hayırlı günler arkadaşlar.
yazamadım kusura bakmayın biliyorum hepinizin aklı bende kaldı merak ettiniz. yorumlarınızı okudum başıma gelenlerin gerçekliğinden şüphe duyanlar olmuş ne diyebirim ki. bende dışarıdan okusam inanmazdım herhalde bir insanın hayatı bu kadar kısa bir zamanda bu kadarmı değişir diye. ama herşey biz insanlar içinmiş. bu geçen zamanda bunu öğrendim sabretmeyi öğrendim. eşim hastaneden çıktı ancak kontrolleri var. ilaç kullanıyor ilaç almadığı zamanlarda ne yaptığını bilmiyor. ilacını düzenli alırsa sıkıntı olmuyor. eşimle boşanma kararımı konuştuk. bizi istemediği için ayrılmak istediğimi söyledim benim de çocuklarında kendisinden korktuğumuzu anlattım senin yanında kendimi güvende hissetmiyorum dedim. bana hak verdi. boşanmak istiyorsan sana engel olmam dedi. zaten bu lafı herşeyi anlatıyor. bizleri yanında isteseydi boşanmayalım derdi. tedavi olucam derdi. ama istemiyor. ben babamlardayım büyük ihtimal haftaya boşanma davasını açıcaz anlaşmalı olucak bizimki çocuklar bende kalacak evi satıp yarı parasını verecek araba bende kalsın dedi tamam dedim. çocuklara kendime nafaka bağlatıcam. bende etraftan iş bakmaya başladım. çocuklara annem bakacak çocukların okul kaydını aldık buraya. eşime bu şehirden taşınacağımızı söylediğimde sen düzen bozma ben başka biyere tayin isteyecem durmucam buralarda dedi. mahkemeden çocukları görme talebinde bulunmayacak bunu ben değil kendisi istiyor. bilmiyorum belki böylesi daha iyi çocuklar için. ama yinede çok üzülüyorum yavrularım babaları varken yetimliği yaşayacak. keşke ölseydi eşim diyorum ama günaha girmek istemiyorum. ozaman çocuklarım babamız öldü der mezarına giderlerdi. ama ya şimdi hep nefret edecekler. eşimin akıl sağlığından şüphe ediyorum çünkü aklı başında hiç bir insan bunu yapmaz evlatlarına. bundan sonrada beni nasıl bir hayat bekliyor bilmiyorum. ama bundan sonra tüm çabam çocuklarım için olacak. çok şükür vicdanım rahat elimden geleni yaptım ama olmadı. kader diyorum başkada bişey diyemiyorum.