Tam tersini düşünüyorum sizin düşündüklerinizin.
İkinci, üçüncü çocukları yapmak bana bencillik gibi geliyor.
Anne baba çocuğa kardeş olsun diye değil, kendi çocuk isteyen taraflarını tatmin etmek, ara verenler için o bebek keyfini bir kez daha yaşamak için yapıyor gibi geliyor bana.
Hem maddi hem manevi olarak ilk çocuktan kısmak demek ikinci çocuk.
Tek çocuğunuz olursa bütün ilginizi sevginizi ona verirsiniz. Maddi olarak yapabileceklerinizin en iyisini yaparsınız. İkinci çocuk girdiği zaman işin içine ilk çocuğun ilgisi bölünür, maddi olanakları bölünür.
Bu devirde bir çok çocuğun kardeşi yok. Çok büyük eksiklik hissedeceğini sanmıyorum. Zaten kardeşlik kavramı da farklı bir boyutta artık.
Biliyor musun bana da tek çocuk bencillik gibi geliyor..ben gerçekten hep 2 çocuğum olsun istemişimdir. .bir gün gözümü kapadıgim da gözüm arkada daha fazla kalmasın diye yani çocuklarım en azından birbirine destek olsun diye..biri ağladığı zaman göz yaşını silecek birinin olduğunu bilsin diye, uçurumun kenarında iken diğerinin onun elinden tutup çekip ordan alsın diye,gerçekten birinin onun için üzülüp mutlu olacağını bilsin diye, şu hayatta değerli bir varlığı daha olsun diye, diye, diye bir sürü şey işte...
benim canım yandıgi zaman bbaşkaları ah vah edip yanımdan gidince yazık kıza derken, öylesine yapabileceğim bir şey var mı derken ben o acıyı çekerken ablamin içindeki uzuntu nun yüzüne vurduğunu görmek, benim için yapabileceği her ne varsa sonuna kadar elinden gelenin fazlasını yapmaya çalıştığını görmek, gerçekten beni seven, değer veren birinin var olduğunu bilmek ne bileyim işte. ..
biz 4*4 luk muyuz tabii ki hayır. .sonuçta ayrı bireylerin, zit dusdugumuz durumlar, tartıştığımiz zamanlar oluyor tabii ki ama insan en mutlu ve mutsuz zamanlarında kendine uzanacak bir elin olduğunu bilmesi kadar da güzel bir duygu yoktur herhalde..
Burada anne babanın tutumu tavırları yani maddi ve manevi eşitliği sağlayabilmek, kıskançlık değil sevgi tohumları serpmeleri, paylaşmayı öğretmenleri gerek..gerisi biraz da karakterle alakali olsa da temel sağlam olduğunda bu ilişkinin kolay kolay sökülüp atılacagini zannedmiyorum...
simdi diyeceksin ki artık kardeşlik kavramı farklı, oyle olmayabilir? Ama bu biraz şans değil mi? Yani es, dost, akraba ne kadar hayatımızın gerçekten içindeler o zaman hiç biri ile ilişki kurmamizda gerekmez mi?ayrıca insanlar iiçin bütün sevginin, ilginin tek bir bireye toplanması da biraz riskli geldi bana..yani o zaman yıkım olursa daha kötü olmaz mı?
yorumlarını önemsiyorum. ..cunku saygı çerçevesinde olabilecek zit düşündüğüm konu ile ilgili farklı fikirleri edinmek her zaman bulunabilecek bir fırsat değil bu ortamda