Ne durumdasınız var mı çoluk çocukHa tabi hiç mi artıları yok bu bebeklerin diyeceksiniz, var tabi ama eksileri yanında benim için çok yetersiz kalıyor. Şahsen her bebeği sevimli bulmam ama sevdiklerimi de aşırı severim. Başkalarının çocuklarını sevmek yetiyor bana ve sanırım sen de benim gibi düşünüyorsun. Birkaç saat oynarım ağlamaya başlayınca annesine verip ortamdan uzaklaşırım, çocuklara fazla tahammül edemiyorum. Benim gibi düşünenlerin çocuğu olursa gerçekten her iki tarafa da yazık olur. Ha bir de kadınların gece bebek ağlayınca kalkmasına bir türlü anlam veremiyorum. Ben olsam her zamanki düzenime devam eder, sabah uyanınca mamasını veririm. İstediği kadar ağlasın dursun, onun rutini bu. Günde üç kere yemeğini yesin yeter. İşim yok gece tatlı uykumdan uyanıp ona bakacağım. Altını değiştirmekten hiç bahsetmiyorum bile, babası ne güne duruyor, o yapsın. Yok yok, allah korusun en büyük korkum hamile kalmak.
Siz ne durumdasınız sızde var mı coluk cocukNe durumdasınız var mı çoluk çocuk3 yıl geçmiş yazdıklarımızın üzerinden...
Burda okuduklarımdan sonra eşimi aldım karşıma konuştum. Baba olmak istiyorsan boşanabiliriz bunu kabul ederim dedim. Anlayışla karşıladı "bekleriz ne zaman istersen o zaman olur, hiç istemezsen olmaz önemli olan ikimiz yan yana olalım" dedi.Siz ne durumdasınız sızde var mı coluk cocuk
Hakkınızda hayırlısı olsun. Allah isteyenlere nasip etsin. amin.Burda okuduklarımdan sonra eşimi aldım karşıma konuştum. Baba olmak istiyorsan boşanabiliriz bunu kabul ederim dedim. Anlayışla karşıladı "bekleriz ne zaman istersen o zaman olur, hiç istemezsen olmaz önemli olan ikimiz yan yana olalım" dedi.
Bir sene sonra ben çocuk konusunda yumuşadım acaba yapsak mı dedim (hala kararsız olarak) eşime "sen istersen yapalım istemezsen farketmez" dedim. Bu sefer o "alıştık rahatlığa" dedi.
Şimdi ara ara konuşuyoruz bu konuyu aynı muhabbet devam ediyor. Artık ikimizin düşüncesi de eşit çok şükür. Yapmadık pek yapacak gibi de durmuyoruz ikimiz de. Tek düşüncem kayınvalidem istiyor ama buna da eşim cevap veriyor "ikimizin hayatı sırf onlar istiyor diye olmaz, gün gelecek onlar gidecek biz kalacağız bizim istememiz lazım" diyor. Hayırlısı...
Öncelikle bravo,ben de kendi keyfime rahatına duskundum ve başıma ne geleceğini bilmediğim için çocuk istiyordum,siz tahmin edebilip istemissiniz.2 buçuk yıllık evliyim eşimle aramda 10 yaş var ben 27 o 37. Birbirimizi seviyoruz fakat ben çocuk sahibi olmak istemiyorum. O sorumluluğu almak zor geliyor. İçimde anne olma hevesi de yok.Çocuk açısından düşününce de kötü, ilgisiz anne olmak çocuğun geleceği için kötü bir durum. Çocuk sahibi olmak istemememde bir çok neden var. Çocuk olduğunda tüm hayatımı ona adamış olucam. Tek başıma yapabileceğim hiç bir şey kalmayacak. Rahatıma düşkün bir insanım. Üşengeç bile diyebilirsiniz öyle ki yemek dahi çoğu zaman yapmıyorum. Çalışan bir kadınım. Başka bir sebepte çocuk olduğunda eşimin bna ilgisi azalacak çocuk öne geçecek doğal olarak. Evliliğimiz sıradan bir hale gelecek. Bunlar bir kaç sebep ama en yoğun düşündüğüm çocuğa bakabileceğimi düşünmüyorum. Büyüdükçe dertleri de büyüyecek. Ben kolay bir hayat yaşamadım dert sıkıntı çektim artık rahat yaşamak istiyorum. Eşim çocuk istiyor. Onun da baba olma hakkını elinden almak istemiyorum. Ailesinin torun sahibi olma hakkını ellerinden almak istemiyorum. Bu sebepten boşanmayı bile aklımdan geçiriyorum ama onsuz yapabilir miyim bilmiyorum. Konuyu dağınık anlattım biraz kusura bakmayın. Ne okur yardım edin. Psikolojim bozuldu aylardır her günün her saati bunu düşünüyorum.
Gece uyanan bebek sadece aciktigi için emmez ki,belki korktu güven duymak için,belki svegi ihtiyacı için.gunde 3 kere rutin diye sınırlamak nedir ya,aynen devam siz istemeyin belki de sizi bilen Allah istettirmiyorHa tabi hiç mi artıları yok bu bebeklerin diyeceksiniz, var tabi ama eksileri yanında benim için çok yetersiz kalıyor. Şahsen her bebeği sevimli bulmam ama sevdiklerimi de aşırı severim. Başkalarının çocuklarını sevmek yetiyor bana ve sanırım sen de benim gibi düşünüyorsun. Birkaç saat oynarım ağlamaya başlayınca annesine verip ortamdan uzaklaşırım, çocuklara fazla tahammül edemiyorum. Benim gibi düşünenlerin çocuğu olursa gerçekten her iki tarafa da yazık olur. Ha bir de kadınların gece bebek ağlayınca kalkmasına bir türlü anlam veremiyorum. Ben olsam her zamanki düzenime devam eder, sabah uyanınca mamasını veririm. İstediği kadar ağlasın dursun, onun rutini bu. Günde üç kere yemeğini yesin yeter. İşim yok gece tatlı uykumdan uyanıp ona bakacağım. Altını değiştirmekten hiç bahsetmiyorum bile, babası ne güne duruyor, o yapsın. Yok yok, allah korusun en büyük korkum hamile kalmak.
Tiksinç butonuda olsaydı keskeHa tabi hiç mi artıları yok bu bebeklerin diyeceksiniz, var tabi ama eksileri yanında benim için çok yetersiz kalıyor. Şahsen her bebeği sevimli bulmam ama sevdiklerimi de aşırı severim. Başkalarının çocuklarını sevmek yetiyor bana ve sanırım sen de benim gibi düşünüyorsun. Birkaç saat oynarım ağlamaya başlayınca annesine verip ortamdan uzaklaşırım, çocuklara fazla tahammül edemiyorum. Benim gibi düşünenlerin çocuğu olursa gerçekten her iki tarafa da yazık olur. Ha bir de kadınların gece bebek ağlayınca kalkmasına bir türlü anlam veremiyorum. Ben olsam her zamanki düzenime devam eder, sabah uyanınca mamasını veririm. İstediği kadar ağlasın dursun, onun rutini bu. Günde üç kere yemeğini yesin yeter. İşim yok gece tatlı uykumdan uyanıp ona bakacağım. Altını değiştirmekten hiç bahsetmiyorum bile, babası ne güne duruyor, o yapsın. Yok yok, allah korusun en büyük korkum hamile kalmak.
cnm hazır olmak istemek bu çocuk içinde senin içinde çok önemli babası bakmicak çok iyi düşün belki biraz zamana ihtiyacın vardır buna siyah yada beyaz gibi değilde zamanlaması daha iyi yapabilirsin eşine de anlatsan hakverebilir2 buçuk yıllık evliyim eşimle aramda 10 yaş var ben 27 o 37. Birbirimizi seviyoruz fakat ben çocuk sahibi olmak istemiyorum. O sorumluluğu almak zor geliyor. İçimde anne olma hevesi de yok.Çocuk açısından düşününce de kötü, ilgisiz anne olmak çocuğun geleceği için kötü bir durum. Çocuk sahibi olmak istemememde bir çok neden var. Çocuk olduğunda tüm hayatımı ona adamış olucam. Tek başıma yapabileceğim hiç bir şey kalmayacak. Rahatıma düşkün bir insanım. Üşengeç bile diyebilirsiniz öyle ki yemek dahi çoğu zaman yapmıyorum. Çalışan bir kadınım. Başka bir sebepte çocuk olduğunda eşimin bna ilgisi azalacak çocuk öne geçecek doğal olarak. Evliliğimiz sıradan bir hale gelecek. Bunlar bir kaç sebep ama en yoğun düşündüğüm çocuğa bakabileceğimi düşünmüyorum. Büyüdükçe dertleri de büyüyecek. Ben kolay bir hayat yaşamadım dert sıkıntı çektim artık rahat yaşamak istiyorum. Eşim çocuk istiyor. Onun da baba olma hakkını elinden almak istemiyorum. Ailesinin torun sahibi olma hakkını ellerinden almak istemiyorum. Bu sebepten boşanmayı bile aklımdan geçiriyorum ama onsuz yapabilir miyim bilmiyorum. Konuyu dağınık anlattım biraz kusura bakmayın. Ne okur yardım edin. Psikolojim bozuldu aylardır her günün her saati bunu düşünüyorum.