Kuzum benım evladım var hemde kız 17 mde anne oldum. Ebe bana degermı bu acıya dıyınce ben o nasıl laf degmezmı hıç dedım deger tabıkıde adeta kızımla yenıden dogmuş gıbı oldum suan ıkı bucuk aydır ayrıyız ve hala aglıyorum goz yaslarım dınmedı . evlat gıbısı yok anneden ve esten daha guzel ozel onemlı . ask dolu en buyuk merhametını gosterdıgın sey pışman olursun bak ajda pekkan bıle hıcbır sey ıstemem ama tek bı evladım olsaydı o bana yeterdı demıs su yasındaÖyle olsa tedavi yoluna gitmek isteyecek ki yalan söylemiş olcam vicdanım el vermez. Ayrıca 6 yeğenim var valla yetiyorlar bana :)
2 buçuk yıllık evliyim eşimle aramda 10 yaş var ben 27 o 37. Birbirimizi seviyoruz fakat ben çocuk sahibi olmak istemiyorum. O sorumluluğu almak zor geliyor. İçimde anne olma hevesi de yok.Çocuk açısından düşününce de kötü, ilgisiz anne olmak çocuğun geleceği için kötü bir durum. Çocuk sahibi olmak istemememde bir çok neden var. Çocuk olduğunda tüm hayatımı ona adamış olucam. Tek başıma yapabileceğim hiç bir şey kalmayacak. Rahatıma düşkün bir insanım. Üşengeç bile diyebilirsiniz öyle ki yemek dahi çoğu zaman yapmıyorum. Çalışan bir kadınım. Başka bir sebepte çocuk olduğunda eşimin bna ilgisi azalacak çocuk öne geçecek doğal olarak. Evliliğimiz sıradan bir hale gelecek. Bunlar bir kaç sebep ama en yoğun düşündüğüm çocuğa bakabileceğimi düşünmüyorum. Büyüdükçe dertleri de büyüyecek. Ben kolay bir hayat yaşamadım dert sıkıntı çektim artık rahat yaşamak istiyorum. Eşim çocuk istiyor. Onun da baba olma hakkını elinden almak istemiyorum. Ailesinin torun sahibi olma hakkını ellerinden almak istemiyorum. Bu sebepten boşanmayı bile aklımdan geçiriyorum ama onsuz yapabilir miyim bilmiyorum. Konuyu dağınık anlattım biraz kusura bakmayın. Ne okur yardım edin. Psikolojim bozuldu aylardır her günün her saati bunu düşünüyorum.
Bende sizin gibiydim 5 yildir evliyim 18 de evlendim ilk 1 sene ayrilmayi bile dusundum kavga ettim ilaclar ictim bende yemek falan yapmam evde tek oldugm icin esim yiyip gelio oglene kadar uyurm falan ama 1 sene gecti ve ben bebek istemeye basladim ama 4 senedir olmuyodu allah şansimi elimden aldi dedi acı cek anla nasil bsy oldugunu.esimin bana karsi duygulari biter bebegi kiskanirim falan dusunuyodum ama hic oyle degil simdi 8 haftalik hamileyim okadar cok ugrastik ki hamile kalmak icin zar zor oldu ve okadar mutluluk verici ki eşim simdi bana daha iyi davraniyo cok degisti ve ben diyorum ki artik sen olmasanda olur bebegim var cunki kocayi unutcaz bebek olunca keske ilk evlendigim gbi yapsaymisim simdiye buyumus olcakti sende oyle dusunme simdi yapmaya basla belki olmaz allah korusun ztn olursa 9 ay rahatsin dogana kadar2 buçuk yıllık evliyim eşimle aramda 10 yaş var ben 27 o 37. Birbirimizi seviyoruz fakat ben çocuk sahibi olmak istemiyorum. O sorumluluğu almak zor geliyor. İçimde anne olma hevesi de yok.Çocuk açısından düşününce de kötü, ilgisiz anne olmak çocuğun geleceği için kötü bir durum. Çocuk sahibi olmak istemememde bir çok neden var. Çocuk olduğunda tüm hayatımı ona adamış olucam. Tek başıma yapabileceğim hiç bir şey kalmayacak. Rahatıma düşkün bir insanım. Üşengeç bile diyebilirsiniz öyle ki yemek dahi çoğu zaman yapmıyorum. Çalışan bir kadınım. Başka bir sebepte çocuk olduğunda eşimin bna ilgisi azalacak çocuk öne geçecek doğal olarak. Evliliğimiz sıradan bir hale gelecek. Bunlar bir kaç sebep ama en yoğun düşündüğüm çocuğa bakabileceğimi düşünmüyorum. Büyüdükçe dertleri de büyüyecek. Ben kolay bir hayat yaşamadım dert sıkıntı çektim artık rahat yaşamak istiyorum. Eşim çocuk istiyor. Onun da baba olma hakkını elinden almak istemiyorum. Ailesinin torun sahibi olma hakkını ellerinden almak istemiyorum. Bu sebepten boşanmayı bile aklımdan geçiriyorum ama onsuz yapabilir miyim bilmiyorum. Konuyu dağınık anlattım biraz kusura bakmayın. Ne okur yardım edin. Psikolojim bozuldu aylardır her günün her saati bunu düşünüyorum.
Bende sizin gibiydim 5 yildir evliyim 18 de evlendim ilk 1 sene ayrilmayi bile dusundum kavga ettim ilaclar ictim bende yemek falan yapmam evde tek oldugm icin esim yiyip gelio oglene kadar uyurm falan ama 1 sene gecti ve ben bebek istemeye basladim ama 4 senedir olmuyodu allah şansimi elimden aldi dedi acı cek anla nasil bsy oldugunu.esimin bana karsi duygulari biter bebegi kiskanirim falan dusunuyodum ama hic oyle degil simdi 8 haftalik hamileyim okadar cok ugrastik ki hamile kalmak icin zar zor oldu ve okadar mutluluk verici ki eşim simdi bana daha iyi davraniyo cok degisti ve ben diyorum ki artik sen olmasanda olur bebegim var cunki kocayi unutcaz bebek olunca keske ilk evlendigim gbi yapsaymisim simdiye buyumus olcakti sende oyle dusunme simdi yapmaya basla belki olmaz allah korusun ztn olursa 9 ay rahatsin dogana kadar
2 buçuk yıllık evliyim eşimle aramda 10 yaş var ben 27 o 37. Birbirimizi seviyoruz fakat ben çocuk sahibi olmak istemiyorum. O sorumluluğu almak zor geliyor. İçimde anne olma hevesi de yok.Çocuk açısından düşününce de kötü, ilgisiz anne olmak çocuğun geleceği için kötü bir durum. Çocuk sahibi olmak istemememde bir çok neden var. Çocuk olduğunda tüm hayatımı ona adamış olucam. Tek başıma yapabileceğim hiç bir şey kalmayacak. Rahatıma düşkün bir insanım. Üşengeç bile diyebilirsiniz öyle ki yemek dahi çoğu zaman yapmıyorum. Çalışan bir kadınım. Başka bir sebepte çocuk olduğunda eşimin bna ilgisi azalacak çocuk öne geçecek doğal olarak. Evliliğimiz sıradan bir hale gelecek. Bunlar bir kaç sebep ama en yoğun düşündüğüm çocuğa bakabileceğimi düşünmüyorum. Büyüdükçe dertleri de büyüyecek. Ben kolay bir hayat yaşamadım dert sıkıntı çektim artık rahat yaşamak istiyorum. Eşim çocuk istiyor. Onun da baba olma hakkını elinden almak istemiyorum. Ailesinin torun sahibi olma hakkını ellerinden almak istemiyorum. Bu sebepten boşanmayı bile aklımdan geçiriyorum ama onsuz yapabilir miyim bilmiyorum. Konuyu dağınık anlattım biraz kusura bakmayın. Ne okur yardım edin. Psikolojim bozuldu aylardır her günün her saati bunu düşünüyorum.
29 yasimdayim delirecegim asla cocuk istemiyorum. Ben hayati yasamak istiyorum. Spor yapiyorum isime gidiyorm, dans ediyorum. Kedilerim var. Hayat bence cok kisa. Kendimi de cok seviyorum. 7yildr brlikteyiz ve 3 senedir evliyiz. Ben cok mutluyum boyle. Ailemin tek cocugu olarak öf bile duymadan, her istedigim alinarak buyudum. Fakat benim kodumda anne olmak yok, cocuklugumdan beri 1 yegenimi kuzenimi oy oy sevmemisimdr. Kucaga alip mucmuc yapmak bana cok yapmacik geliyor. Bosver anne olmayi yasamaya bakalim. Eve gelince ayaklarimi dikip, minnos pisilerimin bana masaj yapmasi kadar guzel bsy yok. Makyajimi yapiyorum cikiyorum evden oh. 20 yasinda duruyorum resmen kmse yasimi anlamiyor yasasin dertsiz hayat.2 buçuk yıllık evliyim eşimle aramda 10 yaş var ben 27 o 37. Birbirimizi seviyoruz fakat ben çocuk sahibi olmak istemiyorum. O sorumluluğu almak zor geliyor. İçimde anne olma hevesi de yok.Çocuk açısından düşününce de kötü, ilgisiz anne olmak çocuğun geleceği için kötü bir durum. Çocuk sahibi olmak istemememde bir çok neden var. Çocuk olduğunda tüm hayatımı ona adamış olucam. Tek başıma yapabileceğim hiç bir şey kalmayacak. Rahatıma düşkün bir insanım. Üşengeç bile diyebilirsiniz öyle ki yemek dahi çoğu zaman yapmıyorum. Çalışan bir kadınım. Başka bir sebepte çocuk olduğunda eşimin bna ilgisi azalacak çocuk öne geçecek doğal olarak. Evliliğimiz sıradan bir hale gelecek. Bunlar bir kaç sebep ama en yoğun düşündüğüm çocuğa bakabileceğimi düşünmüyorum. Büyüdükçe dertleri de büyüyecek. Ben kolay bir hayat yaşamadım dert sıkıntı çektim artık rahat yaşamak istiyorum. Eşim çocuk istiyor. Onun da baba olma hakkını elinden almak istemiyorum. Ailesinin torun sahibi olma hakkını ellerinden almak istemiyorum. Bu sebepten boşanmayı bile aklımdan geçiriyorum ama onsuz yapabilir miyim bilmiyorum. Konuyu dağınık anlattım biraz kusura bakmayın. Ne okur yardım edin. Psikolojim bozuldu aylardır her günün her saati bunu düşünüyorum.
Eşimle konuştum. Çocuk istemediğim için ve onun baba olma hakkını elinden almamak için boşanmamız gerektiğini söyledim. Boşanmak istediğim için krize girdi onu ilk defa böyle gmrdüm. Benimle çocuk için evlemediğini söyledi. Çocuk yapmamayı kabul etti. Bu ilk mesajı yazdığım zamandan bu yana zor bi zaman geçirdim. Ne kadar kabul etse de hala vicdanım rahat değil.bi kere ailesine karşı vicdan yapıyorum. Eşimi öyle krize girdiğini görünce boşanma konusunu kapattım kapattırdı off inanın ne yapacağımı bilmiyorum Evlenmeden önce böyle bir düşüncem olsaydı asla evlenmezdim kimsenin hakkı yok bi insana bunu yaşatmaya üzgünüm çok üzgünümsizi bilmem ama eşiniz çocuğu olmadığı için pişman olacak...