- 19 Haziran 2013
- 1.246
- 1.158
Bende olsam affeder ama ne evime alır nede evine giderim. Bayramdan bayrama resmi bi şekilde konuşurum. Uzak durun bence.
Bende olsam affeder ama ne evime alır nede evine giderim. Bayramdan bayrama resmi bi şekilde konuşurum. Uzak durun bence.Nerden başlayacağımı bilemiyorum uzun süredir düşünüyordum ama sonunda cesaretimi topladım. Artık soyut olarak benle olan durum vücut bulacak. Konu uzun ve zor kafam karışık. Idrak yollarının konusu bana cesaret verdi sanırım. Bu 30 yılın birikimidir. Sizin fikrinizi merak ediyorum.
Yazı uzun okuyup yorumlarsanız sevinirim.
Beni babaannem büyütmüş 7 yaşında vefat edene kadar, ama o zamana kadar annem ve ağırlıklı olarak babaannem bakmış. Hatta annemi görünce bu kadın kim diye sormuşum. Babaannem ölüp temelli annemle yaşamaya başlayınca sorunlarda başladı. Annemle ve akrabaları ile hiç anlaşamadım bunlar bolca teyze ve dayı oluyor. Oturduğumuz evin alt katındaki daireyi annem onlara tuttu ve kiralarını ödeyip onlara baktı. Bu arada yaşları yakındır ama çalışmaz veya paralarını kendine harcayıp bizden geçinirlerdi. Hatta bu yüzden babamın kendi kardeşleriyle olan iş ortaklığı bozulup aralarıda bozuldu.
Ben bu akraba kişileri ile hiç anlaşamadım hep bizdelerdi hiç özelimiz yoktu. Hep bir sorunları vardı. Annem hiç bizle ilgilenmiyordu onlar yüzünden. Babamın zor kazandığı üç kuruşuda bizi zorda bırakma pahasına onlara yediriyordu annem. Hiç sevgi görmedim o akrabalardan (teyze veya dayı demek istemiyorum). Küçükken günlüğüme bunları yazardım bir gün annem bulup sana bunları yazmış diye dayıma söyledi. Hepsi başıma toplanıp sen nasıl dayını sevmezsin sen kimsin diye beni sıkıştırdılar. Bu bir örnek daha o kadar çok var ki. 8 yaşındayken bir teyzeme gönderdi annem 1 haftalığına kadın kendi kızına hiçbirşey yaptırmaz bana duvar sildirir, yer sildirirdi. Kızına kıyamaz beni bakkala gönderirdi, bakkal uzak kendi kızına bişey olur diye. Kızına kızsa beni döverdi sebepsiz.
10 yaşındayken bana kalem çalmışım gibi iftira attılar ve bende kaldıramayıp dedemin kalp ilaçlarını içip intihar ettim. Kurtuldum ölmedim ama annem yine bana kızgındı asla bana sahip çıkmıyordu. Olay babamdan gizlendi tabi.
Annem onlar yer içer hergün işlerini bana yaptırırdı hatta komşular yazık bu kıza nasıl yapsın daha çocuk derler annemde karışmayın diye azarlardı. Of liste o kadar uzun ki...
Lisedeyken hem okudum hem çalıştım ve kendi paramı kazandım çünkü annem babamın bana verdiği parayı vermiyordu. Ondan almadığım sürece nasıl para kazandığımı asla sormuyordu. Sorduğumda sana güvendiğimden sormadım dedi ben daha 14 yaşındaydım...
Neyse evlenmek istedim o zaman teyzeler evlenmemem için hergün kavga çıkardılar. Eşim evlenebilmek için milletvekili ile bile istemeye gelmek istedi. Babamla konuştu , babam sevmişti ama annem yine olmaz diye tutturdu. Eşimi tanımadan, eşim türk değil diye annemle birlik olup beni evden kovdular. Kovdukları gün kıyafetlerimi ayakkabılarımı eşyalarımı aralarında bölüşmüşler. Annem evden para çaldığım yalanını söylemiş herkese. Aradım neden bunu söyledin diye başta bulamamıştık sonra bulduk dedi. Midem bulanıyor yeniden bunlar aklıma gelince. Evlendik eşimle 3 ay sonra barıştılar kafalarına göre. Sanki ben evden kaçmışım gibi millete yalan söylemişler. Neden dedim cevap yok.
Asla annemi sevemedim bunun için kendimi suçlamakla geçti zamanım. Kendimde suç arıyordum nasıl bir insan annesini sevemez bende hata olmalıydı. (Aslında hala bunu duymak istiyorum birilerinin yanlış yapıyorsun iyi insan demesini umuyorum. )
Evlenince hepsinden uzağa taşındım ama babam bana yakın olmak için 20 yıllık evini bırakıp üst sokağımıza taşındı. Tek kızıyım sever beni.
Herkes bir şans hakeder dedim ama annem yine durulmadı. Kanamalı bir hamilelik geçirdim annem üst sokağımda olmasına rağmen 1 kere gelmedi. O da yetmez gibi sana bakmaya mecbur değilim dedi. Oğlum 6 aylık olana kadar arayıp sormadı. Oğlum 8 aylık doğmuştu en çok ihtiyacım olduğu zamanda yine yoktu. 10 gün yoğun bakımda kaldı oğlum ona rağmen umursamadı. Kardeşim o sırada eşime 100.000 dolarlık bir kazık attı. Ailem borç üstlerine kalır korkusuyla bana boşan diye baskı yaptılar ama dinlemedim. Eşimle başka ile taşınıp yine sıfırdan başladık. Eşim saolsun hiç yüzüme vurmadı bu durumu ama aileme çok kinlendi. Haklı olduğu için susuyorum. Ben üzülmeyim diye o da konuşmuyor bu beni daha da üzüyor keşke dışa vursa bu durumu. Neyse yine zaman geçti 2. çocuğa hamileydim 9-10 kere hastane de yattım yine annem gezmelerde gelmiyor. Doğuma 2 hafta kala millet ne der diye geldi. Sonra hemen kaçtı zaten. Giderken de eşimle kavga etti. Kızım şimdi 4 aylık 4 kere ancak aramıştır. Eşimle evlenmemi asla istemediler olmayınca sindiremedi. 11 yıllık evliyim hala boşanayım diye bekliyor. Eşimde onların yemeğini temizliğini bile yapardı, saygı gösterirdi.
Eşimle birbirimizi çok seviyoruz bana hep yardımcı olur. Sadece aynı evi değil aynı hayatıda paylaşırız. Beraber film izler eğleniriz. O yemek yapar ben temizlik. Üniversite ye gitmem için cesaretlendirdi ve şuan 3.sınıfım. O çocuklara bakar ben derse giderim. Yani eşimle mutluyum türk olmaması benim için asla sorun olmadı. Beraber avrupa da okula gittik beni destekledi. Şimdi maddi durumumuz iyi baya toparladık o olaydan sonra annem bunu da hazmedemiyor. Off acaba ben üvey evlat mıyım. Hep çocukluğum boyunca öyle olduğumu düşündüm. Bir anne bunu düşündürüyorsa sorun vardır.
Eşim aileme karşı çok sert. Hiç lafını esirgemiyor yeri gelince hatalarını yüzüne vuruyor. Onlar zaten hiç sevmedi.
Annemi hiç sevemediğim için ilk 5 yıl çocuk yapmadım. Şimdi evlatlarım sayesinde aşmaya başladım bu durumu. İçimde açtıkları bu boşluk beni derinden yaralıyor. Birbirine sarılan anne-kız görsem içim parçalanıyor. Ama asla yapamıyorum. Şimdi benden sevgi bekliyor neden bu kadar soğuksun diyor. Onu da sevemiyorum yerini de dolduramıyorum. Hayatıma bağlıyım çocuklarıma adadım kendimi. Benim için önce evlatlarım geliyor. Onun yaptığı hataları yapmamıyorum.
Şimdi görünce aşırı seviyor beni annem (maddi durumumum iyi olmasınında etkisi olabilir bilmiyorum, pişmanda olabilir). Aşırı düşkün görünüyor. Affetmeli miyim silmeli miyim bilmiyorum. Şimdiye kadar ararlarsa konuştum ama ben aramadım. Eşim sorunu çöz için rahatlasın diyor. Ya affet ya da sil diyor. Böyle var ile yok arası kendine zarar diyor. Siz ne düşünüyorsunuz?
Ben çocuklar ve hayvanların hissettiğine inanırım. Geçmişi düşünüyorum ama tek bir iyi anı gelmiyor aklıma malesef. İnanın kıyısından köşesinden tutabileceğim birşey olsa sıkı sıkı sarılırım ama yok. Okuduğunuz sadece bir kısmı bilemediğinizde o kadar çok var ki. Şu an silmedim ama aramızda bir bağ da yok benim için bitti.Bence sen eşin iyi ,baban tarafı iyi, annen tarafı kötü diye zihninde kalıba sokmuşsun. Şöyle ki her insanın iyi yanı da olur kötü yanı da. Doğru yaptığı şeyler de olur yanlış yaptığı şeyler de. Bence annenin hep kötü taraflarına odaklamışsın. Anlaşamıyorsan mesafe koy ama hepten silme taraftarı değilim. Sonrasında pişman olabilirsin. Hayatta kapıları kapatmamak lazım diye düşünüyorum. Kafanda bir şeyleri netleştirmen iyi olur ama bunu ya hep ya hiç mantığı ile yapma. Belki de annenle konuşsan kafan netleşir.
Aynen omzumdan kin yükünü atmak için affettim. Ama artık ilişkimi kestim. Evlatlarım bana yeter.Bende olsam affeder ama ne evime alır nede evine giderim. Bayramdan bayrama resmi bi şekilde konuşurum. Uzak durun bence.
Onun büyüdüğü aile de sorunlu tam manyaklar. Erkek çocuk olsun diye sürekli çocuk doğurmuş annaannem. Ancak 9.çocuk erkek olmuş 10.yine kız olunca bırakmışlar. Dayıma taparlar. Eline iğne batsa ayılıp bayılırlar öyle de manyaklar. Dayımda hiçbir işte başarılı olamamış hep kız kardeşlerinden aldığı para ile geçinmiştir. Dayım küçükken teyzelerden biri ile oynarken düşüp ayağını incitiyor annaanne kendi kızının sırtına balta atıyor ama sapı çarpıyor şans eseri. Öyle aileden normal çıkması mucize olurdu zaten. Ömrünü onlara adadı annem. Ama hala sevilmiyor malesef. Hiçbiri birbirini sevmiyor teyzeler sadece dayıyı seviyorlar.Sen affettim durulur sanırsın böyle arsiz seytan huylu kadinlar alttan alta kuyunu kazar. Silmekte geç bile kalmışsın. Sirf annen o diye böyle bi deliyi sevmek zorunda degilsin. Kendine acı ve sök at. Bu türlü iftiralar atarken susup hala onun kızı rolünü oynaman çevredeki insanların kadin hakli bu kız bi haltlar yemis kesin demesine yol açar. Susup oturuyosan dogrudur olarak algilanir. Toplumdaki statün, ruh sağlığın ve beden sagligin icin silmelisin.
Onun büyüdüğü aile de sorunlu tam manyaklar. Erkek çocuk olsun diye sürekli çocuk doğurmuş annaannem. Ancak 9.çocuk erkek olmuş 10.yine kız olunca bırakmışlar. Dayıma taparlar. Eline iğne batsa ayılıp bayılırlar öyle de manyaklar. Dayımda hiçbir işte başarılı olamamış hep kız kardeşlerinden aldığı para ile geçinmiştir. Dayım küçükken teyzelerden biri ile oynarken düşüp ayağını incitiyor annaanne kendi kızının sırtına balta atıyor ama sapı çarpıyor şans eseri. Öyle aileden normal çıkması mucize olurdu zaten. Ömrünü onlara adadı annem. Ama hala sevilmiyor malesef. Hiçbiri birbirini sevmiyor teyzeler sadece dayıyı seviyorlar.
Ben asla susmadım hep kendimi savundum. Ama boşuna bu kadar tahammül etmişim değmezmiş artık bitti.
Bir teyzem arayıp özür diledi biz haksızdık dedi. Hepsinin sorunlu evlilikleri var içlerinde normal ve mutlu yok. Evet eğer erkek olsaydım daha çok sevebilirdi. Ama erkek kardeşime karşı da bencil onla da anlaşamıyorlar hep kavga halindeler.Bu kadar erkek meraklisi kadin bir arada zor bulunur vallahi. Iclerinden ulan biz napioruz diyen yok mu hic :) annen de belki sen erkek olsaydin daha ılımlı yaklaşirdi sana ne dersin
Yaşadıklarının ağırlığını, yaralarını, izlerini sen taşıyorsun. İyi kötü ne varsa sen yaşadın.Nerden başlayacağımı bilemiyorum uzun süredir düşünüyordum ama sonunda cesaretimi topladım. Artık soyut olarak benle olan durum vücut bulacak. Konu uzun ve zor kafam karışık. Idrak yollarının konusu bana cesaret verdi sanırım. Bu 30 yılın birikimidir. Sizin fikrinizi merak ediyorum.
Yazı uzun okuyup yorumlarsanız sevinirim.
Beni babaannem büyütmüş 7 yaşında vefat edene kadar, ama o zamana kadar annem ve ağırlıklı olarak babaannem bakmış. Hatta annemi görünce bu kadın kim diye sormuşum. Babaannem ölüp temelli annemle yaşamaya başlayınca sorunlarda başladı. Annemle ve akrabaları ile hiç anlaşamadım bunlar bolca teyze ve dayı oluyor. Oturduğumuz evin alt katındaki daireyi annem onlara tuttu ve kiralarını ödeyip onlara baktı. Bu arada yaşları yakındır ama çalışmaz veya paralarını kendine harcayıp bizden geçinirlerdi. Hatta bu yüzden babamın kendi kardeşleriyle olan iş ortaklığı bozulup aralarıda bozuldu.
Ben bu akraba kişileri ile hiç anlaşamadım hep bizdelerdi hiç özelimiz yoktu. Hep bir sorunları vardı. Annem hiç bizle ilgilenmiyordu onlar yüzünden. Babamın zor kazandığı üç kuruşuda bizi zorda bırakma pahasına onlara yediriyordu annem. Hiç sevgi görmedim o akrabalardan (teyze veya dayı demek istemiyorum). Küçükken günlüğüme bunları yazardım bir gün annem bulup sana bunları yazmış diye dayıma söyledi. Hepsi başıma toplanıp sen nasıl dayını sevmezsin sen kimsin diye beni sıkıştırdılar. Bu bir örnek daha o kadar çok var ki. 8 yaşındayken bir teyzeme gönderdi annem 1 haftalığına kadın kendi kızına hiçbirşey yaptırmaz bana duvar sildirir, yer sildirirdi. Kızına kıyamaz beni bakkala gönderirdi, bakkal uzak kendi kızına bişey olur diye. Kızına kızsa beni döverdi sebepsiz.
10 yaşındayken bana kalem çalmışım gibi iftira attılar ve bende kaldıramayıp dedemin kalp ilaçlarını içip intihar ettim. Kurtuldum ölmedim ama annem yine bana kızgındı asla bana sahip çıkmıyordu. Olay babamdan gizlendi tabi.
Annem onlar yer içer hergün işlerini bana yaptırırdı hatta komşular yazık bu kıza nasıl yapsın daha çocuk derler annemde karışmayın diye azarlardı. Of liste o kadar uzun ki...
Lisedeyken hem okudum hem çalıştım ve kendi paramı kazandım çünkü annem babamın bana verdiği parayı vermiyordu. Ondan almadığım sürece nasıl para kazandığımı asla sormuyordu. Sorduğumda sana güvendiğimden sormadım dedi ben daha 14 yaşındaydım...
Neyse evlenmek istedim o zaman teyzeler evlenmemem için hergün kavga çıkardılar. Eşim evlenebilmek için milletvekili ile bile istemeye gelmek istedi. Babamla konuştu , babam sevmişti ama annem yine olmaz diye tutturdu. Eşimi tanımadan, eşim türk değil diye annemle birlik olup beni evden kovdular. Kovdukları gün kıyafetlerimi ayakkabılarımı eşyalarımı aralarında bölüşmüşler. Annem evden para çaldığım yalanını söylemiş herkese. Aradım neden bunu söyledin diye başta bulamamıştık sonra bulduk dedi. Midem bulanıyor yeniden bunlar aklıma gelince. Evlendik eşimle 3 ay sonra barıştılar kafalarına göre. Sanki ben evden kaçmışım gibi millete yalan söylemişler. Neden dedim cevap yok.
Asla annemi sevemedim bunun için kendimi suçlamakla geçti zamanım. Kendimde suç arıyordum nasıl bir insan annesini sevemez bende hata olmalıydı. (Aslında hala bunu duymak istiyorum birilerinin yanlış yapıyorsun iyi insan demesini umuyorum. )
Evlenince hepsinden uzağa taşındım ama babam bana yakın olmak için 20 yıllık evini bırakıp üst sokağımıza taşındı. Tek kızıyım sever beni.
Herkes bir şans hakeder dedim ama annem yine durulmadı. Kanamalı bir hamilelik geçirdim annem üst sokağımda olmasına rağmen 1 kere gelmedi. O da yetmez gibi sana bakmaya mecbur değilim dedi. Oğlum 6 aylık olana kadar arayıp sormadı. Oğlum 8 aylık doğmuştu en çok ihtiyacım olduğu zamanda yine yoktu. 10 gün yoğun bakımda kaldı oğlum ona rağmen umursamadı. Kardeşim o sırada eşime 100.000 dolarlık bir kazık attı. Ailem borç üstlerine kalır korkusuyla bana boşan diye baskı yaptılar ama dinlemedim. Eşimle başka ile taşınıp yine sıfırdan başladık. Eşim saolsun hiç yüzüme vurmadı bu durumu ama aileme çok kinlendi. Haklı olduğu için susuyorum. Ben üzülmeyim diye o da konuşmuyor bu beni daha da üzüyor keşke dışa vursa bu durumu. Neyse yine zaman geçti 2. çocuğa hamileydim 9-10 kere hastane de yattım yine annem gezmelerde gelmiyor. Doğuma 2 hafta kala millet ne der diye geldi. Sonra hemen kaçtı zaten. Giderken de eşimle kavga etti. Kızım şimdi 4 aylık 4 kere ancak aramıştır. Eşimle evlenmemi asla istemediler olmayınca sindiremedi. 11 yıllık evliyim hala boşanayım diye bekliyor. Eşimde onların yemeğini temizliğini bile yapardı, saygı gösterirdi.
Eşimle birbirimizi çok seviyoruz bana hep yardımcı olur. Sadece aynı evi değil aynı hayatıda paylaşırız. Beraber film izler eğleniriz. O yemek yapar ben temizlik. Üniversite ye gitmem için cesaretlendirdi ve şuan 3.sınıfım. O çocuklara bakar ben derse giderim. Yani eşimle mutluyum türk olmaması benim için asla sorun olmadı. Beraber avrupa da okula gittik beni destekledi. Şimdi maddi durumumuz iyi baya toparladık o olaydan sonra annem bunu da hazmedemiyor. Off acaba ben üvey evlat mıyım. Hep çocukluğum boyunca öyle olduğumu düşündüm. Bir anne bunu düşündürüyorsa sorun vardır.
Eşim aileme karşı çok sert. Hiç lafını esirgemiyor yeri gelince hatalarını yüzüne vuruyor. Onlar zaten hiç sevmedi.
Annemi hiç sevemediğim için ilk 5 yıl çocuk yapmadım. Şimdi evlatlarım sayesinde aşmaya başladım bu durumu. İçimde açtıkları bu boşluk beni derinden yaralıyor. Birbirine sarılan anne-kız görsem içim parçalanıyor. Ama asla yapamıyorum. Şimdi benden sevgi bekliyor neden bu kadar soğuksun diyor. Onu da sevemiyorum yerini de dolduramıyorum. Hayatıma bağlıyım çocuklarıma adadım kendimi. Benim için önce evlatlarım geliyor. Onun yaptığı hataları yapmamıyorum.
Şimdi görünce aşırı seviyor beni annem (maddi durumumum iyi olmasınında etkisi olabilir bilmiyorum, pişmanda olabilir). Aşırı düşkün görünüyor. Affetmeli miyim silmeli miyim bilmiyorum. Şimdiye kadar ararlarsa konuştum ama ben aramadım. Eşim sorunu çöz için rahatlasın diyor. Ya affet ya da sil diyor. Böyle var ile yok arası kendine zarar diyor. Siz ne düşünüyorsunuz?
Öyle olsa anlardım yüzüme vururdu kesin. Babam çok pasif birisi. İyi biridir ama dünya yansa umrunda olmaz.Acaba gerçekten üvey anneniz olabilir mi? Babanızın ikinci evliliği falan. Belli bir yaşa kadar babaanne ile kalıp annenizi tanımamanız bana öyle hissettirdi. Ama babanıza da kızdım çok ezdirmiş sizi.
Sanırım küçükken çok ayrı kaldığımızdan beni sahiplenemedi.Bir DNA testi yaptırsanız. Keşke üvey olsanız. Bir açıklaması olurdu.
Çok üzüldüm size. Evlatlarınız olunca huzura ermişsiniz çok şükür benim gibi. Gerçekten aklıma aramak gelmiyor özlemiyorum bazen bu daha acı. Bizim hayatımızda böyleymiş ama kurban rolü oynamak yerine hayata daha sıkı tutunup , çocuklarımız için iyi bir anne olmayı seçtik. Kızım ve oğlumun ihtiyaçları olduğunda yanlarında olacağım.sizi o kadar iyi anlıyorum ki...
Annemde beni hiç sevmedi. Diğer kızı için öl dese düşünmez canını verirdi beni hep iteledi kakaladı dışladı. Tek fark var aramızda ben annemi 11 yıl görmedim özlem ağır geldi aradım buldum. 16 yaşında ilk kez tanıştık diyebilirim. Kızı olmuş çok seviyordu. Allah muhabbetlerini arttırsın ama beni özlememiş hiçte pişman değildi. Ne mi oldu şimdi onu sildim. Hiç görüşmüyoruz telefon veya yüzyüze bikaç kez sokakta gördüm oralı bile olmadım. O da beni ya fark etmedi yada görmek istemedi. Neyse doğurunca anne olmadı, olamadı. Bende beni istemeyeni sildim attım.
Şimdi 4.5 aylık bir oğlum var içim eriyor ona baktıkça. Gecelerce ağladım. Neden dedim. Niye bir insan kendi canından parçayı kabullenemez. Ben oğlumu mutfaktayken özlüyorum o uyurken hasret kalmış gibi oluyorum. Nasıl evladi olmadan uyudu uyandı karnını doyurdu hayret ediyorum.
Kusura bakmayın uzattım. Demek istediğim silin atın. Bazı insanlar anne-baba dahil ne olursa olsun sizi haketmedikleri, gençlik-çocukluk yıllarınızı mahvederek erken yaşta sırtınıza bu kadar yük yüklüyenleri affetmeyin. Inanın daha mutlu olacaksınız. Sizi aradığında huzur bi kipırtı olmuyordur yüreğinizde. Yokluğunda özlemiyorsunuzdur. Silip atın zaten o sizi silmiş hatta hiç kabullenmemiş belli ki...
Bazı ebeveynler haketmiyor sevgiyi. Belki ağır oldu söylediklerim ama tecrübe ile sabit. Ben hiç olmadığım kadar mutluyum.