Çocuğum olsun diye yanıp tutuşmadım hiç, ama istedim. Bebekleri severim, beni mutlu ediyorlar. Çok fazla yavru hayvan baktım, onlar da beni aynı bebekler gibi mutlu ediyorlar. Ben çocuğum olmayacağını evlenmeden kabullendigim için herhangi bir istek duymadım. Olsa mutlu olurdum diye düşünüp geçerdim. Bir anda hamile kaldığımda ilk zamanlar bir "ne yaptım ben" hissi geldi. Doğana kadar bu kadar çok seveceğimi bilmiyordum. Hatta gördüğüm an dünyam değişti diyenleri abartı buluyordum. En fazla ne olabilirdi ki... Sonra gördüm, baya bir şeyler oldu
Çok seviyorum, beni çok mutlu ediyor. Kokusu üzüntüye, derde tasaya birebir mesela. Hayatım değişti elbet ama alt üst olmadı. Zaten hayvanlardan alışıktım sürekli sorumluluk altında olmaya. Bana ilk güldüğü anı ölene kadar unutamam diyebilirim. Öyle değişik bir mutluluk. Güzel şeymiş anne olmak. Olana kadar bilmiyordum. Bebeğim çok şükür sakin bir bebek, o yüzden de pek dağılmadım, zor bir bebek olsa elbet farklı olabilirdi deneyimim.
Yana yana çocuk isteyen, defalarca tedavi gören bir yakınım çocuktan sonra inanılmaz pişman oldu mesela. Yani bunun bir ölçütü var mıdır bilmiyorum açıkçası. Umarım her şey en mutlu olacağınız şekilde olur. Bu arada, çocuk düşünmemek de anormal bir şey değil. Hatta dümdüz giden hayata bebek gibi bir aksiyon unsuru katmak istemek daha ziyade delilik bana kalırsa :) Sevgiler