Arkadaşlar bu zamana kadar bir sürü konu yazdım eş ailesi ile ilgili ama ya ben tam doğru anlatamadım. O zaman net anlatıyorum bu zamana kadar yazdıklarımın hiç biri abartı değil. Eşimin annesi sürekli eltimi öven sürekli para para diye tapan çalışmıyorum diye yargılayan bir tip... Eşimin abileri de öyle ben şunu aldım şunu sattım siz tek maaşlısınız lafını her konuyu paraya kariyere ve yok temizliğin güzel değil yok diyetisyene neden gidiyorsun. Yok niye para harcıyorsun bilmem ne... Kaç kere konuştum kırıldım diye ara ara laf sokultuedum biraz dikkat edildi... Hiç bir değişim yok görüşmek istemiyorum diyorum zorluyorlar...
Bayrama gidiyorum diğer abilerine bir şey denmiyor... Biz bir saat geç kaldık diye hesap sormalar laf sokmalar yeter artık ben bunları taktım diye beni resmen takıntılı ila edildim.... İnsanım ya ben bana iyi davranılmasını istedim suç mu... Eşime söyledim kaç kere başına dır dır ettim. Zorla bir kaç kere gitti şu konuyu açmayın kırılıyoruz dedi.... Biraz tamam dendi bir hafta sonra yine aynı şey o onların huyu olabilir ama benim bir kalbim var ve kırılıyorum.... Daha ne yapabilirim diye artık psikolog lara gittim.... Mecbur muyum ben psikolog gitmeye bir dünya para vermeye...
Çözüm olarak en sonunda artık madem kimsede 1 gr değişim yok o zaman bende ayda 1 görüşürüm görüştüğüm zamanda yine saçma sapan bana laf sokarsa hiç bir şekilde ne cevap veriyorum ne oralı oluyorum biraz dinliyorum böyle hastalık sağlık onun dışında hiç dinlemiyorum. Laf soksa cevap vermiyorum bir şey anlatsa başka şeyle uğraşıyorum. Kendi hayatımla ilgili bir şey sorarsa hiç bir şey anlatmıyorum.... Beniö zaten süreki tüp bebek den dolayı her yıl iğne ilaç kullanıyorum. 4 yıldır artık tahammülüm kalmadı yeter boğuldum bunaldım. İntihar etmeyi düşündüm.... Sıkıntım bu kadar büyük olmasa abartı mıyım insanım ben ya... Son 3 yıldır yaşadığımı hissetmiyorum daha nasıl anlatayım artık eski tahammülüm kalmadı.... Ve bu süreçlerde ailem hiç bir zaman yoktu yılda 1 kere geliyor uzakta destek bekledim. Ailem le sorunum yoktu bu evlilik olmasaydı. Bu evlilikten sonra benden uzaklaştılar....Sadece telefonda bende insanım dünyada tek başıma kalıcak sam niye evlendim ben.... Bekar kalsaydım bu sorunların hiç biri yaşanmayacaktı hem elin memleketine getirip hem de durmadan laf sokmak nedir yaaa.... Bu saaten sonra eşimi de takmam ailesini kendi ailemle de beni anlamadıkları için bana yol göstermediler için kırgındım... Bu kızı evlendirdik ne hali varsa görsün der gibi hiç sıkıntımı ve sevincimi hiç mi paylaşmıyor kendi aileme kendi ailemi üzmek istemezdim ama o zaman onlarda baştan söyleseydi her konuda teksin bak haberin olsun diye benim de bir beklentim olmazdı... Uzakta ki insanın kendi evlerindeki sırça köşkünden beni anlayamamaları çok normal onlara da kaç kere kırılıyorum yol gösterin yada boşanayım bak diye yalvardım... Beklediğim insanlardan desteksiz kaldım hiç kimse mutsuzluğumu göremedi... En sonunda geçen sene sinir krizi geçirdim.... Bana yol göstermeleri için sinir krizini geçirmem lazım illa birinin beni anlaması için ben psikolojik destek alana kadar neredesiniz....
Ama bitti artık bütün beklentimi eşim de dahil herkes ten bıraktım hayatı yüzeysel yaşıyorum ne sıkıntımı ne üzüntümü paylaşıyorum kendime ait yeni bir düzen kurdum içinde sadece benim olduğum başkasının olmadığı.... Çocuk olursa iki kişilik dünya kurcam bitti....
Bayrama gidiyorum diğer abilerine bir şey denmiyor... Biz bir saat geç kaldık diye hesap sormalar laf sokmalar yeter artık ben bunları taktım diye beni resmen takıntılı ila edildim.... İnsanım ya ben bana iyi davranılmasını istedim suç mu... Eşime söyledim kaç kere başına dır dır ettim. Zorla bir kaç kere gitti şu konuyu açmayın kırılıyoruz dedi.... Biraz tamam dendi bir hafta sonra yine aynı şey o onların huyu olabilir ama benim bir kalbim var ve kırılıyorum.... Daha ne yapabilirim diye artık psikolog lara gittim.... Mecbur muyum ben psikolog gitmeye bir dünya para vermeye...
Çözüm olarak en sonunda artık madem kimsede 1 gr değişim yok o zaman bende ayda 1 görüşürüm görüştüğüm zamanda yine saçma sapan bana laf sokarsa hiç bir şekilde ne cevap veriyorum ne oralı oluyorum biraz dinliyorum böyle hastalık sağlık onun dışında hiç dinlemiyorum. Laf soksa cevap vermiyorum bir şey anlatsa başka şeyle uğraşıyorum. Kendi hayatımla ilgili bir şey sorarsa hiç bir şey anlatmıyorum.... Beniö zaten süreki tüp bebek den dolayı her yıl iğne ilaç kullanıyorum. 4 yıldır artık tahammülüm kalmadı yeter boğuldum bunaldım. İntihar etmeyi düşündüm.... Sıkıntım bu kadar büyük olmasa abartı mıyım insanım ben ya... Son 3 yıldır yaşadığımı hissetmiyorum daha nasıl anlatayım artık eski tahammülüm kalmadı.... Ve bu süreçlerde ailem hiç bir zaman yoktu yılda 1 kere geliyor uzakta destek bekledim. Ailem le sorunum yoktu bu evlilik olmasaydı. Bu evlilikten sonra benden uzaklaştılar....Sadece telefonda bende insanım dünyada tek başıma kalıcak sam niye evlendim ben.... Bekar kalsaydım bu sorunların hiç biri yaşanmayacaktı hem elin memleketine getirip hem de durmadan laf sokmak nedir yaaa.... Bu saaten sonra eşimi de takmam ailesini kendi ailemle de beni anlamadıkları için bana yol göstermediler için kırgındım... Bu kızı evlendirdik ne hali varsa görsün der gibi hiç sıkıntımı ve sevincimi hiç mi paylaşmıyor kendi aileme kendi ailemi üzmek istemezdim ama o zaman onlarda baştan söyleseydi her konuda teksin bak haberin olsun diye benim de bir beklentim olmazdı... Uzakta ki insanın kendi evlerindeki sırça köşkünden beni anlayamamaları çok normal onlara da kaç kere kırılıyorum yol gösterin yada boşanayım bak diye yalvardım... Beklediğim insanlardan desteksiz kaldım hiç kimse mutsuzluğumu göremedi... En sonunda geçen sene sinir krizi geçirdim.... Bana yol göstermeleri için sinir krizini geçirmem lazım illa birinin beni anlaması için ben psikolojik destek alana kadar neredesiniz....
Ama bitti artık bütün beklentimi eşim de dahil herkes ten bıraktım hayatı yüzeysel yaşıyorum ne sıkıntımı ne üzüntümü paylaşıyorum kendime ait yeni bir düzen kurdum içinde sadece benim olduğum başkasının olmadığı.... Çocuk olursa iki kişilik dünya kurcam bitti....