Çok canım acıyor arkadaşlar. Hemen anlatayım. 5 yıllık evliyim. Eşimin ailesi şehir dışında yaşıyor. Maddi durumları iyi ve bize yardımları da oluyor. Eşimin evli 2 de ablası var onlar da başka şehirlerde yaşıyorlar ve maddi durumları iyi. Geçen gece konuşurken eşim bana, annem ya da babam ölse, geride kalanı alıp evime getiririm sen de s...e s...e bakarsın dedi. (Ben de hem söylemine kızdığım hem de gerçekten istemediğimden) bakıma muhtaç bir durum olmadığı sürece kendi ailem de olsa aynı evde yaşamak istemediğimi söyledim. Kendisi tek erkek çocukmuş ve ailesine o bakmalıymış. Peki ablaların ne oluyor dedim. Sen işe gideceksin bütün gün ben kendi evimde misafir gibi oturup kalkacağım istediğim gibi hareket edemeyeceğim ve bu bir ömür boyu böyle olacak. Sen bana evlenirken bu düşünceni söylemedin baştan söyleseydin, bu şimdi söylenecek bir şey değil, ben seninle evlendim anne veya babanla değil dedim. O da açtı ağzını yumdu gözünü yok beni tanıyamamış da yok ben kötüymüşüm, onun gözünden düşmüşüm ne olursa olsun ailesini getirirmiş ben de istemezsem çocuklarımı alıp s... tir olup ailemin yanına gidermişim. Sonrasında ben de raydan çıktım tabii ki ve ağzıma geleni söyledim. Sürekli bana, ailesinin bize maddi olarak destek verdiğini her fırsatta hatırlatıyor ve adeta başıma kakıyor, sanki onlardan ben yardım istiyormuşum gibi. Yani bana hem yardım alıyoruz hem de sen onlara bakmayacağını söylüyorsun diyor. Sırf bu mevzudan dolayı ayrılma noktasına geldik. Sizce ben haksız mıyım? Yanlış mıyım? Üzüntüden ve sinirden doğru düşünemiyorum. Şimdiye kadar eşimi çok konuda tolere ettim ama artık yetti...bana resmen ya onlara bakarsın ya da gidersin dedi. Siz yerimde olsanız ne yaparsınız?
ne kadar haklısınız . Zaten evlenince aile olmayı beceremeyene koca da dememeli
)
