Herkese merhaba. Aslında buraya yazmamın amacı anlatacak kimsem olmadığı için içimi dökmek. Öncelikle ben iyi bir bölümden mezun olmuş ancak 4 senedir kpss peşinde harcanmış biriyim. Yüksek puanlar almama rağmen bölüme verilen kontenjandan dolayı atanamadım. Bu süreçlerin başında üniversiteden yeni mezun olup küçük bir şehre ve aile evine döndükten sonra psikolojik olarak hiç iyi günler geçirmedim sınav süreci de buna etken gecemi gündüz yapıp sürekli ders çalıştım. Ailemin sürekli ders çalış baskıları ve başka şehire gidip özel sektörde çalışamam asla müsaade etmeyecekleri için bulunduğum şehirde de iş imkanı olmadığı için bu günlere kadar geldim. Bu sırada karşıma şimdi ki erkek arkadaşım çıktı 2.5 senelik bir ilişkim var. Ama ben tüm bunlar içinde onu bir kurtarıcı olarak mı gördüm de sevdim bilmiyorum. Sevgili olduktan 2 ay sonra askere gitti 6 ay yoktu o süreçte ben hayaliyle yaşadım. Geri geldiğinde ise işler hiç benim hayallerim gibi olmadı aslında kafamda kurmuş olduğum insanla çok farklı olduğunu düşündüm ama yine de seviyorum diye ayrılamadım. Ailelerimiz tanıştı ve burdan sonra da ipler daha da kopmaya başladı. Bizim aile ile onların ailesi arasında dağlar kadar uçurum var kültürel anlamda. Onlar bize göre çok fazla muhafazar ailedeki tek açık insan ben olacağım. Tabi bunlar sorun değil yeter ki iyi insan olsunlar ama bu da olmadı. Her kimle tanışsam bana çok kötü davrandı eltimle tanıştığımız ilk gün bana ben de çok yoruluyordum küçük gelin gelse de ben de biraz dinlensem o yapsa işleri diyordum dedi. Oysa henüz ilişkimizin adı bile tam konulmamıştı. Babası sürekli benim işime karışıyordu kısa süreli bir işe girmiştim orda gelecek yok vs deyip sevgilime bir şeyler diyordu oysa oğlunun işi bile yokken. Büyük annesi vefat etti cenazeye gittim halaları bunu niye getirdin deden kızmaz mı diye soruyorlardı. Abisi biz benim iş görüşmem için şehir dışına çıktığımızda b*k mu vardı orda diye telefonla erkek arkadaşımı arayıp bağırıyordu. Daha bir sürü şey var da konu uzamasın diye yazmıyorum. Benim ailem kültürlü hepsi devlet memuru onlarsa çok kaba saba insanlar. Ben bunların hepsini artık dayanamadığım için erkek arkadaşımın annesine anlattım o da hak verdi fakat bunların basit küçük şeyler olduğunu söyledi. Acaba ben mi abartıyorum diye düşünmeye sevk etti beni. Erkek arkadaşım hep bunların arasında kaldı sürekli bunlar yüzünden tartışma yaşadık küssem de kırılsam da yine barıştım. Çünkü bir çıkmazın içindeydim. Şimdi birkaç hafta sonra nişanımız olacak ama ben hayatımı asla yaşamak istemediğim bir şekilde buna sürüklenmiş buluyorum. Erkek arkadaşım özünde iyi biri olsa da o da sonuçta o aileden bazen onlara benzer tavırlarını yakalıyorum tahammül edemiyorum. Maddi durumlardan ötürü beraber çok az şey yapabiliyoruz acaba gerçekten seviyor muyum diye düşünüyorum. Gitsem gidemiyorum kalsam kalamıyorum. Bu şehirde yaşamak istemiyorum erkek arkadaşımın da işi burada o da başka yere gitmek istemiyor. Hem bu aile konusundan hem de hayallerimin hepsinin içimde ukte kalmışlığıyla sürekli düşünüyorum nişana çok az kaldı elbisem ayakkabım her şey hazır ama benim içimde hiç heves yok. Ben ne yapacağım işi bu noktaya getirdikten sonra babamın bana çok kızmasına rağmen bu işi tamamen bitirmeli miyim 
içim karmakarışık
içim karmakarışık Son düzenleme:
Hakkınızda hayırlısı neyse o olsun kalbinizi dinleyin
