Benim annanem şu an bizden daha mutlu. Yaptıklarımı Allah rızası için yaptım vaktiminde sonuna gelmek üzereyim. Vicdanım çoğu konuda rahat diyor. Şu an kendisi maddi olarak da manevi olarak da çok rahat. Kendisini tamamen ibadete vermiş durumda.Ananem 6 çocuk doğurdu demişsiniz ya ? Hiç sordunuz mu onun şuan ki psikolojisini? Benim ananem de 6 çocuk dünyaya getirmiş ama şuan o kadar mutsuz ve psikolojik sorunları var ki halbuki hiçbir hastalığı, sıkıntısı yok maddi imkanı da yerinde ama zamanında yaşadığı dertleri çileleri içine ata ata şuan çok mutsuz ve takıntılı birisi böyle olmasını sadece küçücük yaşta evlendirilmesine, 6 tane çocuk sahibi olmasına ve zamanında hiç destek görmemiş olmasina bağlıyorum. Artık eskiler güzellemesi yapmayı bırakın. Eski de yaşamış ve birçok acıya katlanmak zorunda kalmış kadınlara çok üzülüyorum ve siz bu olayı eskiler öyle güçlüydü söyle güçlüydü o gün bu gün bilmezlerdi yeni nesil şımarık adı altında güzelleştirme yapamazsınız. Evet eskileri anlayalım taktirde edelim ama eskiler gibi olmayalım lütfen.
Peki merak ettim sizde ananeniz gibi 6 çocuğun 3ünü tek başınıza doğurabilecek psikolojiye sahip misiniz. Eğer öyleyseniz dediğiniz gibi bizim neslimiz şımarık.Bunlar oldu ve ben bunların olacağını bildiğim için yaşadığım süreci çok normal karşıladım. Abartılacak bir dönem olarak da görmüyorum. Benim annanem 6 çocuk doğurmuş, hiçbirinde ebe bile olmamış yanında. 3 ünü tamamen evde tek başınayken doğurmuş. Diğer üçünde ise hiçbir bilgisi olmayan komşusu yanında durmuş. Çocukları doğurduktan sonra da yarım saat dahi yatağımda yatamadım işler beni bekliyordu diye anlattı.
Bu sürecin tamamen psikolojik olduğunu düşünüyorum. Yoksa bir önceki nesil fiziksel olarak üstün yaratılmış da bizim nesil zayıf yaratılmış diye bir şey olduğunu düşünmüyorum.
Erkekler için de aynı şeyleri düşünüyorum. Eskiden erkekler gerçekten erkeklerdi. Şimdi günümüzde eşimle anlaşamadığımız mevzular olunca bazen psikolojim bozuldu diyerek içine kapanıyor. Odasına geçip gün boyu dışarı çıkmıyor. Bazen de bağırıp çağırıyor. İnanın ergen kız gibi psikolojim bozuldu demesindense bağırıp çağırmasını yeğliyorum.
Sanırım özümüzü kaybettik ve kaybetmeye de devam ediyoruz.
Sinirli olunan zamanlarda insanların ağzından kötü sözler çıkabilir. Özür de dilemiş. Samimiyetini siz daha iyi bilirsinizBu süreçte kayinvalidemin yaptıklarını unutamıyorumaslında iyi, anlayışlı ve yardımsever bir kayinvalidem var onu kötülemek ve kötü birisi demek istemiyorum ama bu süreçte yaptığı şeyleri asla unutamıyorum ve onu affedemiyorum biraz uzun yazacağım belki lütfen kusura bakmayın. Sezaryen dogum yaptım dogumdan 3 saat sonra zar zor toparlanıp bebegime ve kendime bakmaya başladım bu süreçte kayinvalidem yanımdaydı destek olmak için hastaneden eve geldiğimizde kayinvalideme evde istediğiniz gibi hareket edebilirsiniz kendi eviniz gibi çekinmeyin dedim o gün kendimi iyi hissettim ama sonraki günlerde dikis ağrılarım ve başka ağrılarım olduğu için çok sohbet muhabbet edemedim yapım gereği de soğuk duruyorum disardan aslında öyle değilim 3. Gün kayinvalidem alınmaya trip atmaya başladı sana bir şey mi yaptım neden böylesin diye ben kendimi fazlalık hissediyorum dedi ki ona asla saygısızlık yapmadım ve dedim ki kendimi kötü hissediyorum bu süreçte bana alınmayın tavrım size değil ki anlayışlı olun bazen kendimi bile çekemiyorum dedim sadece bu nedenlerden dolayı olayı çok büyüttü farklı yerlere çekti geçmiş konuları da açıp benimle kavga etti yuksek sesle bağırarak hareket seviyesinde kavga etti ben o an ağlamaya başladım zaten çok hassastım böyle bir dönemde bunları hakettim mi diye çok sorguladım hala daha sorguluyorum çok üzülüyorum ve sinirleniyorum. İçten içe affetmek istiyorum ama kavga esnasında anneligimle ilgili çok kalp kırıcı bir sözü oldu ( üstelik daha 5 günlük bir anneyken) ne zaman affetmek istesem o söz aklıma gelip vazgeçiyorum. Böyle bir süreçte haklı bile olsa ki asla değil sabır gösterip yeni dogum yaptı kız en iyisi susayım üstüne gitmeyeyim diyebilirdi. Ben lohusalik döneminde bana prensesler gibi davranırlar diye düşünürken bu süreçte yıprandım dogum yapan kendileriymis gibi davrandılar. Sonradan pişman oldu özür diledi evime de gelir yemek yapar bir seyler getirir yardımcı olmaya çalışıyor ama yok unutamıyorum
Çağırmasan da geliyolar.Benim 14 yıl oldu doğum yapalı,aklıma geldikçe deliriyorum.Annem yanımda,ilk torunu,çok hevesli ve kendisi çok küçük doğurmuş beni,yalnızmış,o yüzden seni 40 gün yerinden kaldırmıcam,ben bakacam demesine rağmen k.valide eve çöktü.Hamilelikte bigün olsun yanımda olmayan,aramayan kadın bebeği sahiplendi,annemden kıskandı,kimseye vermedi,kucağa alışmasın deyip kendi kucağından indirmedi.Benim yatıyo olmam ona dert oldu,ameliyat sonrası zor geçmişti,yürüyemedim bi süre,ona laf etti.Annemin yaptığı yemeğe laf etti,gelen kuzenlerine surat astı.Bunları ailemin bana verdiği evde yaptı,çocuğa bi iğne almamışken annemin aldıklarına burun kıvırdı.Bak hatırladım yine boğasım geldi kadınıYa sabır…
Arkadaşım annen varken kvyi niye çağırıyorsun?
Çok mu meraklısın.
Siz böyle okey vere vere onlar normal olarak görüyor, doğum yapan gelinin dibinde bitiyorlar.
Annende mi demedi uyarmadı?
Arkadaşım,Bu süreçte kayinvalidemin yaptıklarını unutamıyorumaslında iyi, anlayışlı ve yardımsever bir kayinvalidem var onu kötülemek ve kötü birisi demek istemiyorum ama bu süreçte yaptığı şeyleri asla unutamıyorum ve onu affedemiyorum biraz uzun yazacağım belki lütfen kusura bakmayın. Sezaryen dogum yaptım dogumdan 3 saat sonra zar zor toparlanıp bebegime ve kendime bakmaya başladım bu süreçte kayinvalidem yanımdaydı destek olmak için hastaneden eve geldiğimizde kayinvalideme evde istediğiniz gibi hareket edebilirsiniz kendi eviniz gibi çekinmeyin dedim o gün kendimi iyi hissettim ama sonraki günlerde dikis ağrılarım ve başka ağrılarım olduğu için çok sohbet muhabbet edemedim yapım gereği de soğuk duruyorum disardan aslında öyle değilim 3. Gün kayinvalidem alınmaya trip atmaya başladı sana bir şey mi yaptım neden böylesin diye ben kendimi fazlalık hissediyorum dedi ki ona asla saygısızlık yapmadım ve dedim ki kendimi kötü hissediyorum bu süreçte bana alınmayın tavrım size değil ki anlayışlı olun bazen kendimi bile çekemiyorum dedim sadece bu nedenlerden dolayı olayı çok büyüttü farklı yerlere çekti geçmiş konuları da açıp benimle kavga etti yuksek sesle bağırarak hareket seviyesinde kavga etti ben o an ağlamaya başladım zaten çok hassastım böyle bir dönemde bunları hakettim mi diye çok sorguladım hala daha sorguluyorum çok üzülüyorum ve sinirleniyorum. İçten içe affetmek istiyorum ama kavga esnasında anneligimle ilgili çok kalp kırıcı bir sözü oldu ( üstelik daha 5 günlük bir anneyken) ne zaman affetmek istesem o söz aklıma gelip vazgeçiyorum. Böyle bir süreçte haklı bile olsa ki asla değil sabır gösterip yeni dogum yaptı kız en iyisi susayım üstüne gitmeyeyim diyebilirdi. Ben lohusalik döneminde bana prensesler gibi davranırlar diye düşünürken bu süreçte yıprandım dogum yapan kendileriymis gibi davrandılar. Sonradan pişman oldu özür diledi evime de gelir yemek yapar bir seyler getirir yardımcı olmaya çalışıyor ama yok unutamıyorum
Ben maalesef o kadar dayanıklı psikolojiye sahip değilim. Ancak kaynanam bir kavga sırasında bana sen basit basit birisin demesini atlatamayacak kadar basit bir psikolojiye de sahip değilim.Peki merak ettim sizde ananeniz gibi 6 çocuğun 3ünü tek başınıza doğurabilecek psikolojiye sahip misiniz. Eğer öyleyseniz dediğiniz gibi bizim neslimiz şımarık.
Ha yook ben tek başıma doğuramam diyorsanız demekki bişeyler yıllar geçtikçe değişiyor. Ne bizim bedenimiz eski ninelerimizin ki gibi sağlıklı yada güçlü. Nede psikolojimiz.
Olur sahip çıkayım:) Bana ettiğiniz hakaretlerden dolayı, gereksiz trip atıp beni üzdüğünüz için özür dilerim diyip bana daha fazlasını yapmasına müsaade edeyim sonra hiç huzurum kalmasın ne güzel olur demi :)Arkadaşım,
Lohusalıkta yaşananlar tamamen hormonlarının oyunu.
Aklını başına değiş, ailene; her kimse onlar, sahip çık...
Bunlar oldu ve ben bunların olacağını bildiğim için yaşadığım süreci çok normal karşıladım. Abartılacak bir dönem olarak da görmüyorum. Benim annanem 6 çocuk doğurmuş, hiçbirinde ebe bile olmamış yanında. 3 ünü tamamen evde tek başınayken doğurmuş. Diğer üçünde ise hiçbir bilgisi olmayan komşusu yanında durmuş. Çocukları doğurduktan sonra da yarım saat dahi yatağımda yatamadım işler beni bekliyordu diye anlattı.
Bu sürecin tamamen psikolojik olduğunu düşünüyorum. Yoksa bir önceki nesil fiziksel olarak üstün yaratılmış da bizim nesil zayıf yaratılmış diye bir şey olduğunu düşünmüyorum.
Erkekler için de aynı şeyleri düşünüyorum. Eskiden erkekler gerçekten erkeklerdi. Şimdi günümüzde eşimle anlaşamadığımız mevzular olunca bazen psikolojim bozuldu diyerek içine kapanıyor. Odasına geçip gün boyu dışarı çıkmıyor. Bazen de bağırıp çağırıyor. İnanın ergen kız gibi psikolojim bozuldu demesindense bağırıp çağırmasını yeğliyorum.
Sanırım özümüzü kaybettik ve kaybetmeye de devam ediyoruz.
Ben maalesef o kadar dayanıklı psikolojiye sahip değilim. Ancak kaynanam bir kavga sırasında bana sen basit basit birisin demesini atlatamayacak kadar basit bir psikolojiye de sahip değilim.
Yani ananemin psikoloji seviyesi master degree seviyesi iken buradaki arkadaşın seviyesi de 1 level prenses seviyesi. Ben orta yolcuyum.
Yani insanlar kavga anında birbirlerine neler söylüyorlar neler. Ben eşime " sen ne biçim insansın, kendine erkek mi diyorsun. Basit bir insansın diyeceğim ama insan bile değilsin " vs diyebiliyorum çok sinirlenince. Benzer şeyleri eşim de bana söylüyor. Bunlar tartışmalarda söylenebilecek şeyler diye düşünüyorum. Önemli olan sonrasında haksız olanın özür dileyebilmesi size
Hala acılarımı o anki hissettiğim duygularımı küçümseyerek konuşuyorsunuz farkında mısınız? Siz degersizlige ve birilerinin sizi kırmasına o kadar çok alışmışsınız ki içten içe bunu normallestirmissiniz.. Yani sizin eşiniz, arkadaşınız veya kayinvalideniz sizin kalbinizi kırsa ve sizi uzecek seyler yapsa da bunları normal karşılayacak kadar kendinize değer vermiyorsunuz bence. Bu prenses gibi yaşamakla Yani yaşam tarzı ile alakası olmayan bir durum tamamen kendine değer vermekle alakalı:) Ben kendime değer veriyorum kendimi seviyorum ki bana yapılan yanlışları normal görmüyorum bana yapılan hataları kolay kolay unutmuyorum kin tutmuyorum ama ders çıkarmaya ve hayatimi ona göre şekillendirmeye çalışıyorum. Başkalarının bana yaptığı şeyleri normallestirirsem her seferinde daha fazlasını yapmaları için onlara zemin hazırlarım oysaki yapılan ilk hatada tepkimi koyar tavrımı belli edersem bir daha aynı cürreti göstermezler. Unutmayın başkaları sizi sizin kendinize verdiğiniz değer kadar önemserler. Ayrıca yaşamadığıniz şeyler için kolayca varsayımda bulunmayın ve benim konumla bu kadar ilgilenmeyin. İyi akşamlar:)Ben maalesef o kadar dayanıklı psikolojiye sahip değilim. Ancak kaynanam bir kavga sırasında bana sen basit basit birisin demesini atlatamayacak kadar basit bir psikolojiye de sahip değilim.
Yani ananemin psikoloji seviyesi master degree seviyesi iken buradaki arkadaşın seviyesi de 1 level prenses seviyesi. Ben orta yolcuyum.
Yani insanlar kavga anında birbirlerine neler söylüyorlar neler. Ben eşime " sen ne biçim insansın, kendine erkek mi diyorsun. Basit bir insansın diyeceğim ama insan bile değilsin " vs diyebiliyorum çok sinirlenince. Benzer şeyleri eşim de bana söylüyor. Bunlar tartışmalarda söylenebilecek şeyler diye düşünüyorum. Önemli olan sonrasında haksız olanın özür dileyebilmesi diye düşünüyorum.
Açıkçası mesleğim gereği birçok vatandaşla muhatap olmak zorunda kalıyorum. İnsanları anlamaya çalışıyorum. Herkesin yetiştirilme tarzı, büyüdüğü aile, çevresi, koşulları farklı.Hala acılarımı o anki hissettiğim duygularımı küçümseyerek konuşuyorsunuz farkında mısınız? Siz degersizlige ve birilerinin sizi kırmasına o kadar çok alışmışsınız ki içten içe bunu normallestirmissiniz.. Yani sizin eşiniz, arkadaşınız veya kayinvalideniz sizin kalbinizi kırsa ve sizi uzecek seyler yapsa da bunları normal karşılayacak kadar kendinize değer vermiyorsunuz bence. Bu prenses gibi yaşamakla Yani yaşam tarzı ile alakası olmayan bir durum tamamen kendine değer vermekle alakalı:) Ben kendime değer veriyorum kendimi seviyorum ki bana yapılan yanlışları normal görmüyorum bana yapılan hataları kolay kolay unutmuyorum kin tutmuyorum ama ders çıkarmaya ve hayatimi ona göre şekillendirmeye çalışıyorum. Başkalarının bana yaptığı şeyleri normallestirirsem her seferinde daha fazlasını yapmaları için onlara zemin hazırlarım oysaki yapılan ilk hatada tepkimi koyar tavrımı belli edersem bir daha aynı cürreti göstermezler. Unutmayın başkaları sizi sizin kendinize verdiğiniz değer kadar önemserler. Ayrıca yaşamadığıniz şeyler için kolayca varsayımda bulunmayın ve benim konumla bu kadar ilgilenmeyin. İyi akşamlar:)
Dersin tabii. Cahilliğini öven bir tipin eşine karşı bu kadar seviyesiz olması ve bunu normalleştirmesi o kadar olağan ki.Ben eşime " sen ne biçim insansın, kendine erkek mi diyorsun. Basit bir insansın diyeceğim ama insan bile değilsin " vs diyebiliyorum çok sinirlenince.
Yazılanı okuyamıyorsunuz sanırım. Veya daha kötüsü okumanız var ama anlayamıyorsunuz. Ben eski kadınlar gibiyim demiyorum. Yeni mızmız kızlar gibi de değilim, eski kadınlar gibi de değilim.Dersin tabii. Cahilliğini öven bir tipin eşine karşı bu kadar seviyesiz olması ve bunu normalleştirmesi o kadar olağan ki.
O değil de eski kadınların bilmem kaç çocuk doğurup nazlanmadığını örnek alıyorsun da neden aynı kadınların eşlerine saygılı olmalarını örnek almıyorsun? O kadınlar zamanında bu lafları et bakalım noluyor. Modern dünyada artık kadınların bir ağırlığı değeri var diye söyleyebiliyorsun çünkü. Ama aynı moderniteyi bir kadın yaşadığı travmasına muhalefet olmak için yok sayıp eskiler şöyle böyle bla bla konuşup duruyorsun.
Bu konuya yazdığın ilk cümlen öyle güzel bir tespit ki kendi adına. Gerçi söylemesen de anlardık sorun değil.
Benim annemin bebeği öldüğü gün tarlaya çalışmaya götürmüşler. Sizin pencerenizden bakınca kadınların bebekleri öldüklerinde üzülmesi falan yeni moda, bakın eskiden aynı gün çalışmaya gidiyorlarmış. Yahu kadınların geçmişte ne kadar eziyet çektiklerini bilmemek için kör kuyularda yaşamak lâzım. Lohusalık dönemini yaşamalarına, regl sancılarını sıcak battaniye altında geçirmelerine izin mi veriliyordu önceden?Ben sanırım biraz eski kafalıyım. Benim de lohusa dönemim oldu. Normal zamandan farklı bir dönem olarak görmüyorum. Bu son 20 yılda çıktı zaten lohusa dönemi, regl dönemi, bilmem ne dönemi... Eskiden annelerimiz, annanelerimiz çocuğu doğurduğu gün işlere koyuluyordu. Ben büyüklerimden hep öyle gördüm, duydum.
Yeni nesil anneler sürekli kendilerine bir dönem çıkarıyorlar. Ben anneme ne kadar teşekkür etsem azdır beni böyle güçlü yetiştirdiği için.
Kadına geçmişte ne yaptığını yazmamışsın. Söylediği söz de büyük bir söz değil. Üstüne gelmiş özür dilemiş. Çok abarttığını düşünüyorum. Rahat ol biraz. Kafayı takmak için yer arıyorsun.
Ve ben gerçekten anlamıyorum bizim büyüklerimizin regl dönemi, lohusalık dönemi gibi dönemleri neden olmuyordu da bizim dönemin kızları sürekli bir döneme giriyorlar.
Acaba o kadın işlerin onu bekliyor olmasını ister miydi, onu da bir sorsaydınız keşkeÇocukları doğurduktan sonra da yarım saat dahi yatağımda yatamadım işler beni bekliyordu diye anlattı.
Psikolojinizi geçtim de demekki sizde maalesef terbiyesiz bir insansınız ve karakteriniz böyle basitçe! kavgaları kaldırabiliyor.Ben maalesef o kadar dayanıklı psikolojiye sahip değilim. Ancak kaynanam bir kavga sırasında bana sen basit basit birisin demesini atlatamayacak kadar basit bir psikolojiye de sahip değilim.
Yani ananemin psikoloji seviyesi master degree seviyesi iken buradaki arkadaşın seviyesi de 1 level prenses seviyesi. Ben orta yolcuyum.
Yani insanlar kavga anında birbirlerine neler söylüyorlar neler. Ben eşime " sen ne biçim insansın, kendine erkek mi diyorsun. Basit bir insansın diyeceğim ama insan bile değilsin " vs diyebiliyorum çok sinirlenince. Benzer şeyleri eşim de bana söylüyor. Bunlar tartışmalarda söylenebilecek şeyler diye düşünüyorum. Önemli olan sonrasında haksız olanın özür dileyebilmesi diye düşünüyorum.
Daha yeni oldu 15 gün falan oluyor ben asla kötü birisi demiyorum ama çok fazla alıngan hep bir beklenti içerisine giriyor bu durumdan çok sıkıldım artık huzurum kalmadıBenim kayınvalidem düğün günü beni azarlamıştı. Daha öncesinde çok iyiydik, evleneli iki yıl olmak üzere başka hiç tartışmadık bile bana karşı hep çok ilgili düşünceli sevecen. Ona rağmen atlatmam çok uzun zamanımı aldı, hâlâ da ara ara aklıma gelir. Keşke başka bir gün yapsaydı düğün günümde değil derim. Bazı günlerde yapılan şeylerin etkisi çok daha uzun sürüyor, o yüzden unutamamanız çok doğal. Ne kadar süre geçti bilmiyorum ama eğer bu şekilde iyi geçinmeye devam ederseniz zamanla üstüne sünger çekebilirsiniz belki
Açıkçası mesleğim gereği birçok vatandaşla muhatap olmak zorunda kalıyorum. İnsanları anlamaya çalışıyorum. Herkesin yetiştirilme tarzı, büyüdüğü aile, çevresi, koşulları farklı.
Çok varoş insanlarla da, çok elit insanlarla da karşılaşıyorum. Kaynanam da sürekli laf sokan bir insan(dı). Sürekli ironi ile yaklaşarak artık kendisini değiştirdim.
Mesela bir örnek vereyim, hamileliğimin son dönemlerinde bize gelmişti. Bana " kaynanan geliyor sen hiç bişey hazırlamışsın kaynanana, bizim zamanımızda kaynanamız eve gelirken doğuma gidecek bile olsak bir sürü hazırlık yapardık da öyle giderdik doğuma" dedi.
Ben de ona " Haklısın annecim yaa benden bir cacık olmaz. Öyle gün boyu boş boş yatıyorum, boş boş yatmama rağmen sürekli hayıflanıp duruyorum. İyi ki 40 yıl önce dünyaya gelmemişim yoksa beni kapının önüne koyarlardı. Şimdi eşim de çok anlayışlı kaynanam da... İkisini de çok seviyorum " demiştim.
" Ay güzel kızım tabii ki yatacaksın yaa bizim zamanımızda kaynanalarımız yaşlıydı biz öyle miyiz taşını sıksam suyunu çıkarırım, varsa istediğin bir şey söyle hemen yapayım. " demişti.
Bir şey istememiştim, sonra gidip mutfakta ufak tefek bir şeyler hazırlamıştı. Getirmişti beraber yemiştik.
Böyle birçok olay yaşanmıştı. Artık böyle olaylar yaşamıyoruz. Böyle şeyler aramıyoruz da birbirimizdeyken. Enerjisi olan kalkıp hazırlıyor. Eğer ikimizin de enerjisi yoksa dışarıdan hazır kek alıyor gelen, soda ile beraber içip sohbet ediyoruz.
Bazıları bu yaptığıma cehalet diyor. Ben bunu arkadaşlarıma anlatınca " Ayy bana böyle bir şey deseydi evimden kovardım, gelmiş laf atıyor sen nasıl cevap vermezsin, kocana da mı söylemedin?" vs diyorlar.
Ben sorun çözme taraftarıyım açıkçası. Alttan almayı erdemlik olarak görüyorum. Erdemliğin yaşla alakası olmadığını da düşünüyorum. Bazen 7 yaşındaki çocuk 77 yaşındaki teyzeden daha aklıselim olabiliyor.
Burada mesele insanın kendisinde bitiyor. Her şeyden şikayetçi olup, sürekli eşimize ailesini kötüleyerek sonuç alabileceğimize ihtimal vermiyorum.
O gün kafamdan senaryoları geçirdim. Kaynanam bana laf soktuğu vakit kendisine sinirlenseydim, evden kovsaydım veya evden gittiği vakit kocama bu mevzuyu açıp saatlerce başının etini yeseydim hem kendi huzurum kaçacaktı hem ailemin huzuru kaçacaktı hem de yalandan kavga etmiş olacaktık.
Ama tatlı ve hafif ironi içeren birkaç cümle ile tüm mesele çözülmüş oldu.
Ben maalesef o kadar dayanıklı psikolojiye sahip değilim. Ancak kaynanam bir kavga sırasında bana sen basit basit birisin demesini atlatamayacak kadar basit bir psikolojiye de sahip değilim.
Yani ananemin psikoloji seviyesi master degree seviyesi iken buradaki arkadaşın seviyesi de 1 level prenses seviyesi. Ben orta yolcuyum.
Yani insanlar kavga anında birbirlerine neler söylüyorlar neler. Ben eşime " sen ne biçim insansın, kendine erkek mi diyorsun. Basit bir insansın diyeceğim ama insan bile değilsin " vs diyebiliyorum çok sinirlenince. Benzer şeyleri eşim de bana söylüyor. Bunlar tartışmalarda söylenebilecek şeyler diye düşünüyorum. Önemli olan sonrasında haksız olanın özür dileyebilmesi diye düşünüyorum.
Ben sanırım biraz eski kafalıyım. Benim de lohusa dönemim oldu. Normal zamandan farklı bir dönem olarak görmüyorum. Bu son 20 yılda çıktı zaten lohusa dönemi, regl dönemi, bilmem ne dönemi... Eskiden annelerimiz, annanelerimiz çocuğu doğurduğu gün işlere koyuluyordu. Ben büyüklerimden hep öyle gördüm, duydum.
Yeni nesil anneler sürekli kendilerine bir dönem çıkarıyorlar. Ben anneme ne kadar teşekkür etsem azdır beni böyle güçlü yetiştirdiği için.
Kadına geçmişte ne yaptığını yazmamışsın. Söylediği söz de büyük bir söz değil. Üstüne gelmiş özür dilemiş. Çok abarttığını düşünüyorum. Rahat ol biraz. Kafayı takmak için yer arıyorsun.
Ve ben gerçekten anlamıyorum bizim büyüklerimizin regl dönemi, lohusalık dönemi gibi dönemleri neden olmuyordu da bizim dönemin kızları sürekli bir döneme giriyorlar.
Șu satırları yazan, Ya erkektir yada erkektir. Kadinliga, lohusaliga, anneliğe dair hic bir fikri yok.Ve ben gerçekten anlamıyorum bizim büyüklerimizin regl dönemi, lohusalık dönemi gibi dönemleri neden olmuyordu da bizim dönemin kızları sürekli bir döneme giriyorlar.
Sadece cahil ve eski kafalı. Cahille uğraşma eşinle de kötü olma anneler oğullarını elinde tutmak için elinden gelen herşeyi yapıyolar bence sesini çıkarma cahille uğraşmak zor bide evine gelip gidiyorsa gerek yok sen o anda onunla alakalı olmadığını söylemişsin. Ama eşinle baş başa bu konuyu konuşup durumu anlatman gerekiyor bilsin gerçi o uyanıktır oğluna önceden. SöylemiştirBu süreçte kayinvalidemin yaptıklarını unutamıyorumaslında iyi, anlayışlı ve yardımsever bir kayinvalidem var onu kötülemek ve kötü birisi demek istemiyorum ama bu süreçte yaptığı şeyleri asla unutamıyorum ve onu affedemiyorum biraz uzun yazacağım belki lütfen kusura bakmayın. Sezaryen dogum yaptım dogumdan 3 saat sonra zar zor toparlanıp bebegime ve kendime bakmaya başladım bu süreçte kayinvalidem yanımdaydı destek olmak için hastaneden eve geldiğimizde kayinvalideme evde istediğiniz gibi hareket edebilirsiniz kendi eviniz gibi çekinmeyin dedim o gün kendimi iyi hissettim ama sonraki günlerde dikis ağrılarım ve başka ağrılarım olduğu için çok sohbet muhabbet edemedim yapım gereği de soğuk duruyorum disardan aslında öyle değilim 3. Gün kayinvalidem alınmaya trip atmaya başladı sana bir şey mi yaptım neden böylesin diye ben kendimi fazlalık hissediyorum dedi ki ona asla saygısızlık yapmadım ve dedim ki kendimi kötü hissediyorum bu süreçte bana alınmayın tavrım size değil ki anlayışlı olun bazen kendimi bile çekemiyorum dedim sadece bu nedenlerden dolayı olayı çok büyüttü farklı yerlere çekti geçmiş konuları da açıp benimle kavga etti yuksek sesle bağırarak hareket seviyesinde kavga etti ben o an ağlamaya başladım zaten çok hassastım böyle bir dönemde bunları hakettim mi diye çok sorguladım hala daha sorguluyorum çok üzülüyorum ve sinirleniyorum. İçten içe affetmek istiyorum ama kavga esnasında anneligimle ilgili çok kalp kırıcı bir sözü oldu ( üstelik daha 5 günlük bir anneyken) ne zaman affetmek istesem o söz aklıma gelip vazgeçiyorum. Böyle bir süreçte haklı bile olsa ki asla değil sabır gösterip yeni dogum yaptı kız en iyisi susayım üstüne gitmeyeyim diyebilirdi. Ben lohusalik döneminde bana prensesler gibi davranırlar diye düşünürken bu süreçte yıprandım dogum yapan kendileriymis gibi davrandılar. Sonradan pişman oldu özür diledi evime de gelir yemek yapar bir seyler getirir yardımcı olmaya çalışıyor ama yok unutamıyorum