Peki psikiyatriste mi gittiniz yoksa psikolog mu? Terapist nasıl seçtiniz acaba onu sorabilir miyim? Direkt özgüven problemi ile mi başvurdunuz? Bir de travmalarınız çocukluğunuzla mı ilgili acaba özel değilse biraz bahseder misiniz? Maruz kaldıkçs ben düzeliyorum aynen dediğiniz gibi. Yüzleşme iyileştiriyor. Fakat ben bebek filan derken çok fazla eve ve içime kapandım.
Ben de diyemiyorum aynen böyle bir şey cidden çekinirim çok. Neyse ki eşim o konularda hiç esirgemez. Demek ki anne neyse öocuk da öyle olacak diye bir kaide yok aslında.
Ama ben genel olarak inatcı biriyim. Genelde cocuklar annelerinden gördügünü uygular. Yanlıs anlamayın ama eğer cocugunuzun yanında misaifirniz sigara iciyorsa siz misafire cocugunuzdan daha fazla değer veriyorsunuz demektir.
Misafire değer vermek değil aslında bu basit bir bakış açısı olur yalnızca onu söyleyecek güç yok bende. Kolay bir şey gibi geliyor normal bir insana belki birine bir şey söylemek, kendini ifade etmek vs bunlar aşırı stres yapıyor özgüvensiz birinde. Beynim duruyor gibi oluyor ama içten içe için gidiyor üzülüyorsun vs.
Sizin bu hayattaki hakkını gözeteceğiniz kendinizden sonra ilk kisi cocuklarınızdır.
Çok güvendiğim nir arkadaşımın tavsiyesiyle başvurdum, psikolog kendisi. Tabi o süreçte doktor sitesinden falan da yorumlarına baktım. Klinik psikoloji üstüne de ingilterede master yapmış, donanımlı biri güveniyorum kendisine açıkçası.
Haklısınız çocukların gözünde yalnızca o an var.
Çocuklarla birlikte gidip istemeliydinizMerhabalar hanımlar;
Kendini bildim bileli aşırı özgüvensiz biriyim. Sırada birisi önüme geçse, birisi laf atsa bir şey diyemem. Birisi kavga etse karşılık vermem çok zor. Sosyal ortamlara çok az giriyorum. Tek gördüğüm kişiler pandemiden beri KV, görümce, kendi annem babam kardeşim. Nadir eşimin arkadaşlarının eşleriyle görüşürüm. Sosyal fobi mi diyorlar neyse ondan var heralde diye düşünüyorum. Çalışıyorum aslında ama bebek bakmak için ücretsiz izindeyim, bu beni iyice asosyal yapıyor. Benim için bir şey yapmak, biriyle konuşmak, bir eşimi dostumu aramak adeta zorlu bir görev gibi. Birine baş sağlığı vermek isterim cesaret edip arayamam mesela. Sonra da üzülür dururum.
Neyse bugün kızlarımla sahildeyiz, kovalarını başka çocuklar aldı. Gidip isteyemediler çok üzüldümBüyük 6 yaşında , anne ben utanırım dedi. Utandığı da 2 yaşında bebekler. Küçüğüm de yaklaşık 3 yaşında. O da çekindi isteyemedi. Büyüğümü bir de okulda arkadaşı zorbalamış. Kalemlerini çöpe atmış. Bir şey diyememiş bizimki... Küçükken benim de bir kere bebeğim elimden çalındo resmen. Geri alamamıştım. Hala aklımdadır. Acaba bu travmayı kızlarıma da mı geçirdim. Ben de mesela bu yaşımda biri eşyamı alsa gidip bu benim ya demeye çok çekinirim. Çocuklarımı parka götürmeye filan bile bu sebepten çok sıkılıyorum.
İçime çok dert oluyor kendim neyse de çocuklarım bari benim gibi olmasalar keşke.
Hayatımda pek çok heves ettiğim şeyi bu huyum yüzünden yapamadım. Akrabalarımı arayıp hal hatır sormaya bile çekinen biriyim resmen.
Acaba ismini özelden atsanız olur mu hocanın? Ya da sorun yoksa buradan da yazabilirsiniz vermek isterseniz tabi. Ben de biraz okuduğum şeylerden yola çıkarak çocukluğumla ilgili olabileceğini düşündüm tabi ama o tarz şeyler için profesyonel destek lazım.Çok güvendiğim nir arkadaşımın tavsiyesiyle başvurdum, psikolog kendisi. Tabi o süreçte doktor sitesinden falan da yorumlarına baktım. Klinik psikoloji üstüne de ingilterede master yapmış, donanımlı biri güveniyorum kendisine açıkçası.
Hayır farklı sorunlarım vardı en başta köksüzlük, bağ kuramama gibi… bunlara sonradan sıra gelir gibi oldu; uzun bir süreç işte. Bebeklik ve çocukluk hepsi var; ihmal edilmişim de ötle böyle değil yoksa böyle çok dramatik bir öyküm yok. Maruz bırakma sonraki aşama ama; önce o travmaları bir teknikle nötrlemeye çalışıyor sonrası davranış değişikliği daha rahat oluyor. Her yönüyle zahmetli bir süreç ama değer; kendimi baştan yapıyorum hocam haksızlık değil mi diyorıö bazen… sonuçta arkadaş edinmek, ilişki yürütmek.. gibi diğer insanların rahatlıkla yaptıpı şeyleri öğreniyorum. Evet sizi yeniden yapıyoruz diyebiliriz buna ama farkında ve şanslısınız, der o da bana. Öyle işte
Sizden ne görüyorsa elbetteki onu yapiyor çocuklarınız psikolojik yardım almalısınız ve çocuklarınıza hakkını savunmanın kötü birset olmadığını öğretmeniz gerekMerhabalar hanımlar;
Kendini bildim bileli aşırı özgüvensiz biriyim. Sırada birisi önüme geçse, birisi laf atsa bir şey diyemem. Birisi kavga etse karşılık vermem çok zor. Sosyal ortamlara çok az giriyorum. Tek gördüğüm kişiler pandemiden beri KV, görümce, kendi annem babam kardeşim. Nadir eşimin arkadaşlarının eşleriyle görüşürüm. Sosyal fobi mi diyorlar neyse ondan var heralde diye düşünüyorum. Çalışıyorum aslında ama bebek bakmak için ücretsiz izindeyim, bu beni iyice asosyal yapıyor. Benim için bir şey yapmak, biriyle konuşmak, bir eşimi dostumu aramak adeta zorlu bir görev gibi. Birine baş sağlığı vermek isterim cesaret edip arayamam mesela. Sonra da üzülür dururum.
Neyse bugün kızlarımla sahildeyiz, kovalarını başka çocuklar aldı. Gidip isteyemediler çok üzüldüm
İçime çok dert oluyor kendim neyse de çocuklarım bari benim gibi olmasalar keşke.
Hayatımda pek çok heves ettiğim şeyi bu huyum yüzünden yapamadım. Akrabalarımı arayıp hal hatır sormaya bile çekinen biriyim resmen.
Evet öyle yapmalıymışım onu öğrendim.
Sürekli açıklıyorum aslında, anlatıyorum vs ama çekiniyorlar. Gidip isteyerek örnek olmam gerekiyormuş.
Bu utangaçlığı yenmek lazım çocuklardaki. Tiyatro, dövüş sanatları kursları önerdi yukarıda arkadaşlar okudunuz mu bilmiyorum ama siz de deneyin isterseniz oğlunuz için.
Şu savunma sporu mantıklı geldi bana özgüven kazanır
Bu eğitmekle ilgili değil. Bence sadece yardım almanizi öneririm bir uzmandan.
Üzülüyorum tabiki ,okadar hassas ki biri bişey diyecek olsa boncuk boncuk doluyor gözleri ..ama alıştım fıtratına ,daha sakin bı çevre edindim mümkün mertebe özgür bıraktım
Sizden bunun örneğini görmediği için istediğiniz kadar söyleyin psikolojik yardım alın bunu. İçin çünkü gerçekten buyuk sıkıntı
