Hanımlar bana da bır yardım :)) 1,5 senedir evliyim.Eşimle güzel bir evliliğimiz var..1 seneye kendi evimize geçeceğiz bahcelı bır ev yaptırıyoruz kısmet olursa.Çocukları severim ama öyle millet gibi birinin kucağında çocuk görünce agucuk gugucuk yapacak kadar öyle bazıları cıldırır ya hıc öyle bir sevgim yok..Ama bir çocuğun başına birşey gelsin inanılmaz üzülürüm,sokakta bir çocuga birşey olsun yardım ederim ama kadınlar hani çocuk için çıldırır ya hiç öyle değilim.Ben niye normal kadınlar gibi çocuk düşünemiyorum.Maddi imkanlarımız iyi,evliliğim güzel gidiyor eşim iyi biri, öğretmen,çocuklarla arası cok ıyı çocuklara karşı aşırı sabırlı..Ben çok merhametliyim kedilerim köpeklerim var onlara çok iyi bakarım özel mamalar alırım en ıyı veterinere götürürüm,bir hastalansalar ilacını saatı saatıne verırım maddı ımkanlarımı onlar ıcın sonuna kadar kullanırım sorumluluk sahıbıyımdır hanı onlara ıyı bakıyorsam herhalde çocuguma da güzel bakarım diye düşünüyorum ama bazen diyorumki arkadaslarım hep ''ay cocuktan sonra bır dus alacak vaktım bile yok,hıcbırseye zamanım kalmıyor,1 saatlık uykuyla duruyorum gece hıc uyutmadı,çocuktan sonra kendime bakacak vaktım kalmadı'' vs gıbı cok fazla serzenişler de duyduktan sonra hem korktum hem de eğer çocuk böyle bişeyse bütün vaktinizi alan,enerjinizi emen neden o zaman çocuk yapıyorsunuzi1-2-3-4 demeden...Yani illaki güzel bir yanı vardır nedir o kısmı onu merak ediyorum..Eşim kararı bana bıraktı..33 yaşındayım bu arada..Yaşım da geçiyor herhalde..Ama bir yandan o cocuk sahıbı olmalıyım hissi de bana gelmiyor..Sizler neden cocuk sahıbı oldunuz nasıl karar verdiniz cevreden gelen toplum baskısı dısında...Hikayelerinizi merak ediyorum benimle paylaşır mısınız..
Hiç çocuk sevmeyen bir insandım
38 yasında bari bir çocuğum olsun diyerek anne oldum :)
Acayip keyfime düşkün , o yasa kadar kendim için yaşayan
Bir restauranta gitsem çoluk çocuktan uzak yer seçen biriydim
Çocuklu ailelerle pek görüşmezdim . Haftasonu 10 da kalkardim
Hala uykum var derdim salonda pineklerdim
Kahvaltıdan snr 3-4 gibi birdaha uyurdum bir iki saat
Gürültüden nefret ederdim
Evde eşim ve BENDEN başka bir kişi daha olsa sıkılırdım
Çocuk baskısı kuranlara deli bunlar derdim
Çocuk doğurmasalar öledeklermiş resmen derdim
Dedim ya 38 yasında anne oldum
Bebeğimi 15 ay kucakta evde gezdirdim ayakta yani
Sürekli ağlayan bir bebeğim oldu
Senelerce tüm zamanlar bana aitti
Bebeğim 2 yasına girecek hala ağlak bir bebek
Hala gece uykularım yok
Bende ne bel kaldı ne bacak ne sırt ne kol
Ama söyleyeceğim tek şey şu
Anne olmak dünyanın en güzel şeyi imiş
Yani bu sevginin tarifi yok
Eski hayatımdan eser yok
10 saat uyuyup hala uykum var diyen ben
3-4 saat kesintisiz uyusam dünyalar benim oluyor
Çok zor anne olmak , bebek de kucakcı ağlayan bir bebek ise daha zor ama
Onun sevgisinin üzerine bir sevgi tanımam
Ve hayattaki tek pişmanlığım suanda daha önce anne olmaya karar vermemek oldu
Bence daha fazla gecikmesin
Yas ilerledikçe annne için bakım olayı daha zor oluyor ve cocuk ile yas farkın açılıyor