Yahu niye kızıyorsun görende sanacak hakaret ediyorum, ezik demeyeyim o zaman pasif olarak açıklayayım, ezik terimini psikolojideki bir terim olarak kullandım, bazı insanlar çocukken ezilerek büyür ve hep ezilmişlik duygusunu yüreğinde taşır, anne ne kadar edilirse çocukta bu enerji ile büyür, umarım kendimi ifade edebildimEzik gerçekten çok kaba... Sizin gibilerin yetiştirdiği çocuklardansa eziklerin yetiştirdiği nazik narin çocukları tercih ederim yine de.
Böyle anladıysanız ne yapabilirim kiBu nasıl bi üslup. Yuh size.
Psikoloji kavramlarını kullandım ama anlamadınız maalesef yorum yapamayacağım o yüzden, eziklik psikolojik bir durumdurHem de eğitimci... Gerçekten insan hayret ediyor.
Hakaret etmişsiniz açıkça. Öğretmensiniz sanırım. Herhangi bir çocuğa bu tür kelimeler kullanırsanız sizden hayatı boyunca nefret eder.Böyle anladıysanız ne yapabilirim ki
Yanlış anlaşıldım, özür dilerimHakaret etmişsiniz açıkça. Öğretmensiniz sanırım. Herhangi bir çocuğa bu tür kelimeler kullanırsanız sizden hayatı boyunca nefret eder.
Benim annem her anlamda olmasa da biraz böyle bir insan. Hep başkaları haklıdır, hep onlar memnun edilmelidir. Daha bu zamana kadar tek bir şeye itiraz ettiğini, bir kere ne kendini ne bizi savunduğunu görmedim. Ergenliğimde birlikte bir şeyler yapmak isterdim, bir yerlere gitmek, alışveriş yapmak vs. Sorumluluk alamadığından götüremezdi, çünkü dolmuşa otobüse binmesi gerek mazallah ineceği bineceği yeri sormalıEvet baktım arkadaş önerince Tülay Köke. Onları izleyeceğim. Çocuklar çok vahim değiller aslında. Büyük kızımı okul psikoloğu değerlendirmişti. İhtiyacı olmadığını söyledi ama böyle ufak tefek şeyler yaşayınca ben kafama takıyorum işte. Sosyal konuşkan bir çocuk iletişim becerisi var. Ama işte şu eşyasını isteyememe vs onun için belki tekrar görüşebilirim dediğiniz gibi. Küçüğü de kreş ile görüşeceğim bakalım akranları ile bir araya getirmem lazım bolca.
Yaşınız kaç bilmiyorum ama bizim nesil hep ana babalar tarafından bastırılarak büyütüldü. çoğumuz küçükken içine kapanık çocuklardık. Çocuklarımızın da kendilerini aşmaları için belli yaşa ve okgunluğa gelmeleri önemlidir. Ben de küçükken öyleydim, büyüdükçe kendimi savunmayı öğrendim. Çocuklarım da zaman zaman sinik davranırlar, normal karşılarım, düzeltmeye çalışırım. Endişeye mahal vermeyin yaniMerhabalar hanımlar;
Kendini bildim bileli aşırı özgüvensiz biriyim. Sırada birisi önüme geçse, birisi laf atsa bir şey diyemem. Birisi kavga etse karşılık vermem çok zor. Sosyal ortamlara çok az giriyorum. Tek gördüğüm kişiler pandemiden beri KV, görümce, kendi annem babam kardeşim. Nadir eşimin arkadaşlarının eşleriyle görüşürüm. Sosyal fobi mi diyorlar neyse ondan var heralde diye düşünüyorum. Çalışıyorum aslında ama bebek bakmak için ücretsiz izindeyim, bu beni iyice asosyal yapıyor. Benim için bir şey yapmak, biriyle konuşmak, bir eşimi dostumu aramak adeta zorlu bir görev gibi. Birine baş sağlığı vermek isterim cesaret edip arayamam mesela. Sonra da üzülür dururum.
Neyse bugün kızlarımla sahildeyiz, kovalarını başka çocuklar aldı. Gidip isteyemediler çok üzüldümBüyük 6 yaşında , anne ben utanırım dedi. Utandığı da 2 yaşında bebekler. Küçüğüm de yaklaşık 3 yaşında. O da çekindi isteyemedi. Büyüğümü bir de okulda arkadaşı zorbalamış. Kalemlerini çöpe atmış. Bir şey diyememiş bizimki... Küçükken benim de bir kere bebeğim elimden çalındo resmen. Geri alamamıştım. Hala aklımdadır. Acaba bu travmayı kızlarıma da mı geçirdim. Ben de mesela bu yaşımda biri eşyamı alsa gidip bu benim ya demeye çok çekinirim. Çocuklarımı parka götürmeye filan bile bu sebepten çok sıkılıyorum.
İçime çok dert oluyor kendim neyse de çocuklarım bari benim gibi olmasalar keşke.Ne yapayım böyle ne dersiniz? Bunu yaşayanlar var mı?
Hayatımda pek çok heves ettiğim şeyi bu huyum yüzünden yapamadım. Akrabalarımı arayıp hal hatır sormaya bile çekinen biriyim resmen.
Evet yardım almak kafamda zaten.Bu eğitmekle ilgili değil. Bence sadece yardım almanizi öneririm bir uzmandan.
Umarım her şey güzel olur kendi başınıza altından kalkacgnz bir durum değil malesf öncelikle bunu fark edin.
Ben de çok zorlamak istemiyorum aynen daha da içine kapanır diye. Daha seçkin yerlere götürüyorum genelde mesela kütüphanede etkinlikler oluyor onlara katılıyoruz, daha sakin çocuklsrın olabileceği ya da başlarında bir büyüğün olabileceği etkinlik tarzı yerlere götürüyorum. Çok yırtık çocuklsrın olduğu parkları seçmiyorum çünkü hemen eziliyorlar. Vurma gibi bir olayları yok karşıdski vursa bile. Daha seçkin mahallelerde daha eğitimli insanların çocuklarının olduğu parklara götürüyorum mesela. Bilmiyorum yanlış mı yapıyorum doğru mu...Üzülüyorum tabiki ,okadar hassas ki biri bişey diyecek olsa boncuk boncuk doluyor gözleri ..ama alıştım fıtratına ,daha sakin bı çevre edindim mümkün mertebe özgür bıraktım
Evet psikolojik yardım almayı zaten düşüyorum ama henüz hazır değilim. Ama mutlaka yapacağım.Sizden bunun örneğini görmediği için istediğiniz kadar söyleyin psikolojik yardım alın bunu. İçin çünkü gerçekten buyuk sıkıntı
Evet öyle ama çocuklukta da aynıydım, insan birden değişmiyor. Ama değişeceğim elbet çok yol kat ettim aslında. Tedavi de alacağım inşallah. Onu da yapacağım yani.Bu kadar korkak olmayın kimse sizi yemez ısırmaz hakkınızı savununca. Bunun için tedaviler var, ama işin %90ı cesaret, kendinizi düşünmüyorsanız çocuklarınızı düşünün onların bu kadar özgüvensiz olmalarına izin vermeyin
Güzel fikir teşekkür ederim fikir verdiğiniz içinPedagog kizimin yanında, evde eşimle tartışma örnekleri yapmamizi önermişti bir de. Gerçekmiş gibi yani
Hakkını savunmayı, tartışma olabileceğini, yöntemini vs görmüş oluyor
Çok teşekkür ederim yorumunuzu okurken gözlerim doldu. Böyle cesaretlendirilmeye ihtiyacım var biraz da. Bu konuyu bunu aşmış ya da böyle dertlerden müzdarip olanlar varsa fikir almak için açtım.Konu sahibi siz bir zincirkıransınız. Yaşadığınız ve mücadele ettiğiniz şeyleri evlatlarınıza yaşatmak istememek, bunun için bir fikir almak istemek bile bir adım. Sosyolojik olarak bakarsak, bilhassa önceki nesilde, toplumumuzda ideal kadın “ağzı var dili yok” olan, kimseyle münakaşaya girmeyen, sessiz sakin bir tip olarak konumlanmış. İstisnalar ve bunu aşanlar elbet var ama anneniz de ilk gruba dahil. Lütfen ona da kızmayın, kendisinden bekleneni ve o enerjiyi sizlere geçirmiş. Temelde kompleksle büyümüş, aynı evde ablanızla farklı tepkiler vermişsiniz. Bu noktada mizacınız devreye girmiş.
Lütfen siz önce kendinizi düşünün. Çocuklarımız kıymetli ama önce kendimizi düşünmeli, ışığımızı öyle saçmalıyız. Mış gibi yaptığınızda emin olun bunun gerçekliği evlatlarınıza da geçecektir. Bu yüzden onlara şunu yaptırın, bunu öğretin diyemiyorum. Önce beslenmesi gereken ruh sizinki, önce siz kendinize güveneceksiniz ki; kızlarınız da özgüvenli bir annenin enerjisiyle aynı doğrultuda sağlıklı yetişmiş bireyler olacaklar. Önemli olan sadece bunu bilmek.
Bu arada eşinize söylemekten çekinecek bir durum göremiyorum. Bu farkındalık bile bir özgüven göstergesi. Lütfen peşinden gidin.
Bu döngüyü kıracağınıza inanıyorum. Siz zamanında size uzanmayan elin ta kendisi olacaksınız. Sevgiyle.
Siz zamanında size uzanmayan elin ta kendisi olacaksınız.
Çevrede o kadar boş egoya sahip ünsan varki. Gördükçe bunlar neyine güveniyorda bu kadar kendilerini bir halt sanıp başkalarını hor görebiliyor diyorum kendi kendime. Yani o kadar egolu olacak hiçbir özellikleri yok. Çok gğzel çok zeki çok hoş sohbet vs yok hatta çoğu o kadar boş konuşıyor ki ve bu boş sıkıcı konuşmalarına güvenip kendilerini sosyal egolu görüyorlar. Demem o ki ywterliliklerinizin farkına varın o egolu özgüvenli olanların hiçbir artı özelliği yok. Hatta çoğu boş insanlar. Sadece boş boş kendilerini bir halt sanmışlar üstün özellikleri Olmadıkları halde. Ben sizin gibi insanlara toplumda efendi kendi halinde derim özgüvensiz demem hatta öyle insanları severim. Ama geliştirebiliyorsanız geliştirin kendinizi her anlamda ki boş tenekeler küçümsemesin siziMerhabalar hanımlar;
Kendini bildim bileli aşırı özgüvensiz biriyim. Sırada birisi önüme geçse, birisi laf atsa bir şey diyemem. Birisi kavga etse karşılık vermem çok zor. Sosyal ortamlara çok az giriyorum. Tek gördüğüm kişiler pandemiden beri KV, görümce, kendi annem babam kardeşim. Nadir eşimin arkadaşlarının eşleriyle görüşürüm. Sosyal fobi mi diyorlar neyse ondan var heralde diye düşünüyorum. Çalışıyorum aslında ama bebek bakmak için ücretsiz izindeyim, bu beni iyice asosyal yapıyor. Benim için bir şey yapmak, biriyle konuşmak, bir eşimi dostumu aramak adeta zorlu bir görev gibi. Birine baş sağlığı vermek isterim cesaret edip arayamam mesela. Sonra da üzülür dururum.
Neyse bugün kızlarımla sahildeyiz, kovalarını başka çocuklar aldı. Gidip isteyemediler çok üzüldümBüyük 6 yaşında , anne ben utanırım dedi. Utandığı da 2 yaşında bebekler. Küçüğüm de yaklaşık 3 yaşında. O da çekindi isteyemedi. Büyüğümü bir de okulda arkadaşı zorbalamış. Kalemlerini çöpe atmış. Bir şey diyememiş bizimki... Küçükken benim de bir kere bebeğim elimden çalındo resmen. Geri alamamıştım. Hala aklımdadır. Acaba bu travmayı kızlarıma da mı geçirdim. Ben de mesela bu yaşımda biri eşyamı alsa gidip bu benim ya demeye çok çekinirim. Çocuklarımı parka götürmeye filan bile bu sebepten çok sıkılıyorum.
İçime çok dert oluyor kendim neyse de çocuklarım bari benim gibi olmasalar keşke.Ne yapayım böyle ne dersiniz? Bunu yaşayanlar var mı?
Hayatımda pek çok heves ettiğim şeyi bu huyum yüzünden yapamadım. Akrabalarımı arayıp hal hatır sormaya bile çekinen biriyim resmen.
Kesinlikle haklısınız güçlü annesi olan biri hayatta daha başarılı ve mutlu olur. Ben anneniz kadar o derece değilim sanırım, olmayacağım da inşallah çocuklarım için. Mesela ben araba sürmeyi kızım kreşe başlayınca öğrendim. Uzun yıllardır ehliyetim vardı ama sürme cesaretim yoktu. Çünkü gerçekten düşünüyorum da hiç cesaretlendirilmedim. Malımız kıymetliydi zaten mazallah... Bir de benim çekingenliğim derken... Sonra eşim bana arabayı verdi dedi ki bu çocuğu sen götür getir öğren. İş başa düştü öğrendim. İlk bir kaç hafta resmen güvenlik şeridinde yavaş yavaş giderek sürdüm sonra açıldım. Çocuğum söz konusu olmasa sanırım yapamazdım zaten.Benim annem her anlamda olmasa da biraz böyle bir insan. Hep başkaları haklıdır, hep onlar memnun edilmelidir. Daha bu zamana kadar tek bir şeye itiraz ettiğini, bir kere ne kendini ne bizi savunduğunu görmedim. Ergenliğimde birlikte bir şeyler yapmak isterdim, bir yerlere gitmek, alışveriş yapmak vs. Sorumluluk alamadığından götüremezdi, çünkü dolmuşa otobüse binmesi gerek mazallah ineceği bineceği yeri sormalı
, başka anne kızlara özenirdim hep, bizim hiç öyle anımız yok.
Büyüdükçe içim hem acımayla, hem öfkeyle doldu. Şimdi o bana sitem ediyor, birlikte gidelim vs diye. Ama asla değişmedi artık ben koca kadınım ben götürebilirim çünkü. Benden bekliyor, sanki o çocuk biz anne oluyoruz bir yerden sonra.
Ben annem gibi olmadım, canavar gibiyim ama sonuçta o yetiştirdi, etkileri var üzerimde. Büyüdükçe de daha çok kızdım anneme, kendime engel olamıyorum bu konuda. 38 yaşıma geldim nerdeyse, hiç şöyle arkamı toplar diyeceğim bir durumda olmadı ve bunun acısını çok çektim. ( kendisini psikologa falan da ben götürdüm ayrıca)
Lütfen çocuklarınız için destek alın. Nasıl yaparsınız bilmiyorum ama bu sorunu halledin. Yazarken bile içim anneme öfleyle dolup taşıyor, siz çocuklarınıza bunu yaşatmayın. Onlar sizin gibi olacak diye bir şart yok, ben olmadım ama insan güçlü bir annesi olsun, ona sırtını yaslayabilsin istiyor. Çocuklarınız daha çok küçük ve durumun farkındasınız, çözebilirsiniz.
Ben de benzer durumları yaşıyorum aslında sizinle, annem sosyal biri ama mesela biri önüne geçse sırada ses çıkarmaz. Demek ki çıkarmak gerekiyor. Özellikle çocuğumuzun yanında bu tarz konularda örnek olmalıyız. Düşünüyorum da şimdi küçükken mesela tatile giderdik akrabalardan gizlerdik, pikniğe giderdik aman duymasınlar alınmasınlar vs... Sürekli hep bir bsşkalarına göre hareket etme, başkalsrını düşünme... Demek ki zamanla içimize işlemiş bazı şeyler de.Benim annem öğretmendi. Aşırı sosyaldir, 70lerinde ve her gün insanlarla birlikte, sosyal etkinliklerde.
Küçükken genelde bizim hakkimizi savunmadigini, hep başkalarının çocuklarını üstte tuttuğunu, salıncakta olsak başka çocuk gelince hemen bzii indirdiğini, tartışma olunca bizi yanına alıp karşı tarafa izin verdiğini falan hatirliyorum..
Ben de farkında olmadan çocuğuma böyle yapmak üzereydim ki, kavgacı olan eşim beni uyardı.
O günden sonra bu konuya özellikle dikkat ediyorum. Başka çocukları üstte tutmadan, normal haklar neyse onu yapıyorum özellikle parkta. Mesela bi çocuk gelince hemen benimkini indirirdim artık kızıma soruyorum, veya makul dakika sallıyorum. Ona örnek olmak için etrafındakilerle konuşup bol bol kendimi ifade etmeye çalışıyorum.
Evde drama yapıyoruz, mesela bı arkadaşın senin kalemini aldı, mesela birisi senin tokani bozdu vs.
2bucuk yaşından beri oyun grubu ve okula gidiyor
Kızım çok sosyal, ama hakkını savunamiyo, karşısındakini kırar diye cekiniyo. Benden dolayı öyle oldu
Annemden dolayı ben hep karşımdaki haklı sanırım, hep karşındakini anlamaya çalışıp onun da bı mantığı var derim, bişey olmaz ben kaldırırım çekerim bu çileyi derim .. kırmak istemem tartışmadan aşırı derecede kaçarım. Halbuki ben de oldukca sosyal biriyim fazla çevrem vardır..
Zor bu işler ogrenilmislikleri bozmak zor ama çocuklarımız çok önemli.
Bu sene savunma sporlarından birine yazdiracagim inşallah bu da çok etkili olur hatta ben de gitmeyi düşünüyorum
Kişisel gelişim kitapları da etkili oluyo, farkına varmayi sağlıyor
Kolaylıklar dilerim
Bahsettiğiniz videonun linkini atar mısınız lütfenArkadaşlar söylemiş Fatih civelekoglunu. onun bazı videolarını bir kaç kere dinledim mesela. Duygusal izolasyon diye bi tabiri var. Oda bana tam uyuyor. O videodan sonra aydınlanma yaşadım. Çocuklarıma da bundan sonra öyle davranıyorum.
Ayrica Beyhan budak ve tuba dadasoglu videoları da bana iyi gelmişti.