil her şeylerine yetişmem. Benim çocuğum da bana benim anneye ihtiyacım var derse, kaldıramam ben. Kendime gelemem bunun üstüne.
Hayat tecrübeleri farklı yönlerde ilerleyip farklı kararlar aldırıyor insanlara. Benim de bu konudaki kararlarım genelden biraz farklı. Umarım ben bu dünyadan göçüp gidene kadar çocuğum kendine düzgün bir aile kurar diye temenni etmekten başka çarem yok. Güçlü bir çocuk yetiştirebilirsem eminim bu dünyada yapayalnız kalsa bile ayakları üstünde dimdik duracaktır.
aynı şeyleri düşünüyoruz ama tek farkla ben çalışıyorum. keşke ama keşke bende sizin gibi eve tıkılı kalsam bütün gün evde sıkılsam ama kızımla olsam. çalışmayı hiç istemiyorum. sadece kızımla olmak istiyorum ama maalesef. kamudayım bıraksam böyle bir işi kesinlikle bulamam ayrıca borçta var
sizin yerinizde olsam anında ikinciyi yapar ikisinide zevkle büyütürdüm yemişim sosyalliği yaa..
insanın illaki bir kardeşi olması gerektiği fikri yüzünden suçluluk hissediyoruz.1.5 yaşında kızım var.. ben hep derdim mutlaka iki çocuğum olmalı diye... ben aslında hiç hazır değilmişim çocuğumun olmasına. kızım için canımı veririm ama çok ağır geldi.. kv aklı bi gidip gelen bir kadın. annem ise doğum yaptığında kendi evimde bakarım sana dedi ve homurdandı.. şu an kimseden destek görmüyorum. 9 sene iş hayatımdan sonra işten çıkmak zorunda kaldım çünkü annem yan çizdi bakamam kızına dedi kv ise torun döven bir kadın olduğu için emanet edemedim bu yüzden de işten çıktım. ve bunalıma girdim evde bir anda yapayalnız kaldımçocuk bakmak eve tıkılı kalmak kendimi yetersiz güçsüz hissetmek derken 1.5 sene oldu hala halimden memnun değilim. zaman zaman kızıma bağırıyorum o daha çok küçük ama neden bağırıyorumki ve ikamet ettiğimiz yerde hiç kafa dengi kimsem yok 6.katta oturuyorum asansör yok çocukla gidip gelmek çok zor oluyor doğru düzgün bir park bile yok ve eşim de asla taşınmam diyor çünkü ailesi sülalesi arkadaşları burada ... ben tek çocukla kalıp iş hayatına girmeyi ve aktif olmayı istiyorum iki çocuğum olursa artık asla çalışamam ve bu durum da beni mutsuz eder.. ikinci çocuk fikri beni heyecanlandırsa da sosyal olabilmek kendime vakit ayırabilmek için tek çocukla kalmak bencillik mi? mutsuz halde iki çocuk yetiştirmek yerine , huzurlu mutlu kalıp tek çocuğumun olması daha sağlıklı değil mi ? bilemiyorum... ne olur fikir verin
Kardeşlik kan bağıyla olmaz, yürek bağıyla olur.
5 kardeşiz. Biri ile nüfus bağım yok başka ailede. O yüzden görüşmüyoruz o istemiyor. Bi tanesi çok güzel dedikodumu yapıyor, yalandan yüzüme gülüyor. Bi tanesi Allah var çok iyiliğini gördüm ama zor günümde yanımda göremedim. Bi tanesi de son numara, evin en küçüğü. Onunlada sağlıklı bi ilişkimiz yok. Ve bu 5 kardeşin birbiriyle aman aman bi ilişkisi yok. Bunlar benim kan bağım olanlar.
Gelelim geriye kalan gönül kardeşlerime. Bi tanesi iş arkadaşımdı ne olsa koşar gelir desteğini yardımını eksik etmez. Gerisi yüzyüze görüşme fırsatı bulamadığım kk üyesi dostlarım. Ne olsa derdimi dinlediler akıl verdiler moral oldular ve öyle birr iyilik yaptılarki öz kardeşlerimden görmedim yaptıklarını.
Kardeşlerimi çok seviyorum diyenlerdeki de kan bağından ötürü değil gönüldeki sevgiden ötürüdür. Benim de bir oğlum var, ve diyorum ki tek çocuk yeter.
Kesinlikle alakalı. Abuk subuk bi şekilde büyüdük. Keşke tek çocukta bıraksalarmışta adam gibi büyütselermiş.ailenizden mi kaynaklaniyor acaba bu ?
cunku genelde bu sorunlar anne babadan kaynaklanir genelde.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?