eş ailesi neden böyle?

Başkasına (elti, görümce) ilgili olan kv aynı derecede sana olmak zorunda değil. Önce bunu kabullenin bundan sonrası daha kolay gelir emin olun. Şöyle düşünün belki size maddi yardımları olsa sürekli size karışma ihtiyacı hissedeceklerdi. Ben buna inanıyorum. İnsanlar size ne kadar yardım ediyorsa o kadar hayatınıza müdahil olmaya çalışıyor.

Nezaketen yapılmalımıydı evet. Ama olmamış sizde ona göre aksiyon alın. Elbet sizin de umursamaz olmanızı gerektirecek durumlar olur.
 
Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.

Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.

Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?

Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?
Ne güzel sizinle konuşmayan bir kv var. Keşke benimkide benimle tek kelime etmese mesela?
Hayatınıza bakın gerçekten eşiniz iş bulmus yeniden eski düzeninize dönüyorsunuz demektir tadını çıkartın. Bugun size yarın onlara boşveriinnnn
 
amcası kutladı zaten, özellikle benim kutlamıyor oluşum söylendi. ayrıca bir ay öncesinden ben hediyesini alıp evine yollamıştım. burada sorun neden mesaj atmadı, aramadı :)
Siz keşke arayıp kızınızın d gününü kutlamadığım için bana kırılmışsınız.Haklısınız unutmuşum gerçekten.Fakat d gününü unuttuğum zamanda eşimin işsiz olduğu sürekli evde bunu konuştuğumuz bizim gergin olduğumuz döneme denk geldi.Aklımızda her an bu konu vardı yine konuştuğumuz devamlı iş konuları ile ilgiliydi.Sizin de bizi bu nedenle anlayacağınızı umarım diye onlara top atacaktınız.
Kv nin dediğiniz doğru ise çocukları arasında bu kadar ayrım yapıyor olması hiç hoş değil.
Ama sizde bir yıllık evlilikte biraz fazla gerilmişsiniz sanki.İş aramada öyle uzun zaman almamış.Siz de çalışan evi geçindirebilen maaş alıyormuşsunuz.Bir yılda da bu kadar gerilmeye kendinizi germeye gerek yok.Bu gerginlik eşe evinize yansır.Ama bu tavırları devam ederse nasıl olur bilemem ama onlara bunu hissettirmek iyi olur bana göre.Bu arada kv yim.İki çocuğum arasında farklı davranıyor olmak en korktuğumuz şeydir eşle.Çok dikkat ederiz inanın.Hele burada böyle konuları okudukça....
 
Siz keşke arayıp kızınızın d gününü kutlamadığım için bana kırılmışsınız.Haklısınız unutmuşum gerçekten.Fakat d gününü unuttuğum zamanda eşimin işsiz olduğu sürekli evde bunu konuştuğumuz bizim gergin olduğumuz döneme denk geldi.Aklımızda her an bu konu vardı yine konuştuğumuz devamlı iş konuları ile ilgiliydi.Sizin de bizi bu nedenle anlayacağınızı umarım diye onlara top atacaktınız.
Kv nin dediğiniz doğru ise çocukları arasında bu kadar ayrım yapıyor olması hiç hoş değil.
Ama sizde bir yıllık evlilikte biraz fazla gerilmişsiniz sanki.İş aramada öyle uzun zaman almamış.Siz de çalışan evi geçindirebilen maaş alıyormuşsunuz.Bir yılda da bu kadar gerilmeye kendinizi germeye gerek yok.Bu gerginlik eşe evinize yansır.Ama bu tavırları devam ederse nasıl olur bilemem ama onlara bunu hissettirmek iyi olur bana göre.Bu arada kv yim.İki çocuğum arasında farklı davranıyor olmak en korktuğumuz şeydir eşle.Çok dikkat ederiz inanın.Hele burada böyle konuları okudukça....
D günü kutlanmadığı sizin tarafınızdan size kim nasıl iletti.
 
Önemli olan aramamaları değil. Önemli olan eşinizin bu durumun farkında olup olmaması. Eğer eşiniz de kendisine ve size verilen değeri görüp anladıysa sorun yok. Kimseyle bişey konuşmayın ama mesafenizi koyun, sınırınızı çizin. Yok eğer eşiniz hala anam da anam kafasında bir adamsa geçmiş olsun. Bu saatten sonra kocanızdan soğumaya başlarsınız.
 
Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.

Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.

Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?

Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?
Hic konusmaya gerek yok. Kirilmissiniz ve cok haklisiniz. Bir surecten geciyorsunuz, bu sureci esiniz ile en az zarar ile atlatirsiniz insallah. Bu doneminiz bittikten sonra da kim yaninizda kim degildi unutmazsiniz insallah. Ona gorede insanlara davranisinizi degistirirsiniz.
Konusmak hicbirseyi cozmuyor. Konuyu daha da buyutuyor, siz suclaniyorsunuz gunun sonunda. Hic gerek yok enerjinizii harcamaya degmez.
Ben pandemi zamani istanbulda tek basima kaldim. Esim yurtdisindaydi ve gelemedi. Benim maasimi 40% kadar kestiler. Annemler babamin hastaligi ile ilgilendikleri icin onlardan da para isteyemedim. Esim de yollayamadi. Ben bunu kv'ye soyledigimde kocan seni parasiz birakmaz dedi kestirdi atti. O saatten sonra 1 lira dahi vermedim. Ben olmem, ne zengin olurdum ne fakir olurdum ama insan merak etme biz varizi duymak istiyor. O saatten sonra maddi olarak ben destegimi kestim. Esim bu konularda sorumsuzdur ben takip ederim.
Konusma geregi duydum mu hayir. Niye konusayim ki, bir ton yalan ve manipulasyon dinleyecegim. Vaktime yazik. Aptal yerine konulmaya calisilacagim. Hic gerek yok.
Bana cok sert oldugumu soylerler bu konularda ama kafam cok rahat. Kendi hayatima odaklanabiliyorum. Bu bana boyle yapti tamam ben de bundan sonra boyle yapmicam diyorum kendi kendime. Is orada bitiyor. Onlar gelip sorsunlar size, niye boyle yapiyorsun diye. O zaman siz zamaninda bizi yalniz biraktiniz simdi niye sorguluyorsunuz dersiniz
 
Vignette arkadaşa katılıyorum.onemli olan esinizin farkında olması.5 yıldır evliyim.3.5 yıl eşimin ailesi yuzunden büyük kavgalar ettik.bizimkine değer vermiyorlar hep beklentideler, zor gunumuzde hiç yanimizda olmuyorlar.maddi beklentimiz yoktu zaten.benim çocuğum olmuyordu.rabbim nasip etti fakat riskli gebelikti takipte idim.son ay ev taşıdık.tabikide elimi birşeye surmedim eşim ailem ablamlar sildi temizledi yerleştirdi.esiminnis yerindeki kizlar bile gelip biz yapalım elini biseye sürme diye teklifte bulundular ve samimi idiler ama kv gorumceler bir çay demleyip getirmediler.fakat bizimki tapiniyor onlara.tamamen farklı bir tartisma konusunda kv eşime ne karını getir ne çocuğunu görmek istemiyorum dedi eşim annesi ile görüşmeyi kesti.daha bir sürü şey.anlamasa idi eşim bosanirdim.sizin eşiniz farkında ise kv ailesi olmasada olur.hatta olmasın hayatinizda daha iyi
 
Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir.
hani böyle oluyor dediniz o zaman çatt diye yapıştırın lafı

e anne biz çok madur olduk kimse sende dahil beni arayıp sormadınız helen onlar hiç aramadı bide çocuğunun d. gününü kutlamadık diye sitem ettiler

biraz adaletli ol istersen vs diyebilirsiniz

şimdi de mesafenizi koruyun o sizin değil eşinizin ailesi unutmayın
 
Bu sıkıntılar içerisinde çocuğun doğum gününü unuttunuz mu yoksa sizi arayıp sormuyorlar diye bilerek mi aramadınız bu önemli. Küçücük çocuğun suçu yok çünkü anne babası size manevi olarak destek olmadı diye.
Eş ailesi maddi olarak destek olmak zorunda kalmamak için bilerek ilgilenmemiş olabilirler, günahlarını almayım ama...
Elti ve görümceye böyle değiller demişsin. Başka konularda nasıldı yaklaşımları? Normalde ilgi, alaka gösteriyorlar mı size?
Eşiniz ne düşünüyor ailesinin bu tutumu konusunda? Sizin gibi kırgın hissediyor mu ailesine karşı?

Konuşma konusuna gelince ise, konuşarak sağlıklı bir iletişim kurabileceğini düşünüyorsan konuş elbette.
Ben olsam sanırım ilgilenmeyen, aramayan, sormayan kayın aileye özellikle bunu dillendirmezdim "destek olmadınız, aramadınız" vs demezdim. Herkes yerinde sağ olsun diye düşünürdüm ve bundan sonra böyle beklentilere hiç girmezdim. Onların zor zamanları olduğunda ise insanlık vazifesi olarak minimum düzeyde ilgi alaka gösterirdim.
 
Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.

Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.

Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?

Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?
Sen sadece mesafe koy. Konuşmak isterse o konuşsun.Sonuçta onun anne babası ailesi siz hiç girmeyin bu toplara
 
Bu sıkıntılar içerisinde çocuğun doğum gününü unuttunuz mu yoksa sizi arayıp sormuyorlar diye bilerek mi aramadınız bu önemli. Küçücük çocuğun suçu yok çünkü anne babası size manevi olarak destek olmadı diye.
Eş ailesi maddi olarak destek olmak zorunda kalmamak için bilerek ilgilenmemiş olabilirler, günahlarını almayım ama...
Elti ve görümceye böyle değiller demişsin. Başka konularda nasıldı yaklaşımları? Normalde ilgi, alaka gösteriyorlar mı size?
Eşiniz ne düşünüyor ailesinin bu tutumu konusunda? Sizin gibi kırgın hissediyor mu ailesine karşı?

Konuşma konusuna gelince ise, konuşarak sağlıklı bir iletişim kurabileceğini düşünüyorsan konuş elbette.
Ben olsam sanırım ilgilenmeyen, aramayan, sormayan kayın aileye özellikle bunu dillendirmezdim "destek olmadınız, aramadınız" vs demezdim. Herkes yerinde sağ olsun diye düşünürdüm ve bundan sonra böyle beklentilere hiç girmezdim. Onların zor zamanları olduğunda ise insanlık vazifesi olarak minimum düzeyde ilgi alaka gösterirdim.
3 yaşında çocuk yengesinin doğum günümde aramamasına takacak kapasitede midir sizce, bu gayet yetişkinlerin tribi.
 
X